2 έφηβοι στους 20

Αλμπέρτα, Καναδάς

Είχα μια ετικέτα για τα συναισθήματά μου όταν ήμουν δεκατριών, αλλά μόνο όταν έγινα δεκάξι φανερώθηκα. Πρώτα το είπα σε ένα αγόρι φίλο μου. Πραγματικά δεν θυμάμαι πώς ανέκυψε το θέμα. Βρισκόμουν σε ένα ίδρυμα με αυτόν εκείνη την περίοδο. Όταν βγήκαμε έξω, χάσαμε επαφή για κάποιο διάστημα. Όταν επανασυνδεθήκαμε, αρχίσαμε να συζητάμε σχετικά με την ομοφυλοφιλία. Ήταν κι αυτός γκέι. Τελικά έφτασα σε ένα σημείο που είπα ότι θα πήγαινα στο GATE (Γκέι Συμμαχία για την Ισότητα).

Αρκετές φορές, έκανα στροφή και δεν επρόκειτο να περάσω τη δοκιμασία. Ήμουν τρομοκρατημένη! Δεν ήξερα τι να περιμένω. Τα περισσότερα που ήξερα για τους γκέι ήταν όταν η μαμά μου είχε μιλήσει για κάποιες γκέι γυναίκες που ήξερε, κι εγώ σχημάτισα την αντίληψη για αυτές ως γυναίκες που ντύνονταν σαν σκληροί άντρες οι οποίοι θα σε έσπαγαν στο ξύλο αν τους κοιτούσες με λάθος τρόπο.

Όταν τελικά έφτασα στο GATE, στάθηκε έξω από την πόρτα για δέκα ή δεκαπέντε λεπτά, έτοιμη να το βάλω στα πόδια. Όταν επιτέλους μπήκα μέσα, μελέτησα τους υπόλοιπους ανθρώπους. Ήταν μια Παρασκευή που ποτέ δεν θα ξεχάσω. Οι άντρες δεν έμοιαζαν με δραπέτες από σχολή χορού και οι γυναίκες ήταν φιλικές. Ήταν κανονικοί άνθρωποι! Ίσως να ανήκα εδώ εν τέλει. Στην επόμενη φορά που πήγα, μια γυναίκα σύμβουλος με πήρε στο γραφείο της και εξήγησε τι ήταν το GATE. Με ρώτησε πώς ήξερα ότι ήμουν γκέι και μερικές ακόμα ερωτήσεις.

Σύντομα μετά από αυτό, άρχισα να πηγαίνω τακτικά στο GATE, και έπρεπε να ρωτήσω τους θετούς γονείς μου αν μπορούσα να μείνω έξω μέχρι τις έντεκα. Με ρώτησαν γιατί, αλλά αρνήθηκα να τους πω. Δυο μέρες αργότερα, μιλούσα στο τηλέφωνο με έναν φίλο μου και του είπα ότι ήθελαν να μάθουν πού πήγαινα τόσο συχνά. Φοβόταν ότι επρόκειτο να μου κάνουν σκηνή. Αλλά είπε ότι αυτός θα τους έλεγε πού πήγαινα όλον αυτόν τον καιρό. Έτσι, όταν η μαμά ήρθε στην κουζίνα όπου βρισκόταν το τηλέφωνο, ρώτησα αν ήθελε να μάθει πού πήγαινα. Εκείνη είπε ναι, κι έτσι, τρέμοντας σαν τρελή, της είπα «GATE.» Με ρώτησε τι ήταν το GATE και εγώ της έδωσα το τηλέφωνο. Ρώτησε τον φίλο μου, αλλά το μόνο που της είπε ήταν πως επρόκειτο για μια τρύπα στον φράχτη που ανοιγόκλεινε έτσι ώστε να μπορείς να πάς στην άλλη πλευρά. Τελικά όντως έμαθε τι ήταν το GATE. Ήμουν τυχερή, γιατί για τους επόμενους τρεις μήνες που ήταν οι θετοί γονείς μου, αυτή και ο σύζυγός της μου έδειξαν αποδοχή και υποστήριξη.

Αφού είχα πάει στο GATE για κάμποσο καιρό, άρχισα να φανερώνομαι και σε άλλα άτομα. Έλαβα γράμματα από φίλους που τους είχα γράψει, που έλεγαν ότι ποτέ δεν θα ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη με μια γυναίκα· ότι η ομοφυλοφιλία ήταν λάθος και κακό πράγμα. Ήταν δύσκολο να δέχομαι αυτή την αντίδραση στην ευτυχία μου που βρήκα άλλους σαν κι εμένα και στην καλύτερη κατανόηση του εαυτού μου. Με είχαν προειδοποιήσει αλλά δεν είχα πραγματικά καταλάβει πόσο πολύ θα πονούσε.

Είχα τέσσερις μήνες που είχα φανερωθεί, όταν η γιαγιά μου από την πλευρά την οικογένειας του μπαμπά μου πέθανε. Κατεβήκαμε νότια με τον μπαμπά μου. Η ξαδέρφη μου εμφανίστηκε για την κηδεία. Της είχα πει ότι είμαι γκέι, προσπαθώντας να μοιραστώ την ευτυχία μου και ελπίζοντας ότι θα καταλάβαινε. Όμως όχι. Καθισμένες στο αυτοκίνητο του μπαμπά μου, είχαμε επιτέλους μια ευκαιρία να μιλήσουμε. Καθόταν στη μια άκρη κι εγώ στην άλλη. Αρνήθηκε να με αγκαλιάσει και είπε ότι φοβόταν να με αγγίξει από δω και πέρα, γιατί φοβόταν μήπως με διεγείρει. Τόνισα ότι ήταν η ξαδέρφη μου, αλλά δεν είχε σημασία. Ένιωθα πληγωμένη και θυμωμένη. Τι είχα κάνει για να μου αξίζει τέτοια συμπεριφορά; Παραπάνω από ένα χρόνο μετά, ακόμα αρνείται έστω και να μου γράψει. Έχω συμβιβαστεί τώρα με αυτό. Δεν ήταν εύκολο.

Ο μικρότερος αδερφός μου επίσης δεν επρόκειτο να μου ξαναμιλήσει εξαιτίας αυτού. Είχαμε κάποιες λογομαχίες και μερικές συζητήσεις. Τώρα, τα πηγαίνουμε καλά πλέον. Κατάλαβα ότι με είχε αποδεχτεί όταν μου έδωσε ένα από τα περιοδικά του με γυμνές γυναίκες. Η μικρότερη αδερφή μου το αποδέχτηκε, και είχαμε μερικές ωραίες συζητήσεις.

Η μαμά μου, γνωρίζω πως ήταν δύσκολο γι’ αυτή να το αποδεχτεί. Ακόμα λέει ότι αποφεύγω την πραγματικότητα, αλλά με αφήνει στην ησυχία μου. Πέρασε από αυτό που αποκαλώ το στάδιο της «γιαγιάς» της. Κάθε φορά που περνούσαμε μπροστά από βρεφικά είδη, θα έλεγε κάτι για εγγόνια και θα με κοιτούσε με νόημα. Ήταν δύσκολο να το χειριστώ. Γνωρίζω ότι θέλει πολλά εγγόνια, αλλά δεν πρόκειται να της δώσω ούτε ένα. Το θέμα αυτό αναφύεται ακόμα, αλλά δεν είναι πια σε μόνιμη βάση.

Ο πατέρας μου ήθελε να το παλέψω. Του είπα ότι είχα προσπαθήσει. Δεν πέρασα από ένα ομοφυλόφιλο στάδιο· πέρασα από ένα ετεροφυλόφιλο στάδιο, προσπαθώντας να καταλάβω τι έκανε τα αγόρια τόσο απίθανα σεξουαλικά. Ακόμα δεν το καταλαβαίνω. Φαντάζομαι ότι για τους στρέιτ είναι το ίδιο με εμένα όταν βρίσκομαι με μια γυναίκα. Είπα επίσης στον μπαμπά ότι δεν ήμουν ευτυχισμένη όταν το προσπάθησα. Πειραματίστηκα με οποιονδήποτε τρόπο πίστευα πως θα έκανε τη διαφορά, αλλά ήταν αδιέξοδο. Οι στενότεροι φίλοι μου είναι αγόρια· υπάρχει φροντίδα και εγγύτητα μεταξύ μας.

Όταν άλλοι άνθρωποι ανακαλύπτουν πως είμαι γκέι, βρήκα ότι κάποιοι το αποδέχονται και δείχνουν περιέργεια γι’ αυτό. Προσπαθώ να απαντώ τις ερωτήσεις τους όσο πιο ανοιχτά και όχι αμυντικά μπορώ. Φαντάζομαι πως αν αυτοί με αποδέχονται και είναι πρόθυμοι να προσπαθήσουν να καταλάβουν, τότε μπορώ να προσπαθήσω να τους βοηθήσω να με καταλάβουν. Πιστεύω ότι ένα μεγάλο μέρος της προκατάληψης ενάντια στους γκέι προέρχεται έλλειψη κατανόησης.

Όταν ήμουν στο θετό σπίτι, οι τρεις πρώτοι μήνες αφότου φανερώθηκα ήταν γεμάτοι με αποδοχή και υποστήριξη. Οι επόμενοι τρεις μήνες ήταν κόλαση! Το θετό σπίτι γέμισε με προσωπικό. Μισούσα το προσωπικό, γιατί ένοιωθα ότι ήταν υπεύθυνοι που έφυγαν οι θετοί γονείς μου, αν και γνώριζα ότι αυτό δεν ήταν αλήθεια. Πέρα από τη δική μου αναστάτωση, δύο από τα μέλη του προσωπικού ήθελαν να με «βοηθήσουν». Ο ένας πήγαινε σε εκκλησιαστικό σχολείο για να γίνει ιερέας· ο άλλος ήταν διακαής Χριστιανός. Μου είπαν ότι δύο χιλιάδες χρόνια πριν, θα με πετροβολούσαν μέχρι θανάτου. Αυτό με ταρακούνησε λιγάκι. Την περίοδο εκείνη δεν γνώριζα τι έγραφε η Βίβλος, κι ούτε ήθελα να μάθω. Μου ανέφεραν αποσπάσματα από τη Βίβλο, μου είπαν ότι δεν επρόκειτο ποτέ να έχω πλήρη σεξουαλική ικανοποίηση και με ρώτησαν γιατί δεν ήθελα τα δυνατά χέρια ενός άντρα γύρω μου. Δεν με ένοιαζε πραγματικά αν θα πήγαινα στην κόλαση ή όχι· αν με ένοιαζε, θα ήμουν σε αληθινά άσχημη κατάσταση. Αλλά για απάντηση σε όλα αυτά τα βιβλικά αποσπάσματα, όχι σπάνια κατηφόριζα στο GATE… κυρίως από απογοήτευση που δεν μπορούσα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου με άλλα αποσπάσματα από τη Βίβλο ή με κάποια άλλη άμυνα του επιπέδου τους έτσι ώστε να αφήσουν ήσυχη. Συνέχιζα να νιώθω μίζερη, αλλά το GATE βοήθησε πολύ. Χωρίς την κατανόηση και τη φροντίδα και την υποστήριξη από πολλά μέλη του προσωπικού που συνάντησα στο GATE, δεν νομίζω ότι θα τα είχα καταφέρει. Πολλές φορές ήθελα να τα παρατήσω, αλλά με τη βοήθειά τους, βρήκα τη δύναμη να συνεχίσω.

Έπειτα από τρεις μήνες, ένας από το προσωπικό με τον οποία είχα προβλήματα μου μίλησε. Από εκείνη τη στιγμή γίναμε φίλοι. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, έπειτα από όλη αυτή τη παρενόχληση, είμαστε πολύ κοντά και έχουμε βαθιά κατανόηση και εμπιστοσύνη.

Υπάρχουν κάποιοι φυλακισμένοι στους οποίους γράφω οι οποίοι με έχουν βοηθήσει με το έναν ή άλλο τρόπο – βοηθώντας με να γίνω πιο χοντρόπετση ή προσφέροντας ενθάρρυνση και κατανόηση. Δύο είναι στρέιτ αλλά με αποδέχονται έτσι όπως είμαι. Ένας άλλος είναι στρέιτ και πιστεύει ότι θα έπρεπε να μεγαλώσω και να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα. (Οι γκέι είναι ενάντια στο Θεό, μισούν τους γονείς τους και ευθύνονται για όλα τα άσχημα πράγματα στη ζωή.) Όταν διάβασα αυτό το γράμμα, το έσκισα στη μέση. Πράγματα σαν κι αυτό ευθύνονται για όλο το κακό που υπάρχει στον κόσμο.

Οι άλλοι δύο κρατούμενοι που τους γράφω είναι γκέι και πολύ υποστηρικτικοί. Μέσα από την αλληλογραφία μαζί τους, έχω γίνει πιο θετική, αποδέχομαι τον εαυτό μου πολύ περισσότερο και έχω ανακαλύψει ότι είμαι εντάξει. Συνδέομαι στενά μαζί τους και με έχουν επίσης βοηθήσει να δείχνω περισσότερη κατανόηση, ώστε να μην γίνομαι έξαλλη τόσο εύκολα όταν ανακύπτει το θέμα της ομοφυλοφιλίας σε αρνητικό περιβάλλον.

Ελπίζω να μπορέσω με κάποιο τρόπο να βοηθήσω τους άλλους να καταλάβουν τους γκέι καλύτερα, και να το κάνω πιο εύκολο για άλλους να φανερωθούν και να σκεφτούν πιο θετικά για τους εαυτούς τους, γιατί είναι κι αυτοί ξεχωριστοί άνθρωποι επίσης.

Τζόρτζια

Η ενηλικίωση ήταν παράξενη. Όταν πήγαινα για ψάρεμα με τους φίλους μου, είχα πάντα περισσότερο ενδιαφέρον να παρακολουθώ εκείνους παρά τα ψάρια! Όταν πήγα στο γυμνάσιο, βρέθηκα στον παράδεισο. Έπιανα τον εαυτό μου να παρακολουθεί αγόρια στο γυμναστήριο και στα αποδυτήρια. Γιατί αισθανόμουν έτσι; Γιατί;

Αυτό συνεχίστηκε για τρία χρόνια. Δεν μπορούσα να αντέξω τα ονόματα με τα οποία με αποκαλούσαν. Δεν μπορούσα να αντέξω το γεγονός ότι ήμουν «αδερφή», «πούστης», «ψωλογλύφτης» και «ανώμαλος». Ήθελα να θέσω ένα τέλος. Προσπάθησα να αυτοκτονήσω. Πέρασα τρεις μήνες σε ψυχιατρική κλινική.

Όταν πήρα εξιτήριο, πήρα μέρος σε μια ομάδα στήριξης για νέους γκέι. Τώρα μπορώ να πω ότι είμαι γκέι. Και τι έγινε που είμαι; Αν κάποιος έχει πρόβλημα μ’ αυτό, να πάει να το λύσει. Έχω φανερωθεί σχεδόν σε όλους τους φίλους μου. Κάποιες φορές ήταν κόλαση, αλλά δε συγκρίνεται με τίποτα με το να το κρατάς μέσα σου. Οι γονείς ξέρουν επίσης. Ο πατέρας μου με αποκήρυξε. Ο πατριός μου λέει ότι θα αλλάξω. Η μητέρα μου είναι άνετη.

Θα ήθελα να πω στους άλλους γκέι εφήβους ότι εύχομαι το φανέρωμά σας να είναι όσο το δυνατόν πιο εύκολο. Το να είσαι γκέι δεν είναι η συντέλεια του κόσμου. Να είστε δυνατοί. Δεν θέλω κανένας να καταλήξει νεκρός όπως σχεδόν έγινε με μένα. Δόξα τω Θεώ που δεν κατέληξα έτσι.

Φορτ Λόντερντεϊλ, Φλόριντα

Η μαμά μου είναι λεσβία. Μένω μαζί της και με την ερωμένη της την Μπόνι. Θεωρούμε τους εαυτούς μας οικογένεια. Είμαστε οικογένεια. Έχουμε προβλήματα, αλλά τα καταφέρνουμε. Ζούμε στο Μέρμεϊντ Ιν. Είναι ένα λεσβιακό ξενοδοχείο που έχει η μαμά μου.

Είμαι δεκαεπτά χρονών. Η μαμά μού φανερώθηκε όταν ήμουν δώδεκα. Δεν ήμουν ακριβώς ενθουσιασμένη με το νέο τρόπο ζωής της. Και η Μπόνι έδειξε να μπαίνει στη ζωή της μαμάς μου τόσο γρήγορα. Δεν ήμουν συνηθισμένη να βλέπω τη μαμά μου ερωτευμένη. Πάνω απ’ όλα, ένοιωθα να περισσεύω.

Όλες αυτές οι λεσβίες άρχισαν να καταφτάνουν. Υποκρινόμουν ότι δεν ήθελα καμία σχέση μαζί τους. Αλλά η αλήθεια ήταν πως ήθελα να γίνουμε φίλες. Σύντομα άρχισα να καταφεύγω σε αυτές για καθοδήγηση και υποστήριξη, παρόλο που πίστευα ότι ήμουν στρέιτ.

Στα δεκατέσσερα, όμως, έφτασα σε κρίσιμη καμπή. Ερωτεύτηκα μια γυναίκα! Μια 39χρονη γυναίκα! Τίποτα δεν προέκυψε από την ερωτική εκείνη τρέλα πέρα από μια πολύ ξεχωριστή φιλία. Ακόμα καταφεύγω σε αυτή τη γυναίκα για στήριξη· νομίζω ότι μου έδωσε τη δύναμη να ψάξω τη δική μου ταυτότητα. Την ίδια εκείνη χρονιά, μετακομίσαμε από το Γκέινσβιλ στο Φορτ Λόντερντειλ. Θυμάμαι που είχε ραγίσει η καρδιά μου. Έπρεπε να αφήσω πίσω τον χωρίς ανταπόδοση έρωτά μου.

Κατά την πρώτη μου χρονιά στο Φορτ Λόντερντειλ, έζησα τη ζωή ενός μέσου έφηβου κοριτσιού – μόνο που δεν έβγαινα με αγόρια. Είχα ξελογιάσματα, αλλά ήταν πάντα για κορίτσια. Φανερώθηκα όταν ήμουν δεκαπέντε.

Άρχισα να πηγαίνω σε μια ομάδα νέων γκέι στην εκκλησία MCC1. Βρήκα απίστευτη ποσότητα στήριξης εκεί. Γνώρισα επίσης δύο νεαρές λεσβίες στην ομάδα που πήγαινε στη λύκειό μου. Ήταν ερωμένες. Το είχα υποψιαστεί ότι μπορούσαν να είναι. Υπήρχαν φήμες διάχυτες σε όλο το σχολείο ότι ήταν. Υπήρχαν φήμες για μένα επίσης. Όταν οι τρεις μας αρχίσαμε να κάνουμε παρέα, τα άλλα παιδιά άρχισαν πραγματικά να μιλάνε. Όλη εκείνη η χρονιά ήταν δύσκολη.

Πρόσφατα, οι δύο αυτές γυναίκες παράτησαν το σχολείο. Έτσι τώρα είμαι μόνη, έχοντας να πολεμήσω την άγνοια των εφήβων και των αγύριστων εξουσιαστικών μορφών. Μέχρι τώρα, όμως, η χρονιά μου δεν φαίνεται τόσο δύσκολη.

Παρόλο που γνωρίζω πολλές λεσβίες εδώ στο Φορτ Λόντερντειλ, δεν έχω συναντήσει πολλές που να είναι στην ηλικία μου. Και αυτές που έχω συναντήσει είναι πολύ ανασφαλείς που είναι γκέι. Δεν είναι ακόμα άνετες με τον εαυτό τους. Δεν υπάρχουν πολλά μέρη όπου μπορούν να περάσουν την ώρα τους τα γκέι παιδιά.

Οι μεγαλύτερες γυναίκες δεν με παίρνουν στα σοβαρά – ακόμα και στο Μέρμεϊντ Ιν, το ίδιο μου το σπίτι! Κάποτε μια γυναίκα είπε με πολύ μειωτικό τρόπο, «Πόσο χρονών είσαι; Δεν μπορεί να είσαι πάνω από δώδεκα!» Προσβλήθηκα. Υπάρχουν επίσης γυναίκες που αναρωτιούνται αν θα είμαι λεσβία για πάντα. Νομίζω ότι αυτό οφείλεται στο ότι είμαι νέα και η μητέρα μου είναι λεσβία.

Τώρα, προσπαθώ να βάζω τα δυνατά μου. Το έχω φανερώσει στο σχολείο και μάλιστα πήρα μέρος στην γκέι και λεσβιακή παρέλαση περηφάνιας. Αισθάνομαι ότι όσο πιο ορατή είμαι, τόσο λιγότερο τρομαχτικό θα ήταν για κάποιο παιδί στο σχολείο που παλεύει με τη σεξουαλικότητά του (ή της). Θέλω να σκέφτομαι τον εαυτό μου ως μια φιλόδοξη ακτιβίστρια.

Ίρβιν, Καλιφόρνια

Η ζωή είναι γεμάτη από μικρές ειρωνείες. Η αγαπημένη μου αυτόν τον καιρό αφορά τους γονείς μου. Οι γονείς μου συνεχίζουν να λένε ότι η ζωή θα είναι απαίσια ως γκέι άτομο, καθώς θα είμαι παρενοχλούμαι συνεχώς από την κοινωνία. Η ειρωνεία είναι ότι αυτοί με παρενοχλούν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο – αν και, για να είμαι τίμιος, η κατάσταση δεν είναι τόσο άσχημη όσο φαίνεται· στην πραγματικότητα είναι αρκετά καλή. Συνολικά, το φανέρωμά μου έγινε καλά δεκτό. Αυτό οφείλεται, εν μέρει, στη σχεδίαση και, εν μέρει, (ντρέπομαι που το παραδέχομαι) στην τύχη.

Παρά την περιστασιακή μου τσαπατσουλιά, δεν με «ανακάλυψαν» ποτέ πριν να φανερωθώ, έτσι ήμουν τυχερός που μπόρεσα να φανερωθώ όταν το θέλησα. Ένας φίλος μου δεν είχε αυτή την πολυτέλεια, και η ζωή του έγινε πολύ σκληρή. Οι γονείς του άρχισαν να ελέγχουν τα τηλεφωνήματά του, δεν τον άφηναν να βγει έξω και τον ανάγκασαν να πάει σε ψυχίατρο, μεταξύ άλλων. Καθώς περνούσε ο καιρός, τα πράγματα βελτιώθηκαν, αλλά αυτό χρησιμεύει σαν υπενθύμιση του πόσο επικίνδυνη γίνεται η κατάσταση αν το φανέρωμα δεν γίνει προσεκτικά.

Πριν φανερωθώ, η ιδέα συνέχιζε να τριβελίζει το μυαλό μου ότι άπαξ και φανερωθείς, το έχεις κάνει για τα καλά. Ναι, μπορεί κάποιοι να υποκρίνονται ότι ποτέ δεν φανερώθηκες, ακόμα κι εσύ μπορεί να υποκριθείς ότι ποτέ δεν το έκανες, αλλά αν όλοι υποκρίνονταν ότι ο ουρανός δεν είναι μπλε, δεν θα άλλαζε το χρώμα. Έχοντας αυτό κατά νου, γνώριζα ότι όταν θα φανερωνόμουν θα έπρεπε να το κάνω καλά, έτσι άρχισα την έρευνά μου.

Δεν τριγυρνούσα ακριβώς με σημειωματάριο κρατώντας σημειώσεις, γράφοντας αργότερα αναφορά προς τον εαυτό μου, αλλά αντίθετα, απλώς κρατούσα την ιδέα της έρευνας στο μυαλό μου και σκεφτόμουν πώς θα μπορούσα να προετοιμαστώ. Ανακάλυψα ότι η συνομιλία με άλλους γκέι και λεσβίες ήταν το πιο χρήσιμο απ’ όλα. Ήταν ενθαρρυντικό να ακούω τις πετυχημένες ιστορίες, αλλά ήταν επίσης αποθαρρυντικό να ακούω για τις αποτυχίες. Συνέλεξα πολλές πληροφορίες πάνω στο τι είναι γενικά καλό και τι κακό να κάνεις, και είχα επίσης την ευχαρίστηση κάμποσων απίθανων συζητήσεων. Προσπάθησα να μιλήσω με ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων για να πιάσω διαφορετικές προοπτικές, έτσι μερικές φορές έπρεπε να αναγκάσω τον εαυτό μου να μιλά με παντελώς άγνωστους. Φυσικά αυτό ήταν και μια φανταστική δικαιολογία να συναντήσω ανθρώπους.

Βρήκα επίσης κάποιες καλές πληροφορίες σε βιβλία, αλλά είχα κάποιες δυσκολίες με τις βιβλιοθήκες. Δεν βρήκα πολλά βιβλία πάνω στην ομοφυλοφιλία και τα λίγα εκείνα που βρήκα δεν είχα πολλές εφαρμόσιμες πληροφορίες. Ήμουν επίσης διστακτικός τον καιρό κείνο να πάω στο γκισέ με γκέι βιβλία, έτσι συχνά κρυβόμουν σε σκοτεινές γωνιές για να τα διαβάσω. Μακροπρόθεσμα, τα πιο χρήσιμα βιβλία που βρήκα ήταν εκείνα που δανείστηκα από φίλους και γκέι και λεσβιακές οργανώσεις.

Το σημαντικότερο πράγμα για εμένα όσον αφορά το φανέρωμα ήταν να ξέρω ότι ήμουν πραγματικά έτοιμος να το κάνω. Πριν φανερωθώ στον οποιονδήποτε, ήθελα να αισθάνομαι εκατό τοις εκατό άνετος και ικανοποιημένος με την ομοφυλοφιλία μου, και αρκετά έμπειρος ώστε να ξέρω για τι πράγμα μιλάω. Από τις συζητήσεις με άλλους γκέι και λεσβίες έμαθα ότι θα είχα πιθανά να προβώ σε άφθονες εξηγήσεις και υπερασπίσεις του εαυτού μου, έτσι σχεδίασα το πώς θα ήμουν προετοιμασμένος. Αυτό ήταν κάτι πολύ σημαντικό που έκανα για τον εαυτό μου και ήθελα να κάνω την καλύτερη δυνατή δουλειά. Μόνο όταν έφτασα σε αυτό το σημείο ένιωσα ότι ήμουν έτοιμος να φανερωθώ.

Οι πρώτοι άνθρωποι στους οποίους φανερώθηκα ήταν στενοί φίλοι. Αυτοί φαίνονταν να είναι το ασφαλέστερο σημείο για να ξεκινήσω, καθώς ένιωθα ότι ένας πραγματικός φίλος δεν θα το άφηνε να σταθεί εμπόδιο στη φιλία. Παρόλα αυτά, παρέμενε διαολεμένα τρομαχτικό. Ήμουν περίπου τόσο παρανοϊκός όσο ήμουν πάντα, φανταζόμενος κάθε λογής τρομερά αποτελέσματα, αλλά όπως αποδείχτηκε τα πράγματα κύλησαν πολύ καλά και δεν υπήρχε καμία πραγματική αλλαγή σε κάποια από τις φιλίες. Μερικές φορές, καλοί φίλοι αποκαλύπτεται ότι δεν είναι και τόσο καλοί. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, αφού όλοι οι στενοί φίλοι μου έδειξαν κατανόηση και αντιμετώπισαν το θέμα ώριμα.

Το να το πω στο πρώτο άτομο ήταν το δυσκολότερο, αφού δεν είχα ιδέα πως θα εξελισσόταν η κατάσταση. Είχα αποφασίσει ότι επρόκειτο να το πω στους τρεις καλύτερους φίλους μου, και αποφάσισα τη σειρά με την οποία θα το έκανα και μετά όρισα μια «ημερομηνία παράδοσης» για τον εαυτό μου. Κατέληξα να στοιχειώσω τον εαυτό μου με την ημερομηνία για περίπου δύο εβδομάδες πριν τελικά μιλήσω στον πρώτο μου φίλο. Συνέχιζα να περιμένω την τέλεια στιγμή, αλλά πάντα κάτι πήγαινε στραβά. Τελικά, κατάλαβα ότι η τέλεια στιγμή δεν επρόκειτο να έρθει, έτσι συμβιβάστηκα με μια λογικά καλή. Τελικά ώθησα τον εαυτό μου να πει, «Ξέρεις κάτι, είμαι γκέι!» Με κάποιον τρόπο, τη γλίτωσα μόνο μ’ αυτό. Μιλήσαμε για το να είναι κανείς γκέι και μετά για τη ζωή γενικότερα και όλα κύλησαν ομαλά. Όταν τελείωσαν όλα, ένοιωθα απίστευτα καλά με τον εαυτό μου που με ανάγκασα να το κάνω – άξιζε την προσπάθεια. Έπειτα από αυτό, το να το λέω γινόταν όλο και πιο εύκολο για κάθε άτομο, μέχρι που ήρθε ο καιρός να το πω στους γονείς μου.

Γνώριζα ότι το να το πω στους γονείς μου δεν θα ήταν εύκολο. Αν τα πάντα πάνε στραβά όταν το λες σε ένα φίλο, μπορεί πάντα να οπισθοχωρήσεις, αλλά με τους γονείς ρισκάρεις πολλά περισσότερα και γίνεται πολύ πιο δύσκολο. Αν και γνωρίζω τους γονείς μου αρκετά καλά, δεν ήμουν ακόμα βέβαιος πώς θα αντιδρούσαν. Από την εμπειρία μου στο φανέρωμα στους φίλους μου, ήξερα ότι θα μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε, και με τους γονείς αυτό είναι ακόμα περισσότερο αληθές, εξαιτίας του ότι είναι γονείς σου και επίσης εξαιτίας της διαφοράς ηλικίας. Ήξερα ότι έπρεπε να είμαι προετοιμασμένος για οτιδήποτε, εφόσον η αντίδρασή τους θα μπορούσε να κυμαίνεται από απόλυτη υστερία μέχρι χαλαρή αποδοχή, ακόμα και ευτυχία. Δεν ήταν εύκολο να είμαι προετοιμασμένος για ένα τέτοιο εύρος, αλλά όταν τελικά ένοιωσα ότι μπορούσα να χειριστώ την κατάσταση, θα μπορούσε να πέσει θωρηκτό από τον ουρανό κι εγώ θα ήξερα τι να κάνω.

Όσο πιο καλά μπορούσα, οργάνωσα την κατάσταση προς όφελός μου. Βεβαιώθηκα ότι διέθετα ώρες, αν ήταν αναγκαίο, για να το αναλύσουμε, και βεβαιώθηκα επίσης ότι ο πατέρας μου ή η μητέρα μου κι εγώ θα ήμασταν μόνοι, έτσι ώστε να μπορούν να είναι ειλικρινείς και άνετοι και να μην έχουν να ανησυχούν για κάποιο ακροατήριο.

Τα πράγματα πήγαν πιο ομαλά από ό,τι περίμενα. Περίμενα υστερία από τη μητέρα μου και τα χειρότερα από τον πατέρα μου, αλλά και οι δύο αντέδρασαν ήρεμα. Έθεσαν αρκετές ερωτήσεις και κάποιες φορές προσπάθησαν να περιγράψουν το «σκοτεινό μου μέλλον» (βασισμένο στην γνώση τους των στερεοτύπων και την περιορισμένη προσωπική εμπειρία), αλλά συνολικά έδειξαν πολλή κατανόηση. Η ήρεμη αντίδρασή τους φάνηκε να προέρχεται από τη δική μου ηρεμία όταν τους το έλεγα. Αν τους το είχα πει κατά τη διάρκεια ενός καυγά ή με κάποιον άλλο αρνητικό τρόπο, θα ήταν περισσότερο από πιθανό να καταλήξουν σε κακή αντίδραση.

Αφού πέρασα το δύσκολο σημείο να πω «Είμαι γκέι», τα πράγματα άρχισαν είναι ευχάριστα ακόμα και αστεία κάποιες στιγμές. Το να ακούω πράγματα όπως «Τι έκανα για να γίνεις γκέι;», ή «Είσαι βέβαιος ότι είσαι γκέι;» το έκαναν πολύ δύσκολο να μη γελάσω, αφού έδειχνε απλά πόσα λίγα γνώριζαν οι γονείς μου για το ζήτημα. Μου φάνηκε μεγάλη ειρωνεία να έχω εγώ όλη την εμπειρία κι αυτοί να θέτουν όλες τις ερωτήσεις. Όμως, αυτή η ειρωνεία παρουσίαζε επίσης ένα πρόβλημα. Οι γονείς είναι συνηθισμένοι να κατέχουν όλη την εμπειρία και γνώση, έτσι ήταν δύσκολο γι’ αυτούς να πιστέψουν ότι πραγματικά ξέρεις τι κάνεις. Μερικές φορές χρειάστηκε μεγάλη υπομονή από τη μεριά μου για να αντιμετωπιστεί η απογοήτευση και για να συνεχίσουν να πηγαίνουν ομαλά τα πράγματα.

Οι γονείς μου πάντα με εκπλήσσουν όποτε προκύπτει το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας. Μερικές φορές είναι ευχάριστη έκπληξη, άλλες φορές όχι τόσο. Υπήρξαν φορές που κάθισα μαζί τους και συζήτησα θετικά για την ομοφυλοφιλία μου επί ώρες, και υπάρχουν φορές που δεν δέχονται καν να συζητήσουμε γι’ αυτό. Έχω παρατηρήσει ότι κατά τη διάρκεια μιας χρονικής περιόδου η στάση τους μπαίνει και βγαίνει στη ντουλάπα σαν τα κύματα στην παραλία. Συνεχίζω να εύχομαι να μπορούσαν να προσαρμόζονταν μέσα σε μία βραδιά, πράγμα γελοίο άμα συλλογιστείς πόσο χρόνο χρειάστηκα εγώ για να προσαρμοστώ. Αλλά κάνουν πρόοδο και αυτό το βρίσκω ενθαρρυντικό.

Πιθανά η περισσότερο ενοχλητική άποψη της στάσης των γονιών μου είναι ότι συνεχίζουν να ελπίζουν πως θα γίνω στρέιτ, παρόλο που τους έχω πει ότι οι πιθανότητες είναι οι ίδιες με τις πιθανότητες να γίνουν εκείνοι γκέι. Νομίζω ότι θα έπρεπε να είμαι άγιος για να είμαι πάντα υπομονετικός όταν τους ακούω να λένε κάτι όπως «θα το ξεπεράσεις με τον καιρό» ή ότι «δεν έχεις γνωρίσει το κατάλληλο κορίτσι», αλλά έχω διδαχτεί ότι το κάνουν μόνο επειδή τους νοιάζει και με αγαπάνε. Δεν μπορούν να πιστέψουν ολοκληρωτικά ότι μπορώ να είμαι χαρούμενος και γκέι την ίδια στιγμή, κι έτσι ελπίζουν ότι θα γίνω στρέιτ ώστε «να μπορέσω να έχω μια χαρούμενη ζωή». Μπορώ μόνο να κάνω υπομονή, να τους υπενθυμίζω ότι είμαι χαρούμενος, και να συνεχίσω να τους οδηγώ προς τη σωστή κατεύθυνση.

Κοιτάζοντας πίσω, είμαι πολύ ευχαριστημένος που φανερώθηκα και στους δύο φίλους μου και στην οικογένειά μου. Υπήρξαν δυσκολίες και ήταν σίγουρα ρίσκο, αλλά η ανταμοιβή και η ελευθερία που προέκυψαν έκαναν όλο το σχεδιασμό και την αναμονή να αξίζουν. Τώρα η ζωή μου είναι μέσα στον κόσμο, και μόνο τα ρούχα μου βρίσκονται στην ντουλάπα.

Γιορκ, Πενσιλβάνια

Οταν θυμάμαι που ήμουν λεσβία στο λύκειο, σκέφτομαι αισθήματα μοναξιάς, θυμάμαι που κινούμουν κρυφά αισθανόμενη κυνηγημένη και που μάλωνα με του γονείς μου. Δεν πίστευα ότι οι γονείς μου ή οι φίλοι μου θα με καταλάβαιναν, κι έτσι κρατούσα καλά κρυφό το μυστικό μου. Αν δεν είχα γνωρίσει άλλες λεσβίες, η ζωή μου θα ήταν αβάσταχτη. Από την άλλη, αν δεν υπήρχαν εκείνες, η οικογενειακή μου ζωή θα ήταν πολύ πιο ομαλή.

Παραδέχτηκα στον εαυτό μου ότι είμαι γκέι όταν ήμουν δεκατεσσάρων ετών. Οι συμπαίκτες μου στο χόκεϊ διέδιδαν μια φήμη ότι η προπονήτριά μας ήταν λεσβία. Ήμουν οργισμένη που επέτρεπαν κάτι τέτοιο να επηρεάζει την κρίση τους για εκείνη. Δεν πίστευα ότι είχα γνωρίσει ποτέ γκέι και δεν γνώριζα τίποτα για την ομοφυλοφιλία. Παρόλα αυτά, από την αμόρφωτη θέση μου, αποφάσισα ότι η στάση τους ήταν άδικη.

Η συνεχής συζήτηση για τους γκέι κέντρισε την περιέργειά μου. Πήγα στη βιβλιοθήκη για να διαβάσω πάνω στο ζήτημα. Είπα στον εαυτό μου ότι αυτό το έκανα για να καταλάβω καλύτερα την προπονήτριά μου, αν εκείνη πραγματικά ήταν γκέι.

Μα μια μέρα, σύντομα αφότου είχα αρχίσει να διαβάζω για τις λεσβίες, καθόμουν στο μάθημα των Αγγλικών και με μια αναλαμπή σαν αστραπή, συνειδητοποίησα ότι ήμουν γκέι. Όταν λέω «με μια αναλαμπή σαν αστραπή» μπορεί να ακούγεται αρκετά δραματικό, αλλά ξαφνικά όλα τα συναισθήματα έλξης που είχα για τις γυναίκες, μαζί με το συναίσθημα της μοναξιάς εξαιτίας της έλλειψης «θηλυκότητάς» μου, ήρθαν και έδεσαν. Και έδειχναν στην ταμπέλα «λεσβία». Τριγύριζα σαν θύμα τραυματικής ψύχωσης για μέρες. Δεν θυμάμαι τις ακριβείς σκέψεις που έτρεχαν στο μυαλό μου εκείνο τον καιρό, αλλά μαζί με το φόβο ότι ήμουν κοινωνικός παρίας ήρθε και μια ελαφριά ευχαρίστηση. Πάντοτε υπερηφανευόμουν ότι ήμουν διαφορετική, και αυτό σίγουρα συμβάδιζε με τον κανόνα.

Ήξερα ότι έπρεπε να βρω κάποιον να του μιλήσω. Το ένστικτό μου μού είπε να προσεγγίσω πρώτα την προπονήτριά μου του χόκεϊ. Φαντάστηκα να της λέω τα συναισθήματά μου και εκείνη αμέσως να ομολογεί πως είναι κι αυτή λεσβία. Μετά θα πέφταμε η μία στη αγκαλιά της άλλης και θα αλληλοπαρηγοριόμαστε, μοιραζόμενες τη μοναξιά που αντιμετωπίζουν οι παρεκκλίνοντες σε έναν εχθρικό κόσμο.

Δεν χρειάζεται να πω ότι αυτά δεν συνέβησαν. Απεναντίας. Μου είπε ότι ήμουν απλά νευρική όταν βρισκόμουν με αγόρια κι ότι θα έπρεπε να κάνω προσπάθεια να συναναστρέφομαι μαζί τους περισσότερο. Συντρίφτηκα. Αυτά σίγουρα δεν ήταν όσα ήθελα να ακούσω. Παρόλα αυτά, αποφάσισα να ακολουθήσω την παραίνεσή της, γιατί εκείνη τη στιγμή πίστευα ότι ήμουν η μόνη λεσβία στη γη. Σύντομα αποφάσισα «να γίνω στρέιτ», βρήκα έναν φίλο και βγήκαμε μαζί τρεις φορές. Αλλά γρήγορα συνειδητοποίησα τη ματαιότητα της άρνησής μου για την έλξη που είχα προς τις γυναίκες και σταμάτησα να τον βλέπω απότομα. Ένιωθα ότι δεν είχε σημασία πόσα συναισθήματα θα είχα για έναν άντρα, πάντοτε θα ελκυόμουν περισσότερο από τις γυναίκες.

Ήταν Οκτώβριος όταν συνειδητοποίησα ότι ήμουν λεσβία και όχι πριν από τον επόμενο Απρίλη ήταν που βρήκα κάποιον γκέι για να μιλήσω μαζί του. Κοιτάζοντας ξανά τα γραπτά μου στο ημερολόγιο από εκείνη την περίοδο, φέρνω στο μυαλό μου την ψυχική οδύνη που υπέφερα. Έγραψα αρκετά πράγματα που έμοιαζαν με αυτές τις αράδες:

Παρακαλώ. Βοηθήστε με. Σκατά, πρέπει να μιλήσω με κάποιον. Παρακαλώ βοηθήστε με. Τα συναισθήματά μου μετατρέπονται σε βασανιστικά τέρατα που προσπαθούν να βγουν σκαρφαλώνοντας έξω. Αχ, παρακαλώ… θέλω μόνο να πηδήξω από το παράθυρο εκείνο και να προσπαθήσω να αυτοκτονήσω. Ίσως τότε δείξουν οίκτο σε μένα. Ίσως θα προσπαθήσουν να καταλάβουν… Πρέπει να το πω σε κάποιον, να ρωτήσω κάποιον. ΠΟΙΟΝ;;! Γαμώτο, μπορεί κάποιος να με βοηθήσει; Κάποιος, οποιοσδήποτε. Βοηθήστε με. Θα αυτοκτονήσω να δεν το κάνουν.

Τελικά, τον Απρίλιο, άκουσα για μια ομάδα σόφτμπολ γυναικών που είχε τη φήμη ότι είχε λεσβίες ανάμεσα στα μέλη της. Εγγράφηκα όσο πιο σύντομα μπορούσα, ελπίζοντας οι φήμες να είναι αληθινές. Ενώ παίζαμε, έριχνα όσα περισσότερα υπονοούμενα μπορούσα για να κάνω την ομάδα να μάθει ότι είμαι γκέι. Νόμιζα ότι ήμουν διακριτική, αλλά τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω ότι πρέπει να ήμουν αρκετά προφανής. Η έλλειψη διακριτικότητάς μου με αντάμειψε, όμως, γιατί τελικά ένα μέλος της ομάδας ένιωσε αρκετά άνετα ώστε να μου φανερωθεί. Μιλήσαμε πολύ εκείνο το βράδυ. Γίναμε φίλες, κι άρχισα να βασίζομαι πάνω της για μεγάλη στήριξη. Έγινε ο μέντοράς μου όλο εκείνο το καλοκαίρι.

Όλα θα ήταν τέλεια αν εξαιρούσαμε τους γονείς μου.

Είχα τελικά βρει ανθρώπους για να συνομιλώ, γιατί η πρώτη μου γκέι φίλη με σύστησε σε άλλες λεσβίες. Όλες ήταν τουλάχιστον δεκαοχτώ και οι περισσότερες ήταν πάνω από εικοσιένα. Στην αρχή, οι γονείς μου απλά σκέφτηκαν ότι ήταν παράξενο που έκανα τόση πολλή παρέα με μεγαλύτερα άτομα ή, μάλλον, ότι αυτά ήθελαν να συναναστρέφονται με εμένα. Τότε η οικογενειακή μου ζωή κατέρρευσε όταν κάποιος είπε στη μητέρα μου ότι η προπονήτρια μου του σόφτμπολ ήταν γκέι.

Αυτόματα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι και η υπόλοιπη ομάδα ήταν επίσης γκέι και μου απαγόρευσε να συναναστρέφομαι με μέλη της ομάδας. Δεν με άφηνε ούτε να πηγαίνω σε τουρνουά που κρατούσαν πάνω από μια μέρα, από το φόβο του τι θα συνέβαινε μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο γεμάτο από λεσβίες.

Τελικά, στην αρχή του επόμενου έτους, είχα την πρώτη μου αγαπημένη. Ήταν δεκαεννιά και οι γονείς μου υποψιάζονταν την αλήθεια για τη σχέση μας, κι έτσι μου απαγόρευσαν να συναναστρέφομαι με οποιονδήποτε εκτός λυκείου. Εφόσον δεν ήξερα καμία λεσβία στο σχολείο, ο περιορισμός ήταν εξαιρετικά δυσάρεστος. Προφανώς, οι περιορισμοί περιλάμβαναν την αγαπημένη μου, κι έτσι έπρεπε πολλές φορές να το σκάω για να τη δω. Τότε ήταν που άρχισαν τα πολλά ψέματα. Έλεγα ότι θα έβγαινα με τις φίλες μου από το σχολείο και αντί γι’ αυτό πήγαινα για να τη συναντήσω. Τα βράδια, όταν οι γονείς έπεφταν για ύπνο, πετούσε πέτρες στο παράθυρό μου στο δεύτερο όροφο κι εγώ κατέβαινα γλιστρώντας τις πίσω σκάλες του σπιτιού μας για να τη συναντήσω. Κάθε τριγμός στο πάτωμα ακουγόταν σαν πιστολιά, και καθώς ξεμύτιζα το σκυλί άρχιζε να γαβγίζει, μιας και δε την άφηνα να μπει μέσα μαζί μου. Ακόμα δεν πιστεύω ότι οι γονείς μου δεν είχαν ακούσει ποτέ όλη την αναστάτωση. Αφού παίξαμε το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα για περίπου δύο μήνες, η αγαπημένη μου κουράστηκε, όπως ήταν φυσικό, να τριγυρνάει σαν κυνηγημένη αλεπού και διέλυσε το δεσμό. Ήταν οδυνηρό να βάζεις τέλος, αλλά ήταν και ανακούφιση να μην λέω τόσα πολλά ψέματα στους γονείς μου.

Μετά από τη λύση του ρομάντζου μου, αποφάσισα ότι είχα αρκετούς οικογενειακούς καβγάδες και κατέληξα στην απόφαση να είμαι μια τέλεια θυγατέρα. Ως αθλήτρια, έτσι κι αλλιώς αρνιόμουν να καπνίζω ή να πίνω, αλλά εκείνη τη στιγμή η απόφασή μου πήρε και μια δεύτερη σημασία. Αποφάσισα ότι όταν οι γονείς μου μάθαιναν ότι είμαι γκέι, δεν θα μπορούσαν να με πετάξουν από το σπίτι γιατί θα ήμουν πρότυπο κόρης από κάθε άλλη άποψη. Σταμάτησα να τσακώνομαι με τα μικρότερα αδέρφια μου, άρχισα να μελετώ σκληρά στο σχολείο και γενικά έκανα ό,τι μου έλεγαν οι γονείς μου. Άρχισαν να με εμπιστεύονται ξανά και βρέθηκα ξανά υπό την ευμένειά τους. Προσπάθησα επίμονα να αναπτύξω φιλίες με άτομα της ηλικίας μου και μιλούσα για αγόρια όσο το δυνατόν περισσότερο. Ακόμα, άρχισα να φοράω φούστες και φορέματα πιο συχνά. Ένα πλεονέκτημα αυτής της φρενήρους τελειομανίας ήταν ένας βελτιωμένος μέσος όρος στο απολυτήριό μου που μου επέτρεψε να πάω στο κολέγιο που ήθελα.

Θέλω να τονίσω ότι, παρόλο που οι φιλίες μου μεγαλύτερα γκέι άτομα έκαναν πιο περίπλοκη τη ζωή μου, θα ήμουν ψυχικό ερείπιο χωρίς αυτές. Οι γυναίκες που γνώρισα με έκαναν να καταλάβω με σαφήνεια ότι δεν ήμουν ανώμαλη: ότι η σεξουαλικότητά μου ήταν υγιής και φυσιολογική. Παρόλη, όμως, αυτή τη γενική ενθάρρυνση, με ώθησαν επίσης να ακολουθήσω έναν ετεροφυλοφιλικό τρόπο ζωής, τουλάχιστον μέχρι την αποφοίτησή μου από το λύκειο. Λίγες από αυτές ήταν γκέι τόσο νωρίς όσο εγώ, αλλά μπορούσαν εύκολα να προβλέψουν τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα. Ένας άλλος λόγος που αποθάρρυναν το λεσβιασμό μου ήταν ότι ήμουν κάτω των δεκαοχτώ. Αυτό σήμαινε ότι καμία δεν θα μπορούσε να έχει σχέση μαζί μου χωρίς το φόβο την ανακάλυψης και της σύλληψης για αποπλάνηση ανηλίκου. Σε αυτό είχαν δίκιο. Εκτός από τη μία μου αγαπημένη στη δευτέρα λυκείου, καμία άλλη στην περιοχή μου δεν με πλησίασε ως κάτι περισσότερο από φίλη μέχρι που αποφοίτησα από το λύκειο.

Παρά τις συμβουλές των φίλων μου, επέλεξα να συνεχίσω να αυτοαποκαλούμαι λεσβία και αρνούμουν να παίζω ετεροφυλοφιλικά παιχνίδια. Υπήρχαν δύσκολα προβλήματα, αλλά η εδραίωση μιας ταυτότητας και η επιμονή σε αυτή με βοήθησε. Ευτυχώς, οι φίλοι μου έδειχναν υποστήριξη, στην πλειοψηφία τους. Παρόλα αυτά, οι ποικίλες συμβουλές ήταν συχνά αποπροσανατολιστικές. Αυτή η σύγχυση με οδήγησε να γράψω το παρακάτω ποίημα, ένα από τα αρκετά που είχα συνθέσει εκείνη την περίοδο:

Έχω ένα πρόβλημα, αισθάνομαι τόσο θλιμμένη.
Αρχίζουν τα δύσκολα, γίνομαι τρελαμένη.
Οι φίλες που έχω δεν είναι σαν κι εμένα
μου λέν’ ότι κάνω λάθος.
Κι αυτές που ξέρω ότι είναι
μου λέν’ ότι είμαι πολύ μικρή.
Πώς να κάνω λάθος όταν είναι στην καρδιά μου;
Είμαι πια τόσο μικρή για να αισθάνομαι έτσι;
Είμαι γκέι, αυτό το ξέρω,
αλλά για τις φίλες μου δεν είναι έτσι.
Πώς με τέτοιους τύπους να ισορροπήσω;
Είναι αυτές ή εμένα που θα ευχαριστήσω;

Τα λόγια των γυναικών φίλων μου συχνά με ενθαρρύνανε, αλλά οι ζωές τους μου έδιναν μεγαλύτερη δύναμη. Έβλεπα τις σχέσεις τους με άλλες γυναίκες και, στην πλειοψηφία, αυτοί οι δεσμοί οικειότητας με άφηναν να δω ότι μπορούσε να υπάρξει ευτυχία στη ζωή μου. Έβλεπα ότι οι γυναίκες αυτές δεν ήταν οι χοντρές, άσχημες, γεμάτες μίσος για τους άνδρες νταλικιέρισσες που συχνά απεικονίζονται στα στερεότυπα. Ανακάλυψα ότι μπορούσα να είμαι όπως οποιοσδήποτε άλλος στην κοινωνία μου και όμως να έχω στενές σχέσεις με γυναίκες.

Πέτυχα στις προσπάθειές μου να είμαι τόσο τέλεια θυγατέρα όσο μπορούσα, αλλά παράλληλα κατάφερα να υποστώ πλύση εγκεφάλου στην πορεία. Δεν είχα καταλάβει τι λαπάς είχε γίνει το μυαλό μου μέχρι αυτή τη χρονιά, το δεύτερο εξάμηνό μου στο κολέγιο. Οι γονείς μου ανακάλυψαν ότι ήμουν λεσβία και με έστειλαν σε ψυχολόγο για να «θεραπευτώ». Την τωρινή περίοδο είμαι σε θεραπεία, όχι για το σεξουαλικό προσανατολισμό μου, αλλά για τον τρόπο που δεχόμουν κάθε λέξη των γονιών μου σαν ευαγγέλιο. Στην προσπάθειά μου να είμαι τέλεια, οι λογομαχίες μαζί τους δεν ήταν μέρος του προγράμματος. Η ευκολότερη λύση στις διαφωνίες ήταν ουσιαστικά να συμφωνήσεις μαζί τους. Οι γονείς μου είναι συντηρητικοί, ανώτερης μεσαίας τάξης Ρωμαιοκαθολικοί, και η ηθική και οι απαιτήσεις τους αντικατοπτρίζουν αυτό το υπόβαθρο. Με αξίες τέτοιου είδους να με περικυκλώνουν, ήταν ευκολότερο να αποδεχτώ τα πρότυπά τους παρά να έρθω σε σύγκρουση υπερασπιζόμενη τον τρόπο ζωής μου.

Έχουν περάσει πέντε μήνες αφότου παραδέχτηκα την ομοφυλοφιλία στους γονείς μου. Παρόλο που και οι δύο λένε ότι ακόμα με αγαπάνε, συνεχίζουν να ελπίζουν πως μια μέρα θα εγκαταλείψω τα αισθήματά μου για τις γυναίκες. Τους έχω διαβεβαιώσει ότι δεν μισώ τους άνδρες κι ότι δεν θα απέρριπτα μια ετεροφυλοφιλική σχέση κρίνοντας από το φύλο του συντρόφου μου, αλλά συνεχίζουν να είναι απογοητευμένοι από την απόφασή μου.

Το χειρότερο μέρος είναι ότι οι γονείς μου κατηγορούν τις μεγαλύτερες φίλες μου ότι με επηρέασαν. Αισθάνονται ότι βλέποντας μεγαλύτερες λεσβίες που ήταν σαν «κανονικοί» άνθρώποι με έκανε να πιστέψω ότι ήταν αποδεκτό και για εμένα. Ναι, αυτές οι φίλες όντως με βοήθησαν να αποδεχτώ τον εαυτό μου, αλλά δεν με επηρέασαν με πρόθεση να γίνω γκέι. Ήμουν λεσβία για έξι μήνες πριν συναντήσω κάποιον για να μιλήσω μαζί του. Οι φίλοι μου δεν με άλλαξαν – απλά με βοήθησαν να κρατήσω τα λογικά μου. Δεν γνωρίζω αν είμαι ή αν ήμουν ποτέ ικανή να αυτοκτονήσω, αλλά μερικές φορές πιστεύω ότι θα μπορούσα να το είχα κάνει αν είχα εξαναγκαστεί σε τρία χρόνια λεσβιακή μοναξιάς.

Οι γονείς μου αισθάνονται επίσης ότι ήμουν πολύ νέα για πάρω μια τέτοια απόφαση στο λύκειο. Τώρα είμαι δεκαοχτώ και ακόμα πιστεύουν ότι είμαι πολύ μικρή για να αποφασίσω ότι συναισθηματικά, ψυχικά και σωματικά ελκύομαι από τις γυναίκες. Δεν είμαι, ούτε ήμουν ποτέ, υπερβολικά μικρή για να πάρω τις αποφάσεις που πήρα. Ελπίζω μονάχα ότι άλλοι νέοι άνθρωποι, όπως εγώ, θα έχουν μια ομάδα υποστήριξης που να ταιριάζει στις συναισθηματικές τους ανάγκες. Έψαξα παντού για οποιονδήποτε τύπο ομάδας ώστε να τους γράψω και, όταν τελικά βρήκα μία, ήμουν υπερβολικά φοβισμένη ώστε να το κάνω, από φόβο ότι η οργάνωση δεν θα ήταν διακριτική όταν θα απαντούσε στο γράμμα μου.

Ελπίζω επίσης να αναπτυχθεί μια εναλλακτική λύση στα μπαρ για να καλυφθούν οι κοινωνικές ανάγκες των ανθρώπων. Ως δεκαπεντάχρονη, το να τρυπώνω στα μπαρ όταν το όριο ηλικίας για αλκοόλ είναι εικοσιένα δεν είχε μεγάλη επιτυχία. Και όταν τα κατάφερνα όντως να μπω σε κάποιο μπαρ, το μισούσα, γιατί ήταν επιφανειακό. Από την άλλη, ήταν τόσο ωραία να βρίσκεσαι εκεί, γιατί γνωρίζω ότι κανείς εκεί δεν είχε ένσταση για εμένα απλά επειδή ήμουν γκέι, και μπορούσα να χαλαρώσω με την ταυτότητά μου.

Αυτό που πάνω από όλα χρειάζονται οι λεσβίες και οι γκέι στα λύκεια είναι η στήριξη από μεγαλύτερους ομοφυλόφιλους, από γκέι ομάδες με άτομα της ηλικίας τους και, φυσικά, από τους γονείς τους. Θα ήμουν εκστασιασμένη αν έβρισκα μια ομάδα υποστήριξης που θα αναγνώριζε την ύπαρξη γκέι εφήβων… αλλά πιο πολύ αν ανακάλυπτα ότι υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω σαν κι εμένα.

Δυτική Βιρτζίνια

Οταν ήμουν δεκαπέντε, ο αδερφός μου ο Τρόι εγκατέλειψε το σπίτι και κληρονόμησα όλα τα θελήματά του έχοντας κι από πάνω και τα δικά μου. Δεν με ένοιαζε στην πραγματικότητα, γιατί το χαρτζιλίκι μου ανέβηκε από τα πέντε στα δέκα δολάρια την εβδομάδα. Οι Χριστουγεννιάτικες διακοπές μόλις είχαν τελειώσει, όπως θυμάμαι, κι επέστρεφα στο σχολείο. Η μητέρα είχε πει ότι μπορούσα να κουρέψω τα μαλλιά μου όπως ήθελα και αποφάσισα να τα κάνω άφρο, γιατί ήθελα να μοιάζω του Τρόι. (Ακόμα θυμάμαι τη στιγμή που πήγα στο σχολείο με τα μαλλιά μου φτιαγμένα και χωρίς τα γυαλιά και κανένας δεν ήξερε ποιος ήμουν). Τελικά είχα μαζέψει τα λεφτά και είπα στη μητέρα ότι ήθελα χτένισμα άφρο. Έκανε σαματά. Μου προκάλεσε έκπληξη ο τρόπος που αντέδρασε γιατί πραγματικά ποτέ δεν λογομαχούσα με τη μητέρα. Μα ξαφνικά όλα όσα είχα μαζέψει μέσα μου – όλες οι απογοητεύσεις και το μίσος μου – ξέσπασαν πάνω της. Δεν μπορούσε να το αντέξει, φαντάζομαι – το περίμενε από τον Τρόι ή την Κόρι… αλλά από μένα, ποτέ!

Γύρισα βαρυπερπατώντας στο δωμάτιό μου, και για τρεις ολόκληρες ώρες καθόμουν εκεί κλαίγοντας. Τότε, περίπου στις οχτώμισυ, μπήκε μέσα σοβαρή (σίγουρο σημάδι ότι είχε πιει) και μπορούσα δω ότι είχε κλάψει. Όπως και στο παρελθόν, σε σπάνιες περιπτώσεις, με ρώτησε αν ήθελα να δούμε μήπως μπορούσαμε να μιλήσουμε με τον πατέρα μου στο τηλέφωνο. Το προσπαθούσαμε επί δέκα χρόνια και ποτέ δεν είχαμε καταφέρει να τον πετύχουμε, αλλά αυτή η βραδιά ήταν διαφορετική. Βρήκαμε τη γιαγιά Ντέιβις στη γραμμή και εκείνη κάλεσε τον μπαμπά κι εκείνος κάλεσε εμάς. Η μητέρα τού μίλησε πρώτη και μετά του μίλησα εγώ.

Πριν το καταλάβω, είχε κανονιστεί για λογαριασμό μου να πετάξω στην Καλιφόρνια και να μείνω μαζί του. Αλλά πρώτα η μητέρα τον ανάγκασε να ξεράσει τη διεύθυνσή του και να στείλει ένα αεροπορικό εισιτήριο μετ’ επιστροφής. Ήθελε να βεβαιωθεί ότι μόλις έφτανα εκεί δεν θα με έπαιρνε και θα εξαφανιζόταν.

Μια Τετάρτη βράδυ, βρέθηκα στο αεροδρόμιο της Τάμπα έτοιμος να επιβιβαστώ σε ένα αεροπλάνο για το Σαν Φρανσίσκο, περιμένοντας τη μητέρα να αποκαλύψει τη μπλόφα της. Αντί γι’ αυτό, αψήφησε τη δική μου. Να ’μαι, λοιπόν, επιβιβαζόμενος σε ένα αεροπλάνο για Σαν Φρανσίσκο απλά και μόνο για να μην ρίξω τα μούτρα μου. Η περηφάνια είναι φοβερό πράγμα.

Το αεροπορικό ταξίδι μού φάνηκε ότι κράτησε χρόνια αλλά ήταν μόνο μερικές ώρες. Συλλογίστηκα διάφορα πράγματα: ότι δεν θα έβλεπα τους φίλους μου για τουλάχιστον τρεις μήνες κι ότι δεν θα έβλεπα την προγιαγιά μου ή τη μαμά για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Εγκατέλειπα όλα όσα εκείνη την στιγμή μου φαίνονταν το παν, απλά για να δω τον πατέρα μου εξ’ αίματος – έναν άντρα που το πρόσωπό του δεν θυμόμουν. Με έπιασε ο ύπνος μέσα στην αναστάτωση και την απορία τι θα μου συνέβαινε. Ξύπνησα όταν το αεροσκάφος προσγειώθηκε.

Σήκωσα ήσυχα τη βαλίτσα μου που ήταν γεμάτη από βιβλία κόμικς με τον Mr. Marvel, ενώ άκουγα την αεροσυνοδό από τα ηχεία να μας καλωσορίζει στο Σαν Φρανσίσκο. Κατέβηκα από το αεροπλάνο και σκέφτηκα ότι, μέσα από το πλήθος μπροστά μου, μπορούσα να δω τον άντρα που δεν θα μπορούσε να είναι κανείς άλλος παρά μόνο ο πατέρας μου. Η ομοιότητα μεταξύ μας ήταν φοβερή. Αρχίσανε να περπατάμε ο ένας προς το μέρος του άλλου και όταν συναντηθήκαμε φάνηκε σαν μια έκρηξη αγάπης. Δώσαμε τα χέρια και μου εξέφρασε πόσο χαρούμενος ήταν που με έβλεπε και πήρε τη βαλίτσα μου. Τότε με σύστησε σε μια άγνωστη γυναίκα, την Τζέρι, η οποία υποτίθεται ότι ήταν η μητριά μου. Πήγαμε και παραλάβαμε τις αποσκευές μου και κατευθυνθήκαμε στο αυτοκίνητο.

Μια μέρα, ο μπαμπάς, η Τζέρι κι εγώ ήμαστε καλεσμένοι στο σπίτι μιας φίλης του μπαμπά για δείπνο. Φαινόταν πολύ καλή κυρία, παρόλο που σκέφτηκα ότι ήταν πολύ ψηλή για γυναίκα – καθόλου όπως είχα συνηθίσει. Όλη την ώρα με έστελνε στο γωνιακό μαγαζί για το ένα και το άλλο. Στο τελευταίο θέλημα έσκυψε μπροστά για να βγάλει χρήματα από το πορτοφόλι της. Από καθαρό λάθος έτυχε να ρίξω μια ματιά στη μπροστινή μεριά του φορέματός της. Εκεί, στο στήθος της, υπήρχαν όλες αυτές οι τρίχες. Συνειδητοποιώντας ότι αυτή ήταν αυτός κόντεψα να πέσω ξερός. Ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα. Ίσως όλα αυτά που η μαμά έλεγε για τον μπαμπά ήταν αλήθεια!

Τότε, περίπου μια βδομάδα μετά, είχαν καλέσει ένα φίλο τους από τη δουλειά να περάσει από το σπίτι μας και να μου φτιάξει τα μαλλιά. Το όνομά του ήταν Κλοντ. Τον είχα συναντήσει μια φορά πριν και μπρούσα να πω ότι ήταν γκέι. Καθώς μου έκοβε τα μαλλιά, ο κάβαλός του όλη την ώρα έσπρωχνε τον ώμο μου. Σαφώς με άναβε, και εκείνη τη στιγμή κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούσα να είμαι οτιδήποτε άλλο παρά γκέι. Κλοντ, όπου κι αν είσαι, σε ευχαριστώ για αυτό το σπρώξιμο όλο σημασία που με βοήθησε να αποφασίσω ποιος ήμουν και είμαι.

Θυμάμαι που συνήθιζα να φοράω τα στενά λευκά τζιν μου και να κατεβαίνω την οδό Πολκ, η οποία ήταν ευρέως γνωστή ως γκέι δρόμος. Περπατούσα όλο το δρόμο και επέστρεφα πίσω ξανά κοιτάζοντας και ελπίζοντας ότι κάποιος θα με πρόσεχε και θα με διάλεγε, αλλά ποτέ δεν στάθηκα τυχερός εκτός από εκείνη τη φορά που ένας άντρας με ρώτησε αν μπορούσε να περπατήσει μαζί μου. Του απάντησα με ένα ευγενικό «όχι» και συνέχισα το δρόμο μου για το σπίτι, αναρωτώμενος αργότερα γιατί και έχοντας μετανιώσει.

Τελικά, οι μέρες που έλειπα από το σχολείο μαζεύτηκαν πολλές και ο μπαμπάς έλαβε ένα σημείωμα που ρωτούσε γιατί είχα χάσει τόσα πολλά μαθήματα. Λοιπόν, ο μπαμπάς προσπάθησε να κάνει μια κουβέντα πατέρα-γιου – πρέπει να του δώσω εύσημα γι’ αυτό. Μόνο που είπε μερικά πράγματα για τα οποία δεν με ένοιαζε καθόλου. Είπε ότι δεν επρόκειτο να μπω ανάμεσα σε εκείνον και τη Τζέρι (πράγμα που δεν προσπαθούσα να κάνω έτσι κι αλλιώς), κι ότι η φυγή μακριά δεν επρόκειτο να λύσει οτιδήποτε.

Ποτέ δεν θα είχα σκεφτεί να φύγω, αλλά αυτός είχε πάει κι είχε φυτέψει την ιδέα στο μυαλό μου. Εκείνη ήταν η νύχτα που αποφάσισα να το σκάσω… μια απόφαση που δεν ήταν τόσο έξυπνη, αλλά για την οποία ποτέ δεν θα μετανιώσω, όχι, ποτέ. Την επόμενη βραδιά συνέχεια λογομαχούσα με τον εαυτό μου αν θα έπρεπε να το κάνω ή όχι. Τελικά, πήρα τριάντα έξι δολάρια από το κομοδίνο, κρέμασα τα κλειδιά μου στην πόρτα και, τότε, μόνο με τα ρούχα στην πλάτη μου και μια τσάντα με τις ζωγραφιές μου, βγήκα απ’ την πόρτα, η οποία κλείδωσε πίσω μου. Για μένα δεν υπήρχε επιστροφή.

Ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν έξω το βράδυ, εκτός από τη βραδιά που είχα πάει στην εκκλησία του αιδεσιμότατου Μουν και είχα δειπνήσει εκεί. Περπάτησα μέχρι το σταθμό λεωφορείων Γκρέιχαουντ και αγόρασα ένα εισιτήριο για Λος Άντζελες. Διάλεξα το Λος Άντζελες εντελώς κατά τύχη και επειδή ήταν το μόνο μέρος που μπορούσα να πάω με τα χρήματα που είχα.

Επιβιβάστηκα στο λεωφορείο στις δέκα και μισή μιας κυριακάτικης βραδιάς και αναχώρησα στις έντεκα. Εκείνη την ώρα, πάνω κάτω, ο μπαμπάς και η Τζέρι θα είχαν καταλάβει ότι είχα φύγει. Από όσο θυμάμαι, στη δεύτερη στάση αφότου είχαμε αφήσει το Σαν Φρανσίσκο, ένα γέρος ανέβηκε και έκατσε δίπλα μου. Εγώ άκουγα με προσοχή τους δύο τύπους που κάθονταν πίσω μου όταν μου έπιασε τη συζήτηση. Με ρώτησε πού πήγαινα και εγώ του απάντησα. Τότε με ρώτησε πόσο χρονών ήμουν και εγώ είπα ψέματα ότι ήμουν δεκαοχτώ. Μετά μιλήσαμε απλά για τη ζωή… το δικό του τέλος και τη δική μου αρχή. Περίπου μια ώρα πριν φτάσουμε στο L.A., κατέβηκε από το λεωφορείο. Θυμάμαι που του είπα ότι δεν γνώριζα τι θα μου συνέβαινε και μου απάντησε με μια φωνή που τα ήξερε όλα, «Θα τα πας φίνα. Θα περάσεις τρομερές δυσκολίες, αλλά θα τα καταφέρεις… απλά βασίσου στην τύχη.» Τον παρακολούθησα να αποβιβάζεται και να εξαφανίζεται μέσα σε ένα πλήθος από πρόσωπα. Είχα ένα συναίσθημα σαν να είχα μιλήσει με τον φύλακα άγγελό μου.

Φτάσαμε στο Λος Άντζελες στις έξι το πρωί και πήγα στο καφέ του σταθμού και ήπια κάμποσο καφέ ενώ κάπνιζα μερικά τσιγάρα. Δεν είχα καμία βιασύνη. Στο κάτω κάτω, δεν είχα πού να πάω. Τελικά σηκώθηκα και έφυγα. Τριγύρισα στο κεντρικό L.A. για κάμποσες ώρες. Τελικά, αποφάσισα να πάω στο Χόλιγουντ. Πήρα το λεωφορείο της γραμμής 45 και ταξίδεψα από το ένα τέρμα μέχρι το άλλο. Σε εκείνη τη φάση ήμουν κάτι παραπάνω από λίγο καταθλιμμένος και αποφάσισα να θέσω τέλος σε όλα, νοικιάζοντας ένα φτηνό δωμάτιο σε ένα μοτέλ και κόβοντας τις φλέβες μου. Αλλά τότε, πριν κατέβω από το λεωφορείο, αποφάσισα να καλέσω τον πατέρα μου και του πω να στείλει να με πάρουν. Πήρα ένα λεωφορείο για πίσω στο L.A. και πήγα στο μοτέλ Μποναβεντούρε. Μου έδωσαν πέντε δολάρια ρέστα και προσπάθησα να του τηλεφωνήσω αλλά κανείς δεν σήκωνε το τηλέφωνο. Ξαναβγήκα έξω και περιπλανήθηκα για λίγο μέχρι που έφτασα σε μια εκκλησία. Μπήκα μέσα. Ήταν η πιο όμορφη εκκλησία που είχα δει ποτέ. Περπάτησα μέχρι το βωμό και γονάτισα, προσευχόμενος στο Θεό να με βοηθήσει.

Όταν εγκατέλειψα την εκκλησία, επέστρεψα στο μοτέλ. Με όλα αυτά, η ώρα είχε πάει περίπου οκτώ και πεινούσα και διψούσα αρκετά, κι έτσι πήγα στο υπόγειο εμπορικό κέντρο απέναντι και παρήγγειλα μια κόκα κι ένα χάμπουργκερ σε ένα μικρό μαγαζί με σνακς. Κάθισα και έφαγα. Ένα όμορφο αγόρι εμφανίστηκε και άρχισε να καθαρίζει. Όταν τελείωσε, ήρθε προς το μέρος μου και έκατσε δίπλα μου. Ρώτησε το όνομά μου και για λίγο του έδειξα τις ζωγραφιές μου. Του άρεσε πολύ μία από αυτές και είπα ότι θα μπορούσε να την πάρει αν με άφηνε να κοιμηθώ στον καναπέ του. Συμφώνησε και πήγε να κλείσει ταμείο, παίρνοντας τη ζωγραφιά μαζί του. Πέρασε από δύο πόρτες και δεν τον ξαναείδα ποτέ.

Ήταν δέκα η ώρα όταν επέστρεψα στο μοτέλ. Είχα αποφασίσει να κοιμηθώ στην υποδοχή. Άραξα σε έναν από τους στρογγυλούς καναπέδες, αλλά κάθε φορά που με έπιανε ο ύπνος, κάποιος φύλακας θα με ξυπνούσε και θα έλεγε, «Μπορείτε να παραμείνετε εδώ όσο θέλετε, αλλά δεν μπορείτε να κοιμηθείτε.» Είχε φτάσει η ώρα που ένοιωθα κάτι παραπάνω από απογοητευμένος, κι έτσι σηκώθηκα κι έφυγα. Θα πήγαινα αλλού τις δουλειές μου.

Έπιασα τον εαυτό μου να περπατά στις έρημες οδούς του κεντρικού L.A. στις τέσσερις το επόμενο πρωί και αποφάσισα να πάω πίσω στο μοτέλ. Αυτή τη φορά κάθισα δίπλα στην πισίνα. Περίπου κατά τις έξι μπήκα ξανά μέσα ψάχνοντας για κα’να καφέ που θα μπορούσε να είναι ανοιχτό.

Καθώς περπατούσα στο διάδρομο ένας υπέροχος μαύρος φύλακας ασφαλείας με πλησίασε. Είπα στον εαυτό μου, «Ντέιβιντ, τώρα βρήκες το μπελά σου», αλλά προς έκπληξή μου, με ρώτησε αν μπορούσε να με βοηθήσει. Καταλήξαμε σε μια βαθιά συζήτηση. Στο τέλος, με ρώτησε αν ήμουν γκέι και είπα ναι. Φαίνεται ότι ήταν κι αυτός.

Το όνομά του ήταν Τζέιντ και μου είπε ότι έμενε με τον εραστή του, Φρεντ, κι ότι είχαν ένα διαμέρισμα. Είπε ότι αν χρειαζόμουν ένα μέρος να μείνω, μπορούσα να μείνω μαζί τους, κι εγώ δέχτηκα.

Φτάσαμε στο διαμέρισμά του στις εννιά το πρωί μιας Τρίτης στις αρχές του Μάρτη. Από όσο θυμάμαι, ο Φρεντ κοιμόταν στον καναπέ. Ο Τζέιντ με ρώτησε να ήθελα να δω κάποια από τα ελεύθερα δωμάτια. Εγώ, όντας αφελής, δέχτηκα.

Με οδήγησε στο πρώτο, το οποίο δεν είχε καθόλου έπιπλα, και δεν νομίζω ότι άξιζε να το κοιτάξει κανείς. Το δεύτερο είχε έναν καναπέ, αλλά δεν είχε ακόμα καθαριστεί. Τότε με οδήγησε στην εντοιχιζόμενη ντουλάπα και άρχισε να με φιλά. Ο φυσικός μου πόθος για σεξ αναλάμβανε φυσικά τον έλεγχό μου, αλλά εξαιτίας της ανατροφής μου, ένιωσα ότι δεν ήταν ο κατάλληλος χώρος και χρόνος. Έτσι βρήκα τη μιλιά μου και κατάφερα να ξεφύγω από μια δύσκολη θέση. Τότε πήγαμε πίσω στο διαμέρισμά τους κι εγώ πήγα στην κρεβατοκάμαρά τους και κοιμήθηκα πάρα πολύ βαριά.

Όταν τελικά είπα στον Τζέιντ την πραγματική μου ηλικία, με πήγε στο Κέντρο της Γκέι Κοινότητας στο Χόλιγουντ. Μιλήσαμε με έναν δικηγόρο για να δούμε τι θα μπορούσε να γίνει ώστε να διασφαλίσουμε πως κανένας δεν θα προσπαθούσε να με βάλει κάπου όπου δεν θα ήθελα να πάω.

Ανακαλύψαμε ότι εφόσον δεν παρέβαινα κάποιον νόμο δεν μπορούσαν να με αγγίξουν. Μετά μου είπαν για μια σύναξη νέων κάθε Παρασκευή βράδυ στις οχτώ, όπου θα μπορούσα να συναντήσω άτομα στην ηλικία μου. Δεν ενθουσιάστηκα και τόσο πολύ μ’ αυτό, γιατί τα παιδιά πάντα με κορόιδευαν για τον τρόπο που μιλούσα.

Καθώς περιμέναμε να πάρουμε το λεωφορείο, ο Τζέιντ μου είπε ότι θα έπρεπε να προσέχω κάθε φορά που θα ερχόμουν στο Χόλιγουντ, γιατί υπήρχαν σωματέμποροι που μπορούσαν να σε αρπάξουν από το δρόμο, να σε πάνε σπίτι τους και να σε βιάσουν, και μετά να σε βάλουν να δουλεύεις στο δρόμο για λογαριασμό τους χωρίς να έχεις ελπίδα ότι θα ξεφύγεις. Σχηματίστηκε μια πολύ άσχημη εικόνα στο μυαλό μου και υποσχέθηκα ότι θα ήμουν πάντα πολύ προσεκτικός. Μετά πρόσθεσα χαρούμενα, «Στο κάτω κάτω, αν επρόκειτο να δουλέψω στους δρόμους, θα ήθελα σίγουρα το δικό μου αφεντικό – εμένα!»

Την πρώτη Παρασκευή μετά από αυτά δεν πήγα, αλλά όλη την επόμενη εβδομάδα, ο Τζέιντ και ο Φρεντ συνέχιζαν να λένε ότι θα έπρεπε, κι έτσι πήγα. Είχα αγοράσει ένα ζευγάρι στενά μπλε τζιν παντελόνια και ένα καινούριο πουκάμισο την προηγούμενη, κι έτσι τα φόρεσα, κι ο Τζέιντ μου έδωσε πέντε δολάρια και μου είπε να πάρω κάτι να φάω, και άμα ήταν πολύ αργά να πάρω ταξί για να επιστρέψω. Μου είπε ότι αν έπαιρνα το λεωφορείο της επιστροφής μετά τις έντεκα μπορεί να με μάζευαν για πορνεία. Καθώς έβγαινα από την πόρτα, είπα με άνεση ότι θα έφερνα πίσω έναν άντρα για πάρτη μου.

Ανέβηκα στο λεωφορείο και έφτασα εκεί γύρω στις επτά. Υπήρχε ένα καφέ στην ακριβώς διπλανή πόρτα, κι έτσι μπήκα μέσα και πήρα κάτι να φάω. Πήρα το δίσκο μου και κάθισα δίπλα σε ένα παράθυρο έτσι ώστε να παίρνω μάτι τους τύπους καθώς περπατούσαν. Ένιωθα υπέροχα. Ήμουν μόνος μου, ή έτσι πίστευα…

Καθόμουν εκεί σιωπηλός πίνωντας αργά την κόκα μου και καπνίζοντας ένα τσιγάρο όταν δύο όμορφοι τύποι μπήκαν μέσα. Ο ένας ήταν κοντός με ξανθωπά, μακριά μαλλιά. Ο άλλος ήταν ψηλός, ξανθός και μαυρισμένος. Φορούσε ένα φοβερά στενό μπλε τζιν, ένα στενό μεταξωτό πουκάμισο, ένα δερμάτινο γιλέκο, μια διάστικτη ζώνη και είχε ένα δερμάτινο λουρί για τα κλειδιά περασμένο στη ζώνη του. Ερωτεύτηκα. Αργότερα ευχόμουν να ήταν σεξουαλικός πόθος.

Αμέσως παράτησα το δίσκο μου και βγήκα έξω. Ακολούθησα το ζευγάρι στο Κέντρο. Με το που μπήκα μέσα, τους είδα να μιλάνε σε ένα κορίτσι. Τους πλησίασα και ρώτησα αν αυτό ήταν το σωστό μέρος για τη συγκέντρωση των νέων. Αυτή είπε ναι και μου συστήθηκε, και μετά με σύστησε στον κοντό τύπο, που το όνομά του ήταν Μπόμπι, και μετά στον Ρέι, που άπλωσε το χέρι του για χειραψία. Ένιωσα ηλεκτρισμό να διαπερνά όλο μου το κορμί, και μετά αυτός και ο Μπόμπι έκαναν το γύρο και άρχισαν να μιλάνε με κάποιον άλλο. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, ήθελα κάποιον τόσο πολύ ώστε αποφάσισα να πάω και να τον αρπάξω όσο ακόμα είχα την ευκαιρία.

Όταν ήταν να αρχίσει η συγκέντρωση νέων, μπήκαμε όλοι σε ένα δωμάτιο που είχε τριγύρω καναπέδες. Ο Μπόμπι και ο Ρέι κάθισαν, κι εγώ έκατσα στην άκρη του διπλανού καναπέ, με μόνο τα μπράτσα από τους δύο καναπέδες να μας χωρίζουν. Η συγκέντρωση άρχισε και το ίδιο έκανα κι εγώ – στο υπέροχα σατανικό μου σχέδιο του πώς να αποκτήσω αυτόν τον παίδαρο για τους δικούς μου σκοπούς. Απλά δεν γνώριζα τι με είχε πιάσει. Φαντάζομαι ότι ήταν έρωτας…

Έβγαλα ένα τσιγάρο και, πριν πιάσω τα σπίρτα μου, ο Ρέι το είχε ανάψει, και μετά άναψε ένα δικό του. Ο Μπόμπι απλά χαμογέλασε και τα μάτια του μου είπαν τι σκεφτόταν: «Μικρέ, δεν έχεις ελπίδα.»

Άρχισα να καπνίζω το ένα τσιγάρο αμέσως μετά το άλλο, κι ο Ρέι μου τα άναβε το ίδιο γρήγορα. Στο τέλος, του τελειώσανε, και τον άφησα να καπνίσει από τα δικά μου. Όταν σταματήσαμε για διάλειμμα, και οι δυο μας είχαμε ξεμείνει από τσιγάρα. Πετάχτηκε έξω και έφερε δύο πακέτα. Μου έδωσε το ένα και πήγα να του δώσω χρήματα, αλλά αρνήθηκε. Ξανά, κοίταξα τα μάτια του Μπόμπι και διάβασα τις σκέψεις του: «Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να έχεις ελπίδες, μικρέ.»

Επί άλλη μια ώρα, ο Ρέι άναβε τα τσιγάρα μου, μέχρι που η συνάντηση έληξε. Ο Μπόμπι κι αυτός ετοιμάζονταν να φύγουν όταν ρώτησα τον Ρέι αν είχε αυτοκίνητο. Μου είπε ναι, κι εγώ είπα ότι χρειαζόμουν κάποιον να με πάει σπίτι κι ότι μπορούσα να του δώσω κα’να δυο δολάρια για τις βενζίνες. Είπε εντάξει και μπήκαμε μέσα σε ένα Βέγκα του ’72.

Ο Μπόμπι κι εγώ μιλούσαμε για τραβεστί, μέχρι που η συζήτηση ξαφνικά έπαψε καθώς σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο. Τότε, όταν βάλαμε ξανά μπρος, ο Ρέι άρχισε να λέει στον Μπόμπι ότι θα άφηνε τα Τζομπ Κόρπς και θα μετακόμιζε στο σπίτι του Μπόμπι. Στον Μπόμπι δεν άρεσε καθόλου η ιδέα αυτή, γιατί, όπως το έθεσε, δεν ήθελε να είναι δεσμευμένος με κανέναν.

Πήγαμε στο σπίτι μου και μπήκαμε μέσα, κι αυτή τη φορά ο Φρεντ ήταν σπίτι. Τον ρώτησα αν ο Ρέι μπορούσε να μείνει για το βράδυ – είπε ναι και μετά πήγε στην κρεβατοκάμαρα. Επέστρεψε με σεντόνια και ένα μικρό σωληνάριο ΚΥ χωμένο σε μια πετσέτα. Επίσης μου έδωσε τα κλειδιά από ένα άδειο διαμέρισμα.

Πήρα τον Ρέι στο δωμάτιο και μιλούσαμε για κα’να δυο ώρες, ώρες που μου φάνηκαν αιώνες, καθώς αισθανόμουν όπως η νύφη στη γαμήλια βραδιά που περιμένει το νέο της σύζυγο να βγει από την τουαλέτα και να πέσει στο κρεβάτι. Καθώς μιλούσαμε, άρχισα να ερεθίζομαι σεξουαλικά. Ο Ρέι γλίστρησε το χέρι του στη μέση μου, και μετά μου έριξε ένα βλέμμα γνήσιας έκπληξης. Μετά απολογήθηκε που δεν είχε «μεγάλα προσόντα». Θεέ μου, όταν τελικά έβγαλε τα ρούχα του, ανακάλυψα ότι είχα προσόντα σαν έλληνας θεός, και έμοιαζε με έναν από αυτούς κι από κάθε άλλη άποψη επίσης. Δεν χρειάζεται να πω ότι η υπόλοιπη βραδιά πέρασε χωρίς κανέναν από τους δυο μας να κοιμηθεί. Ήμουν ερωτευμένος…

Μέιν

Δεν είμαι ακριβώς σίγουρος πότε ανακάλυψα ότι είμαι γκέι. Ξέρετε, μου ήρθε φυσιολογικά. Αισθανόμουν πράγματα για τους άντρες και απρόσμενα πράγματα συνέβαιναν όταν κοίταζα άντρες. Ήμουν περίπου έντεκα ή δώδεκα όταν άρχισαν τα συναισθήματα αυτά.

Φοβόμουν στην αρχή, γιατί με είχαν μεγαλώσει να πιστεύω ότι είναι αμαρτία και κακό ή βρόμικο. (Ναι, καλά.)

Το είπα στο νεότερο αδερφό μου όταν ήμουν περίπου δεκατριών. Φαντάζομαι ότι ήταν ο μόνος που εμπιστευόμουν. Ήταν δύσκολο. Του είπα ότι είχα κάτι να του πω, αλλά τότε δεν μπορούσα να το εκφέρω. Περίμενα για μια βδομάδα, αλλά ήταν περίεργος και με ρωτούσε συνέχεια περί τίνος επρόκειτο. Τελικά του το είπα. Εξεπλάγη, αλλά ήταν πραγματικά πολύ νέος για καταλάβει και δεν μου είπε πολλά πάνω στο θέμα. Μίλησε, όμως, στον φίλο του και αυτό έκανε διάφορους ανθρώπους να αρχίσουν να ρωτάνε.

Οι γονείς μου το ανακάλυψαν και με ρώτησαν για τις «στενάχωρες φήμες» που είχαν ακούσει. Παραδέχτηκα ότι ήμουν γκέι. Μου είπαν ότι μεγαλώνοντας θα το ξεπερνούσα. Αλλά αυτό δεν συνέβη και σύντομα συνειδητοποίησαν ότι πραγματικά μου άρεσαν οι άντρες. Είπαν ότι δεν ήταν φυσιολογικό, ότι ήταν λάθος και ότι ήταν αμαρτία. Στο τέλος, οι γονείς μου με αποκήρυξαν και με πέταξαν έξω, γιατί τους μισούσα και ήμουν τόσο καταθλιμμένος. Τα αδέρφια μου δεν ενοχλούνταν που ήμουν γκέι, αλλά οι περισσότεροι από του θείους και τις θείες μου ξέχασαν ότι ήμουν ζωντανός. Μερικοί από τους φίλους μου το έμαθαν από τον αδερφό μου, και σε άλλους το είπα εγώ ο ίδιος. Ήταν δύσκολο. Έφτασα στο σημείο να καταλάβω ότι δεν ήταν πραγματικοί φίλοι.

Τώρα μένω σε ένα κέντρο στέγασης για παιδιά. Δεν μένω στο σπίτι γιατί δεν έχω σπίτι. Έχουν περάσει δύο χρόνια πια, και οι γονείς μου δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση μαζί μου. Ούτε κι εγώ θέλω κάποια σχέση μαζί τους, αλλά πραγματικά εύχομαι να είχα κάποιον να με φροντίζει και να αγαπά γι’ αυτό που είμαι. Με τον αδερφό μου βρισκόμαστε ακόμα σε επαφή. Μου τηλεφωνεί που και που. Είναι φανταστικός αδερφός.

Ανακάλυψα άλλα γκέι άτομα βγαίνοντας από την ντουλάπα. Κάνοντας το αυτό, βρήκα κι άλλους που μου φανερώθηκαν. Έχω δύο γκέι φίλους δι’ αλληλογραφίας και κάμποσους γκέι φίλους τώρα.

Το AIDS είναι μεγάλη απειλή για μένα, αλλά πιστεύω ότι κι ένας στρέιτ τύπος θα μπορούσε να το κολλήσει το ίδιο εύκολα με έναν γκέι τύπο. Δεν έχω καμία σεξουαλική επαφή (ακόμη), αλλά σχεδιάζω να προστατεύσω τον εαυτό μου.

Αρχίζω να αισθάνομαι άνετα με τον εαυτό μου, και είμαι χαρούμενος γι’ αυτό που είμαι. Γνωρίζω τι είναι σωστό για μένα και κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει αυτή τη σκέψη.

Νιου Τζέρσεϊ

Είμαι δεκαεφτά χρονών, πάω λύκειο, και είμαι ανοιχτά γκέι. Η ομοφυλοφιλία έπαιζε πάντοτε μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση της ζωής και της προσωπικότητάς μου. Μαθαίνοντας να είμαι και να μου αρέσει ο εαυτός μου υπήρξε μια διαρκής εμπειρία ωρίμανσης, η οποία ακόμα συνεχίζεται.

Είναι αδύνατο να πω πότε ακριβώς διαπίστωσα ότι είμαι γκέι. Κοιτάζοντας στο παρελθόν, μπορώ να δω ότι πάντοτε μου άρεζαν τα άλλα αγόρια, αλλά μόνο όταν έφτασα στα δεκατρία μου έμαθα ότι το όνομα για το πάθος μου λέγεται «ομοφυλοφιλία».

Ακόμα και τότε, δεν ντρεπόμουν για αυτό που ήμουν. Ήξερα ότι έπρεπε να είμαι διακριτικός, παρόλο που δεν έμοιαζα με το στερεότυπο του γκέι. Δεν ντροπιάστηκα ποτέ, αλλά ήμουν ταραγμένος. Το να είσαι γκέι δεν είναι δημοφιλές – πολύ συχνά χρησιμοποιούταν για να μειώσει κάποιον. Έτσι υποκρινόμουν λιγάκι, και αποσυρόμουν αρκετά, μη ξέροντας ποτέ αν κάποτε θα μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου.

Είχα όντως έναν πολύ σύντομο έρωτα στο σχολείο, αλλά ήμαστε καταδικασμένοι από την αρχή – ήταν πολύ σφιγμένος με το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας ενώ εγώ δεν ήμουν. Αλλά η πρώτη μου πραγματική σχέση ήταν με έναν αρκετά μεγαλύτερο άντρα και ήταν ένα υπέροχο άτομο. Ωρίμασα τόσο πολύ από τη σχέση μας. Μοιραζόταν την εμπειρία του μαζί μου, και τον έρωτά του, κι εγώ ωρίμαζα. Με βοήθησε να αγαπώ τον εαυτό μου όπως ποτέ δεν το είχα καταφέρει. Ένιωθα τόσο καλά για τον εαυτό μου και με το να είμαι αυτός που είμαι ώστε αποφάσισα πως κανείς δεν θα με ανάγκαζε να γίνω κάποιος άλλος. Έτσι, άρχισα να φανερώνομαι.

Το πρώτο μου βήμα ήταν να το πω σε κάποια στενή μου φίλη. Αφού της το είπα και είδα ότι ακόμα με αγαπούσε κι ότι η ομοφυλοφιλία μου δεν την ενοχλούσε, αποφάσισα να το πω σε μερικούς ακόμα στενούς φίλους. Τελικά το είπα σε όλους τους ανθρώπους που με ενδιέφεραν, ή το είχαν ανακαλύψει πριν τους το πω εγώ. Το τελευταίο βήμα μου ήταν να περάσω σκουλαρίκι στο αυτί μου – με αυτό τον τρόπο, οποιοσδήποτε δεν ήταν σίγουρος αν αυτά που είχε ακούσει ήταν αλήθεια θα μπορούσε να το δει με τα μάτια του.

Το είπα επίσης στους γονείς μου. Ήταν ένα μεγάλο βήμα για εμένα. Οι γονείς μου είχαν χωρίσει και τον περισσότερο καιρό έμενα στη Φλόριντα με τη μητέρα μου, αλλά περνούσα τα καλοκαίρια με τον πατέρα μου λίγο πιο έξω από τη Φιλαδέλφεια. Καθώς γινόταν όλο και περισσότερο σαφές ότι ο αδερφός μου δεν θα ενθουσιαζόταν με την ομοφυλοφιλία μου, άρχισα να κουράζομαι όλο και πιο πολύ με το παιχνίδι αυτό. Το μόνο μου καταφύγιο έδειχνε να είναι τα καλοκαίρια, κι έτσι τα μονιμοποίησα και μετακόμισα στου πατέρα μου.

Πολύ λίγα από όσα περίμενα να συμβούν όντως συνέβησαν. Ο πατέρας μου κι εγώ δεν τα πηγαίναμε καλά, αλλά τουλάχιστον τα προβλήματά μας δεν περιστρέφονταν γύρω από την ομοφυλοφιλία μου. Το καλύτερο πράγμα από τη μετακόμισή μου ήταν ότι ήμουν τώρα κοντά σε μια μεγάλη πόλη. Η πόλη είναι υπέροχη! Υπάρχουν τόσοι πολλοί γκέι παντού. Με έκανε να αισθάνομαι τόσο καλά να πηγαίνω στην πόλη και να τους βλέπω να ζουν ανοιχτά κι ευτυχισμένοι, και μου έδινε δύναμη να είμαι ο εαυτός μου.

Το να είμαι γκέι δεν ήταν πάντα εύκολο. Όπως με όλες τις περιπτώσεις, είχα το μερτικό μου από παρενοχλήσεις, αλλά έμαθα να είμαι ο εαυτός μου. Οι στιγμές οικειότητας και αγάπης που μπορείς να μοιραστείς όταν είσαι ειλικρινής είναι κατά πολύ καλύτερες από τις φορές που υποκρίνεσαι ότι είσαι κάτι που δεν είσαι.

Ένα πρόσφατο παράδειγμα συνέβη τη βραδιά της αποφοίτησης. Όλοι θα πήγαιναν σε κάποιο πάρτι. Εμφανίστηκα λίγο νωρίς στο πάρτι μιας φίλης μου και ήπιαμε λίγη σαμπάνια. Αλλά αυτό ήταν μόνο η αρχή γι’ αυτήν. Καθώς η νύχτα προχωρούσε, μπούχτησε και άφησε το σπίτι της, με πάνω από εκατό ανθρώπους ακόμα να γιορτάζουν και πήγαμε σε άλλο πάρτι. Έτσι ο φίλος της κι εγώ πήραμε την πρωτοβουλία. Έγινα DJ και αυτός άρχισε να διώχνει μερικούς ανεπιθύμητους. Πολύ σύντομα το πάρτι έφτανε στην κορύφωσή του. Εγώ χόρευα και είχα ξεσηκώσει όλο τον κόσμο και το πάρτι ήταν επιτυχία. Μετά, μερικοί με πλησίασαν και μου ζήτησαν συγνώμη που είχαν αφήσει ένα στερεότυπο να τους εμποδίσει να με γνωρίσουν και είπαν ότι ήμουν πραγματικά εντάξει.

Λοιπόν, μετά από αυτό, αναρωτιόμουν απλά πόσες φιλίες είχα χάσει με το να μην είμαι ο εαυτός μου, γιατί είναι βέβαιο ότι η ειλικρίνεια θα με έκανε περισσότερο δημοφιλή από οποιοδήποτε άτομο θα μπορούσα να έχω σκαρφιστεί και παρουσιάσει.

Αυτή ήταν απλά μία από τις φορές που δεν θα μπορούσα ποτέ να έχω μοιραστεί αν δεν είχα ξεκινήσει την ισόβια διαδικασία του φανερώματος, μια διαδικασία που μου παρείχε αίσθηση αυτοεκτίμησης και εμπιστοσύνης προς τον εαυτό μου.

Νέο Χαμσάιρ

Φαντάζομαι ότι η ζωή μου υπήρξε πάντοτε σκληρή, αλλά τα δύο τελευταία χρόνια ήταν τα χειρότερα, γιατί τότε άρχισα να φανερώνομαι στον εαυτό μου, σε λιγοστούς φίλους και, πιο πρόσφατα, στη μητέρα μου.

Εννιά χρόνια πριν, είχα τον πρώτο μου μεγάλο τσίμπημα, με ένα κορίτσι που συνάντησα στην κατασκήνωση προσκόπων. Το όνομά της ήταν Τέρι Φ., και ερχόταν από μια άλλη πόλη του Νέου Χαμσάιρ. Ήταν το ομορφότερο κορίτσι που δει ποτέ και τη λάτρευα. Τελειώσαμε τη κατασκήνωση και μέχρι πρόσφατα (δυο χρόνια πριν), αυτό ήταν το μόνο που μπορούσα να θυμηθώ γι’ αυτή. Επί οχτώ χρόνια, σκεφτόμουν ένα κορίτσι που το έλεγαν Τέρι.

Οι σχολικές μου μέρες ήταν κατά τα άλλα «φυσιολογικές». Στη δευτέρα γυμνασίου, μου άρεζε ένα αγόρι που το έλεγαν Φίλιπ και τον κυνηγούσα με λαχτάρα. Αλλά όταν απέτυχα, δεν έδωσα και μεγάλη σημασία. Τα πρώτα δύο χρόνια στο λύκειο δεν ήταν τόσο εύκολα. Δεν είμαι πολύ όμορφη, και δεν άρεζα ούτε σε ένα αγόρι από όλο το σχολείο των χιλίων διακοσίων παιδιών. Άρχισα να διαλέγω όμορφες φιλενάδες και να γράφω ποιήματα γι’ αυτές. Δεν μου προκαλούσε αναστάτωση που δεν άρεζα σε κανένα από τα αγόρια. Ήμουν ευχαριστημένη που είχα τόσες πολλές φίλες και τα πήγαινα μια χαρά μαζί τους.

Τότε, στην πρώτη λυκείου, έπεσα ξανά πάνω στην Τέρι, μια νύχτα σε ένα χειμωνιάτικο συναπάντημα στο δρόμο. Παρακολουθούσα αυτό το κορίτσι να τρέχει, και δεν ήξερα ποιο ήταν, αλλά έδειχνε γνωστό. Ρώτησα κάποιον ποια ήταν και μου είπαν ότι το όνομά της ήταν Τέρι Φ. Έμαθα κα’να δυο πράγματα ακόμη – απλά για να βεβαιωθώ ότι ήταν αυτή. Και αυτή τη φορά πραγματικά την ερωτεύτηκα. Την παρακολουθούσα σε κάθε συνάντηση και είχα πάντα την ίδια παράξενη αίσθηση στο στομάχι μου. Μερικές φορές περπατούσα κοντά της για να δω αν με θυμόταν. Μου έριχνε μια ματιά και έφευγε. Την αναζήτησα στον τηλεφωνικό κατάλογο και της έστειλα ένα γράμμα που της έλεγα ποια ήμουν. Δεν έλαβα απάντηση. Ανακάλυψα ότι εργαζόταν σε ένα εμπορικό κέντρο κοντά στην πόλη της. Άρχισα να πηγαίνω στο κατάστημα όπου εργαζόταν. Μάλιστα μια φορά της μίλησα. Κάθε φορά που την έβλεπα, σκεφτόμουν ότι ήταν ομορφότερη από ποτέ. Ακόμα την κοιτάζω και ξέρω ότι θα είμαι ερωτευμένη μαζί της για πάντα είτε με γνωρίσει είτε όχι.

Ανακάλυψα ότι πρέπει να είμαι γκέι, και άρχισαν να μου «αρέσουν» τα άλλα κορίτσια – διάφορες φίλες μου. Αλλά υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι ποτέ δεν θα ακουμπούσα κάποια από τις στενές φιλενάδες μου – όχι όσο ήμουν στο λύκειο. Έτσι, καταπίεσα αυτά τα αισθήματα. Άρχισα να αισθάνομαι παλαβή, με τάσεις αυτοκτονίας και καταθλιμμένη. Σκεφτόμουν συνέχεια ότι, σε μια τόσο μικρή πόλη, πρέπει να είμαι το μόνο γκέι άτομο. Όταν δεν μπορούσα να το αντέξω άλλο, άρχισα να το λέω σε φίλες που ήξερα ότι μπορούσα να εμπιστευτώ.

Το πρώτο άτομο στο οποίο είπα πως είμαι γκέι ήταν μια φίλη μου από το μάθημα των Γαλλικών. Δεν ήταν κάποια κολλητή μου ή κάτι τέτοιο – ήταν απλά μια συνηθισμένη φίλη. Αλλά ήξερα ότι έπρεπε να το πω σε κάποιον, γιατί τρελαινόμουν να το κρατάω μέσα μου. Επιστρέφαμε από μια συνάντηση στο Πανεπιστήμιο του Νιου Χαμσάιρ και ένιωσα ότι όφειλα να της το πω. Δεν θυμάμαι να ήμουν ανήσυχη ή κάτι τέτοιο. Απλά είπα στον εαυτό μου, «Λοιπόν, άμα δεν της αρέσει, έχω πολλούς άλλους φίλους για να στηριχτώ.» Έτσι καθώς οδηγούσε είπα, «Νάνσι, νομίζω ότι είμαι γκέι.»

Εκείνη δεν είπε τίποτα και πίστεψα στ’ αλήθεια ότι επρόκειτο να σταματήσει το αυτοκίνητο και να με αναγκάσει να πάω με τα πόδια. Με κοίταξε και με ρώτησε, «Έχεις πάει ποτέ στο κρεβάτι με κάποιο κορίτσι;» Εγώ είπα, «Όχι, αλλά…» Εκείνη με διέκοψε λέγοντας, «Λοιπόν, τότε απλά φοβάσαι τα αγόρια.» Και μου είπε τα πάντα για τους φίλους της κι εγώ απλά καθόμουν. Δεν ανέφερα ξανά το θέμα μπροστά της.

Όταν αποφάσισα να το πω σε μια μεγαλύτερη φίλη μου, ήμουν πραγματικά ταραγμένη. Απλά κάναμε περίπατο και συνεχώς προσπαθούσα να μπω στο θέμα, αλλά δεν ήξερα πώς και φοβόμουν τι θα έλεγε. Σε εκείνη τη φάση, δεν μπορούσα να ασχοληθώ με την πιθανότητα της απόρριψης. Τελικά, φτάσαμε στα σκαλοπάτια του σπιτιού της και είπα «Γκέιλ, νομίζω ότι είμαι γκέι.» Κι αυτή απάντησε «Δεν σε πιστεύω.»

Είπα, «Λοιπόν, πρέπει να με πιστέψεις, γιατί γνωρίζω ότι είμαι γκέι.» Δεν είπε τίποτα, και για ένα πολύ μεγάλο διάστημα, δεν μπορούσαμε να συζητήσουμε πάνω στο θέμα. Μερικές φορές ακόμα λέει ότι δεν πιστεύει ότι είμαι γκέι, αλλά τώρα το συζητάμε και προσπαθεί να καταλάβει.

Μετά από αυτό, φανερώθηκα σε διάφορους φίλους, ανθρώπους που ήξερα ότι μπορούσα να εμπιστευτώ ή σε φίλους που γνώριζα ότι θα παρέμεναν φίλοι. Έντεκα από τους στρέιτ φίλους μου γνωρίζουν, και έντεκα από αυτούς έμειναν κοντά μου. Μέχρι εδώ, καλά.

Το ότι το είπα στους φίλους μου βοήθησε λιγάκι, αλλά όχι πολύ, γιατί ακόμα και αν κατά κάποιο τρόπο το αποδέχονταν, δεν ήθελαν να μιλάμε για αυτό. Συνέχιζαν να λένε ότι δεν με πίστευαν.

Τότε, μια οικογένεια με ένα αγόρι κοντά στην ηλικία μου μετακόμισε στη γειτονιά. Λέγοντας στον εαυτό μου ότι δεν είμαι γκέι, αποφάσισα να δώσω στα αγόρια μια ακόμα ευκαιρία. (Δεν με συναρπάζει πάντα το ότι είμαι γκέι.) Ο Τσακ κι εγώ γίναμε φίλοι και αρχίσαμε να κάνουμε πράγματα μαζί, αλλά δεν ελκυόμασταν σεξουαλικά μεταξύ μας. Πριν καλά καλά το καταλάβω, φανερωθήκαμε ο ένας στον άλλο στο εμπορικό κέντρο όπου δούλευε η Τέρι.

Το είπα στον Τσακ επειδή πίστευα ότι κι αυτός μπορούσε να είναι γκέι, κι επειδή μερικές φορές δεν μπορώ να κρατήσω το στόμα μου κλειστό πάνω στο θέμα. Καθόμασταν σε εκείνο το εστιατόριο κι εγώ σχεδόν ψιθύρισα, «Είμαι ομοφυλόφιλη». Κι αυτός μου αντιγύρισε ψιθυριστά, «Το ίδιο κι εγώ.»

Τότε σταμάτησα να ψιθυρίζω. «Είσαι στ’ αλήθεια; Πες μου κι άλλα. Γνωρίζεις κανένα γκέι στα μέρη μας; Πότε το έμαθες για πρώτη φορά; Είχες ποτέ γκόμενο;»

Ο Τσακ μου έκανε πολύ μεγάλο καλό, γιατί είναι στην ηλικία μου και γνώρισα μερικούς μεγαλύτερους γκέι μέσω αυτού. Αλλά ακόμα δεν γνωρίζω άλλες λεσβίες κι αυτό με τρελαίνει.

Ο Τσακ με πήγε επίσης σε ένα γκέι μπαρ στο Όγκουνκουιτ, στο Μέιν, όπου πέρασα φανταστικά. Ακόμα κι αν είσαι ανήλικος, μπορείς να μπεις σε μπαρ. Το μόνο που χρειάζεται είναι μυαλό και ένα σχέδιο. Σχέδιο Α: Γνώρισε το άτομο στην πόρτα. Σχέδιο Β: Φτάσε εκεί τόσο νωρίς ώστε να μην υπάρχει κανείς στην πόρτα. Μέχρι τώρα έχω πάει σε πέντε διαφορετικά μπαρ και κάθε φορά με έβαλαν μέσα.

Μια μέρα μια Βοστονέζικη εφημερίδα είχε ένα άρθρο για τους γκέι νέους. Είχε πληροφορίες για βιβλία και βιβλιοπωλεία και μια οργάνωση για γκέι και λεσβίες νέους που λεγόταν BAGLY (Συμμαχία Γκέι και Λεσβιών Νέων της Βοστόνης). Κράτησα την εφημερίδα, κατέγραψα όλα τα σημαντικά στοιχεία και τα φύλαξα. Στο επόμενο ταξίδι μου στη Βοστόνη, πήγα κατευθείαν στο βιβλιοπωλείο Ευτυχισμένη Μέρα και ξόδεψα είκοσι δολάρια σε βιβλία και αγόρασα το πρώτο μου τεύχος των Νέων της Γκέι Κοινότητας.

Τελικά φανερώθηκα στη μητέρα μου. Το αποδέχτηκε, αλλά μου είπε ότι με περιμένει μια ζωή σκέτη κόλαση. Μου είπε ότι θα ήταν ευκολότερο αν άλλαζα. Αλλά δεν μπορώ να αλλάξω και δεν θέλω να αλλάξω. Είμαι δεκαεφτά μισό κι ακόμα δεν έχω συναντήσει μια άλλη λεσβία. Έχω όλη τη ζωή μπροστά μου… αν δεν τρελαθώ.

Βαλτιμόρη, Μέριλαντ

Ολη μου τη ζωή ήξερα ότι ήμουν διαφορετικός. Αλλά αν υποθέσουμε ότι κάποιος με ρωτούσε με ποιον τρόπο νιώθω διαφορετικός δεν θα μπορούσα να του απαντήσω. Ο καλύτερος τρόπος για να το εξηγήσω θα ήταν να πω ότι η έλξη από το ίδιο φύλο είναι τόσο φυσική για μένα όσο είναι η έλξη από το αντίθετο φύλο για τους ετεροφυλόφιλους.

Πιθανόν να γνώριζα ότι είμαι γκέι από δώδεκα ετών. Δεν νομίζω ότι ήξερα ότι υπήρχε πράγμα που να λέγεται «γκέι» μέχρι τότε. Συνήθιζα να κατεβαίνω στο κελάρι με άλλα αγόρια. Ακουμπούσαμε και φιλούσαμε ο ένας τον άλλο. Ξέρω ότι είναι φυσιολογικό για τα παιδιά να «πειραματίζονται» με το ίδιο φύλο, αλλά ήξερα, ακόμα και τότε, ότι αυτό ήταν που ήθελα. Όταν τελικά ανακάλυψα τι είμαι, ειλικρινά δεν θυμάμαι να ένιωθα κάποια διαφορά από τους άλλους. Φαντάζομαι ότι το να είμαι γκέι απλά ήταν κάτι φυσικό για εμένα. Φυσικά, δεν είχα καταλάβει τότε πόσο σκληρό και απογοητευτικό επρόκειτο να είναι.

Έχω έναν δίδυμο αδερφό, τον Τσαντ, που είναι επίσης γκέι. Ανακάλυψα ότι ο Τσαντ ήταν γκέι περίπου την περίοδο που το ανακάλυψα για τον εαυτό μου. Δεν θυμάμαι πώς το ήξερα. Απλά το ήξερα. Όταν ήμουν δεκαεφτά, φανερώθηκα στον αδερφό μου και στον αγαπημένο του. Λείπαμε όλοι σε διακοπές. Αυτοί ήταν στο κρεβάτι και εγώ απλά μπήκα μέσα και το ξεστόμισα. Γνώριζα γι’ αυτούς για πολύ καιρό, αλλά δεν είχαν ιδέα ότι ήμουν γκέι. Ήμουν πολύ ενεργός σεξουαλικά από την ηλικία των δώδεκα, και είχα πολλές ιστορίες να τους διηγηθώ. Ένιωθα περίφημα. Και, φυσικά, τίποτα δεν άλλαξε μεταξύ μας.

Τότε οι γονείς μου έμαθαν για τον Τσαντ. Η μητέρα μου βρήκε ένα γράμμα από τον αγαπημένο του στο συρτάρι του. Έπαθαν συντριβή. Η μητέρα μου αναρωτιόταν τι είχε κάνει λάθος. Ο πατριός μου αμέσως υποψιάστηκε ότι ήμουν επίσης γκέι. Εκείνη τη στιγμή δεν ήμουν έτοιμος να το παραδεχτώ, έτσι το αρνήθηκα πεισματικά. Αλλά ο πατριός μου δεν έλεγε να σταματήσει να με παρενοχλεί. Τελικά, απλά ούρλιαξα, «Σκάσε! Είμαι γκέι. Έχεις δίκιο!». Επιτέλους. Το έβγαλα από μέσα μου και ένιωσα καλά.

Δύο βδομάδες αργότερα, όμως, ανακάλυψα ότι η μαμά μου πίστευε ότι έκανα πλάκα. Δεν πίστευε ότι το εννοούσα. Όταν είδα την ελπίδα στα μάτια της, δεν μπορούσα να της πω ότι το έλεγα σοβαρά. Θα συνθλιβόταν. Αποφάσισα ότι θα της το έλεγα αφού πρώτα αποδεχόταν τον αδερφό μου.

Στο μεταξύ, έκανα ένα λάθος. Μίλησα σε κάποιον που νόμιζα ότι μπορούσα να εμπιστευτώ για μένα και τον Τσαντ. Αποδείχτηκε ότι δεν ήταν πραγματικός φίλος. Το είπε σε όλους. Όλοι οι φίλοι μας στη δουλειά το έμαθαν. Ο Τσαντ ένιωθε έντονη πίκρα απέναντί μου.

Τότε η μαμά μου έμαθε για μένα. Προφανώς, έψαξε τα συρτάρια μου και βρήκε κάποιες γκέι εκδόσεις. Ήρθε σε αντιπαράθεση με εμένα και εγώ της είπα την αλήθεια. Πίστευα ότι θα αισθανόμουν υπέροχα να ξεφορτωνόμουν αυτό το βάρος από πάνω μου, αλλά δεν έγινε έτσι. Όντως ένοιωσα καλά που δεν είχα να κρύβομαι πλέον. Αλλά η καρδιά της είχε ραγίσει. Έριχνε το φταίξιμο στον εαυτό της, στον πατέρα μου, σε εμένα. Προσπάθησα να την πείσω ότι δεν ήταν το φταίξιμο κανενός. Αλλά ήταν πολύ προσκολλημένη στη θρησκεία της για να με ακούσει. Πίστευε ότι οι προσευχές της θα μπορούσαν να με κάνουν στρέιτ.

Ήμουν ένα ερείπιο. Άρχισα να σκέφτομαι την αυτοκτονία. Και μόνο η σκέψη ότι θα τη βασάνιζα για το υπόλοιπο της ζωής της με έκανε κομμάτια. Δεν γνώριζα αν ήμουν αρκετά δυνατός να το αντέξω. Ποτέ δεν ήθελα να την πληγώσω.

Έχω ερωτηθεί πολλές φορές (ή άκουσα κατά λάθος να ερωτώνται άλλοι, για αυτούς) αν θα γινόμουν «στρέιτ» εφόσον είχα τη δυνατότητα. Παρόλο που δεν τους έχω απαντήσει ποτέ ειλικρινά, τώρα θα το ήθελα. Αν μπορούσα να αλλάξω τη σεξουαλικότητά μου, θα το έκανα. Ξέρω ότι πιθανά να προσβάλλω πολλούς ανθρώπους λέγοντάς το, αλλά αφήστε με να εξηγηθώ. Η οικογένειά μου έχει κυριολεκτικά ξεριζωθεί εξαιτίας της. Γνωρίζω ότι ο αδερφός μου κι εγώ, και οι φίλοι μας, και οποιοσδήποτε άλλος έχει δικαίωμα να είναι γκέι και να απολαμβάνει ό,τι κι ένας ετεροφυλόφιλος. Δεν θα έπρεπε να έχει σημασία με ποιον πάμε στο κρεβάτι, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Αυτός είναι ο λόγος που θα άλλαζα τη σεξουαλικότητά μου αν το μπορούσα – γιατί δεν μου αρέσει να πληγώνω ανθρώπους που αγαπώ. Αλλά δεν μπορώ. Και δεν πρόκειται να καταπιέσω τις επιθυμίες μου και τους πόθους μου απλά για να ευχαριστήσω κάποιους στενόμυαλους ανθρώπους.

Σας ευχαριστώ που δώσατε σε εμένα και σε άλλους μια ευκαιρία να εκφραστούμε. Σε αυτόν τον κόσμο όπου οι γκέι είναι τόσο καταπιεσμένοι, είναι καλό να μπορείς να έχεις φωνή.