Γιορκ, Πενσιλβάνια

Οταν θυμάμαι που ήμουν λεσβία στο λύκειο, σκέφτομαι αισθήματα μοναξιάς, θυμάμαι που κινούμουν κρυφά αισθανόμενη κυνηγημένη και που μάλωνα με του γονείς μου. Δεν πίστευα ότι οι γονείς μου ή οι φίλοι μου θα με καταλάβαιναν, κι έτσι κρατούσα καλά κρυφό το μυστικό μου. Αν δεν είχα γνωρίσει άλλες λεσβίες, η ζωή μου θα ήταν αβάσταχτη. Από την άλλη, αν δεν υπήρχαν εκείνες, η οικογενειακή μου ζωή θα ήταν πολύ πιο ομαλή.

Παραδέχτηκα στον εαυτό μου ότι είμαι γκέι όταν ήμουν δεκατεσσάρων ετών. Οι συμπαίκτες μου στο χόκεϊ διέδιδαν μια φήμη ότι η προπονήτριά μας ήταν λεσβία. Ήμουν οργισμένη που επέτρεπαν κάτι τέτοιο να επηρεάζει την κρίση τους για εκείνη. Δεν πίστευα ότι είχα γνωρίσει ποτέ γκέι και δεν γνώριζα τίποτα για την ομοφυλοφιλία. Παρόλα αυτά, από την αμόρφωτη θέση μου, αποφάσισα ότι η στάση τους ήταν άδικη.

Η συνεχής συζήτηση για τους γκέι κέντρισε την περιέργειά μου. Πήγα στη βιβλιοθήκη για να διαβάσω πάνω στο ζήτημα. Είπα στον εαυτό μου ότι αυτό το έκανα για να καταλάβω καλύτερα την προπονήτριά μου, αν εκείνη πραγματικά ήταν γκέι.

Μα μια μέρα, σύντομα αφότου είχα αρχίσει να διαβάζω για τις λεσβίες, καθόμουν στο μάθημα των Αγγλικών και με μια αναλαμπή σαν αστραπή, συνειδητοποίησα ότι ήμουν γκέι. Όταν λέω «με μια αναλαμπή σαν αστραπή» μπορεί να ακούγεται αρκετά δραματικό, αλλά ξαφνικά όλα τα συναισθήματα έλξης που είχα για τις γυναίκες, μαζί με το συναίσθημα της μοναξιάς εξαιτίας της έλλειψης «θηλυκότητάς» μου, ήρθαν και έδεσαν. Και έδειχναν στην ταμπέλα «λεσβία». Τριγύριζα σαν θύμα τραυματικής ψύχωσης για μέρες. Δεν θυμάμαι τις ακριβείς σκέψεις που έτρεχαν στο μυαλό μου εκείνο τον καιρό, αλλά μαζί με το φόβο ότι ήμουν κοινωνικός παρίας ήρθε και μια ελαφριά ευχαρίστηση. Πάντοτε υπερηφανευόμουν ότι ήμουν διαφορετική, και αυτό σίγουρα συμβάδιζε με τον κανόνα.

Ήξερα ότι έπρεπε να βρω κάποιον να του μιλήσω. Το ένστικτό μου μού είπε να προσεγγίσω πρώτα την προπονήτριά μου του χόκεϊ. Φαντάστηκα να της λέω τα συναισθήματά μου και εκείνη αμέσως να ομολογεί πως είναι κι αυτή λεσβία. Μετά θα πέφταμε η μία στη αγκαλιά της άλλης και θα αλληλοπαρηγοριόμαστε, μοιραζόμενες τη μοναξιά που αντιμετωπίζουν οι παρεκκλίνοντες σε έναν εχθρικό κόσμο.

Δεν χρειάζεται να πω ότι αυτά δεν συνέβησαν. Απεναντίας. Μου είπε ότι ήμουν απλά νευρική όταν βρισκόμουν με αγόρια κι ότι θα έπρεπε να κάνω προσπάθεια να συναναστρέφομαι μαζί τους περισσότερο. Συντρίφτηκα. Αυτά σίγουρα δεν ήταν όσα ήθελα να ακούσω. Παρόλα αυτά, αποφάσισα να ακολουθήσω την παραίνεσή της, γιατί εκείνη τη στιγμή πίστευα ότι ήμουν η μόνη λεσβία στη γη. Σύντομα αποφάσισα «να γίνω στρέιτ», βρήκα έναν φίλο και βγήκαμε μαζί τρεις φορές. Αλλά γρήγορα συνειδητοποίησα τη ματαιότητα της άρνησής μου για την έλξη που είχα προς τις γυναίκες και σταμάτησα να τον βλέπω απότομα. Ένιωθα ότι δεν είχε σημασία πόσα συναισθήματα θα είχα για έναν άντρα, πάντοτε θα ελκυόμουν περισσότερο από τις γυναίκες.

Ήταν Οκτώβριος όταν συνειδητοποίησα ότι ήμουν λεσβία και όχι πριν από τον επόμενο Απρίλη ήταν που βρήκα κάποιον γκέι για να μιλήσω μαζί του. Κοιτάζοντας ξανά τα γραπτά μου στο ημερολόγιο από εκείνη την περίοδο, φέρνω στο μυαλό μου την ψυχική οδύνη που υπέφερα. Έγραψα αρκετά πράγματα που έμοιαζαν με αυτές τις αράδες:

Παρακαλώ. Βοηθήστε με. Σκατά, πρέπει να μιλήσω με κάποιον. Παρακαλώ βοηθήστε με. Τα συναισθήματά μου μετατρέπονται σε βασανιστικά τέρατα που προσπαθούν να βγουν σκαρφαλώνοντας έξω. Αχ, παρακαλώ… θέλω μόνο να πηδήξω από το παράθυρο εκείνο και να προσπαθήσω να αυτοκτονήσω. Ίσως τότε δείξουν οίκτο σε μένα. Ίσως θα προσπαθήσουν να καταλάβουν… Πρέπει να το πω σε κάποιον, να ρωτήσω κάποιον. ΠΟΙΟΝ;;! Γαμώτο, μπορεί κάποιος να με βοηθήσει; Κάποιος, οποιοσδήποτε. Βοηθήστε με. Θα αυτοκτονήσω να δεν το κάνουν.

Τελικά, τον Απρίλιο, άκουσα για μια ομάδα σόφτμπολ γυναικών που είχε τη φήμη ότι είχε λεσβίες ανάμεσα στα μέλη της. Εγγράφηκα όσο πιο σύντομα μπορούσα, ελπίζοντας οι φήμες να είναι αληθινές. Ενώ παίζαμε, έριχνα όσα περισσότερα υπονοούμενα μπορούσα για να κάνω την ομάδα να μάθει ότι είμαι γκέι. Νόμιζα ότι ήμουν διακριτική, αλλά τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω ότι πρέπει να ήμουν αρκετά προφανής. Η έλλειψη διακριτικότητάς μου με αντάμειψε, όμως, γιατί τελικά ένα μέλος της ομάδας ένιωσε αρκετά άνετα ώστε να μου φανερωθεί. Μιλήσαμε πολύ εκείνο το βράδυ. Γίναμε φίλες, κι άρχισα να βασίζομαι πάνω της για μεγάλη στήριξη. Έγινε ο μέντοράς μου όλο εκείνο το καλοκαίρι.

Όλα θα ήταν τέλεια αν εξαιρούσαμε τους γονείς μου.

Είχα τελικά βρει ανθρώπους για να συνομιλώ, γιατί η πρώτη μου γκέι φίλη με σύστησε σε άλλες λεσβίες. Όλες ήταν τουλάχιστον δεκαοχτώ και οι περισσότερες ήταν πάνω από εικοσιένα. Στην αρχή, οι γονείς μου απλά σκέφτηκαν ότι ήταν παράξενο που έκανα τόση πολλή παρέα με μεγαλύτερα άτομα ή, μάλλον, ότι αυτά ήθελαν να συναναστρέφονται με εμένα. Τότε η οικογενειακή μου ζωή κατέρρευσε όταν κάποιος είπε στη μητέρα μου ότι η προπονήτρια μου του σόφτμπολ ήταν γκέι.

Αυτόματα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι και η υπόλοιπη ομάδα ήταν επίσης γκέι και μου απαγόρευσε να συναναστρέφομαι με μέλη της ομάδας. Δεν με άφηνε ούτε να πηγαίνω σε τουρνουά που κρατούσαν πάνω από μια μέρα, από το φόβο του τι θα συνέβαινε μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο γεμάτο από λεσβίες.

Τελικά, στην αρχή του επόμενου έτους, είχα την πρώτη μου αγαπημένη. Ήταν δεκαεννιά και οι γονείς μου υποψιάζονταν την αλήθεια για τη σχέση μας, κι έτσι μου απαγόρευσαν να συναναστρέφομαι με οποιονδήποτε εκτός λυκείου. Εφόσον δεν ήξερα καμία λεσβία στο σχολείο, ο περιορισμός ήταν εξαιρετικά δυσάρεστος. Προφανώς, οι περιορισμοί περιλάμβαναν την αγαπημένη μου, κι έτσι έπρεπε πολλές φορές να το σκάω για να τη δω. Τότε ήταν που άρχισαν τα πολλά ψέματα. Έλεγα ότι θα έβγαινα με τις φίλες μου από το σχολείο και αντί γι’ αυτό πήγαινα για να τη συναντήσω. Τα βράδια, όταν οι γονείς έπεφταν για ύπνο, πετούσε πέτρες στο παράθυρό μου στο δεύτερο όροφο κι εγώ κατέβαινα γλιστρώντας τις πίσω σκάλες του σπιτιού μας για να τη συναντήσω. Κάθε τριγμός στο πάτωμα ακουγόταν σαν πιστολιά, και καθώς ξεμύτιζα το σκυλί άρχιζε να γαβγίζει, μιας και δε την άφηνα να μπει μέσα μαζί μου. Ακόμα δεν πιστεύω ότι οι γονείς μου δεν είχαν ακούσει ποτέ όλη την αναστάτωση. Αφού παίξαμε το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα για περίπου δύο μήνες, η αγαπημένη μου κουράστηκε, όπως ήταν φυσικό, να τριγυρνάει σαν κυνηγημένη αλεπού και διέλυσε το δεσμό. Ήταν οδυνηρό να βάζεις τέλος, αλλά ήταν και ανακούφιση να μην λέω τόσα πολλά ψέματα στους γονείς μου.

Μετά από τη λύση του ρομάντζου μου, αποφάσισα ότι είχα αρκετούς οικογενειακούς καβγάδες και κατέληξα στην απόφαση να είμαι μια τέλεια θυγατέρα. Ως αθλήτρια, έτσι κι αλλιώς αρνιόμουν να καπνίζω ή να πίνω, αλλά εκείνη τη στιγμή η απόφασή μου πήρε και μια δεύτερη σημασία. Αποφάσισα ότι όταν οι γονείς μου μάθαιναν ότι είμαι γκέι, δεν θα μπορούσαν να με πετάξουν από το σπίτι γιατί θα ήμουν πρότυπο κόρης από κάθε άλλη άποψη. Σταμάτησα να τσακώνομαι με τα μικρότερα αδέρφια μου, άρχισα να μελετώ σκληρά στο σχολείο και γενικά έκανα ό,τι μου έλεγαν οι γονείς μου. Άρχισαν να με εμπιστεύονται ξανά και βρέθηκα ξανά υπό την ευμένειά τους. Προσπάθησα επίμονα να αναπτύξω φιλίες με άτομα της ηλικίας μου και μιλούσα για αγόρια όσο το δυνατόν περισσότερο. Ακόμα, άρχισα να φοράω φούστες και φορέματα πιο συχνά. Ένα πλεονέκτημα αυτής της φρενήρους τελειομανίας ήταν ένας βελτιωμένος μέσος όρος στο απολυτήριό μου που μου επέτρεψε να πάω στο κολέγιο που ήθελα.

Θέλω να τονίσω ότι, παρόλο που οι φιλίες μου μεγαλύτερα γκέι άτομα έκαναν πιο περίπλοκη τη ζωή μου, θα ήμουν ψυχικό ερείπιο χωρίς αυτές. Οι γυναίκες που γνώρισα με έκαναν να καταλάβω με σαφήνεια ότι δεν ήμουν ανώμαλη: ότι η σεξουαλικότητά μου ήταν υγιής και φυσιολογική. Παρόλη, όμως, αυτή τη γενική ενθάρρυνση, με ώθησαν επίσης να ακολουθήσω έναν ετεροφυλοφιλικό τρόπο ζωής, τουλάχιστον μέχρι την αποφοίτησή μου από το λύκειο. Λίγες από αυτές ήταν γκέι τόσο νωρίς όσο εγώ, αλλά μπορούσαν εύκολα να προβλέψουν τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα. Ένας άλλος λόγος που αποθάρρυναν το λεσβιασμό μου ήταν ότι ήμουν κάτω των δεκαοχτώ. Αυτό σήμαινε ότι καμία δεν θα μπορούσε να έχει σχέση μαζί μου χωρίς το φόβο την ανακάλυψης και της σύλληψης για αποπλάνηση ανηλίκου. Σε αυτό είχαν δίκιο. Εκτός από τη μία μου αγαπημένη στη δευτέρα λυκείου, καμία άλλη στην περιοχή μου δεν με πλησίασε ως κάτι περισσότερο από φίλη μέχρι που αποφοίτησα από το λύκειο.

Παρά τις συμβουλές των φίλων μου, επέλεξα να συνεχίσω να αυτοαποκαλούμαι λεσβία και αρνούμουν να παίζω ετεροφυλοφιλικά παιχνίδια. Υπήρχαν δύσκολα προβλήματα, αλλά η εδραίωση μιας ταυτότητας και η επιμονή σε αυτή με βοήθησε. Ευτυχώς, οι φίλοι μου έδειχναν υποστήριξη, στην πλειοψηφία τους. Παρόλα αυτά, οι ποικίλες συμβουλές ήταν συχνά αποπροσανατολιστικές. Αυτή η σύγχυση με οδήγησε να γράψω το παρακάτω ποίημα, ένα από τα αρκετά που είχα συνθέσει εκείνη την περίοδο:

Έχω ένα πρόβλημα, αισθάνομαι τόσο θλιμμένη.
Αρχίζουν τα δύσκολα, γίνομαι τρελαμένη.
Οι φίλες που έχω δεν είναι σαν κι εμένα
μου λέν’ ότι κάνω λάθος.
Κι αυτές που ξέρω ότι είναι
μου λέν’ ότι είμαι πολύ μικρή.
Πώς να κάνω λάθος όταν είναι στην καρδιά μου;
Είμαι πια τόσο μικρή για να αισθάνομαι έτσι;
Είμαι γκέι, αυτό το ξέρω,
αλλά για τις φίλες μου δεν είναι έτσι.
Πώς με τέτοιους τύπους να ισορροπήσω;
Είναι αυτές ή εμένα που θα ευχαριστήσω;

Τα λόγια των γυναικών φίλων μου συχνά με ενθαρρύνανε, αλλά οι ζωές τους μου έδιναν μεγαλύτερη δύναμη. Έβλεπα τις σχέσεις τους με άλλες γυναίκες και, στην πλειοψηφία, αυτοί οι δεσμοί οικειότητας με άφηναν να δω ότι μπορούσε να υπάρξει ευτυχία στη ζωή μου. Έβλεπα ότι οι γυναίκες αυτές δεν ήταν οι χοντρές, άσχημες, γεμάτες μίσος για τους άνδρες νταλικιέρισσες που συχνά απεικονίζονται στα στερεότυπα. Ανακάλυψα ότι μπορούσα να είμαι όπως οποιοσδήποτε άλλος στην κοινωνία μου και όμως να έχω στενές σχέσεις με γυναίκες.

Πέτυχα στις προσπάθειές μου να είμαι τόσο τέλεια θυγατέρα όσο μπορούσα, αλλά παράλληλα κατάφερα να υποστώ πλύση εγκεφάλου στην πορεία. Δεν είχα καταλάβει τι λαπάς είχε γίνει το μυαλό μου μέχρι αυτή τη χρονιά, το δεύτερο εξάμηνό μου στο κολέγιο. Οι γονείς μου ανακάλυψαν ότι ήμουν λεσβία και με έστειλαν σε ψυχολόγο για να «θεραπευτώ». Την τωρινή περίοδο είμαι σε θεραπεία, όχι για το σεξουαλικό προσανατολισμό μου, αλλά για τον τρόπο που δεχόμουν κάθε λέξη των γονιών μου σαν ευαγγέλιο. Στην προσπάθειά μου να είμαι τέλεια, οι λογομαχίες μαζί τους δεν ήταν μέρος του προγράμματος. Η ευκολότερη λύση στις διαφωνίες ήταν ουσιαστικά να συμφωνήσεις μαζί τους. Οι γονείς μου είναι συντηρητικοί, ανώτερης μεσαίας τάξης Ρωμαιοκαθολικοί, και η ηθική και οι απαιτήσεις τους αντικατοπτρίζουν αυτό το υπόβαθρο. Με αξίες τέτοιου είδους να με περικυκλώνουν, ήταν ευκολότερο να αποδεχτώ τα πρότυπά τους παρά να έρθω σε σύγκρουση υπερασπιζόμενη τον τρόπο ζωής μου.

Έχουν περάσει πέντε μήνες αφότου παραδέχτηκα την ομοφυλοφιλία στους γονείς μου. Παρόλο που και οι δύο λένε ότι ακόμα με αγαπάνε, συνεχίζουν να ελπίζουν πως μια μέρα θα εγκαταλείψω τα αισθήματά μου για τις γυναίκες. Τους έχω διαβεβαιώσει ότι δεν μισώ τους άνδρες κι ότι δεν θα απέρριπτα μια ετεροφυλοφιλική σχέση κρίνοντας από το φύλο του συντρόφου μου, αλλά συνεχίζουν να είναι απογοητευμένοι από την απόφασή μου.

Το χειρότερο μέρος είναι ότι οι γονείς μου κατηγορούν τις μεγαλύτερες φίλες μου ότι με επηρέασαν. Αισθάνονται ότι βλέποντας μεγαλύτερες λεσβίες που ήταν σαν «κανονικοί» άνθρώποι με έκανε να πιστέψω ότι ήταν αποδεκτό και για εμένα. Ναι, αυτές οι φίλες όντως με βοήθησαν να αποδεχτώ τον εαυτό μου, αλλά δεν με επηρέασαν με πρόθεση να γίνω γκέι. Ήμουν λεσβία για έξι μήνες πριν συναντήσω κάποιον για να μιλήσω μαζί του. Οι φίλοι μου δεν με άλλαξαν – απλά με βοήθησαν να κρατήσω τα λογικά μου. Δεν γνωρίζω αν είμαι ή αν ήμουν ποτέ ικανή να αυτοκτονήσω, αλλά μερικές φορές πιστεύω ότι θα μπορούσα να το είχα κάνει αν είχα εξαναγκαστεί σε τρία χρόνια λεσβιακή μοναξιάς.

Οι γονείς μου αισθάνονται επίσης ότι ήμουν πολύ νέα για πάρω μια τέτοια απόφαση στο λύκειο. Τώρα είμαι δεκαοχτώ και ακόμα πιστεύουν ότι είμαι πολύ μικρή για να αποφασίσω ότι συναισθηματικά, ψυχικά και σωματικά ελκύομαι από τις γυναίκες. Δεν είμαι, ούτε ήμουν ποτέ, υπερβολικά μικρή για να πάρω τις αποφάσεις που πήρα. Ελπίζω μονάχα ότι άλλοι νέοι άνθρωποι, όπως εγώ, θα έχουν μια ομάδα υποστήριξης που να ταιριάζει στις συναισθηματικές τους ανάγκες. Έψαξα παντού για οποιονδήποτε τύπο ομάδας ώστε να τους γράψω και, όταν τελικά βρήκα μία, ήμουν υπερβολικά φοβισμένη ώστε να το κάνω, από φόβο ότι η οργάνωση δεν θα ήταν διακριτική όταν θα απαντούσε στο γράμμα μου.

Ελπίζω επίσης να αναπτυχθεί μια εναλλακτική λύση στα μπαρ για να καλυφθούν οι κοινωνικές ανάγκες των ανθρώπων. Ως δεκαπεντάχρονη, το να τρυπώνω στα μπαρ όταν το όριο ηλικίας για αλκοόλ είναι εικοσιένα δεν είχε μεγάλη επιτυχία. Και όταν τα κατάφερνα όντως να μπω σε κάποιο μπαρ, το μισούσα, γιατί ήταν επιφανειακό. Από την άλλη, ήταν τόσο ωραία να βρίσκεσαι εκεί, γιατί γνωρίζω ότι κανείς εκεί δεν είχε ένσταση για εμένα απλά επειδή ήμουν γκέι, και μπορούσα να χαλαρώσω με την ταυτότητά μου.

Αυτό που πάνω από όλα χρειάζονται οι λεσβίες και οι γκέι στα λύκεια είναι η στήριξη από μεγαλύτερους ομοφυλόφιλους, από γκέι ομάδες με άτομα της ηλικίας τους και, φυσικά, από τους γονείς τους. Θα ήμουν εκστασιασμένη αν έβρισκα μια ομάδα υποστήριξης που θα αναγνώριζε την ύπαρξη γκέι εφήβων… αλλά πιο πολύ αν ανακάλυπτα ότι υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω σαν κι εμένα.