Ίρβιν, Καλιφόρνια

Η ζωή είναι γεμάτη από μικρές ειρωνείες. Η αγαπημένη μου αυτόν τον καιρό αφορά τους γονείς μου. Οι γονείς μου συνεχίζουν να λένε ότι η ζωή θα είναι απαίσια ως γκέι άτομο, καθώς θα είμαι παρενοχλούμαι συνεχώς από την κοινωνία. Η ειρωνεία είναι ότι αυτοί με παρενοχλούν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο – αν και, για να είμαι τίμιος, η κατάσταση δεν είναι τόσο άσχημη όσο φαίνεται· στην πραγματικότητα είναι αρκετά καλή. Συνολικά, το φανέρωμά μου έγινε καλά δεκτό. Αυτό οφείλεται, εν μέρει, στη σχεδίαση και, εν μέρει, (ντρέπομαι που το παραδέχομαι) στην τύχη.

Παρά την περιστασιακή μου τσαπατσουλιά, δεν με «ανακάλυψαν» ποτέ πριν να φανερωθώ, έτσι ήμουν τυχερός που μπόρεσα να φανερωθώ όταν το θέλησα. Ένας φίλος μου δεν είχε αυτή την πολυτέλεια, και η ζωή του έγινε πολύ σκληρή. Οι γονείς του άρχισαν να ελέγχουν τα τηλεφωνήματά του, δεν τον άφηναν να βγει έξω και τον ανάγκασαν να πάει σε ψυχίατρο, μεταξύ άλλων. Καθώς περνούσε ο καιρός, τα πράγματα βελτιώθηκαν, αλλά αυτό χρησιμεύει σαν υπενθύμιση του πόσο επικίνδυνη γίνεται η κατάσταση αν το φανέρωμα δεν γίνει προσεκτικά.

Πριν φανερωθώ, η ιδέα συνέχιζε να τριβελίζει το μυαλό μου ότι άπαξ και φανερωθείς, το έχεις κάνει για τα καλά. Ναι, μπορεί κάποιοι να υποκρίνονται ότι ποτέ δεν φανερώθηκες, ακόμα κι εσύ μπορεί να υποκριθείς ότι ποτέ δεν το έκανες, αλλά αν όλοι υποκρίνονταν ότι ο ουρανός δεν είναι μπλε, δεν θα άλλαζε το χρώμα. Έχοντας αυτό κατά νου, γνώριζα ότι όταν θα φανερωνόμουν θα έπρεπε να το κάνω καλά, έτσι άρχισα την έρευνά μου.

Δεν τριγυρνούσα ακριβώς με σημειωματάριο κρατώντας σημειώσεις, γράφοντας αργότερα αναφορά προς τον εαυτό μου, αλλά αντίθετα, απλώς κρατούσα την ιδέα της έρευνας στο μυαλό μου και σκεφτόμουν πώς θα μπορούσα να προετοιμαστώ. Ανακάλυψα ότι η συνομιλία με άλλους γκέι και λεσβίες ήταν το πιο χρήσιμο απ’ όλα. Ήταν ενθαρρυντικό να ακούω τις πετυχημένες ιστορίες, αλλά ήταν επίσης αποθαρρυντικό να ακούω για τις αποτυχίες. Συνέλεξα πολλές πληροφορίες πάνω στο τι είναι γενικά καλό και τι κακό να κάνεις, και είχα επίσης την ευχαρίστηση κάμποσων απίθανων συζητήσεων. Προσπάθησα να μιλήσω με ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων για να πιάσω διαφορετικές προοπτικές, έτσι μερικές φορές έπρεπε να αναγκάσω τον εαυτό μου να μιλά με παντελώς άγνωστους. Φυσικά αυτό ήταν και μια φανταστική δικαιολογία να συναντήσω ανθρώπους.

Βρήκα επίσης κάποιες καλές πληροφορίες σε βιβλία, αλλά είχα κάποιες δυσκολίες με τις βιβλιοθήκες. Δεν βρήκα πολλά βιβλία πάνω στην ομοφυλοφιλία και τα λίγα εκείνα που βρήκα δεν είχα πολλές εφαρμόσιμες πληροφορίες. Ήμουν επίσης διστακτικός τον καιρό κείνο να πάω στο γκισέ με γκέι βιβλία, έτσι συχνά κρυβόμουν σε σκοτεινές γωνιές για να τα διαβάσω. Μακροπρόθεσμα, τα πιο χρήσιμα βιβλία που βρήκα ήταν εκείνα που δανείστηκα από φίλους και γκέι και λεσβιακές οργανώσεις.

Το σημαντικότερο πράγμα για εμένα όσον αφορά το φανέρωμα ήταν να ξέρω ότι ήμουν πραγματικά έτοιμος να το κάνω. Πριν φανερωθώ στον οποιονδήποτε, ήθελα να αισθάνομαι εκατό τοις εκατό άνετος και ικανοποιημένος με την ομοφυλοφιλία μου, και αρκετά έμπειρος ώστε να ξέρω για τι πράγμα μιλάω. Από τις συζητήσεις με άλλους γκέι και λεσβίες έμαθα ότι θα είχα πιθανά να προβώ σε άφθονες εξηγήσεις και υπερασπίσεις του εαυτού μου, έτσι σχεδίασα το πώς θα ήμουν προετοιμασμένος. Αυτό ήταν κάτι πολύ σημαντικό που έκανα για τον εαυτό μου και ήθελα να κάνω την καλύτερη δυνατή δουλειά. Μόνο όταν έφτασα σε αυτό το σημείο ένιωσα ότι ήμουν έτοιμος να φανερωθώ.

Οι πρώτοι άνθρωποι στους οποίους φανερώθηκα ήταν στενοί φίλοι. Αυτοί φαίνονταν να είναι το ασφαλέστερο σημείο για να ξεκινήσω, καθώς ένιωθα ότι ένας πραγματικός φίλος δεν θα το άφηνε να σταθεί εμπόδιο στη φιλία. Παρόλα αυτά, παρέμενε διαολεμένα τρομαχτικό. Ήμουν περίπου τόσο παρανοϊκός όσο ήμουν πάντα, φανταζόμενος κάθε λογής τρομερά αποτελέσματα, αλλά όπως αποδείχτηκε τα πράγματα κύλησαν πολύ καλά και δεν υπήρχε καμία πραγματική αλλαγή σε κάποια από τις φιλίες. Μερικές φορές, καλοί φίλοι αποκαλύπτεται ότι δεν είναι και τόσο καλοί. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, αφού όλοι οι στενοί φίλοι μου έδειξαν κατανόηση και αντιμετώπισαν το θέμα ώριμα.

Το να το πω στο πρώτο άτομο ήταν το δυσκολότερο, αφού δεν είχα ιδέα πως θα εξελισσόταν η κατάσταση. Είχα αποφασίσει ότι επρόκειτο να το πω στους τρεις καλύτερους φίλους μου, και αποφάσισα τη σειρά με την οποία θα το έκανα και μετά όρισα μια «ημερομηνία παράδοσης» για τον εαυτό μου. Κατέληξα να στοιχειώσω τον εαυτό μου με την ημερομηνία για περίπου δύο εβδομάδες πριν τελικά μιλήσω στον πρώτο μου φίλο. Συνέχιζα να περιμένω την τέλεια στιγμή, αλλά πάντα κάτι πήγαινε στραβά. Τελικά, κατάλαβα ότι η τέλεια στιγμή δεν επρόκειτο να έρθει, έτσι συμβιβάστηκα με μια λογικά καλή. Τελικά ώθησα τον εαυτό μου να πει, «Ξέρεις κάτι, είμαι γκέι!» Με κάποιον τρόπο, τη γλίτωσα μόνο μ’ αυτό. Μιλήσαμε για το να είναι κανείς γκέι και μετά για τη ζωή γενικότερα και όλα κύλησαν ομαλά. Όταν τελείωσαν όλα, ένοιωθα απίστευτα καλά με τον εαυτό μου που με ανάγκασα να το κάνω – άξιζε την προσπάθεια. Έπειτα από αυτό, το να το λέω γινόταν όλο και πιο εύκολο για κάθε άτομο, μέχρι που ήρθε ο καιρός να το πω στους γονείς μου.

Γνώριζα ότι το να το πω στους γονείς μου δεν θα ήταν εύκολο. Αν τα πάντα πάνε στραβά όταν το λες σε ένα φίλο, μπορεί πάντα να οπισθοχωρήσεις, αλλά με τους γονείς ρισκάρεις πολλά περισσότερα και γίνεται πολύ πιο δύσκολο. Αν και γνωρίζω τους γονείς μου αρκετά καλά, δεν ήμουν ακόμα βέβαιος πώς θα αντιδρούσαν. Από την εμπειρία μου στο φανέρωμα στους φίλους μου, ήξερα ότι θα μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε, και με τους γονείς αυτό είναι ακόμα περισσότερο αληθές, εξαιτίας του ότι είναι γονείς σου και επίσης εξαιτίας της διαφοράς ηλικίας. Ήξερα ότι έπρεπε να είμαι προετοιμασμένος για οτιδήποτε, εφόσον η αντίδρασή τους θα μπορούσε να κυμαίνεται από απόλυτη υστερία μέχρι χαλαρή αποδοχή, ακόμα και ευτυχία. Δεν ήταν εύκολο να είμαι προετοιμασμένος για ένα τέτοιο εύρος, αλλά όταν τελικά ένοιωσα ότι μπορούσα να χειριστώ την κατάσταση, θα μπορούσε να πέσει θωρηκτό από τον ουρανό κι εγώ θα ήξερα τι να κάνω.

Όσο πιο καλά μπορούσα, οργάνωσα την κατάσταση προς όφελός μου. Βεβαιώθηκα ότι διέθετα ώρες, αν ήταν αναγκαίο, για να το αναλύσουμε, και βεβαιώθηκα επίσης ότι ο πατέρας μου ή η μητέρα μου κι εγώ θα ήμασταν μόνοι, έτσι ώστε να μπορούν να είναι ειλικρινείς και άνετοι και να μην έχουν να ανησυχούν για κάποιο ακροατήριο.

Τα πράγματα πήγαν πιο ομαλά από ό,τι περίμενα. Περίμενα υστερία από τη μητέρα μου και τα χειρότερα από τον πατέρα μου, αλλά και οι δύο αντέδρασαν ήρεμα. Έθεσαν αρκετές ερωτήσεις και κάποιες φορές προσπάθησαν να περιγράψουν το «σκοτεινό μου μέλλον» (βασισμένο στην γνώση τους των στερεοτύπων και την περιορισμένη προσωπική εμπειρία), αλλά συνολικά έδειξαν πολλή κατανόηση. Η ήρεμη αντίδρασή τους φάνηκε να προέρχεται από τη δική μου ηρεμία όταν τους το έλεγα. Αν τους το είχα πει κατά τη διάρκεια ενός καυγά ή με κάποιον άλλο αρνητικό τρόπο, θα ήταν περισσότερο από πιθανό να καταλήξουν σε κακή αντίδραση.

Αφού πέρασα το δύσκολο σημείο να πω «Είμαι γκέι», τα πράγματα άρχισαν είναι ευχάριστα ακόμα και αστεία κάποιες στιγμές. Το να ακούω πράγματα όπως «Τι έκανα για να γίνεις γκέι;», ή «Είσαι βέβαιος ότι είσαι γκέι;» το έκαναν πολύ δύσκολο να μη γελάσω, αφού έδειχνε απλά πόσα λίγα γνώριζαν οι γονείς μου για το ζήτημα. Μου φάνηκε μεγάλη ειρωνεία να έχω εγώ όλη την εμπειρία κι αυτοί να θέτουν όλες τις ερωτήσεις. Όμως, αυτή η ειρωνεία παρουσίαζε επίσης ένα πρόβλημα. Οι γονείς είναι συνηθισμένοι να κατέχουν όλη την εμπειρία και γνώση, έτσι ήταν δύσκολο γι’ αυτούς να πιστέψουν ότι πραγματικά ξέρεις τι κάνεις. Μερικές φορές χρειάστηκε μεγάλη υπομονή από τη μεριά μου για να αντιμετωπιστεί η απογοήτευση και για να συνεχίσουν να πηγαίνουν ομαλά τα πράγματα.

Οι γονείς μου πάντα με εκπλήσσουν όποτε προκύπτει το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας. Μερικές φορές είναι ευχάριστη έκπληξη, άλλες φορές όχι τόσο. Υπήρξαν φορές που κάθισα μαζί τους και συζήτησα θετικά για την ομοφυλοφιλία μου επί ώρες, και υπάρχουν φορές που δεν δέχονται καν να συζητήσουμε γι’ αυτό. Έχω παρατηρήσει ότι κατά τη διάρκεια μιας χρονικής περιόδου η στάση τους μπαίνει και βγαίνει στη ντουλάπα σαν τα κύματα στην παραλία. Συνεχίζω να εύχομαι να μπορούσαν να προσαρμόζονταν μέσα σε μία βραδιά, πράγμα γελοίο άμα συλλογιστείς πόσο χρόνο χρειάστηκα εγώ για να προσαρμοστώ. Αλλά κάνουν πρόοδο και αυτό το βρίσκω ενθαρρυντικό.

Πιθανά η περισσότερο ενοχλητική άποψη της στάσης των γονιών μου είναι ότι συνεχίζουν να ελπίζουν πως θα γίνω στρέιτ, παρόλο που τους έχω πει ότι οι πιθανότητες είναι οι ίδιες με τις πιθανότητες να γίνουν εκείνοι γκέι. Νομίζω ότι θα έπρεπε να είμαι άγιος για να είμαι πάντα υπομονετικός όταν τους ακούω να λένε κάτι όπως «θα το ξεπεράσεις με τον καιρό» ή ότι «δεν έχεις γνωρίσει το κατάλληλο κορίτσι», αλλά έχω διδαχτεί ότι το κάνουν μόνο επειδή τους νοιάζει και με αγαπάνε. Δεν μπορούν να πιστέψουν ολοκληρωτικά ότι μπορώ να είμαι χαρούμενος και γκέι την ίδια στιγμή, κι έτσι ελπίζουν ότι θα γίνω στρέιτ ώστε «να μπορέσω να έχω μια χαρούμενη ζωή». Μπορώ μόνο να κάνω υπομονή, να τους υπενθυμίζω ότι είμαι χαρούμενος, και να συνεχίσω να τους οδηγώ προς τη σωστή κατεύθυνση.

Κοιτάζοντας πίσω, είμαι πολύ ευχαριστημένος που φανερώθηκα και στους δύο φίλους μου και στην οικογένειά μου. Υπήρξαν δυσκολίες και ήταν σίγουρα ρίσκο, αλλά η ανταμοιβή και η ελευθερία που προέκυψαν έκαναν όλο το σχεδιασμό και την αναμονή να αξίζουν. Τώρα η ζωή μου είναι μέσα στον κόσμο, και μόνο τα ρούχα μου βρίσκονται στην ντουλάπα.