Μάντισον, Ουισκόνσιν
Από την παιδική ηλικία υπήρξα «αγοροκόριτσο». Στη φωτογραφία μου της Δευτέρας Γυμνασίου, φορούσα ένα καρό πουκάμισο με τιράντες στα χρώματα του ουράνιου τόξου και τζιν. Μισούσα τα φορέματα και τα νάιλον. Πίστευα ότι ήταν άβολα και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θα έπρεπε να φοράω άβολα ρούχα. Τα μαλλιά μου σχεδόν πάντα είναι κομμένα κοντά. Μια φορά προσπάθησα να τα αφήσω να μακρύνουν, με μόνο αποτέλεσμα να τα βαρεθώ και να τα ψαλιδίσω. Μέχρι και σήμερα έχω περισσότερους άντρες φίλους παρά γυναίκες. Ως παιδί διάλεγα το ομοίωμα του He-man και αυτοκινητάκια μινιατούρες παρά διάφορες κουκλίτσες ή την Μπάρμπι. Βρισκόμουν πάντα έξω με το ποδήλατό μου γδέρνοντας τα γόνατά μου, αντί να κάθομαι σπίτι και να παίζω.
Η μητέρα μου είχε κα’να δυο γκέι και λεσβίες φίλους όταν μεγάλωνα. Αυτοί ήταν το πρώτο μέρος όπου έμαθα τι σημαίνει γκέι ή λεσβία. Όταν ήμουν νέα, δε νομίζω ότι διέκρινα κάποια διαφορά μεταξύ ετεροφυλοφιλικών και ομοφυλοφιλικών σχέσεων. Ήμουν νέα και ανατράφηκα να πιστεύω ότι η αγάπη είναι αγάπη, είτε αφορά σε άτομα του αντίθετου φύλου είτε σε άτομα του ίδιου φύλου. Μόνο όταν άρχισα το Καθολικό σχολείο στην έκτη τάξη αντιλήφθηκα την ομοφοβία. Τα παιδιά έκαναν συνέχεια σχόλια για θηλυπρεπείς άντρες και έλεγαν ότι όλες οι καλόγριες στο σχολείο ήταν λεσβίες. Ήταν σε αυτό το σχολείο που διδάχτηκα ότι υπάρχει πολύ μεγάλη αντίθεση προς την ομοφυλοφιλία.
Την ίδια εκείνη χρονιά, κάποιοι νέοι άνθρωποι μετακόμισαν στη γειτονιά. Αφού τακτοποιήθηκαν, πέρασα από εκεί για να δω αν είχαν τίποτα παιδιά για να γίνουμε φίλοι. Ευτυχώς για μένα, είχαν δυο αγόρια. Ήταν λίγο νεότερα από εμένα, αλλά δεν σκόπευα να το κάνω και θέμα. (Τα περισσότερα από τα υπόλοιπα παιδιά στη γειτονιά μου ήταν είτε βρέφη είτε στο λύκειο). Τα αγόρια στο σπίτι αυτό τα μεγάλωναν δύο γυναίκες. Καθώς περνούσε ο καιρός, συνειδητοποίησα ότι ήταν πιθανά λεσβίες. Οι δύο γυναίκες ποτέ δεν μου είπαν ότι ήταν γκέι, και το ίδιο έκαναν και οι γιοι τους. Όταν μετακόμισαν στη γειτονιά μας, τα αγόρια ήταν περίπου επτά και οκτώ χρονών, και δεν είμαι σίγουρη αν γνώριζαν για τις μαμάδες τους. Μπορώ να καταλάβω γιατί οι γυναίκες δεν επρόκειτο να μου πουν οτιδήποτε. Ήμουν, τότε, έντεκα και δεν ήταν βέβαιες τι θα σκέφτονταν οι γονείς μου. Είμαι αρκετά σίγουρη ότι ήταν γκέι, παρόλα αυτά: μοιράζονταν την κρεβατοκάμαρα και μια φορά τις άκουσα να συνομιλούν για τους λογαριασμούς. Οι μπαμπάδες των αγοριών ήταν οι μόνοι άντρες που είδα ποτέ στο σπίτι τους. (Και πρόσφατα, είδα τις δύο γυναίκες σε ένα ντοκιμαντέρ για λεσβίες – φαντάζομαι ότι αυτό λίγο πολύ επιβεβαιώνει τις σκέψεις μου!)
Οι δύο γυναίκες και τα παιδιά τους μου γνώρισαν μια νέα μορφή τρόπου ζωής που πραγματικά δεν ήξερα ότι υπήρχε. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ήθελα μια ζωή σαν τη δική τους… όχι σαν αυτή των γονιών μου. Πριν μετακομίσουν στη γειτονιά μας, δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου νοικοκυρά ενώ ο σύζυγός μου θα έβγαινε έξω και θα έβγαζε χρήματα για την οικογένειά μας. Συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να σχετιστώ περισσότερο με αυτές παρά με τους γονείς μου. Με την πάροδο των χρόνων, έχασα την επαφή μαζί τους, και μετανιώνω γι’ αυτό. Αλλά παραμένουν ακόμα σημαντικά πρότυπα στη ζωή μου. Με έκαναν να αντιληφθώ το σεξουαλικό προσανατολισμό μου και τις ευχαριστώ.
Τον περασμένο Οκτώβρη, βρισκόμουν στο κέντρο της πόλης κάνοντας βόλτα με μια φίλη. Είδαμε όλους εκείνους τους ανθρώπους να κατεβαίνουν παρελαύνοντας την οδό Στέιτ φωνάζοντας συνθήματα. Ένα σύνθημα ήταν κάπως έτσι: «Δύο, τέσσερα, έξι, οχτώ, πώς ξέρεις αν η μάνα σου είναι στρέιτ;» Ρώτησα τη φίλη μου τι συνέβαινε. Μου είπε ότι ήταν μια παρέλαση για την γκέι περηφάνια. Παρακολουθήσαμε για λίγο, και ήμουν τόσο χαρούμενη που έβλεπα γκέι, λεσβίες και αμφισεξουαλικούς να μη φοβούνται να δείξουν τα αισθήματα τρυφερότητας μεταξύ τους. Ορθώνονταν για τα δικαιώματά τους και απαιτούσαν περισσότερα. Εκείνο το βράδυ επέστρεψα σπίτι αισθανόμενη πολύ περήφανη και αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα να φανερωθώ στη μητέρα μου.
Φοβόμουν για το τι θα έλεγε η μητέρα μου. Ανησυχούσα μήπως δεν με αποδεχόταν. Γνώριζα ότι υποστήριζε τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, γιατί όποτε φανατισμένοι στα τοκ σόου έλεγαν ότι οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να σκοτώνονται, η μητέρα μου έπαιρνε το μέρος των ομοφυλόφιλων. Φώναζε ακόμα και προστυχιές προς την τηλεόραση! Αλλά παρόλο που ήξερα ότι ήταν υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, δεν ήμουν βέβαιη για το πώς θα αισθανόταν η κόρη της να είναι λεσβία. Πάντοτε μου μιλούσε για μια μεγάλη γαμήλια τελετή σε κάποια Καθολική εκκλησία και μια μεγάλη υποδοχή με μια μεγάλη τούρτα. Δεν ήθελα να την απογοητεύσω – ήθελα να σταθώ στο ύψος των προσδοκιών που πίστευα ότι είχε για μένα. Αφού το καλοσκέφτηκα, κατέληξα ότι δεν θα ήταν δίκαιο για μένα να της κρύβω το σεξουαλικό προσανατολισμό μου. Στο κάτω κάτω, ήταν η καλύτερη φίλη μου και θα έπρεπε να μπορεί να το αποδεχτεί. Πάντοτε στεκόταν στο πλευρό μου ό,τι κι αν συνέβαινε, και έλπιζα ότι θα συνέχιζε να το κάνει και αφού της το έλεγα.
Εκείνη τη βραδιά, αισθανόμουν τολμηρή κι έτσι πήρα τα σκαλοπάτια για το δωμάτιό της στον πάνω όροφο. Μπήκα μέσα κι έκατσα στο κρεβάτι όπως είχα κάνει πολλές φορές παλιότερα όταν είχα κάτι για συζήτηση. Ανακάθισε και ρώτησε «Τι χαμπάρια, μικρή;». Κάθισα μέσα στη μαύρη τη σιωπή. Προσπάθησα να μιλήσω, αλλά αντί γι’ αυτό έβαλα τα κλάματα.
«Ραχήλ, τι συμβαίνει; Δεν μπορώ να σε βοηθήσω αν δεν μου πεις τι τρέχει.»
Την κοίταξα στα μάτια, ευχόμενη να μπορούσε να διαβάσει το μυαλό μου. Θα ήταν πολύ πιο απλό έτσι. Αλλά καμία περίπτωση να συμβεί αυτό. Άρχισα να κλαίω δυνατότερα και ήθελα να τα παρατήσω. Αλλά δεν υπήρχε κανένας τρόπος να της πω απλά ότι είχα έναν εφιάλτη. Έπρεπε να της πω την αλήθεια – έπρεπε να τα φέρω σε πέρας.
«Μαμά;»
«Ναι, Ραχήλ. Συνέχισε. Μπορείς να μου πεις οτιδήποτε.»
«Μαμά.» Δάκρυα έτρεχαν στο πρόσωπό μου. «Μαμά, είμαι…»
«Συνέχισε, χρυσό μου, όλα είναι εντάξει.»
«Μαμά…» Πήρα μια βαθιά αναπνοή και αποφάσισα πως αυτό ήταν. «Είμαι… είμαι… είμαι… λεσβία.» Πάτησα τα κλάματα ξανά.
«Και γιατί είσαι τόσο αναστατωμένη;»
«Νόμιζα ότι εσύ θα ήσουν αναστατωμένη, γιατί δεν πρόκειται να έχω σύζυγο και μεγάλο γάμο.»
Η μαμά μου άρχισε να γελάει διακριτικά καθώς μου έκανε μια αγκαλιά. «Είμαι τόσο περήφανη για σένα.» Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της. «Είσαι η κόρη μου και σε αγαπώ. Πάντα θα σε αγαπώ, ό,τι κι αν είσαι. Όσο είσαι εσύ χαρούμενη, είμαι κι εγώ χαρούμενη. Πάντως το σίγουρο είναι ότι είσαι χαζή», μου είπε με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της.
Χαμογέλασα και άρχισα να κλαίω πάλι, γιατί ήμουν γεμάτη με τόση χαρά. Μιλήσαμε για πολλή ώρα. Με ρώτησε αν με πείραζε να το μάθαινε κανένας άλλος στο σπίτι. Της είπα ότι ήταν εντάξει από τη μεριά μου, και μέσα σε τρεις μέρες ο πατέρας μου, η γιαγιά και ο αδερφός μου το έμαθαν. Όλοι τους το πήραν πολύ καλά. Είναι περήφανοι για μένα.
Τις εβδομάδες που ακολούθησαν, η μητέρα μου κι εγώ μιλήσαμε όσο ποτέ άλλοτε. Ήταν, και ακόμα είναι, εξαιρετικά υποστηρικτική απέναντί μου. Την ευχαριστώ τόσο πολύ. Αν δεν με είχε αποδεχτεί δεν ξέρω αν θα υπήρχα.
Τώρα, στα δεκάξι μου – ένα χρόνο αφού το φανέρωσα στη μητέρα μου και έπειτα από πολλά βιβλία και ταινίες – έχω μάθει πολλά περισσότερα για τον εαυτό μου. Αν είχα επιλογή, δεν θα άλλαζα το σεξουαλικό προσανατολισμό μου. Είμαι θυμωμένη, γιατί δυσκολεύομαι να βρω άλλους γκέι στην ηλικία μου. Αλλά σε ενάμιση χρόνο θα πάω στο κολέγιο κι εκεί θα υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι για να συναντήσω.
Μέσα μου, είμαι περήφανη για αυτό που είμαι, αλλά δεν έχω φανερωθεί στο περιβάλλον μου. Πιστεύω ότι το φανέρωμα είναι μια διαρκής διαδικασία. Από τότε που το είπα στη μητέρα μου, το είπα επίσης σε μερικούς στενούς φίλους μου. Έχω ξεκινήσει να μιλώ για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων στο ιδιωτικό Καθολικό σχολείο μου και σύντομα θα ασχοληθώ με γκέι ζητήματα στο μάθημα της φωτογραφίας. Έχω μιλήσει επίσης για το τι σημαίνει να είσαι μια γκέι έφηβος. Στο κολέγιο ελπίζω να μπορώ να βγω όλο και πιο έξω από τη ντουλάπα, γιατί θα βρίσκομαι σε μια πιο ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων. Και, ελπίζω, θα είναι περισσότερο ανεκτικοί απ’ ότι οι πεντακόσιοι μαθητές στο σχολείο μου.
Μέχρι τώρα, οι εμπειρίες μου από το φανέρωμα υπήρξαν πολύ θετικές. Για μια ακόμη φορά, θα ήθελα να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στις δύο γυναίκες στη γωνία που μεγάλωναν τους γιους τους και στην καλύτερη φίλη μου, που συμβαίνει να είναι η μητέρα μου. Σας θαυμάζω όλους.