Νέο Χαμσάιρ

Φαντάζομαι ότι η ζωή μου υπήρξε πάντοτε σκληρή, αλλά τα δύο τελευταία χρόνια ήταν τα χειρότερα, γιατί τότε άρχισα να φανερώνομαι στον εαυτό μου, σε λιγοστούς φίλους και, πιο πρόσφατα, στη μητέρα μου.

Εννιά χρόνια πριν, είχα τον πρώτο μου μεγάλο τσίμπημα, με ένα κορίτσι που συνάντησα στην κατασκήνωση προσκόπων. Το όνομά της ήταν Τέρι Φ., και ερχόταν από μια άλλη πόλη του Νέου Χαμσάιρ. Ήταν το ομορφότερο κορίτσι που δει ποτέ και τη λάτρευα. Τελειώσαμε τη κατασκήνωση και μέχρι πρόσφατα (δυο χρόνια πριν), αυτό ήταν το μόνο που μπορούσα να θυμηθώ γι’ αυτή. Επί οχτώ χρόνια, σκεφτόμουν ένα κορίτσι που το έλεγαν Τέρι.

Οι σχολικές μου μέρες ήταν κατά τα άλλα «φυσιολογικές». Στη δευτέρα γυμνασίου, μου άρεζε ένα αγόρι που το έλεγαν Φίλιπ και τον κυνηγούσα με λαχτάρα. Αλλά όταν απέτυχα, δεν έδωσα και μεγάλη σημασία. Τα πρώτα δύο χρόνια στο λύκειο δεν ήταν τόσο εύκολα. Δεν είμαι πολύ όμορφη, και δεν άρεζα ούτε σε ένα αγόρι από όλο το σχολείο των χιλίων διακοσίων παιδιών. Άρχισα να διαλέγω όμορφες φιλενάδες και να γράφω ποιήματα γι’ αυτές. Δεν μου προκαλούσε αναστάτωση που δεν άρεζα σε κανένα από τα αγόρια. Ήμουν ευχαριστημένη που είχα τόσες πολλές φίλες και τα πήγαινα μια χαρά μαζί τους.

Τότε, στην πρώτη λυκείου, έπεσα ξανά πάνω στην Τέρι, μια νύχτα σε ένα χειμωνιάτικο συναπάντημα στο δρόμο. Παρακολουθούσα αυτό το κορίτσι να τρέχει, και δεν ήξερα ποιο ήταν, αλλά έδειχνε γνωστό. Ρώτησα κάποιον ποια ήταν και μου είπαν ότι το όνομά της ήταν Τέρι Φ. Έμαθα κα’να δυο πράγματα ακόμη – απλά για να βεβαιωθώ ότι ήταν αυτή. Και αυτή τη φορά πραγματικά την ερωτεύτηκα. Την παρακολουθούσα σε κάθε συνάντηση και είχα πάντα την ίδια παράξενη αίσθηση στο στομάχι μου. Μερικές φορές περπατούσα κοντά της για να δω αν με θυμόταν. Μου έριχνε μια ματιά και έφευγε. Την αναζήτησα στον τηλεφωνικό κατάλογο και της έστειλα ένα γράμμα που της έλεγα ποια ήμουν. Δεν έλαβα απάντηση. Ανακάλυψα ότι εργαζόταν σε ένα εμπορικό κέντρο κοντά στην πόλη της. Άρχισα να πηγαίνω στο κατάστημα όπου εργαζόταν. Μάλιστα μια φορά της μίλησα. Κάθε φορά που την έβλεπα, σκεφτόμουν ότι ήταν ομορφότερη από ποτέ. Ακόμα την κοιτάζω και ξέρω ότι θα είμαι ερωτευμένη μαζί της για πάντα είτε με γνωρίσει είτε όχι.

Ανακάλυψα ότι πρέπει να είμαι γκέι, και άρχισαν να μου «αρέσουν» τα άλλα κορίτσια – διάφορες φίλες μου. Αλλά υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι ποτέ δεν θα ακουμπούσα κάποια από τις στενές φιλενάδες μου – όχι όσο ήμουν στο λύκειο. Έτσι, καταπίεσα αυτά τα αισθήματα. Άρχισα να αισθάνομαι παλαβή, με τάσεις αυτοκτονίας και καταθλιμμένη. Σκεφτόμουν συνέχεια ότι, σε μια τόσο μικρή πόλη, πρέπει να είμαι το μόνο γκέι άτομο. Όταν δεν μπορούσα να το αντέξω άλλο, άρχισα να το λέω σε φίλες που ήξερα ότι μπορούσα να εμπιστευτώ.

Το πρώτο άτομο στο οποίο είπα πως είμαι γκέι ήταν μια φίλη μου από το μάθημα των Γαλλικών. Δεν ήταν κάποια κολλητή μου ή κάτι τέτοιο – ήταν απλά μια συνηθισμένη φίλη. Αλλά ήξερα ότι έπρεπε να το πω σε κάποιον, γιατί τρελαινόμουν να το κρατάω μέσα μου. Επιστρέφαμε από μια συνάντηση στο Πανεπιστήμιο του Νιου Χαμσάιρ και ένιωσα ότι όφειλα να της το πω. Δεν θυμάμαι να ήμουν ανήσυχη ή κάτι τέτοιο. Απλά είπα στον εαυτό μου, «Λοιπόν, άμα δεν της αρέσει, έχω πολλούς άλλους φίλους για να στηριχτώ.» Έτσι καθώς οδηγούσε είπα, «Νάνσι, νομίζω ότι είμαι γκέι.»

Εκείνη δεν είπε τίποτα και πίστεψα στ’ αλήθεια ότι επρόκειτο να σταματήσει το αυτοκίνητο και να με αναγκάσει να πάω με τα πόδια. Με κοίταξε και με ρώτησε, «Έχεις πάει ποτέ στο κρεβάτι με κάποιο κορίτσι;» Εγώ είπα, «Όχι, αλλά…» Εκείνη με διέκοψε λέγοντας, «Λοιπόν, τότε απλά φοβάσαι τα αγόρια.» Και μου είπε τα πάντα για τους φίλους της κι εγώ απλά καθόμουν. Δεν ανέφερα ξανά το θέμα μπροστά της.

Όταν αποφάσισα να το πω σε μια μεγαλύτερη φίλη μου, ήμουν πραγματικά ταραγμένη. Απλά κάναμε περίπατο και συνεχώς προσπαθούσα να μπω στο θέμα, αλλά δεν ήξερα πώς και φοβόμουν τι θα έλεγε. Σε εκείνη τη φάση, δεν μπορούσα να ασχοληθώ με την πιθανότητα της απόρριψης. Τελικά, φτάσαμε στα σκαλοπάτια του σπιτιού της και είπα «Γκέιλ, νομίζω ότι είμαι γκέι.» Κι αυτή απάντησε «Δεν σε πιστεύω.»

Είπα, «Λοιπόν, πρέπει να με πιστέψεις, γιατί γνωρίζω ότι είμαι γκέι.» Δεν είπε τίποτα, και για ένα πολύ μεγάλο διάστημα, δεν μπορούσαμε να συζητήσουμε πάνω στο θέμα. Μερικές φορές ακόμα λέει ότι δεν πιστεύει ότι είμαι γκέι, αλλά τώρα το συζητάμε και προσπαθεί να καταλάβει.

Μετά από αυτό, φανερώθηκα σε διάφορους φίλους, ανθρώπους που ήξερα ότι μπορούσα να εμπιστευτώ ή σε φίλους που γνώριζα ότι θα παρέμεναν φίλοι. Έντεκα από τους στρέιτ φίλους μου γνωρίζουν, και έντεκα από αυτούς έμειναν κοντά μου. Μέχρι εδώ, καλά.

Το ότι το είπα στους φίλους μου βοήθησε λιγάκι, αλλά όχι πολύ, γιατί ακόμα και αν κατά κάποιο τρόπο το αποδέχονταν, δεν ήθελαν να μιλάμε για αυτό. Συνέχιζαν να λένε ότι δεν με πίστευαν.

Τότε, μια οικογένεια με ένα αγόρι κοντά στην ηλικία μου μετακόμισε στη γειτονιά. Λέγοντας στον εαυτό μου ότι δεν είμαι γκέι, αποφάσισα να δώσω στα αγόρια μια ακόμα ευκαιρία. (Δεν με συναρπάζει πάντα το ότι είμαι γκέι.) Ο Τσακ κι εγώ γίναμε φίλοι και αρχίσαμε να κάνουμε πράγματα μαζί, αλλά δεν ελκυόμασταν σεξουαλικά μεταξύ μας. Πριν καλά καλά το καταλάβω, φανερωθήκαμε ο ένας στον άλλο στο εμπορικό κέντρο όπου δούλευε η Τέρι.

Το είπα στον Τσακ επειδή πίστευα ότι κι αυτός μπορούσε να είναι γκέι, κι επειδή μερικές φορές δεν μπορώ να κρατήσω το στόμα μου κλειστό πάνω στο θέμα. Καθόμασταν σε εκείνο το εστιατόριο κι εγώ σχεδόν ψιθύρισα, «Είμαι ομοφυλόφιλη». Κι αυτός μου αντιγύρισε ψιθυριστά, «Το ίδιο κι εγώ.»

Τότε σταμάτησα να ψιθυρίζω. «Είσαι στ’ αλήθεια; Πες μου κι άλλα. Γνωρίζεις κανένα γκέι στα μέρη μας; Πότε το έμαθες για πρώτη φορά; Είχες ποτέ γκόμενο;»

Ο Τσακ μου έκανε πολύ μεγάλο καλό, γιατί είναι στην ηλικία μου και γνώρισα μερικούς μεγαλύτερους γκέι μέσω αυτού. Αλλά ακόμα δεν γνωρίζω άλλες λεσβίες κι αυτό με τρελαίνει.

Ο Τσακ με πήγε επίσης σε ένα γκέι μπαρ στο Όγκουνκουιτ, στο Μέιν, όπου πέρασα φανταστικά. Ακόμα κι αν είσαι ανήλικος, μπορείς να μπεις σε μπαρ. Το μόνο που χρειάζεται είναι μυαλό και ένα σχέδιο. Σχέδιο Α: Γνώρισε το άτομο στην πόρτα. Σχέδιο Β: Φτάσε εκεί τόσο νωρίς ώστε να μην υπάρχει κανείς στην πόρτα. Μέχρι τώρα έχω πάει σε πέντε διαφορετικά μπαρ και κάθε φορά με έβαλαν μέσα.

Μια μέρα μια Βοστονέζικη εφημερίδα είχε ένα άρθρο για τους γκέι νέους. Είχε πληροφορίες για βιβλία και βιβλιοπωλεία και μια οργάνωση για γκέι και λεσβίες νέους που λεγόταν BAGLY (Συμμαχία Γκέι και Λεσβιών Νέων της Βοστόνης). Κράτησα την εφημερίδα, κατέγραψα όλα τα σημαντικά στοιχεία και τα φύλαξα. Στο επόμενο ταξίδι μου στη Βοστόνη, πήγα κατευθείαν στο βιβλιοπωλείο Ευτυχισμένη Μέρα και ξόδεψα είκοσι δολάρια σε βιβλία και αγόρασα το πρώτο μου τεύχος των Νέων της Γκέι Κοινότητας.

Τελικά φανερώθηκα στη μητέρα μου. Το αποδέχτηκε, αλλά μου είπε ότι με περιμένει μια ζωή σκέτη κόλαση. Μου είπε ότι θα ήταν ευκολότερο αν άλλαζα. Αλλά δεν μπορώ να αλλάξω και δεν θέλω να αλλάξω. Είμαι δεκαεφτά μισό κι ακόμα δεν έχω συναντήσει μια άλλη λεσβία. Έχω όλη τη ζωή μπροστά μου… αν δεν τρελαθώ.