Τζένιφερ Χανράχαν, 18

Leave a comment
Uncategorized

Μιλγουόκι, Ουσκόνσιν

Τον περισσότερο καιρό, αποκαλώ τον εαυτό μου αμφισεξουαλικό, αλλά απεχθάνομαι τις ετικέτες. Τείνουν να σε περιορίζουν. Η σεξουαλικότητα μου μετακινείται από μέρα σε μέρα. Κάποιες μέρες αισθάνομαι πολύ γκέι· με ελκύουν μόνο γυναίκες. Άλλες μέρες αισθάνομαι πολύ στρέιτ. Κάποιες μέρες είμαι απλά μπερδεμένη! Συνολικά, θα έλεγα ότι ελκύομαι πιο πολύ από τις γυναίκες παρά από τους άντρες, τουλάχιστον σωματικά.

Συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν στρέιτ περίπου πριν από τρία χρόνια, όταν έπιασα τον εαυτό μου απελπισμένα ξεμυαλισμένη με μια στρέιτ φίλη. Προσπάθησα να το αγνοήσω, αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω να τη σκέφτομαι. Κάθε φορά που σκεφτόμουν μήπως ήμουν γκέι, τρόμαζα πάρα πολύ. Δεν ήξερα κανένα γκέι άτομο (τουλάχιστον, πίστευα ότι δεν ήξερα), και ανησυχούσα τι θα σκεφτόταν ο κόσμος για μένα.

Απέφυγα το θέμα για έναν ακόμα χρόνο. Δεν έβλεπα τη φίλη μου πολύ συχνά στο διάστημα αυτό, έτσι ήταν εύκολο να αγνοήσω το γεγονός ότι μπορεί να ήμουν γκέι. Αλλά τότε ερωτεύτηκα μια από τις δασκάλες μου – μια παντρεμένη γυναίκα. Αυτή τη φορά δεν μπορούσα να αρνηθώ τι ένιωθα. Σκέφτηκα ότι μπορεί να ήμουν αμφισεξουαλική. Σίγουρα δεν μπορούσα να είμαι στρέιτ. Με τρόμαζε μέχρι θανάτου. Είχα εμμονή να το κρατήσω μυστικό. Μάλιστα έγραφα σημειώσεις στο ημερολόγιό μου με κώδικα ώστε κανείς να μην μπορεί να υποψιαστεί ότι ήμουν ένας από «αυτούς τους ανθρώπους.»

Είχα τάσεις αυτοκτονίας πολλές φορές εκείνη την περίοδο. Είχα πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση. Είχα προβλήματα με τους γονείς μου και έπαιρνα χαμηλούς βαθμούς στο σχολείο. Νοσηλεύτηκα δύο φορές για μείζονα κατάθλιψη. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης παραμονής μου στο νοσοκομείο, φανερώθηκα στον ψυχίατρό μου. Έδειξε υποστήριξη, αλλά μπορούσα να δω ότι δεν καταλάβαινε στην πραγματικότητα. Ο στρέιτ κόσμος δεν μπορεί να κατανοήσει τι σημαίνει να είσαι γκέι στην κοινωνία μας.

Περίπου εκείνη την εποχή, είχα μια φλέγουσα επιθυμία να πω στην καλύτερη φίλη μου τα πάντα για μένα. Ο ψυχίατρός μου με προειδοποίησε ότι μπορεί να το έπαιρνε στραβά και να με απέρριπτε. Αλλά ήμουν προετοιμασμένη για οτιδήποτε. Μια κρύα μέρα του Απρίλη, η φίλη μου κι εγώ πήγαμε σε ένα μαγαζί μετά το σχολείο.

«Έχω κάτι να σου πω», είπα ξεροκαταπίνοντας. Σκούπισα τις ιδρωμένες παλάμες μου στο τζιν μου.

«Τι; Τι είναι;» ρώτησε, μασουλώντας το κλαμπ σάντουιτς με γαλοπούλα.

«Ω, Θεε μου…,» τραύλισα. «Είναι πιο δύσκολο απ’ όσο φανταζόμουν.» Πήρα μια βαθιά αναπνοή και είπα, «Είμαι γκέι.»

«Είσαι ερωτευμένη μαζί μου;» ρώτησε.

«Ε… όχι. Δεν είναι αυτός ο λόγος που σου το λέω.»

«Ε, εντάξει τότε. Δεν με νοιάζει. Δεν επηρεάζει τίποτε.»

Άφησα ένα αναστεναγμό ανακούφισης. Συνέχισα να έχω μια κολλητή, και εγώ συνέχισα να της αρέσω – χωρίς να έχει σημασία ποια ή τι ήμουν. Είμαστε ακόμα κολλητές. Μου λέει τα πάντα για τα όμορφα αγόρια στο σχολείο κι εγώ της λέω για την όμορφη συνάδελφό μου.

Μετά από αυτό, οι εξελίξεις πήραν μορφή χιονοστιβάδας. Φανερώθηκα στη μητέρα μου τον επόμενο μήνα. Οι γονείς μου είναι χωρισμένοι, και ζω με τη μητέρα μου. Δεν έδειξε την υποστήριξη που περίμενα. Μου έθετε ερωτήσεις όπως «Πώς μπορείς να ξέρεις ότι είσαι γκέι όταν δεν είχες ποτέ κάποια σεξουαλική εμπειρία;» Της είπα ότι ήξερα μέσα μου πως δεν ήμουν στρέιτ. Δεν είναι κάτι που το αποφασίζεις. Απλά συμβαίνει και απλά το ξέρεις. Τουλάχιστον η μητέρα μου δεν ήταν εχθρική, αλλά χρειάστηκαν κάμποσο καιρό εκείνη κι ο πατριός μου να το συνηθίσουν. Τώρα δεν τους νοιάζει, εφόσον δεν το αναφέρω υπερβολικά συχνά.

Ο πατέρας μου ήταν εντελώς διαφορετική περίπτωση. Αντέδρασε με θυμό και δυσπιστία. Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τον πατέρα μου, οπότε δεν περίμενα και πολλά. Επέμενε ότι απλά έκανα την επανάστασή μου κι ότι προσπαθούσα να τον κάνω να φανεί κακός πατέρας. Αν απλά προσπαθούσα να κάνω την επανάστασή μου, δεν θα επέλεγα κάτι που θα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή μου, θα έστρεφε το μισό έθνος εναντίον μου, και θα μου απαγόρευε να υπηρετήσω στο στρατό! Όσο για το αν τον έκανα να φανεί κακός πατέρας, δεν χρειαζόταν τη δική μου βοήθεια.

Το είπα επίσης στις δύο θετές αδερφές μου, ηλικίας δεκατεσσάρων και δεκαεπτά. Έπαθαν σοκ στην αρχή, αλλά τώρα είναι εντάξει με το θέμα. Με ρωτούν διαρκώς αν έχω κάποια φιλενάδα!

Ακόμα δεν γνώριζα ανοιχτά γκέι άτομα, έτσι αποφάσισα να βρω μερικά. Είδα μια αγγελία σε μια τοπική εβδομαδιαία εφημερίδα για μια συγκέντρωση της ACT UP σε μια τοπική εκκλησία. Είχα ακούσει για την ACT UP στις εθνικές ειδήσεις, και σκέφτηκα ότι θα υπήρχε γκέι κόσμος εκεί. Είχα δίκιο. Σχεδόν όλοι στη συνάντηση ήταν γκέι. Εκεί γνώρισα τον Πάτρικ και έγινε καλός φίλος. Έκανα πολλές διασυνδέσεις μέσω του κόσμου που γνώρισα εκείνη τη βραδιά. Έμαθα για τη Γκέι Νεολαία του Μιλγουόκι, το Queer Nation και την Γκέι Λεσβιακή Αμφισεξουαλική Κοινότητα στο Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν (GLBC). Κατά τους επόμενους λίγους μήνες, γνώρισα πολύ περισσότερο γκέι κόσμο. Έμαθα ότι οι γκέι και οι λεσβίες βρίσκονται παντού. Απλά πολλές φορές είναι αόρατοι. Χρειάζεται ψάξιμο να τους εντοπίσει κανείς.

Πήγα στην παρέλαση γκέι περηφάνιας στο Μιλγουόκι. Χιλιάδες γκέι κόσμου, παντού τριγύρω. Δυνατά και περήφανα! Ήταν απίστευτο. Τίποτα δεν με έκανε να νιώσω καλύτερα από το να περιτριγυρίζομαι από όλο αυτό τον κόσμο που ήταν σαν κι εμένα. Μάλιστα έπεσα τυχαία σε κάποιους συμμαθητές από το λύκειο που δεν ήξερα ότι ήταν γκέι. Και μετά, το πανεπιστήμιο διοργάνωσε ένα γκέι και λεσβιακό κινηματογραφικό φεστιβάλ. Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να κάνουν οι γκέι και λεσβίες έφηβοι: υποτίθεται ότι δεν μπορούμε να πάμε στα μπαρ, αν και πολλοί πάνε. Αυτός είναι ο λόγος που η παρέλαση και το κινηματογραφικό φεστιβάλ ήταν τόσο σημαντικά για μένα.

Συνεχίσω να έχω σχέση με την ACT UP και τη GLBC. Έχω ένα ευρύ δίκτυο φίλων που ακούν προσεκτικά όταν έχω προβλήματα με τους γονείς μου ή όταν αηδιάζω από τον στρέιτ κόσμο. Μερικές φορές κουράζομαι να είμαι αμφισεξουαλική. Αηδιάζω με τον κόσμο που μας αποκαλεί με υποτιμητικά ονόματα, μας μειώνει, λέγοντας ότι εξαπλώνουμε το AIDS και τα λοιπά. Έχω σιχαθεί να πρέπει να λέω ψέματα στους παππούδες μου: θα με αποκλήρωναν να το μάθαιναν. Κλαίω όταν σκέφτομαι τους φίλους μου, τον Τζέι και τον Κρις, που έχουν AIDS. Όποτε ακούω κάποιον που απολύθηκε, του έκαναν έξωση, τον ξυλοκόπησαν ή τον σκότωσαν επειδή ήταν γκέι, νιώθω αηδία και θυμό. Μερικές φορές απλά εύχομαι να ήμουν στρέιτ. Εύχομαι να ήμουν «φυσιολογική» όπως όλοι οι άλλοι.

Αλλά το να είμαι γκέι και δραστηριοποιημένη στην γκέι κοινότητα με έκανε ισχυρότερο άτομο. Δεν ντρέπομαι γι’ αυτό που είμαι. Αισθάνομαι περηφάνια όταν βλέπω έναν από τους «ανθρώπους μου» στο Κογκρέσο· τιμή όταν τους βλέπω να μάχονται τις διακρίσεις στο στρατό· σεβασμό όταν οι φίλοι διακινδυνεύουν σύλληψη για να πολεμήσουν το AIDS· αξιοπρέπεια όταν μιλάω σε κάποια ομάδα λυκείου και τους λέω ότι είμαστε άνθρωποι, ακριβώς σαν κι αυτούς.

Θέλω να κάνω κάτι για την γκέι κοινότητα, ειδικά για τη γκέι και λεσβιακή νεολαία. Κουβαλούμε το βαρύτερο φορτίο. Έχουμε ήδη να αντιμετωπίσουμε όλα όσα έχουν να περάσουν όλοι οι έφηβοι. Και έπειτα, πέρα από αυτά, έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα ταμπού της κοινωνίας ενάντια στη σεξουαλικότητά μας, τη απόρριψη από την οικογένεια και τους φίλους, αυτούς που χτυπούν τους γκέι και το AIDS. Εκπλήττομαι που υπάρχουν κάποιοι από μας που τα καταφέρνουν.

Αλλά πιστεύω ότι κάποια μέρα τα πράγματα θα είναι καλύτερα για μας. Βελτιώνονται καθημερινά. Εν τω μεταξύ πρέπει να παραμείνουμε δυνατοί ατομικά και ως κοινότητα. Σε όσους νέους γκέι ή αμφισεξουαλικούς διαβάζουν αυτές τις γραμμές: μην ακούτε τα ψέματα που σκορπά η κοινωνία ή τα υποτιμητικά ονόματα με τα οποία μας αποκαλούν. Για να δανειστώ ένα παλιό σύνθημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, «Το Γκέι Είναι Οκέι!» Μην αφήσετε οποιονδήποτε να σας πει κάτι άλλο. Προσπαθήστε να βρείτε την γκέι κοινότητα στην περιοχή σας. Όλα γίνονται ευκολότερα με κάποιον στο πλευρό σου που γνωρίζει πώς νιώθεις. Ξέρω πόσο μοναχικό συναίσθημα είναι να μεγαλώνεις και να είσαι γκέι. Αλλά πιστέψτε με, δεν είστε μόνοι σας.

Μπιλ Αντριέτ, 16

Leave a comment
Uncategorized

Λιβαϊτάουν, Νέα Υόρκη

Ως μικρό παιδί, αποδεχόμουν χωρίς ερωτήσεις τη δημοφιλή αντίληψη για τους ομοφυλόφιλους, μέχρι που ανακάλυψα ότι ήμουν ένας από αυτούς. Αυτή η συνειδητοποίηση μου προέκυψε όταν ήμουν δώδεκα, παρόλο που κάποιες φορές είχα ήδη συλλογστεί την πιθανότητα στο μυαλό μου. Δεν ήταν ότι μια εν τω γίγνεσθαι σεξουαλική ορμή έκανε την εμφάνισή της μαζί με της ηβικές τρίχες μου, αλλά αντίθετα ότι είχα αρχίσει να αναλύω και να καταλαβαίνω τα πράγματα που ένιωθα έντονα και απολάμβανα από την ηλικία των πέντε ή έξι.

Ήταν κατάπληξη όταν ανακάλυψα ότι οι φλογερές, αν και ανίκανες να εκφραστούν σωστά, ερωτικές περιπέτειες με τους συμμαθητές μου που κατείχαν τέτοια σπαραχτική ομορφιά αποκαλούταν με αυτή τη βαριά λέξη, ομοφυλόφιλες. Οπλισμένος μόνο με τις πληροφορίες σταχυολογημένες από δώδεκα χρόνια ζωής σε μια ομοφοβική κοινωνία, κάθισα με το λεξικό ανοιγμένο στο μοιραίο λήμμα, υποφέροντας ακίνητος, έχοντας κάνει τη σύνδεση μεταξύ της σημασίας του και των αισθημάτων μου.

Μέσα στη σκοτεινή σύγχυση της σεξουαλικής αυτό-ανακάλυψης, η γκέι κουλτούρα μού αναδύθηκε σαν καθοδηγητικό φως. Όχι μόνο με διαβεβαίωσε ότι υπήρχαν κι άλλοι με τις πεποιθήσεις μου, αλλά έδωσε επίσης δομή σε αυτό που ήταν μια άμορφη μάζα αταξινόμητων πόθων· μου έδειξε πώς αυτοί οι πόθοι μπορούσαν να επιβεβαιωθούν, να αναπτυχθούν και τελικά να ικανοποιηθούν. Τα γκέι μέσα μου έδωσαν μια αίσθηση κοινότητας που βοήθησε να πάρει τη θέση αυτών που συχνά ήταν απροσπέλαστες γκέι σχέσεις.

Σχεδόν σταθερά, το να είσαι γκέι και νέος σε βάζει σε σύγκρουση με θεσμούς που ασχολούνται με τη νεότητα. Το σπίτι και το σχολείο μπορούν να πάψουν να είναι πηγές συναισθηματικής στήριξης, ή τουλάχιστον φθίνουν, καθώς το νεαρό άτομο ανακαλύπτει την ανικανότητά του/της να αντιμετωπίσει την ομοφυλοφιλία. Μια τέτοια απόρριψη, όταν δεν έχει καταστροφικές συνέπειες, είναι κίνητρο για να εξερευνηθεί ο κόσμος πιο πέρα. Μπορεί να ωθήσει τον επαρχιακό γκέι ή τον γκέι των προαστίων στην πόλη, μπορεί να κάνει το ντροπαλό άτομο να ορθωθεί για τα δικαιώματά του/της. Μπορεί να οδηγήσει σε βιβλία που άλλως θα είχαν παραμείνει αδιάβαστα και πολιτική που θα είχε παραμείνει ανεξερεύνητη.

Ο νεαρός γκέι που μόλις φανερώνεται έχει ανάγκη, πάνω απ’ όλα, ακριβείς πληροφορίες για να διαπεράσει την άγνοια που προκαλείται από τη σιωπή. Αν είναι ευρηματικός, ίσως βρει πληροφορίες στη δημόσια βιβλιοθήκη, διαθέσιμες λίγο πολύ ανώνυμα. Αλλά η ουσιαστική, χειροπιαστή επιβεβαίωση που χρειάζεται σχεδόν ποτέ δεν θα βρεθεί μέσα στους σκονισμένους τόμους που τόλμησε να αγοράσει η βιβλιοθήκη. Και τι όφελος υπάρχει να ξέρεις ότι Το Γκέι είναι Καλό όταν οι συνομήλικοί σου πιστεύουν ότι Το Ομοφυλόφιλο είναι Φρικτό; Για να έχει κάποια αξία στους νέους η γκέι απελευθέρωση, πρέπει να υπενθυμίζεται στον κόσμο, κατά προτίμηση στα μαθήματα σεξουαλικής αγωγής της πέμπτης ή της έκτης δημοτικού, ότι το γκέι δεν είναι μόνο καλό, αλλά πιθανά μέρος των περισσότερων σεξουαλικών σχέσεων.

Νικόλ, 12

Leave a comment
Uncategorized

Πενσιλβάνια

Το όνομά μου είναι Νικόλ και είμαι λεσβία. Είμαι δώδεκα χρονών. Το ξέρω ότι πιστεύετε πως είμαι νέα, αλλά ξέρω πώς νιώθω. Ποτέ δεν μου άρεζαν τα αγόρια. Αλλά μου άρεζαν πολλά από τα κορίτσια. Στην αρχή, σκεφτόμουν ότι ήταν λάθος, γιατί δεν ξέρω άλλους γκέι.

Κατέληξα με βεβαιότητα ότι είμαι λεσβία αυτή τη χρονιά. Υπάρχει αυτό το κορίτσι που πραγματικά μου αρέσει. Δεν έχω νιώσει ποτέ έτσι για κάποιο άλλο κορίτσι. Όταν με κοίταξε ή όταν την κοίταξα, η καρδιά μου χτύπησε σαν ταμπούρλο. Τώρα είμαστε καλές φίλες.

Φανερώθηκα στη μεγαλύτερη αδερφή μου όταν ήμουν δέκα. Ήταν το πρώτο άτομο στο οποίο φανερώθηκα. Είχα λίγο άγχος. Αλλά πραγματικά με βοήθησε. Μου είπε ότι δεν ήμουν διαφορετική. Μιλήσαμε για δυο ώρες. Μου είπε ότι πίστευε πως θα έπρεπε να το πω στη μαμά μου. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα να το κάνω. Αλλά μπήκα στο δωμάτιο της μαμάς μου και τη ρώτησα αν μπορούσαμε να μιλήσουμε. Της είπα τα πάντα για μένα. Εκείνη άκουγε και μιλήσαμε για λιγάκι. Μου είπε ότι πιθανά να ήταν μια φάση. Αναρωτήθηκα γιατί όλοι πιστεύουν ότι περνώ μια φάση.

Μερικούς μήνες αργότερα, όταν ήμουν έντεκα, ήθελα να το πω στο μεγαλύτερο αδερφό μου, τον Γκάρι. Η μαμά μου δεν πίστευε ότι θα ήταν καλή ιδέα. Είπε ότι μπορεί να με αποκαλούσε με υποτιμητικά ονόματα όταν θα νευρίαζε μαζί μου. Αλλά του το είπα. Με άκουσε μέχρι τέλους. Μου είπε ότι δεν ήταν ενάντιος στους γκέι κι ότι πίστευε πως ήταν σαν όλους τους άλλους. Αυτό με έκανε να νιώθω πολύ καλά. Ήμουν ευχαριστημένη που του το είπα.

Έτσι η μαμά μου, η αδερφή μου κι ο μεγαλύτερος αδερφός μου ήξεραν για μένα. Το μόνο άτομο στην οικογένεια που δεν ήξερε ήταν ο μπαμπάς μου κι ο μικρότερος πεντάχρονος αδερφός μου. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να το πω στον μπαμπά μου. Όποτε παρακολουθούσαμε κάποια ταινία, θα υπήρχε πάντοτε κάποιος που θα ήταν λίγο διαφορετικός. Και πάντοτε θα έκανε σχόλια. Ένα έτυχε να είναι για κάποιον γκέι άντρα. Ο πατέρας μου είπε, «Γιατί είναι αυτός ο πούστης στην τηλεόραση;» Αυτό πραγματικά με πλήγωσε.

Αλλά μια βραδιά, το προηγούμενο χρόνο, ρώτησα αν θα μπορούσαμε να έχουμε οικογενειακό συμβούλιο. Φοβόμουν πάρα πολύ, αλλά η μαμά μου και η αδερφή μου πίστευαν ότι θα έπρεπε να το κάνω, γιατί ο μπαμπάς μου ήταν ο μόνος που δεν ήξερε. Έτσι είχαμε οικογενειακό συμβούλιο. Μου πήρε κάμποσο χρόνο για να πω έστω και μία λέξη.

«Μπαμπά;»

«Ναι;»

«Ξέρεις ότι υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι;»

Δεν είχε ιδέα για τι μιλούσα. «Τι εννοείς;»

«Μπαμπά, είμαι γκέι.»

«Νομίζεις ότι είσαι, αλλά δεν είσαι,» είπε με ήρεμο τρόπο.

Εγώ είπα, «Ναι, μπαμπά, είμαι γκέι.»

Εκείνος είπε, «Ό,τι και να είσαι, εγώ πάντα θα σε αγαπώ.»

Μετά το οικογενειακό συμβούλιο, ο Γκάρι με κάλεσε στο δωμάτιό του. Μου ζήτησε να καθίσω. Μου είπε ότι ήταν πολύ περήφανος για μένα κι ότι είχε κάτι να μου πει. Είπε, «Νικόλ, είμαι το ίδιο με σένα.» Είπα, «Είσαι κι εσύ γκέι;!» Ήμουν πολύ χαρούμενη. Ήμουν τόσο ανακουφισμένη που γνώρισα κάποιο άλλο γκέι άτομο, ειδικά μέσα από την οικογένεια. Μου έδειξε το Ένας Έφηβος στους Δέκα. Ήμουν πολύ ευτυχισμένη που με βοηθούσε. Κάποιες φορές μιλάμε για μας. Αλλά μιλάμε μόνο όταν είμαστε μόνοι, γιατί δεν έχει φανερωθεί ακόμα στην οικογένεια.

Μερικές εβδομάδες μετά, ο μπαμπάς με κάλεσε στο δωμάτιό του. Εγώ σκεφτόμουν ότι θα έβρισκα τον μπελά μου που μιλούσα τόση ώρα στο τηλέφωνο. Μου είπε ότι με αγαπά πάρα πολύ κι ότι θα με αποδεχτεί όπως και να είμαι. Μετά είπε ότι ελπίζει να είναι απλά μια φάση. Αλλά αν δεν αλλάξω, θα με αγαπά το ίδιο.

Δεν έχω φανερωθεί σε κανένα φίλο ακόμα, γιατί λένε άσχημα πράγματα για μας. Πραγματικά δεν το καταλαβαίνουν. Μια μέρα αυτή τη χρονιά, μιλούσα στο τηλέφωνο και η φίλη μου μού διάβασε αυτό το άρθρο για μια λεσβία. Αναρωτιόμουν αν φανερωνόταν ή αν ήταν ενάντια. Γιατί μου το διάβαζε; Τελείωσε και μετά είπε, «Δεν ήταν αηδιαστικό;» Παρέμεινα σιωπηλή. Τότε άλλαξα το θέμα. Φαντάζομαι ότι θα πρέπει να αποδεχτώ το γεγονός ότι σε κάποιους ανθρώπους δεν αρέσουν οι γκέι και οι λεσβίες. Αν είσαι γκέι, μην ντρέπεσαι. Είμαστε όλοι άνθρωποι.

Γκάρι, 17

Leave a comment
Uncategorized

Πενσιλβάνια

Το όνομά μου είναι Γκάρι. Είμαι δεκαεφτά χρονών και είμαι γκέι. Ουάου, συνειδητοποιείτε πόσο δύσκολο είναι να το πει κανείς αυτό;! Δεν είμαι ακριβώς βέβαιος πότε συνειδητοποίησα ότι «Έι, είμαι γκέι,» αλλά θυμάμαι που πάντοτε ένοιωθα εκτός τόπου, ιδιαίτερα στο δημοτικό. Μου άρεζαν τα «κοριτσίστικα» πράγματα. Ποτέ δεν μου άρεζαν τα αθλήματα, κι αυτό ισχύει ακόμα και σήμερα. Πολύ συχνά έσπαγαν πλάκα μαζί μου στο δημοτικό. Τα παιδιά έλεγαν ότι ήμουν γκέι κι εγώ δεν είχα ιδέα τι σήμαινε πραγματικά η λέξη. Οι περισσότεροι από τους φίλους μου ήταν, κι ακόμα είναι, κορίτσια. Τα κορίτσια είναι φανταστικές φίλες· απλά δεν ελκύομαι σεξουαλικά από αυτές.

Αντιλήφθηκα την έλξη μου προς τους άντρες στην πρώιμη εφηβεία μου. Έλπιζα ότι ήταν απλά μια φάση κι ότι το ενδιαφέρον μου θα στρεφόταν σύντομα στις γυναίκες – όπως τα «κανονικά» αγόρια. Αυτό δεν συνέβη. Μου πήρε πάρα πολύ καιρό για να το αποδεχτώ. Μόνο αυτόν τον τελευταίο χρόνο τελικά το αποδέχτηκα για τον εαυτό μου. Ένιωθα μόνος και μερικές φορές ακόμα νιώθω μόνος. Δεν ήθελα να είμαι έτσι και αναρωτιόμουν, «Γιατί εγώ;» Ευχόμουν να μην είχα αυτά τα αισθήματα. Ο κόσμος συχνά λέει ότι είναι αφύσικο και ενάντιο στο θέλημα του Θεού. Δεν είμαι πολύ θρησκευόμενο άτομο, αλλά πιστεύω στο Θεό και φυσικά δεν θα ήθελα να πάω ενάντια στο θέλημά Του. Αλλά αισθάνομαι πως αν Εκείνος ήταν πραγματικά εναντίον μου, δεν θα με είχε πλάσει έτσι. Πρέπει να έχω γεννηθεί γκέι για κάποιο λόγο.

Έχω πολλούς φίλους δι’ αλληλογραφίας. Όταν ήμουν δεκατεσσάρων, ο φίλος μου δι’ αλληλογραφίας από τη Νεβάδα ήρθε να με επισκεφτεί. Είχαμε δεθεί πολύ στα χαρτιά, αλλά το θέμα της ομοφυλοφιλίας δεν είχε αναφερθεί ποτέ. Είχα την πρώτη μου γκέι «εμπειρία» με αυτόν. Παρόλο που το ήθελα εκείνη τη στιγμή, ένιωθα απαίσια μετά. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχα κάνει τέτοιο πράγμα. Κοιτάζοντας τώρα στο παρελθόν, πιστεύω ότι ήμουν πολύ νέος για να το αντιμετωπίσω. Μετά, όταν ήθελα να μιλήσω για το τι είχαμε κάνει, ο φίλος μου επέμενε ότι δεν ήταν γκέι· απλά ήθελε να δει με τι έμοιαζε. Νομίζω ότι ο λόγος γι’ αυτό ήταν πως ήμουν θυμωμένος με αυτό που είχε συμβεί, ειδικά που δεν μπορούσα να μιλήσω γι’ αυτό. Έχουν περάσει πια τρία χρόνια και δεν είχα άλλη «εμπειρία» από τότε.

Ένιωθα ότι είχα ανάγκη να έλθω σε επαφή με κάποιον και δεν είχα ιδέα σε ποιον να στραφώ. Έψαξα στον τηλεφωνικό κατάλογο και βρήκα τη διεύθυνση του Γκέι και Λεσβιακού Τηλεφωνικού Κέντρου του Λόνγκ Άιλαντ. Τους έγραψα και μου είπαν για μια ομάδα υποστήριξης όχι μακριά από εκεί που κατοικούσα. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν είχα τρόπο να φτάσω εκεί, κανείς δεν ήξερε για μένα και ο ίδιος δεν ήμουν έτοιμος γι’ αυτό. Όταν ένιωσα έτοιμος, οι γονείς μου είχαν αποφασίσει ότι επρόκειτο να μετακομίσουμε. Ποτέ δεν τα κατάφερα να φτάσω σε αυτή την ομάδα υποστήριξης ή σε κάποια άλλη. Η περιοχή στην οποία ζω τώρα είναι άκρως αγροτική. Η πλησιέστερη ομάδα υποστήριξης είναι σχεδόν δύο ώρες μακριά, πράγμα που δεν είναι πολύ πρακτικό!

Η μετακόμιση ήταν δύσκολη – η προσαρμογή σε μια καινούργια περιοχή, να κάνω φίλους – αλλά με κάποιον τρόπο τα κατάφερα. Τότε έμαθα ότι το νέο μου σχολείο απαιτούσε να κάνουμε ντους μετά τη γυμναστική. Πανικοβλήθηκα. Δεν ήξερα τι στο διάολο επρόκειτο να κάνω! Τις πρώτες λίγες φορές, δεν έκανα ντους και τη γλίτωσα, αλλά μετά με πιάσανε. Έπρεπε να αρχίσω να κάνω ντους. Πώς θα μπορούσα να το κάνω; Ντους με μια ομάδα ανθρώπων από τους οποίους ελκύομαι! Τι θα γινόταν αν διεγειρόμουν; Αυτό θα ήταν το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί! Με κάποιο τρόπο, ξεπέρασα αυτό το φόβο. Τώρα κάνω ντους και μετά ρίχνω ματιές γύρω καθώς ντύνομαι. Λέω στον εαυτό μου, πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον άλλοι δυο γκέι εδώ πέρα – πού στο διάολο είναι;! Ακόμα δεν ξέρω!

Η παρακολούθηση τοκ σόου με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι σαν κι εμένα εκεί έξω. Απλά δεν ξέρω που βρίσκονται. Μια φορά, ήταν ένας γκέι δεκαεφτάχρονος σε ένα τοκ σόου. Δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο ανοιχτός και αποδεχόμενος τη σεξουαλικότητά του ήταν. Ήρθα σε επαφή με το σόου για να βρω αν υπήρχε τρόπος να έλθω σε επαφή με το παιδί αυτό. Δεν περίμενα τίποτα, αλλά προς έκπληξή μου, έλαβα ένα γράμμα από αυτόν ένα μήνα μετά. Από τότε αλληλογραφούμε. Μου έστειλε ένα αντίγραφό του Ένας Έφηβος στους Δέκα. Ήταν το πρώτο άτομο στο οποίο μπορούσα πραγματικά να μιλήσω για τη σεξουαλικότητά μου.

Τότε συνέβη μια ειρωνεία της τύχης. Είχα συνολικά μόνο μία φιλενάδα – κι αυτή μόνο επειδή με είχε καλέσει να βγούμε! Ποτέ δεν φιληθήκαμε και σπάνια βλέπαμε ο ένας τον άλλο. Μετά από δύο μήνες, της είπα ότι νόμιζα πως δεν θα έπρεπε να βγαίνουμε έξω πια. Ήταν φανταστικό άτομο, αλλά δεν έτρεφα τα ίδια αισθήματα με αυτά που έτρεφε για μένα. Το παράξενο είναι ότι, μερικούς μήνες μετά, μου παραδέχτηκε ότι είναι αμφισεξουαλική! Της φανερώθηκα, κι από τότε είμαστε κοντύτερα από όσο φανταζόμαστε ότι θα είμαστε ποτέ!

Πιστεύω ότι οι γονείς μου πρέπει να υποψιάζονται τη σεξουαλικότητά μου. Στο κάτω κάτω είχα μόνο μια φιλενάδα και είμαι δεκαεφτά. Απλά δεν μπορώ ακόμα να πω την αλήθεια. Από καιρό σε καιρό, κάποιος από τους δυο θα ρωτήσει, «Δεν υπάρχουν άλλα κορίτσια στο σχολείο σου που να σου αρέσουν;» Είτε θα σκαρφιστώ κάτι είτε θα προσπαθήσω να αλλάξω το θέμα. Τότε συνέβη κάτι καταπληκτικό. Η δωδεκάχρονη αδελφή μου μου εκμυστηρεύθηκε ότι είναι λεσβία. Μερικές βραδιές αργότερα, στο δείπνο, φανερώθηκε σε όλη την οικογένεια. Ξέρω ότι πρέπει να ήταν το σκληρότερο πράγμα που είχε κάνει ποτέ, και τη θαυμάζω. Δεν ξέρω πώς μπόρεσε να το κάνει.

Αναρωτήθηκα τότε αν ήταν η κατάλληλη στιγμή να πω στους γονείς μου για μένα. Αλλά σύντομα αφότου φανερώθηκε η αδελφή μου, ο πατέρας μου της είπε ότι απλά περνούσε μια φάση κι ότι τα πράγματα θα άλλαζαν. Της είπε ότι θα έπρεπε να μακρύνει τα μαλλιά της και να προσπαθεί να ντύνεται περισσότερο σαν κορίτσι. Και τότε συνέχισε, «Οι πούστηδες είναι αηδιαστικοί. Αν γαμάνε ο ένας τον άλλον, θα γαμούσαν οτιδήποτε.» Μπα – δεν ήταν εποχή να φανερωθώ! Ο πατέρας μου είναι άκρως ομοφοβικός. Δεν έχω ιδέα πότε θα μπορέσω να φανερωθώ στους γονείς μου. Αυτό που το κάνει δυσκολότερο είναι ότι είμαι στενά δεμένος μαζί τους – ιδιαίτερα με τη μητέρα μου. Φοβάμαι ότι όταν φανερωθεί αυτό το πράγμα, θα νιώθουν διαφορετικά για μένα. Παρόλο που στην πραγματικότητα δεν κάνω κάτι, αισθάνομαι ότι ζω ένα ψέμα. Είναι πολύ δύσκολο.

Μέχρι σήμερα, το μόνο μέλος της οικογένειας που ξέρει για μένα είναι η μικρότερη αδερφή μου. Δεν νομίζω ότι οι γονείς μου θα μπορούσαν να το χειριστούν αυτή τη στιγμή. Δύο ομοφυλόφιλοι στην ίδια οικογένεια;! Πιθανά θα πιστέψουν ότι έκαναν κάτι λάθος, ενώ δεν έκαναν κανένα λάθος. Συνολικά, πιστεύω ότι χειρίστηκαν το φανέρωμα της αδελφής μου αρκετά καλά. Αλλά από καιρό σε καιρό, η μητέρα μου θα πει, «Απλά εύχομαι να μην ήταν τέτοια,» ή ο πατέρας μου θα πει στη μητέρα μου, «Πρέπει να προσπαθήσουμε να την αλλάξουμε.» Το μόνο που μπορώ να πω είναι, «Καλή τύχη!»

Από τότε έχω φανερωθεί σε αρκετούς φίλους δι’ αλληλογραφίας με τους οποίους είμαι κοντά. Το παράξενο είναι πως κι αυτοί είναι όλοι γκέι. Βοηθά να μπορώ να «μιλήσω» για μερικά πράγματα, αλλά δεν ξέρω κάποιον εδώ γύρω που να είναι γκέι. Θα βοηθούσε να μπορώ να γνωρίσω προσωπικά ανθρώπους που αισθάνονται όπως εγώ. Δεν έχω ακόμη συναντήσει κάποιο γκέι άτομο εδώ (τουλάχιστον απ’ όσο ξέρω). Η ομοφοβία είναι το πρόβλημα. Όπως κι εγώ νιώθω ότι δεν μπορώ να βγω από τη ντουλάπα, πολλοί άλλοι πρέπει να αισθάνονται το ίδιο. Στο κάτω κάτω, πρέπει να υπάρχουν περίπου 120 άλλοι γκέι ή λεσβίες μαθητές στο σχολείο μου, αλλά ξέρω κανέναν; Όχι. Και είναι δύσκολο, γιατί υπάρχουν τόσα όμορφα αγόρια και αναρωτιέμαι αν κανείς από αυτούς είναι γκέι. Ποιος είναι; Ποιος δεν είναι; Λίγοι άνθρωποι με έχουν ρωτήσει ευθέως, «Είσαι γκέι;» και το έχω αρνηθεί.

Κανένας από τους φίλους μου δεν ξέρει για μένα. Δεν είμαι καν σίγουρος πώς θα το αντιμετώπιζαν. Πάντοτε ακούω παρατηρήσεις για «ανώμαλους», «πούστηδες» και «νταλικιέρισσες.» Δεν μπορώ να το αντέξω! Πόσο λίγο ξέρουν ότι κάποια από τα άτομα στα οποία λένε αυτά τα πράγματα μπορεί να είναι γκέι ή λεσβίες. Μόλις πρόσφατα, στο μάθημα της γυμναστικής, ο δάσκαλος μας έδειχνε μια μέθοδο βολής της μπάλας του μπάσκετ που περιλαμβάνει λύγισμα του καρπού σου – να βάζεις κάτω το χέρι σου. Ένας συμπαίκτης είπε, «Απλά προσποιήσου ότι είσαι πούστης.» Μου ήρθε να πω, «Δεν χρειάζεται.» Αλλά, φυσικά, δεν το είπα. Το να σε φωνάζουν με υποτιμητικά ονόματα πραγματικά πονά μερικές φορές. Προσπαθώ να μην το αφήνω να με ενοχλεί, αλλά είναι πραγματικά δύσκολο να το κάνω.

Ένα μεγάλο πρόβλημα είναι η έλλειψη πηγών για τους γκέι και λεσβίες εφήβους. Ελπίζω ότι τα πράγματα θα γίνουν ευκολότερα για μας κι ότι οι πηγές θα γίνουν περισσότερο διαθέσιμες.

Λοιπόν, παρόλο που ξέρω ότι δεν μπορώ να αλλάξω τα αισθήματά μου και έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου, δε σημαίνει ότι είμαι ευτυχισμένος με την κατάσταση. Ακόμα καταθλίβομαι βαριά από καιρό σε καιρό. Αν μπορούσα να αλλάξω τη σεξουαλικότητά μου, θα το έκανα. Αλλά δεν μπορώ. Αυτή δεν ήταν επιλογή μου· είναι απλά ο τρόπος με τον οποίο γεννήθηκα.

Τρουά–Ρέτζιναλτ Μπέτενκορτ, 18

Leave a comment
Uncategorized

Λόουελ, Μασαχουσέτη

Πριν παρατήσω το λύκειο, πάντοτε ένιωθα μόνος και εκτός τόπου. Ήμουν πολύ δημοφιλής και όλοι πίστευαν ότι ήμουν κουλ. Γιατί ένιωθα τόσο απομονωμένος;

Η ζωή μου ήταν ένα ψέμα. Είχα φιλενάδα. Ήμαστε μαζί για τρία χρόνια. Ήμαστε το τέλειο ζευγάρι. Τότε γνώρισα τον Μάικ. Ήταν ένα γοητευτικό παιδί με σπουδαία προσωπικότητα. Γίναμε κολλητοί. Καθώς περνούσαν οι μήνες, ερωτεύθηκα βαθιά τον Μάικ. Κι εκείνος ερωτεύτηκε εμένα. Λέγαμε μεταξύ μας πόσο αγαπούσε ο ένας τον άλλο και αρχίσαμε να εκφράζουμε αυτή την αγάπη σωματικά.

Δεν θεωρήσαμε ποτέ τον εαυτό μας ως γκέι, γιατί οι πούστηδες φορούσαν φορέματα και έβαζαν κραγιόν. Μα τι κάναμε; Γιατί δεν λέγαμε σε όλους πώς αισθανόμαστε; Γιατί πονούσε τόσο πολύ; Θεέ μου, ακόμα πονάει.

Καθώς περνούσε ο καιρός, άρχισα να συνειδητοποιώ τι έκανα. Αυτό ήταν. Βυθίστηκα στην άρνηση και αποφάσισα να αγοράσω στο κορίτσι μου ένα διαμάντι για να επιβεβαιώσω ότι την αγαπούσα με τον τρόπο που έλεγα σε όλους.

Ήταν τα δέκατα έβδομα γενέθλιά μου. Οι φίλοι είχαν οργανώσει ένα πάρτι γενεθλίων έκπληξη. Η φιλενάδα μου ήταν εκεί. Το ίδιο κι ο Μάικ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έδειχνε η τέλεια στιγμή να της δώσω το διαμάντι, εκεί μπροστά σε όλους. Άνοιξα το κουτί και το φόρεσα στο δάχτυλό της. Ο Μάικ έφυγε.

Την επόμενη μέρα, πήγα σπίτι του για να μάθω γιατί έφυγε. Αρχίσαμε να λογομαχούμε. Μου είπε ότι με αγαπούσε. Θυμάμαι που είπε, «Ξέρω ότι με αγαπάς, και σ’ αγαπώ κι εγώ.» Έστρεψε το πρόσωπο κι άρχισε να κλαίει. Πήγα να τον αγκαλιάσω, αλλά δεν με άφηνε να τον ακουμπήσω. Πήδηξε από το σκαλί που στεκόταν και είπε, «Δεν καταλαβαίνεις! Είμαι ερωτευμένος μαζί σου!» Έκανε κλικ. Τελικά κατάλαβα ότι ήμαστε παραπάνω από δυο κολλητούς που τύχαινε να κάνουν σεξ μεταξύ τους.

Δεν ήξερα τι να κάνω. Έφυγα μετά από λίγο και φρικάρισα. Οι γονείς μου ήταν στο μέσο ενός διαζυγίου, και τα πράγματα ήταν πραγματικά σκατά στο σπίτι – η τέλεια δικαιολογία για να τα χαλάσω με τη φιλενάδα μου. Έτσι κι έκανα. Ο ιερέας της ενορίας μου λειτουργούσε ως σύμβουλος στους γονείς μου εκείνη την εποχή, έτσι αποφάσισα να στραφώ σε αυτόν για βοήθεια. Θυμάμαι που μιλούσα για την κατάσταση στο σπίτι και για τη φιλενάδα μου, αλλά αποσβολωνόμουν όταν σκεφτόμουν να του πω τι συνέβαινε με τον Μάικ.

Άρχισα να στήνω τον Μάικ και ποτέ δεν επέστρεψα τα τηλεφωνήματά του. Νομίζω ότι το έκανα γιατί δεν ήμουν έτοιμος να τον αντιμετωπίσω. Αργά αλλά με βεβαιότητα, φανερώθηκα στον ιερέα μου. Βρέθηκα σε κατάσταση σοκ όταν είπε, «Αυτό είναι εντάξει. Είναι μόνο ένα μέρος σου· δεν αποτελεί όλη την προσωπικότητά σου.» Ήταν το πιο υποστηρικτικό άτομο που έχω γνωρίσει. Αν ο καρδινάλιος μάθαινε ποτέ πόση βοήθεια μου είχε δώσει ο ιερέας, πιθανά να τον είχε διώξει με τις κλοτσιές από την εκκλησία.

Ο ιερέας μού είπε για αυτή την ομάδα υποστήριξη στη Βοστόνη όπου υπήρχαν πολλά παιδιά σαν κι εμένα. Μου έδωσε κάθε λογής πληροφορίες και μου βρήκε το δρόμο. Περίμενα δύο μήνες πριν βρω το κουράγιο να πάω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την πρώτη μέρα στη Συμμαχία Γκέι και Λεσβιακής Νεολαίας της Βοστόνης (BAGLY). Πρέπει να είχα ανεβοκατέβει το δρόμο περίπου πέντε φορές μέχρι που κάποιος με σταμάτησε και με ρώτησε αν έψαχνα την BAGLY. Δίστασα και είπα ναι. Μου ρώτησε το όνομά μου και είπα ψέματα. Είπα Τρουά. Μερικά λεπτά αργότερα, άρχισαν να συγκεντρώνονται άνθρωποι μπροστά από εκείνο το παλιό κτίριο όπου γίνονταν οι συγκεντρώσεις. Το κτίριο ανακαινιζόταν εκείνη τη μέρα, κι έτσι έπρεπε να πάρουμε το μετρό για να φτάσουμε στο κέντρο της κοινότητας.

Για να ξέρετε, δεν είμαι από τη Βοστόνη, δεν είχα ποτέ πριν μπει στο μετρό και δεν είχα συναντήσει ποτέ άλλο γκέι άτομο στη ζωή μου. Ήταν η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου! Να που βρισκόμουν σε ένα δωμάτιο γεμάτο παιδιά της ηλικίας μου, κι όλοι να μιλάμε για το πώς είναι να είσαι γκέι έφηβος. Όταν τελείωσε η συνάντηση, θυμάμαι που ένιωθα χαμένος. Δεν ήθελα να επιστρέψω στο ψέμα που αποκαλούσα ζωή μου.

Δύο μέρες αργότερα, μου τηλεφώνησε ο Μάικ. Αρχίσαμε να λογομαχούμε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είπα κατευθείαν, «Μάικ, είσαι γκέι. Το ξέρω ότι είσαι.» Δεν του είπα, όμως, ότι ήμουν γκέι. Αυτός τα έχασε. Άρχισε να με κατηγορεί ότι του έλεγα ψέματα. Είπε ότι ποτέ δεν τον αγάπησα κι ότι ήθελα μόνο να τον ταπεινώνω. Όταν πια του είπα ότι ήμουν γκέι κι ότι πραγματικά τον αγαπούσα, δεν πίστευε ούτε λέξη. Μου το έκλεισε. Προσπάθησα να τον καλέσω, αλλά κανείς δεν απαντούσε. Δυο μέρες αργότερα, στην επόμενη συνάντηση της BAGLY, όλοι συμφώνησαν ότι έπρεπε να του δώσω λίγο χρόνο.

Εκείνο το βράδυ, οι γονείς του Μάικ τηλεφώνησαν ψάχνοντάς τον. Ο Μάικ έλειπε από το βράδυ που μου το είχε κλείσει. Την επόμενη μέρα, βγήκα να τον ψάξω. Τον βρήκα, αλλά δεν μου μιλούσε. Έκλαιγα για μέρες. Ο ιερέας μού έδειξε τεράστια υποστήριξη και όλοι στη BAGLY βοήθησαν πολύ. Ο Μάικ κατέληξε να παρατήσει το σχολείο μόνο δύο μήνες πριν την αποφοίτηση. Τα χάλασε με τη φιλενάδα του και μετακόμισε στο Νιου Χάμσαϊρ για να μείνει με το θείο του. Προσπάθησα να του μιλήσω από τότε, αλλά δεν μου μιλά. Ρίχνει το φταίξιμο για ό,τι του συνέβη σε εμένα και τη σεξουαλικότητά μου. Αναρωτιέμαι αν θα συνέρθει ποτέ και αν θα μιλήσουμε για το τι ήταν αυτό που μοιραζόμαστε.

Έπειτα από αυτό, φανερώθηκα σε όλους τους φίλους μου – που δεν με πίστευαν. Φανερώθηκα στους γονείς μου – που ποτέ δεν θα μιλούσαν γι’ αυτό. Και φανερώθηκα στην πρώην φιλενάδα μου, που είπε, «Για να μου έχεις τόση εμπιστοσύνη ώστε να μου το πεις, μου αποδεικνύει ότι όντως με αγαπάς.» Και είμαστε οι καλύτεροι φίλοι από τότε.

Τρεις μήνες αφότου πήγα στη BAGLY για πρώτη φορά, έγινα ο πρόεδρος της ομάδας. Πολιτικοποιήθηκα πολύ ως εκπρόσωπος της γκέι και λεσβιακής νεολαίας. Μίλησα στην γκέι και λεσβιακή παρέλαση περηφάνιας στη Βοστόνη, σε πολιτειακά συνέδρια και σε δημόσια σχολεία. Μίλησα ακόμα και στο παλιό μου λύκειο· με προσκάλεσαν ξανά για να μιλήσω στην αποφοίτηση. Η εικόνα μου άρχισε να εμφανίζεται συχνά στην εφημερίδα.

Οι γονείς μου ήξεραν ότι ήμουν γκέι, αλλά δεν μπορούσαν να αντέξουν όλη την προσοχή που τραβούσα. Με πέταξαν έξω. Κάλεσαν ακόμα και την αστυνομία. Αφού γέλασαν με μερικά ανέκδοτα για γκέι, οι αστυνομικοί πήραν το κλειδί μου και μου είπαν να φύγω. Νομικά, οι γονείς μου δεν μπορούσαν απλά να με πετάξουν έξω, γιατί ήμουν δεκαεφτά. Έτσι η αστυνομία σύστησε στη μαμά μου να λάβει μια εντολή περιορισμού. Σε ποια βάση;; Ποιος έδινε μία; Αποφάσισα να τους γλιτώσω από τον κόπο και βγήκα έξω… πριν με κατηγορήσουν ότι έκλεψα ή κάτι τέτοιο.

Κατέθεσα αγωγή για διακρίσεις σε βάρος του αστυνομικού που έλεγε τα ανέκδοτα. Κάλεσα το Τμήμα Κοινωνικών Υπηρεσιών, αλλά δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν γιατί ήμουν σχεδόν δεκαοχτώ. Οι περισσότεροι από την οικογένεια και τους φίλους μου είναι Πορτογάλοι μετανάστες ή παιδιά Πορτογάλων μεταναστών. (Είμαι από τις Αζόρες – πορτογαλικό έδαφος.) Το να ανακατεύεται κανείς σε οικογενειακές υποθέσεις δεν εμπίπτει στη πορτογαλική παράδοση. Και καθώς είχα γίνει ο ομοφυλόφιλος–σύμβολο, ανησυχούσαν τι θα έλεγε ο κόσμος γι’ αυτούς! Το να είμαι γκέι ήταν άλλο, και το να με βοηθήσουν ή να με κρατήσουν ήταν άλλο.

Έτσι στράφηκα στη Βοστόνη. Αλλά δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν είχα λεφτά. Η δουλειά μερικής απασχόλησης που είχα ήταν στο Λόουελ. Πήρα το τρένο για συναντήσω έναν φίλο στο Νότιο Σταθμό. Το τρένο έφτασε αλλά φοβόμουν να κατέβω. Τι επρόκειτο να μου συμβεί; Πώς θα τα κατάφερνα με το σχολείο;

Ο καιρός πέρασε. Βρήκα τελικά μέρος να μείνω προσωρινά. Κέρδισα την αγωγή μου στην αστυνομία. Βρήκα δουλειά στο Τμήμα Υγείας και Νοσοκομείων ως ο συντονιστής του προγράμματος για την Εφηβική Γραμμή – μια πολιτειακή γραμμή για αντιμετώπιση κρίσεων. Η BAGLY τώρα συντονίζει ένα πρόγραμμα στέγασης για γκέι και λεσβίες νέους στη Μασαχουσέτη. Το 1993, μίλησα στην εθνική Παρέλαση στη Ουάσιγκτον και έλαβα το βραβείο Η Δύναμη του Ενός από το Ταμείο Εκστρατείας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Ξεκίνησα στο πανεπιστήμιο Νορθίστερν το φθινόπωρο αυτής της χρονιάς.

Και τα πράγματα άλλαξαν. Η μαμά μου παρέλασε μαζί μου στη Γκέι Περηφάνια του ’93 στη Βοστόνη. Αλλά ακόμα κουβαλώ το όνομα «Τρουά» για θυμίζω στον εαυτό μου πόσο φοβόμουν να φανερωθώ και να είμαι ο εαυτός μου. Πηγαίνω μπροστά – όχι άλλα μυστικά, όχι άλλα ψέματα. Απλά Τρουά.

Ο αγώνας συνεχίζεται, όμως. Αφού φανερωθούμε και οργανώσουμε μια ζωή όπου αισθανόμαστε άνετοι με τον εαυτό μας, τείνουμε να ξεχνάμε την απομόνωση και τη μοναξιά. Ξεχνάμε εκείνους που δεν είναι τόσο τυχεροί. Τα κατάφερα, αλλά τι γίνεται με τα υπόλοιπα παιδιά που έμειναν πίσω; Τα γκέι παιδιά χρειάζονται πρόσβαση σε στέγαση, δουλειές, μόρφωση, ιατρική φροντίδα, συμβουλευτική και νομική στήριξη. Χρειαζόμαστε τη βοήθεια της ενήλικης γκέι κοινότητας για να παρέχονται οι υπηρεσίες αυτές. Δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Ήμουν τυχερός που είχα κάπου να στραφώ. Τα περισσότερα παιδιά δεν είναι τόσο τυχερά.

Τέρι, 19

Leave a comment
Uncategorized

Σολτ Λεϊκ Σίτι, Γιούτα

Το φανέρωμα στους γονείς μου είναι ένα μεγάλο βήμα στο οποίο δεν έχω προχωρήσει ακόμα εξαιτίας ενός προβλήματος: είμαι ο μεγαλύτερος από τρεις γιους και ο μόνος γιος που μπορεί να διαιωνίσει το όνομα της οικογένειας. Ο λόγος: και οι δύο νεότεροι αδερφοί μου είναι διανοητικά καθυστερημένοι. Δεν θέλω να πληγώσω τους γονείς μου λέγοντάς τους για μένα, αλλά την ίδια στιγμή, πληγώνω τον εαυτό μου λέγοντάς τους ψέματα πως έχω φιλενάδα και πως ζω μια ετεροφυλόφιλη ζωή. Οι στενοί φίλοι μου, γκέι και στρέιτ, μου λένε ότι οι γονείς μου το ξέρουν ήδη· απλά αρνούνται να το παραδεχτούν και να έρθουν σε σύγκρουση μαζί μου.

Θα παραδεχτώ ότι έχω δώσει σημάδια στους γονείς μου. Τους είπα για την πρώτη φορά που πήγα σε γκέι ντίσκο, και τον πρώτο γκέι άντρα που συνάντησα ποτέ (έναν πολλά υποσχόμενο εργοδότη). Δεν τους ένοιαζε και πολύ για τη ντίσκο, εκτός του ότι δεν τους άρεσε η τοποθεσία της. Όμως, ο γκέι άντρας προκάλεσε κάποιες ανησυχίες, και η μητέρα μου είπε να του πω ότι δεν με ένοιαζε με ποιον κοιμόταν εφόσον αυτός δεν ήταν ο μεγαλύτερος γιος της. Και, προειδοποίησε, εάν αυτό επρόκειτο να συμβεί, θα με αποκήρυσσε και θα φρόντιζε να τον κλείσει μέσα. Η μητέρα μου ανακάλυψε επίσης ότι είχα αρχίσει να δείχνω αδυναμία στα αντίτυπα των Playgirl της. Ποτέ δεν μου είπε κάτι, αλλά άρχισε να τα κρύβει.

Τότε, περίπου έξι μήνες πριν, όταν ακόμα έμενα στο σπίτι, είπα στους γονείς ότι ήθελα να τρυπήσω το αυτί μου, Ο μπαμπάς είπε ότι τα τρυπημένα αυτιά και τα μακριά μαλλιά ήταν για τους «χίπηδες»· δεν ενέκρινε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η μαμά είπε ότι όταν έβλεπε άντρα με τρυπημένο αυτί, αυτόματα σκεφτόταν ότι έλεγε σε όλο τον κόσμο πως ήταν «αδερφή μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο.»

Οι γονείς μου είναι στην πραγματικότητα πολύ φιλελεύθεροι, παρόλα αυτά. Σαν δώρο στην αποφοίτησή μου από το λύκειο, με έστειλαν στο Σαν Φρανσίσκο για μια βδομάδα. Είπαν ότι θα με βοηθούσε να ωριμάσω. Πόσο λίγο ήξεραν ότι ο γιος τους έκανε περισσότερα από απλά να μεγαλώνει. Όσο το δυνατόν πιο σύντομα, μετακόμισα από το σπίτι. Η ένταση μεταξύ των γονιών μου και εμού γινόταν υπερβολικά μεγάλη. Μου έκαναν διαλέξεις για αυτούς με τους οποίους έβγαινα, τα μέρη που πήγαινα, και την ώρα που περίμεναν να επιστρέψω. Έτσι μετακόμισα σε ένα διαμέρισμα με δύο γκέι φίλους.

Για να εντυπωσιάσω τους γονείς μου, και επειδή το ήθελα, άρχισα να κάνω κάποιες πολύ εμφανείς αλλαγές στην εμφάνισή μου. Άρχισα να φοράω τζιν και πιο χοντροφτιαγμένα ρούχα αντί για σπορ παντελόνια νεοϋορκέζων σχεδιαστών και μεταξωτά πουκάμισα. Και σταμάτησα να φοράω σκαρπίνια. Επίσης κούρεψα τα μαλλιά μου πολύ κοντά. Αυτό εντυπωσίασε τον μπαμπά μου όσο δεν έπαιρνε άλλο. Μου είπε μάλιστα ότι είχα αρχίσει να δείχνω και να ντύνομαι πιο πολύ όπως έπρεπε να δείχνει ένας πραγματικός άντρας. Οι γονείς μου ρώτησαν γιατί έκανα τέτοιες πασιφανείς αλλαγές, και τους είπα ότι ήταν η τελευταία λέξη της μόδας. (Μετά βίας θα μπορούσα να τους πω ότι προσπαθούσα να μοιάσω στους άντρες στο Numbers και στο Blueboy – ένα πολύ αρρενωπό ύφος μπορεί να πει κανείς.)

Όποτε το θυμόνταν, οι γονείς μου με ρωτούσαν πώς τα πήγαινε η «Ρόουζ». Η Ρόουζ υποτίθεται ότι ήταν το κορίτσι με το οποίο είχα χάσει την παρθενιά μου, και με το οποίο έβγαινα σταθερά. Τους έλεγα ότι όλα ήταν μια χαρά, και αλλάζαμε θέμα.

Η σχέση μου με τους γονείς μου βελτιωνόταν μέχρι που τρύπησα το αριστερό μου αυτί. Για μια φορά ακόμα η μαμά μου έκανε διάλεξη για τις «μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο» θεωρίες της. Αλλά το άφησα να περάσει έτσι. Με κατέκλυζε με όλες τις φήμες που είχε ακούσει για άντρες με τρυπημένα αυτιά: το αριστερό αυτί σήμαινε ότι ήσουν γκέι και το δεξί σήμαινε ότι έπαιρνες σκληρά ναρκωτικά κλπ. Αλλά της είπα ότι δεν με ένοιαζε τι σκεφτόταν ο κόσμος. Στο κάτω κάτω ήταν το δικό μου αυτί.

Οι επαγγελματικές επιλογές υπήρξαν επίσης δύσκολο πρόβλημα. Και οι δύο γονείς μου μισούν το πόσο ντελικάτα συμπεριφέρομαι. Δεν αντέχω να βρομίσω τα χέρια μου και αρρωσταίνω όταν πρέπει να καθαρίσω ψάρι. Απλά φανταστείτε τον «Άλμπιν» από την ταινία Το κλουβί με τις τρελές, μόνο τριάντα χρόνια νεώτερο και έχετε εμένα. Θέλω να γίνω αεροσυνοδός για κάποια αεροπορική εταιρία, αλλά η μαμά μου είπε ότι αυτή είναι δουλειά για γυναίκες ή για άντρες που είναι κουνιστοί. Αλλά είναι η ζωή μου και η επιλογή μου.

Τελευταία, οι γονείς πραγματικά σιωπούν για το σκουλαρίκι μου, αλλά μπορούν να αισθανθούν ότι αυτή η κατάσταση με τον γιο τους δεν έχει λάβει εντελώς τέλος. Τι πιστεύετε; Μισώ να κρύβω τη ζωή μου από αυτούς, αλλά μέχρι να αναγκαστώ, πρόκειται να παραμείνω σιωπηλός. Μα πόσο ακόμα μπορώ να συνεχίσω;

(Τα επόμενα γράφηκαν ένα χρόνο μετά.)

Όταν το είπα στους γονείς μου ήταν πιθανά η πιο τραυματική εμπειρία της ζωής μου. Για τον προηγούμενο χρόνο, ζούσα τη ζωή μου στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Ήμουν φανερός στους στενούς μου φίλους για πάνω από ένα χρόνο και η ζωή ήταν υπέροχη. Τότε συνέβη ένα ξεχωριστό περιστατικό. Έβλεπα έναν τύπο για περίπου τέσσερις μήνες και ήμαστε πολύ στενά δεμένοι ο ένας με τον άλλο. Τότε, απροσδόκητα ένα μεσημεράκι, μου ζήτησε να τον παντρευτώ. Μου έδωσε ένα όμορφο δαχτυλίδι και πριν το καταλάβω, η ζωή περνούσε γρήγορα εμπρός από τα μάτια μου. Μέσα σε μερικές εβδομάδες, ψάχναμε για σπίτι σε διάφορες γειτονιές. Η πίεση είχε αρχίσει πραγματικά να κορυφώνεται. Τελικά, δεν μπόρεσα να αντέξω άλλο. Είχα ένα μεγάλο πρόβλημα στην άκρη του μυαλού μου. Οι γονείς μου δεν ήξερα ότι ήμουν γκέι. Η είδηση ότι παντρευόμουν έναν άλλο άντρα θα τους σκότωνε. Έτσι υπαναχώρησα, επέστρεψα το δαχτυλίδι και υποσχέθηκα να περιμένω μέχρι να μάθουν οι γονείς μου. Αυτό πλήγωσε και εμένα και τον αρραβωνιαστικό μου. Η αναμονή θα έφτανε την αιωνιότητα.

Το επόμενο βήμα: να το πω στους γονείς μου. Η μαμά και ο μπαμπάς είναι πολύ χαμηλών τόνων και συνήθως το βρίσκω εύκολο να τους μιλώ. Όντας πλησιέστερα στη μητέρα μου, περίμενα μέχρι να είμαστε οι δυο μας μόνοι. Το ένα πράγμα οδήγησε στο άλλο και τελικά έφτασα στο ζητούμενο. Ρώτησα τη μητέρα μου αν είχε ποτέ κάποιο μυστικό που έκρυβε από τους γονείς της και θα ήθελε να το είχε μοιραστεί μαζί τους. Ήμουν πάρα πολύ σοβαρός. Εκείνη γέλασε και απάντησε: «Η μητέρα μου θα είχε πεθάνει αν της είχα πει κάποια από τα πράγματα που είχα κάνει!» Δεν διευκόλυνε την κατάσταση. Οι χαριτωμένες απαντήσεις της και η σοβαρή στάση μου δεν έδεναν.

Τότε πρόσθεσε, «Έχεις κάνει κάτι για το οποίο ντρέπεσαι;»

«Όχι.»

«Τότε μην αφήνεις να σε ενοχλεί τι θα πει ο κόσμος.» Παρατήρησα τότε ότι είχαμε αρχίσει να μιλάμε πολύ χαμηλόφωνα, αλλά έπρεπε να συνεχίσω αυτό που είχαμε αρχίσει.

«Τι είναι αυτό που προσπαθείς να πεις;» ρώτησε.

«Έχεις εσύ ή ο μπαμπάς κάποιον φόβο στη ζωή σας για μένα;»

«Μόνο έναν – ότι είσαι αδελφή!»

Αυτή η μία λέξη αδελφή με κάρφωσε στην καρδιά. Νόμισα ότι θα πέθαινα· ολόκληρος ο κόσμος μου κατέρρεε. Το επόμενο πράγμα που ξέρω ήταν ότι ήμουν μες στα δάκρυα. Έφυγα από το σπίτι. Έπρεπε να ξεφύγω από τον εαυτό μου. Τι έπρεπε να κάνω μετά;;

Επέστρεψα στο σπίτι μερικές ώρες μετά, κι ο πατέρας μου είχε φύγει μην έχοντας καταλάβει τι συνέβαινε. Η μητέρα με περίμενε. Μου πρότεινε να πάμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο για να μιλήσουμε.

Στο αυτοκίνητο, η πρώτη της ερώτηση ήταν, «Πώς μπόρεσες να κάνεις σεξ με έναν άλλον άντρα;» Της είπα ότι δεν τη ρωτούσα για τη σεξουαλική της ζωή και ότι δεν πίστευα ότι θα έπρεπε να ρωτά για τη δική μου.

«Τι κάνεις για να πας στο κρεβάτι μαζί τους – μαστουρώνεις ή πίνεις μέχρι τελικής πτώσεως;»

Μπορούσα να της πω ότι δεν ήταν ικανή να με νιώσει στο επίπεδό μου. Έπειτα από τρεις ώρες κλάματα και έχοντας διασχίσει όλη την εξοχή της Γιούτα, επιστρέψαμε σπίτι. Είχε προτείνει να πάω σε ψυχίατρο κι ότι χρειαζόμουν βοήθεια, αλλά το πιο σημαντικό, είπε ότι θα βοηθούσε με όποιον τρόπο μπορούσε κι ότι με αγαπούσε πάρα πολύ.

Στη διάρκεια των εβδομάδων που ακολούθησαν, η μητέρα μου πήγε στον ιερέα της κι αυτός της είπε ότι όποιες και να ήταν οι σκέψεις της για μένα, στα μάτια του Θεού θα ήμουν πάντα ο γιος της. Το είπα και στον πατέρα μου. Η μια φράση που πάντα θα θυμάμαι είναι, «Η μητέρα σου κι εγώ δεν έχουμε πια λόγο να ζούμε. Δεν γνωρίζω τι στο διάολο έχουμε κάνει για να αξίζουμε τη αυτή τη μεταχείριση. Τέρι, ήσουν η μόνη ελπίδα μας.» Η μητέρα είπε επίσης, «Δεν γνωρίζεις πόσο σκληρό είναι αυτό για μας, να συνειδητοποιήσουμε ότι ποτέ δεν θα έχουμε εγγόνια.»

Αισθάνομαι θλίψη για τους γονείς μου. Τεχνικά, ήμουν η μόνη τους ελπίδα, γιατί και οι δύο νεότεροι αδερφοί μου είναι διανοητικά καθυστερημένοι. Το τι θα σκέφτονταν οι συγγενείς, αν ήξεραν, πληγώνει τον πατέρα μου. Για όσο μπορεί να θυμηθεί, ο νεότερος αδερφός του πάντα θεωρούταν ο καλύτερος από τους δυο, και σήμερα ο αδερφός του είναι μια διαπρεπής εκκλησιαστική μορφή και εξέχον μέλος της κοινωνίας. Τα παιδιά του αδελφού του έχουν όλα μεγαλώσει και παντρευτεί, με ουρές από παιδιά, ενώ ο πατέρας μου έχει τρεις γιους που αγαπά πολύ αλλά για τους οποίους ποτέ δεν θα μπορέσει ειλικρινά να νιώσει ότι έχουν πετύχει.

Ο καιρός έχει περάσει και έχω σκεφτεί πολύ. Δεν κατηγορώ τους γονείς μου που είμαι γκέι. Δεν κατηγορώ κανέναν, γιατί είμαι περήφανος να λέω στον κόσμο, «Είμαι γκέι.» Δεν έχω τίποτα να ντρέπομαι και μπορώ ειλικρινά να το πω αυτό. Ο κόσμος πρέπει να ζει τη ζωή του όπως θέλει, όχι όπως θέλουν οι άλλοι.

Μην προσπαθείς να κρύψεις ή να αγνοήσεις τα αισθήματά σου. Αν είσαι γκέι, να είσαι περήφανος, κι αν είσαι στρέιτ, να είσαι περήφανος. Αλλά πάνω απ’ όλα, πάρε την απόφαση: να είσαι είτε το ένα είτε το άλλο. Το να ζεις δύο ζωές τελικά θα στραφεί ενάντιά σου και σε όσους αγαπάς. Να θυμάσαι, πρόκειται για τη ζωή σου κι εσύ είσαι αυτός που πρέπει να είναι ευτυχισμένος.

Λίζα, 18

Leave a comment
Uncategorized

Μασαχουσέτη

Είμαι μια δεκαοχτάχρονη λεσβία που πρόσφατα μετακόμισε σε μια μικρή πόλη της Μασαχουσέτης από μια μεγάλη πόλη στην Ανατολική Ακτή. Η μετακόμιση ήταν δύσκολη για μένα, γιατί είχα πολλούς γκέι φίλους και ήμουν αναμιγμένη με ένα γκέι κέντρο νεότητας. Η πόλη όπου είχα ζήσει για έντεκα χρόνια ήταν πολύ φιλελεύθερη και ανεκτική προς τους γκέι. Παρόλο που βρισκόμουν στη ντουλάπα για τους περισσότερους φίλους μου στο σχολείο, ένιωθα άνετα με τη σεξουαλικότητά μου εξαιτίας της φιλενάδας μου, των γκέι αντρών φίλων και της ανεκτικής κοινότητας στην οποία ζούσα.

Όταν βρέθηκα στο νέο μου σπίτι, παρατήρησα μια πολύ συντηρητική στάση στον κόσμο. Στο νέο μου σχολείο ανακάλυψα ότι οι συνομήλικοί μου ήταν όλοι σε κλίκες· άτομα που έδειχναν «διαφορετικά» κατά οποιονδήποτε τρόπο ήταν κοινωνικά απόβλητα.

Φυσικά ήθελα φίλους, κι έτσι άρχισα να συμβιβάζομαι. Πάντοτε ήμουν κάπως εκκεντρική στον τρόπο μου, στις εκφράσεις και στον τρόπο ντυσίματος, οπότε το να αναμιχθώ με το πλήθος κατέστη πρόβλημα.

Σύντομα, άρχισα να αρνούμαι τη σεξουαλικότητά μου. Σφιγγόμουν όταν κάποιος ανέφερε τους γκέι, και έλεγα ανέκδοτα με λεσβίες ή μιλούσα για αγόρια. Αρκετά σύντομα απέκτησα εμμονή να λέω πρόστυχα σχόλια για το άλλο φύλο. Μου βγήκε η κακή φήμη ότι μιλούσα βρόμικα, και ένιωθα υποκρίτρια. Ο κόσμος νόμιζε ότι ήμουν πραγματική νυμφομανής. Έπιανα τον εαυτό μου να κάνει σεξ με αγόρια για να αποδείξω ότι δεν ήμουν γκέι. Ίσως να προσπαθούσα να το αποδείξω ακόμα και στον εαυτό μου! Δεν απολάμβανα να κάνω σεξ με αγόρια, παρόλο που υπήρχαν κάποια παιδιά που πραγματικά μου άρεζαν πολύ σαν φίλοι.

Μπερδεύτηκα πολύ με τη σεξουαλικότητά μου. Έψαξα για γκέι μέρη στην περιοχή μου, αλλά δεν βρήκα κανένα. Το πιο κοντινό μέρος ήταν στη Βοστόνη, σαράντα μίλια μακριά. Δεν οδηγώ, οπότε το να πάω εκεί είναι πρόβλημα. Επίσης, οι γονείς μου είναι πολύ αυστηροί όσον αφορά στο να βγαίνω από το σπίτι.

Θα έκανα τα πάντα για να συναντήσω μια άλλη λεσβία, αλλά είναι δύσκολο σε μια μικρή πόλη όπου ο κόσμος τείνει να μας γελοιοποιεί.

Είμαι βέβαιη ότι υπάρχουν πολλοί από εμάς με το ίδιο πρόβλημα. Ελπίζω αυτό το γράμμα να παρηγορήσει άτομα στην ίδια κατάσταση και να τους δείξει ότι κι άλλοι μοιράζονται το πρόβλημά τους.

Πρόκειται να πάω στο κολέγιο του χρόνου. Μαθαίνω ότι το κολέγιο είναι καλύτερο μέρος για να συναντήσω γκέι κόσμο…

Καλή τύχη και πολλή αγάπη

Λίζα

Υ.Γ. Να θυμάσαι, δεν είσαι ποτέ μόνος σου.

Ελίζαμπεθ, 16

Leave a comment
Uncategorized

Κάνσας

Δεν μπορώ να πω πότε πραγματικά ανακάλυψα ότι ήμουν γκέι. Πάντοτε ήξερα ότι ήμουν κατά τι διαφορετική από τα περισσότερα άλλα παιδιά. Ποτέ δεν έδειχνα πραγματικά να συμπεριφέρομαι σαν κορίτσι, και οι περισσότεροι παιδικοί μου φίλοι ήταν αγόρια που έπαιζαν με αυτοκινητάκια και όπλα και τον GI Joe. Ποτέ δεν είχα πρόβλημα να παίξω με τα αγόρια. Τα καταλάβαινα. Ήμουν μεγάλο αγοροκόριτσο!! Μου είχαν βάλει την ετικέτα του «σκληρού κοριτσιού» όταν ήμουν δώδεκα, δεκατριών και δεκατεσσάρων. Συμμετείχα σε πολλά αθλήματα – ποδόσφαιρο, ράγκμπι, μπάσκετ, τένις και σόφτμπολ. Κρατούσα τις αποστάσεις και ποτέ δεν άφηνα κάποιον να με αγγίξει, ειδικά τα αγόρια. Δεν φοβόμουν να σπάσω το κεφάλι κάποιου από τα αγόρια αν άγγιζε εμένα ή κάποια από τις φίλες μου.

Ήθελα να προστατεύσω τις φίλες μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ήθελαν ένα αγόρι για φίλο ενώ βρισκόμουν εγώ εκεί. Συχνά φανταζόμουν να κρατάω τα χέρια τους και βρίσκομαι κοντά τους με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Αυτό με φόβιζε. Μου άρεζαν με τον τρόπο που έδειχναν να τους αρέσουν τα αγόρια. Ήμουν βέβαιη πως κάτι πήγαινε πολύ στραβά με μένα. Δεν φοβόμουν τα αγόρια, αλλά φοβόμουν τρομερά όταν επρόκειτο για κορίτσια.

Στην ηλικία των δεκατεσσάρων, άρχισα να κρύβομαι μανιωδώς. Δεν γνώριζα τι ήταν η ντουλάπα εκείνη την εποχή, αλλά όταν τη βρήκα, μπήκα βαθιά μέσα και κλείδωσα την πόρτα πίσω μου. Έκρυψα αυτό που ένιωθα από τον κόσμο γιατί ήξερα ότι οι άνθρωποι θα σκέφτονταν ότι ήμουν άρρωστη κι ότι χρειαζόμουν βοήθεια. ΝΤΡΟΠΗ. ΑΠΟΤΥΧΙΑ. Αυτές οι λέξεις περνούσαν από το μυαλό μου κάθε μέρα… μαζί με άλλες που δεν ήταν τόσο ευχάριστες. Πίστευα ότι μπορεί να ήταν μια παράξενη φάση. Δεν έβρισκα λέξη για περιγράψω τον τρόπο που ένιωθα. Το «διαφορετική» δεν μου αρκούσε. Ένιωθα σαν να ήμουν το μοναδικό άτομο στον κόσμο που σκέφτηκε ποτέ να βρίσκεται με κάποια του ίδιου φύλου. Σκεφτόμουν ότι ήταν λάθος να φαντάζομαι τον εαυτό μου σε στενές καταστάσεις με μια φίλη. Με έκανε «ανώμαλη» στα μάτια της κοινωνίας. Ήμουν οργισμένη που τα πράγματα εξελίχθηκαν έτσι. Γνώριζα ότι τα αισθήματά μου δεν ήταν φυσιολογικά. Ήμουν πολύ φοβισμένη. Συνέχιζα να ελπίζω ότι θα ξυπνούσα μια μέρα και θα ήμουν τρελή για τα αγόρια. Ποτέ δεν συνέβη.

Όταν τελικά έμαθα τι σήμαινε η λέξη γκέι, κι ότι δεν υπήρχε διαφυγή από αυτό, έκλαψα. Έβλεπα τον εαυτό μου σαν αυτό το τρομερό πράγμα που δεν θα άρεζε ποτέ σε κανέναν. Τίποτα δεν με έκανε να μισήσω τον εαυτό τόσο όσο το να είμαι γκέι. Πέρασα μια περίοδο που σκεφτόμουν την αυτοκτονία ως το μόνο πράγμα που θα βοηθούσε.

Θα είμαι ειλικρινής. Ζω σε μια μικρή πόλη. Στο Κάνσας, το φανέρωμα είναι σαν να αυτοκτονείς. Έτσι δοκίμασα να βγαίνω με αγόρια. Δεν έδειχνε να δουλεύει, όμως. Ο κόσμος συνέχιζε να πιστεύει ότι ήμουν γκέι. Έτρωγα ξύλο στο σχολείο, και διέλυαν το ντουλάπι μου. Δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσα να κάνω.

Τότε ερωτεύθηκα την καλύτερη φίλη μου. Προσπάθησα να της το πω μια βραδιά. Φαντάζομαι ότι ήταν λάθος. Έχασα εκείνη τη φιλία… και πολλές άλλες. Στο σχολείο την επόμενη μέρα, το έκανε να φαντάζει λες και της ρίχτηκα στην κρεβατοκάμαρά της.

Θέλω να ξέρω γιατί ο κόσμο μισεί τις λεσβίες και τους γκέι άντρες τόσο πολύ. Όπου και να πας, θα βρεις έναν υποκριτή. Προσπάθησα πολύ σκληρά, αλλά είναι δύσκολο να είσαι ευγενική με ανθρώπους που σε αποκαλούν «ανώμαλη» ή «νταλικιέρισσα». Πραγματικά πονά. Δεν βλέπω γιατί όλοι πιστεύουν ότι οι γκέι είναι ανώμαλοι.

Πήγα στη βιβλιοθήκη για να πάρω μερικά βιβλία πάνω στην ομοφυλοφιλία και το λεσβιασμό. Μιλάμε για μεγάλη ταλαιπωρία. Δεν μπορούσα να βρω τα βιβλία στα ράφια. Έπρεπε να πάω στο μπροστινό έδρανο και να ζητήσω κάποιον να μου βρει το βιβλίο για λογαριασμό μου, γιατί κρύβουν βιβλία σαν κι αυτά πίσω από το μπροστινό τους έδρανο σε ένα μικρό δωμάτιο. Τη ρώτησα γιατί αυτά τα βιβλία ήταν κρυμμένα και μου έκανε αυτή τη διάλεξη πως τα βιβλία πάνω στην ομοφυλοφιλία πρέπει να είναι εκτός θέας. Μιλούσε δυνατά και τόνιζε τη λέξη «ομοφυλοφιλία.» Φυσικά ο κόσμος άκουγε. Προσπάθησα να τσεκάρω το Ένας Έφηβος στους Δέκα, αλλά η βιβλιοθηκάριος με ζόρισε τόσο πολύ και έκανε τόσες πολλές ερωτήσεις που τελικά παραιτήθηκα της προσπάθειας να δανειστώ το βιβλίο. Έδειχνε πολύ ευχαριστημένη που είχε κερδίσει εκείνη τη μάχη. Όταν εγκατέλειψα τη βιβλιοθήκη, μου έριξε μια πραγματικά βρόμικη ματιά. Έτσι τώρα κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί ανταποδίδω τη χάρη.

Φανερώθηκα στην οικογένειά μου… άλλα όχι επίτηδες. Η μαμά μου σκάλιζε στο δωμάτιό μου και βρήκε ένα γράμμα από μια στενή φίλη. Το γράμμα ήταν γλυκό· χρησιμοποιούσε το χαϊδευτικό μου και υπήρχαν ενδείξεις ότι σχετιζόμαστε ερωτικά. (Δεν σχετιζόμαστε.) Άνοιξαν οι πύλες της κολάσεως. Ο πατέρας μου πάντοτε έλεγε ότι δεν επρόκειτο να ζήσει ανώμαλος στο σπίτι του. Αποκαλεί καθένα που είναι διαφορετικός, πούστη. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η κόρη του ήταν νταλικιέρισσα. Αυτός ήταν ο τρόπος που με έβλεπε: μια νταλικιέρισσα.

Η μητέρα μου φρικάρισε. Είπε ότι έπρεπε να είναι κάποια φάση. Μου είπε ότι θα περνούσε σύντομα. Ήθελα να την πιστέψω, αλλά ήξερα καλύτερα από αυτή. Όταν δεν εξαφανίστηκε όπως έλπιζε, η μητέρα μου έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη και κατηγορούσε τον εαυτό της που με είχε κάνει τέτοια. Ήξερε ότι δεν ήμουν άτομο που του άρεζε να το αγγίζουν – αλλά τώρα έλεγα ότι ήμουν γκέι. Με πήγε σε ένα ψυχίατρο και έλπιζε για το καλύτερο. Ήθελε να με «επιδιορθώσει» ο γιατρός.

Ο πατέρας μου δεν έχει και πολλά να μου πει. Όταν βρίσκομαι κοντά του, πάντα θα πει κα’να δυό καλά ανέκδοτα με γκέι για να σπάσει πλάκα. Μειώνει πιο πολύ τις νταλικιέρισσες. Πιστεύει ότι απλά προσπαθούν να αποδείξουν κάτι και λέει ότι κάνουν «θεομίσητα» πράγματα η μια στην άλλη. Δεν είμαι πια το μικρό κοριτσάκι του πατέρα μου. Ειλικρινά πιστεύω ότι δεν είμαι τίποτα γι’ αυτόν. Ποτέ δεν ήξερα ότι θα μπορούσα να νιώσω τόσο μόνη μέσα μου.

Έχασα την υποστήριξη της οικογένειας και των φίλων μου. Μπορεί να προσπαθήσω σκληρά να κάνω νέους φίλους, αλλά η οικογένειά μου είναι χαμένη. Το φανέρωμα δεν φάνηκε να είναι καλή κίνηση. Στην πραγματικότητα, φάνηκε να είναι το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσα να κάνω.

Δεν βλέπω την ώρα να αποφοιτήσω και να φύγω από αυτή την πόλη. Θέλω απλά να ζήσω μια φυσιολογική ζωή με κάποια για την οποία πραγματικά ενδιαφέρομαι και που ειλικρινά ενδιαφέρεται για μένα. Έχω νιώσει πολύ μίσος κατά πάνω μου και έχει γίνει όλο και πιο δύσκολο να εμπιστευτώ κάποιον. Χρειάζομαι να ξέρω ότι υπάρχει ελπίδα· ίσως το να είσαι γκέι δεν θα θεωρείται πάντα φρικτό πράγμα.

Είμαι δεκαέξι τώρα και κάτι συνέβη πρόσφατα που μου απέδειξε ότι είμαι γκέι. Έμεινα το βράδυ στο σπίτι ενός μεγαλύτερου κοριτσιού. Νομίζω πως ήξερε ότι ήμουν γκέι· νομίζω ότι αυτός ήταν ο λόγος που με προσκάλεσε. Μιλούσαμε και της είπα για τη φορά που έφαγα ξύλο στο σχολείο και εκείνη άρχισε να κλαίει. Το ίδιο κι εγώ. Ποτέ δεν άφησα κάποιον να με αγγίξει, αλλά ένιωθε το σωστό πράγμα να κάνω όταν με τράβηξε κοντά της και με κράτησε. Όταν με αγκάλιασε, ήξερα ότι ήταν εντάξει. Με κοίταξε στα μάτια και μου είπε να μη ντραπώ ποτέ για αυτό που είμαι. Έπειτα με έσφιξε μέσα στα χέρια της και με φίλησε. Ξέρω μετά βεβαιότητας τώρα ότι είμαι γκέι… και θα είμαι για πάντα. Κρατούσε το χέρι μου και μου μιλούσε όλο το βράδυ.

Τώρα έχω τρεις άλλες φίλες που πιστεύουν ότι το να είσαι γκέι είναι εντάξει. Μάλιστα θέτουν και ερωτήσεις ώστε να μπορέσουν να με καταλάβουν λιγάκι καλύτερα. Προσπαθώ τώρα να μην είμαι τόσο σκληρή με τον εαυτό μου. Δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου· για μερικούς το να φτάσεις να καταλάβεις ότι είσαι γκέι είναι απλά η αρχή. Είναι καλό να ξέρω ότι μερικοί γκέι έφηβοι όντως δέχονται την υποστήριξη της οικογένειας και των φίλων τους. Ξέρω ότι πολλοί από αυτούς καταλήγουν εκεί που είμαι ή κι ακόμα χειρότερα.

Σημείωση του εκδότη. Η μητέρα της Ελίζαμπεθ με πληροφόρησε ότι η Ελίζαμπεθ αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει όχι πολύ αργότερα αφότου γράφτηκε αυτή η ιστορία. Μπήκε στο νοσοκομείο για έξι μήνες· η διάγνωση ήταν σχιζοφρένεια. Η μητέρα της με πληροφόρησε επίσης ότι κατά τη διάρκεια αυτού του καιρού, τόσο αυτή όσο κι άντρας της έκαναν ψυχανάλυση με την κόρη τους και συμβιβάστηκαν με την ομοφυλοφιλία της. Σύντομα μετά την έξοδό της από το νοσοκομείο, η Ελίζαμπεθ αυτοκτόνησε παίρνοντας υπερβολική δόση από τα ίδια τα φάρμακα που της είχαν γράψει.

Κρις Μπόουλς, 19, Τζινκς, 18

Leave a comment
Uncategorized

Όγκντεν, Γιούτα

Κρις: Σε όλη μου τη ζωή παρατήρησα ότι είχα αισθήματα για τις γυναίκες. Είχα επίσης αισθήματα και για αγόρια. Είχα κάποιους φίλους στο λύκειο, αλλά απλά δεν έμοιαζε σωστό. Δεν τους αγαπούσα ούτε πραγματικά μου άρεζε η σκέψη να τους αγκαλιάζω ή να τους φιλάω.

Τότε, μια μέρα, συνάντησα τη Τζινκς. Σκέφτηκα ότι ήταν νοστιμούλα· είχε όμορφα πράσινα μάτια. Τέλος πάντων, είχαμε πολλά κοινά. Και στις δύο άρεζε η πάλη και η ίδια μουσική. Κάναμε βόλτα στη λεωφόρο και πολλές άλλες τρέλες. Γίναμε οι καλύτερες φίλες. Τον Ιανουάριο μετακόμισε στο σπίτι της μαμάς μου για να μείνει μαζί μου.

Κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι, και πραγματικά απολάμβανα να την έχω στο πλευρό μου. Γνώριζα πως νοιαζόμουν γι’ αυτή περισσότερο απ’ ότι για τις άλλες φίλες μου. Αλήθεια λέω, την αγαπούσα. Αλλά ήξερα ότι ήταν λάθος να αισθάνομαι έτσι για ένα άλλο κορίτσι. Εκείνη τη στιγμή, δεν είχα παραδεχτεί στον εαυτό μου ποια ήμουν. Έτσι, προσπάθησα να αγνοήσω τα αισθήματά μου. Αλλά αυτά συνέχισαν να δυναμώνουν.

Πόσο λίγο ήξερα ότι εκείνη ένιωθε το ίδιο. Δεν ήταν παρά πριν το Μάρτη όταν εξομολογηθήκαμε τα αισθήματα που έτρεφε η μία για την άλλη. Εκείνη τη βραδιά, για πρώτη φορά ένιωσα τον έρωτα. Όταν αρχίσαμε να φιλιόμαστε, είχα μια αίσθηση τρέμουλου σε όλο μου το κορμί. Πραγματικά ήταν ωραία αίσθηση να αγγίζομαι από εκείνη και τελικά να μπορώ να την αγγίξω. Για πρώτη φορά, είχε την αίσθηση του «σωστού.» Ήταν υπέροχη αίσθηση να ξέρω τελικά ποια ήμουν – μια λεσβία. Ένιωθα σαν να είχε σηκωθεί ένα μεγάλο φορτίο από πάνω μου.

Το πρόβλημα ήταν ότι έπρεπε να το πω στην οικογένειά μου και στους φίλους μου. Περίμενα δυο μήνες. Το θεωρούσα βέβαιο ότι η μαμά μου θα με αποκήρυσσε ή ότι θα πετούσε τη Τζίνκς κι εμένα έξω από το σπίτι. Προς έκπληξή μου, απλά με αγκάλιασε και μου είπε ότι ακόμα μ’ αγαπούσε. Και ούτε μίσησε τη Τζινκς. Όντως είπε ότι δεν ενέκρινε τον «τρόπο ζωής» μου. Αλλά είπε ότι είχα να ζήσω τη δική μου ζωή, όχι τη δική της. Και αν ήμουν ευτυχισμένη, τότε τίποτε άλλο δεν είχε σημασία.

Είμαι πολύ ευτυχισμένη με τη Τζινκς, αλλά δεν ήταν πάντα εύκολα τα πράγματα. Είχαμε αυτή τη στενή φίλη – ήταν αυτή που μας σύστησε. Όταν το ανακάλυψε δεν ήθελε πια να μας μιλά. Ούτε καν μας κοιτούσε.

Όλοι οι υπόλοιποι φίλοι μας έδειξαν μεγάλη κατανόηση και υποστήριξη· συνεχίζουν να μου συμπεριφέρονται όπως πριν. Είμαι τυχερή που έχω μια οικογένεια που το αποδέχεται και δεν με έστειλε σε τρελογιατρό για να «διορθωθώ.» Μου αρέσει αυτή που είμαι. Είμαι περήφανη που είμαι εγώ, και αγαπώ τη Τζινκς πάρα πολύ. Κι αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία.

Ελπίζω ότι κάθε γκέι και λεσβία εκεί έξω να καταλάβει ότι δεν είναι μόνος. Κι ότι είναι πολύ ξεχωριστός. Κρατήστε γερά – παρόλο που δεν θα καταλάβουν όλοι. Είναι εντάξει να είσαι γκέι ή λεσβία. Δεν υπάρχει τίποτα στραβό σε αυτό.

Τζινκς: Από τότε που ήμουν μικρή, μου άρεζε να κοιτάζω τις γυναίκες. Φαντασιωνόμουν ότι είχα μεγαλώσει κι ότι βρισκόμουν με γυναίκες. Πολλές γυναίκες!

Καθώς μεγάλωσα, πραγματικά δεν ήξερα τι ήταν οι «λεσβίες» ή οι «γκέι.» Το μόνο που ήξερα ήταν ότι μου άρεζε να γύρω μου κορίτσια φίλες παρά αγόρια. Ήμουν πάντοτε αγοροκόριτσο, κι έτσι τα πήγαινα καλά με τα αγόρια, αλλά πραγματικά προτιμούσα να βρίσκομαι με κορίτσια.

Είχα φίλους στο γυμνάσιο και στο λύκειο, αλλά δεν υπήρχε τίποτα – ούτε αισθήματα, ούτε συναισθήματα. Έκανα μάλιστα σεξ με μερικούς από αυτούς, αλλά δεν ένιωθε σωστό.

Όταν ήμουν δεκάξι, γνώριζα ότι τα αισθήματά μου για τις γυναίκες ήταν κάτι παραπάνω από φαντασιώσεις. Γνώρισα ένα κορίτσι που το έλεγαν Σέλεϊ. Δεθήκαμε πολύ, αλλά ποτέ δεν κάναμε τίποτα παραπάνω από φιλιά. Δοκίμασα άλλες σχέσεις με αγόρια και κορίτσια, αλλά δεν ευδοκίμησαν.

Τότε συνάντησα την Κρις, και μέσα σε τέσσερις μήνες γνώριζα ότι την αγαπούσα. Μετακόμισα στο σπίτι της τον Ιανουάριο. Τα αισθήματά μου γι’ αυτή γίνονταν όλο και δυνατότερα. Δεν το ήξερα, αλλά της άρεζα κι εγώ επίσης. Μετά από δύο μήνες, την αγαπούσα τόσο πολύ που ένιωθα ότι έπρεπε να μετακομίσω από το σπίτι της. Μου διέλυε τα σωθικά.

Τελικά, τον Μάρτιο, τα ξέρασα όλα σ’ εκείνη. Και μου είπε ότι ήταν εντάξει, γιατί κι εκείνη με αγαπούσε. Μείναμε ξύπνιες όλο το βράδυ και φιλιόμαστε. Ένιωθε τόσο ωραία να την αγγίζω. Βρισκόμουν σε έκσταση. Η φαντασίωση της παιδικής μου ηλικίας είχε γίνει πραγματικότητα μιας ενήλικης.

Πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν ήταν εύκολο. Τα χαλάσαμε μετά από οχτώ μήνες, αλλά τώρα είμαστε πάλι μαζί. Και πρόκειται να το κάνουμε να δουλέψει. Αγαπώ την Κρις με όλη την καρδιά μου και θα έκανα τα πάντα για να το κάνω να δουλέψει. Είναι τόσο όμορφο – τόσο σωστό.

Η οικογένειά μου δεν αποδέχεται εμένα ή την Κρις, αλλά πρέπει να είμαι ο εαυτός μου. Και όταν είμαι με την Κρις, μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Ελπίζω κι άλλα γκέι άτομα να αισθάνονται περήφανα για τον εαυτό τους· είμαστε ξεχωριστοί άνθρωποι. Εύχομαι όλοι να συνειδητοποιούσαν ότι δεν θα έπρεπε να έχει σημασία τι είσαι· η αγάπη είναι αγάπη. Δεν γνωρίζει ηλικία, χρώμα ή φύλο. Δεν με νοιάζει ποιος ξέρει για μένα. Είμαι ευτυχισμένη με την Κρις και με τον εαυτό μου. Είμαι περήφανη που είμαι γκέι. Είναι αυτό που είμαι και τίποτα δεν πρόκειται ποτέ να το αλλάξει.

Σημείωση του εκδότη: Το βιβλίο αυτό χρειάστηκε δύο χρόνια για να εκδοθεί, και η Κρις και η Τζινκς αναφέρουν ότι δεν είναι πια μαζί.

Ααρών Φρίκι, 19

Leave a comment
Uncategorized

Κούμπερλαντ, Ρόουντ Άιλαντ

Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια μέρα της ζωής μου που να μην είχα σεξουαλικά αισθήματα. Από τότε που έχω αναμνήσεις, μπορώ να θυμηθώ όχι μόνο να έχω σεξουαλική συνείδηση αλλά και να είμαι σεξουαλικά ενεργός μέχρι ενός συγκεκριμένου βαθμού. Ως παιδί είχα θεοποιήσει τις κούκλες του GI Joe. Τις ξέντυνα και τις κοιτούσα. Έγινα για πρώτη φορά σεξουαλικά ενεργός με τους συντρόφους μου στο παιχνίδι όταν ήμουν πέντε ή έξι, αλλά ποτέ δεν ήμουν αυτός που ξεκινούσε κάτι. Αυτό που κάναμε φαντάζει πρωτόγονο τώρα, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο παιδιάστικο όσο φαίνεται. Ήμαστε ανθρώπινα όντα που δεν είχαν κοινωνικούς περιορισμούς και ήμαστε πρόθυμοι να εξερευνήσουμε τη σεξουαλικότητά μας στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Οι φίλοι μου ήταν πάντοτε αγόρια, και αν πιεστώ να δώσω κάποια αιτία για την ομοφυλοφιλία μου, αυτή είναι που μπορώ να προτείνω. Αλλά δεν πιστεύω ότι η σχέση αιτίου–αιτιατού είναι τόσο απλή.

Κατάφερα να αποφύγω να κολλήσω αφροδίσια νοσήματα σε όλα τα νηπιακά και προεφηβικά μου χρόνια. Στην τετάρτη δημοτικού, είχα την πρώτη μου σύγκρουση με το σχολικό σύστημα του Κούμπερλαντ. Για κάποιο λόγο, αποφάσισα να φιλήσω κάποιους που κάναμε παρέα στον δημόσιο αυλόγυρο. Τίποτα εξαιρετικό στην πραγματικότητα, απλά ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο. Οι μαθητές αμέσως έτρεξαν στον φύλακα ή στον δάσκαλο και είπαν τη φρικαλεότητα που είχε διαπραχθεί επάνω τους. Όλη η υπόθεση ήταν σαν μια διεστραμμένη εκδοχή του νηπιακού τραγουδιού Γκόρτζι Πόρτζι. Το επεισόδιο αναφέρθηκε στο διευθυντή. Είχε σύσκεψη με τη μητέρα μου και της είπε ότι ο εννιάχρονος γιος της ήταν ομοφυλόφιλος. Είχα ακούσει τη λέξη «ομοφυλόφιλος» πριν και είχα μια γενική αντίληψη του τι σήμαινε, αλλά αυτή ήταν η πρώτη φορά που την άκουσα να εφαρμόζεται σε μένα. Πάντοτε θα θυμάμαι την απολιθωμένη όψη του προσώπου της όταν η μητέρα μου το συζητούσε· μου άφηνε την εντύπωση ότι το θέμα ήταν δυσάρεστο.

Από νωρίς στην παιδική μου ηλικία, η σεξουαλική μου ζωή συνέχισε με θέρμη για χρόνια χωρίς διακοπή. Όταν ήμουν δώδεκα, άρχισα να οσμίζομαι μια αίσθηση ενοχής από τους παρτενέρ μου. Ένιωσα πολλές φορές ότι μου φέρονταν ψυχρά μετά το σεξ. Άρχισε να εξαπλώνεται και σε άλλες περιστάσεις. Αργά, οι φιλίες μου με ανθρώπους στους οποίους βρισκόμουν κοντά για όλη μου τη ζωή άρχισαν να διαλύονται.

Αυτή ήταν η αρχή μιας ταραχώδους εφηβείας. Τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Ένιωθα απομονωμένος, αποξενωμένος· δεν είχα κανένα να σχετιστώ. Δεν είχα βιβλία να διαβάσω. Δεν γνώριζα κάποιο να μου πει ότι υπήρχαν βιβλία που υποστήριζαν τα δικαιώματα των γκέι. Δεν γνώριζα καμία γκέι οργάνωση. (Δεν υπήρχε καμία στο Κούμπερλαντ και ούτε τώρα υπάρχει.) Η αυτοεκτίμησή μου βούλιαξε. Το έβρισκα αδύνατο να εμπιστευτώ σε κάποιον τα βαθύτερα αισθήματά μου, και αυτό καθιστούσε ακόμα πιο δύσκολο να αντιμετωπίσω τα συναισθήματά μου. Μερικές φορές φοβόμουν ότι κάποιος θα μπορούσε να αποκαλύψει το μυστικό μου. Έγινα παρανοϊκός – όχι μόνο προς τους άλλους αλλά και προς τον εαυτό μου και προς τα δικά μου αισθήματα. Προσπάθησα απεγνωσμένα να αρνηθώ τις πραγματικές μου σκέψεις. Ολόκληρη η ζωή μου ήταν ένα τεράστιο μπέρδεμα.

Άρχισα να αποσύρομαι. Δεν είχα τρόπους έκφρασης. Οι βαθμοί στο σχολείο κατέβηκαν και υποχώρησα σε μια ζωή ασταμάτητης βουλιμίας και ακρόασης του ραδιοφώνου. Στη πρώτη γυμνασίου ζύγιζα 63,5 κιλά· στη δευτέρα λυκείου ζύγιζα 98,5 κιλά και περνούσα έντεκα ώρες την ημέρα ακούγοντας το ράδιο. Είχα πρόβλημα να αντιμετωπίζω τον εξωτερικό κόσμο. Και κάθε μέρα ζούσα με το φόβο ότι δεν υπήρχε τίποτα άλλο, κι ότι ποτέ δεν θα γνώριζα κάποιον που θα μπορούσε να καταλάβει εμένα και τα αισθήματά μου.

Στη δευτέρα λυκείου γνώρισα τον Πολ Γκίλμπερτ. Ο Πολ ήταν ανοιχτός απέναντί μου για τη σεξουαλικότητά του σχεδόν αμέσως αφού γνωριστήκαμε. Το βρήκα μια απίστευτη αποκάλυψη. Φιλοξενούσα πολλά αισθήματα μέσα μου για χρόνια και χρόνια, και τώρα να κάποιος που έλεγε, πολύ άνετα, «Ω, ναι, είμαι γκέι.» Ήθελα να ουρλιάξω και να τσιρίξω και πηδήσω πάνω κάτω, αλλά το χειρίστηκα πολύ διακριτικότερα, λέγοντας, «Αλήθεια… λοιπόν, παρόλο που είμαι στρέιτ δεν με ενοχλεί.» Ήμουν πολύ παρανοϊκός εκείνη την περίοδο. Η ζωή σε ένα κέλυφος το κάνει αυτό σε ένα άτομο. Μου πήρε μερικές εβδομάδες πριν μπορέσω να αισθανθώ αρκετά ασφαλής ώστε να εμπιστευτώ στο Πολ το τρομερό μυστικό που έκρυβα τόσον καιρό. Ο Πολ μου δίδαξε ότι δεν ήταν τρομερό μυστικό, ήταν απλά θέμα ατομικότητας και τίποτα παραπάνω. Σύντομα, τα αισθήματά μου για τον εαυτό μου άλλαξαν δραματικά. Δεν ένιωθα λύπηση για μένα· ένιωθα οργή. Ήθελα να στραγγαλίσω όλο τον στρέιτ κόσμο που είχε κάνει την εφηβεία, η οποία είναι έτσι ή αλλιώς αρκετά σκληρή για τον περισσότερο κόσμο, τόσο πολύ σκληρότερη για άτομα σαν κι εμένα. Πιστεύω ότι πάντα θα κουβαλάω τις ουλές από το διανοητικό κενό στο οποίο είχα κρατηθεί στα εφηβικά μου χρόνια.

Ο Πολ με σύστησε σε πολλούς από τους φίλους του. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν γκέι, και ένιωθα ικανοποίηση με το να είμαι ικανός να μοιράζομαι τα αισθήματά μου. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα μπορούσα να μιλάω για τα αισθήματα αυτά σε ανθρώπους που θα συνέχιζαν να μου συμπεριφέρονται ως άτομο. Δεν είχα πλέον να κάθομαι στο δωμάτιό μου και να τρώω αδηφάγα ώστε να χάσω επαφή με τα αισθήματά μου. Μπορούσα να τα μοιραστώ με κάποιον. Δεν υπήρχε πια μυστικό για να κρυφτεί. Δεν είχα να φιλοξενώ παρανοϊκά αισθήματα πια, γιατί δεν υπήρχε τίποτα να φοβάμαι. Ήταν εντάξει να είμαι γκέι, εντάξει να είμαι διαφορετικός. Και το να είμαι διαφορετικός δεν σήμαινε μια ζωή μοναξιάς και απομόνωσης. Έμαθα ότι οι φίλοι μου κι εγώ μπορούσαμε να είμαστε διαφορετικοί μαζί. Δεν βρισκόμουν απλώς έξω από την ντουλάπα, βρισκόμουν έξω από το φέρετρο.

Σημείωση του εκδότη: Ο Ααρών Φρίκι έγινε εθνική είδηση την άνοιξη του 1980, όταν πήρε τον Πολ Τζίλμπερτ στο χορό της αποφοίτησης. Διηγείται όλη την ιστορία του στο Reflections of a Rock Lobster: A Story About Growing Up Gay, η οποία γράφτηκε τη χρονιά μετά την αποφοίτησή του.