ΝτεΜέλον Φέιθ, 19

Leave a comment
Uncategorized

Σάουθ ελ Μόντε, Καλιφόρνια

Περίπου τέσσερα χρόνια πριν, ανακάλυψα ότι ελκυόμουν μόνο από τις γυναίκες. Εκείνη την εποχή ήμουν δεκαπέντε. Κάθε δεύτερη μέρα πήγαινα στο Τέιστι Φριζ για αρπάξω παγωτό μετά την προπόνηση τένις. Πρόσεξα αυτό το πολύ γλυκό κορίτσι εκεί και αποφάσισα ότι ήθελα να τη γνωρίσω σαν φίλη. Αποδείχτηκε ότι ήμασταν και οι δυο πρωτοετείς στο σχολείο μου. Ποτέ δεν είχαμε κοινά μαθήματα, αλλά σταδιακά γίναμε φίλες και γράφαμε γράμματα και τα διακινούσαμε μέσω φίλων. Ήμαστε φιλαράκια μέχρι το τέλος.

Μια μέρα, το επόμενο καλοκαίρι, η Μία κι εγώ πήγαμε μαζί μια μεγάλη βόλτα με ποδήλατο. Φτάσαμε σπίτι περίπου στις πέντε το απόγευμα και πήγαμε στο δικό της σπιτικό. Ήμαστε κουρασμένες και απλά θέλαμε να χαλαρώσουμε και να ακούσουμε ραδιόφωνο. Εντελώς ξαφνικά, η Μία άρχισε κάνει χαζομάρες τρίβοντάς μου την πλάτη. Το ένα πράγμα οδήγησε στο άλλο και ανακαλύψαμε κάτι πιο εξαντλητικό από τη βόλτα με το ποδήλατο. Αυτό κράτησε όλο το καλοκαίρι και τη μισή από την επόμενη χρονιά. Και οι δύο συμφωνήσαμε ότι δεν θα το λέγαμε ποτέ και σε κανέναν. Είμαστε πεπεισμένες ότι δεν είμαστε σαν τις «πραγματικές λεσβίες.»

Αλλά μετά το πρώτο εξάμηνο της σχολικής μου χρονιάς, άρχισα να δείχνω τα αισθήματά μου πιο έντονα. Νομίζω ότι αυτό έκανε τη Μία να αισθάνεται πολύ άβολα. (Δεν την άκουγα να λέει ότι αισθανόταν άβολα πάντως, όταν περνούσαμε το βράδυ μαζί.) Έτσι αναστατώθηκα. Πρώτα μου είπε ότι δεν ήμαστε σαν τις υπόλοιπες λεσβίες, ότι ήμαστε διαφορετικές. Μετά έπρεπε να πει στις φίλες μας μια μέρα ότι δεν ήμαστε αγόρι και κορίτσι φίλοι. (Δεν ήμαστε αγορίστικα κορίτσια· ήμαστε θηλυπρεπείς.) Ξαφνικά είδα πόσο σκληρή μπορούσε να είναι. Την είχα ερωτευτεί κι εκείνη μου γελούσε κατάμουτρα, μπροστά στις φίλες της, λέγοντας ότι δεν ήμαστε ζευγάρι.

Μετά από αυτό, αν πίστευα ότι άρεζα σε κάποιες, τις διέγραψα. Έγινα άγαμη. Σκέφτηκα ακόμα και να γίνω καλόγρια. Τώρα που είμαι μεγαλύτερη, όμως, είμαι ευχαριστημένη που υπήρξε εκείνη στη ζωή μου. Ήταν η μοναδική σεξουαλική εμπειρία που είχα μέχρι σήμερα. Δυσκολευόμουν πολύ να εμπιστευτώ ή να πω σε κάποιον για τη σεξουαλικότητά μου εξαιτίας αυτού που συνέβη με τη Μία. Είναι απογοητευτικό να είσαι λεσβία στις μέρες μας εξαιτίας όλης της ομοφοβίας. Παραδέχομαι ότι φοβάμαι κι ότι βρίσκομαι ακόμα μέσα στη ντουλάπα.

Δεν το έχω πει στην οικογένειά μου ή στις φίλες μου. Είναι όλοι Ρωμαιοκαθολικοί… Νομίζω ότι μερικοί από αυτούς θα άρχιζαν να φοράνε μενταγιόν με σκόρδα εάν τους το έλεγα. Πρέπει, υποτίθεται, να αισθάνομαι ντροπιασμένη που είμαι γκέι και μέσα στην ντουλάπα;

Τζιμ, 17

Leave a comment
Uncategorized

Σικάγο, Ιλινόις

Προέρχομαι από μια μικτή οικογένεια: ο πατέρας μου είναι εξτρεμιστής – σύμβολα κοινωνικής θέσης, τελειομανία, κλπ. – ενώ η μητέρα μου είναι συντηρητική και είναι επίσης τελειομανής. Αυτός ο συνδυασμός ιδανικών προκάλεσε κόλαση όταν αποφάσισα να φανερωθώ.

Ήταν Ιούλιος και μόλις είχα γίνει δεκαεφτά. Είχα αρχίσει να οδηγώ το αυτοκίνητό μου, το οποίο είχα αγοράσει με τα χρήματά μου. Γνώριζα ήδη τα σεξουαλικά αισθήματά μου και τα είχα αποδεχτεί. Έτσι άρχισα να χρησιμοποιώ το αυτοκίνητό μου και πλαστές ταυτότητες για να εξερευνήσω «τον κόσμο μου.» Είχα πάει σε μια ομάδα νέων, αλλά αυτή που πήγα ήταν γεμάτη από εκπορνευόμενους και αδερφάρες. Έτσι άρχισα να πηγαίνω στα μπαρ, σε πορνοσινεμάδες για γκέι, κλπ. Πολλές φορές πραγματικά έπρεπε να γκαζώσω για το σπίτι για να μην υπερβώ το χρονικό όριο των μεσάνυχτων. Οι γονείς μου υπέθεσαν ότι έβλεπα κάποιον (κορίτσι), έτσι, στην αρχή, ποτέ δεν με ρωτούσαν για τις εξόδους μου. Μα έπειτα κινήθηκε η περιέργειά τους και συνέχιζαν να με ενοχλούν για να τους πω γιατί και πού πήγαινα. Αυτό συνεχιζόταν διαρκώς, ακόμα και στις διακοπές μας. Μου είπαν να τους τα πω και όλα θα ήταν μια χαρά.

Λοιπόν, με ενοχλεί να κρατώ κάτι κρυφό, κι έτσι την επομένη της ημέρας που γυρίσαμε από τις διακοπές μας, είχα μια συζήτηση με τη μαμά μου.

«Μαμά, πάντοτε κρύβω κάτι όταν πρόκειται να προστατεύσω εσένα και τον μπαμπά. Αυτό που εννοώ είναι ότι, όλες τις φορές που βγαίνω, έχω ραντεβού με αγόρια, γιατί είμαι γκέι!!»

«Δεν μπορεί να είσαι γκέι… δεν ξέρεις καν τι σημαίνει. Κάνεις στ’ αλήθεια σεξ με αυτούς τους ανθρώπους;»

Δεν περίμενε καν την απάντησή μου. Έτρεξε στο τηλέφωνο και κάλεσε τον παπά της ενορίας μας. Δεν έλαβε καμία στήριξη· της είπε ότι οι γκέι όντως υπάρχουν και, στην πραγματικότητα, αποτελούν μέρος της ζωής. Αυτό, η μαμά μου δεν μπορούσε να το αποδεχτεί. Έτσι κάλεσε τις Καθολικές Αγαθοεργίες και έκλεισε ραντεβού για μια συμβουλευτική σύνοδο – για εμένα, όχι για εκείνη.

Είχα φανερωθεί μια Δευτέρα και το ραντεβού ήταν για μια Τετάρτη. Την Τρίτη, υπέστη βασανιστήρια στο δείπνο με τους γονείς μου. Ο πατέρας μου με αποκάλεσε με όλες τις βρισιές που υπάρχουν στο λεξικό ενώ η μαμά μου στεκόταν από πάνω μου και προσευχόταν, ψέλνοντας αποσπάσματα από τη Βίβλο. Η Τετάρτη έφτασε και με συνόδεψαν στις Καθολικές Αγαθοεργίες. Στην αρχή είχα μια ιδιωτική συνεδρία και ρωτήθηκα γιατί βρισκόμουν εκεί και τι ήθελα να πετύχω. Είπα ότι ήθελα να κάνω τους γονείς μου να με καταλάβουν. Εκείνοι θέλησαν να μπω σε ψυχιατρική θεραπεία για να «αποπρογραμματιστώ.» Αλλά, για δική τους ντροπή, οι Καθολικές Αγαθοεργίες ενδιαφέρονταν μόνο πόσα μπορούσε να «δωρίσει» ο μπαμπάς μου για κάθε συνεδρία. Φυσικά, αυτό θα υπολογιζόταν από το πόσα λεφτά έβγαζαν κάθε χρόνο οι γονείς μου.

Το βράδυ της Τετάρτης έφτασε και βρισκόμουν στη δουλειά όταν μου ήρθε μήνυμα – η μαμά μου με περίμενε γιατί υπήρχε επείγον οικογενειακό περιστατικό. Πετάχτηκα έξω και πήγα στο αυτοκίνητο που περίμενε.

«Τι συμβαίνει;», ρώτησα.

«Απλά μπες με στο καταραμένο το αυτοκίνητο!»

Μπήκα στο αμάξι και με παρενοχλούσαν σ’ όλο το δρόμο προς τον προορισμό μας. Ο προορισμός; Το γραφείο του διευθυντή του ιδιωτικού Καθολικού λυκείου αρρένων μου. Είναι ορκισμένος Αδελφός, που είναι κάτι σαν παπάς.

Πρώτα, είχα μια συνεδρία μαζί του. Είπε, «Πες μου τα πάντα. Αυτό είναι σαν εξομολόγηση. Δεν θα τα πω στους γονείς σου. Έχεις το λόγο μου.» Του ξέρασα την ιστορία μου. Του είπα τα πάντα – μπαρ, βρόμικα βιβλιοπωλεία, προηγούμενους εραστές, κλπ. Του είπα ακόμα και για τον 32χρονο εραστή που είχα εκείνη την περίοδο. Έδειξε να τον ενδιαφέρει, έτσι όταν με ρώτησε για γκέι καθηγητές, δεν δίστασα.

Μετά, είχε μια συνεδρία με τους γονείς μου. Μετά μου είπαν να ξαναπάω την Πέμπτη. Πήγα την Πέμπτη, γιατί νόμιζα ότι είχα έναν φίλο, αλλά σύντομα διαπίστωσα το αντίθετο. Μου είπε πόσο λανθασμένος ήταν ο τρόπος ζωής μου, και πώς επρόκειτο να αποπρογραμματιστώ με τη βοήθεια ενός τρελογιατρού που είχαν διαλέξει οι γονείς μου κι αυτός.

Λοιπόν, αυτό ήταν πάρα πολύ για να το αντέξω, έτσι ρώτησα τον εραστή μου αν μπορούσα να μείνω σπίτι του για τέσσερις μέρες ώστε να ξεκαθαρίσω τα πράγματα. Εκείνο το βράδυ, πακετάρισα, κανόνισα να πάρω άδεια από τη δουλειά και έγραψα ένα γράμμα εξηγώντας τα αισθήματά μου στους γονείς μου και πόσο πολύ χρειαζόμασταν ένα διάλειμμα για να ξεκαθαριστούν τα πράγματα.

Η Πέμπτη έφτασε και είπα στη μαμά ότι πήγαινα για ψώνια. Έβαλα το γράμμα στο γραμματοκιβώτιο καθώς έφευγα. Έπειτα από πρόταση του εραστή μου, τηλεφώνησα στον διευθυντή μου για να του πω ότι όλα ήταν εντάξει. Επίσης, σύμφωνα με πρόταση του εραστή μου, τηλεφώνησα τη μαμά μου για την αφήσω να ακούσει τη φωνή μου και να της κάνω γνωστό ότι όλα είναι εντάξει. Είπα στη μαμά μου ότι θα της τηλεφωνούσα κάθε μέρα και ότι θα επέστρεφα.

Την Κυριακή, όταν μίλησα στους γονείς μου, μου είπαν ότι ήθελαν να συναντηθούμε τα μεσάνυχτα σε ένα σκοτεινό πάρκιν, μόνοι μας. Ε, δεν πήγα, γιατί υποψιάστηκα κάτι.

Την τέταρτη μέρα της περιόδου περισυλλογής μου, και όταν τηλεφώνησα, οι γονείς μου ήθελαν να τους συναντήσω στο γραφείο του διευθυντή. Έτσι συμφώνησα και πήγα. Όταν έφτασα εκεί, μου είπαν ότι φανελάκια με λαιμόκοψη V, χρυσές αλυσίδες στο λαιμό και σορτσάκια Αντίντας τα φοράνε μόνο οι γκέι. Έπειτα μου επιδόθηκαν οι όροι της επιστροφής μου:

1. Να εγκαταλείψω τον τρόπο ζωής μου.

2. Να μου αρέσουν τα κορίτσια.

3. Να ξεχάσω όλους τους φίλους μου από το παρελθόν.

Συλλογίστηκα αυτούς τους όρους για μια μέρα και μετά τηλεφώνησα και τους είπα ότι θα μετακόμιζα στου εραστή μου. Δυο μέρες μετά, σταμάτησα πριν από τη δουλειά και πακετάρισα. Είπα ότι θα επέστρεφα για να μαζέψω τα πράγματά μου εκείνο το σαββατοκύριακο. Μπλόφαρα, γιατί ακόμα έλπιζα ότι όλα θα διορθώνονταν.

Αποφάσισα να τους δώσω ακόμη μια ευκαιρία και είπα ότι θα έμενα στο σπίτι για ένα βράδυ. Δεν τους είπα ότι τους δοκίμαζα. Όταν έφτασα μετά τη δουλειά, ο μπαμπάς με συνόδευσε στο γκαράζ, όπου και παρενοχλήθηκα.

«Γαμημένη αδερφάρα, καταραμένε πούστη… Γυναικούλα… Κάνεις στ’ αλήθεια σεξ με τον εραστή σου;;»

«Νομίζω ότι δεν είναι δουλειά σου.»

Αρπάζοντας το λαιμό μου, ο μπαμπάς φώναξε, «Είναι η γαμημένη δουλειά μου.»

Τότε εξήγησα ότι όλα αυτά ήταν μια δοκιμασία και, εφόσον δεν πήγε καλά, θα φόρτωνα το αμάξι μου και θα έφευγα. Μου είπαν εντάξει υπό έναν όρο: να βάλω το αυτοκίνητό μου στο γκαράζ, να κλείσω την πόρτα, να το φορτώσω, να ανοίξω την πόρτα και να φύγω. Αυτά για να μη δουν οι γείτονες. (Άφησα το ενυδρείο μου, το ποδήλατό μου, το πτηνό μου και μια καρέκλα, γιατί δεν θα χωρούσαν στο αμάξι μου.)

Όταν έφτασα στο διαμέρισμα του εραστή μου, αποθηκεύσαμε τα πάντα στου μπαμπά του, καθώς θα μετακομίζαμε σε μερικές μέρες. Ακόμα τηλεφωνούσα κάθε μέρα στη μαμά μου για να της λέω πώς είμαι. Την επομένη της μετακόμισης, κάλεσα τον διευθυντή μου και ανακάλυψα ότι είχε ιχνηλατήσει το τηλεφωνικό μου νούμερο και είχε φέρει τον μπαμπά και τον αδερφό μου στο παλιό διαμέρισμα για να προσπαθήσουν να με βρουν και να με πιάσουν. Αλλά επειδή είχαμε μετακομίσει, έφτασαν σε αδιέξοδο.

Όλα κατά κάποιο τρόπο καταλάγιασαν, κι έτσι αποφάσισα να επιστρέψω στο σχολείο. Προς απογοήτευσή μου, ανακάλυψα ότι οι γονείς μου κρατούσαν τις σχολικές εγγραφές μου, για να με γαμήσουν. Θα έπρεπε να περιμένω έναν ακόμα χρόνο, μέχρι να γίνω δεκαοχτώ, πριν αποδεσμευτούν. Αυτό το αποδέχτηκα, και αποφάσισα να εργαστώ με πλήρες ωράριο. Ενημέρωσα δυο βδομάδες πριν την παλιά μου δουλειά, αλλά είχα μια έκπληξη πριν λήξει η περίοδος των δύο εβδομάδων. Έφευγα από τη δουλειά και οι γονείς μου με σταμάτησαν καθώς ήμουν στο δρόμο για το αυτοκίνητό μου. «Θέλουμε να μιλήσουμε,» είπαν. Σκέφτηκα ότι όλα θα τακτοποιούνταν τελικά, κι έτσι μπήκα στο αμάξι.

«Δεν μπορούμε να σε κάνουμε κουμάντο πια, γι’ αυτό θα περιοριστείς. Όσο για τον εραστή σου – βρίσκεται στη φυλακή για συνεργεία σε παρανομία ανηλίκου.» (Αυτό δεν ήταν αλήθεια – ακόμα.)

Οδηγήθηκα στο Νοσοκομείο της Κοινότητας του Χριστού, όπου με συνάντησε η αστυνομία ώστε να μην το σκάσω. Είπαν στον υπάλληλο της ρεσεψιόν ότι είχα τάσεις αυτοκτονίας και ότι ήμουν ναρκομανής. Δεν υπήρχε χώρος στο νοσοκομείο κι έτσι μεταφέρθηκα στο Ίδρυμα Φόρεστ Παρκ. Και μαντέψτε ποιος εμφανίστηκε στο ασθενοφόρο;; Ο καλός μου ο διευθυντής, ο οποίος μέχρι τότε είχε μεταφέρει στους γονείς μου όλα όσα του είχα πει.

Όταν έφτασα στο νοσοκομείο, μου πήραν τα πάντα εκτός από τα ρούχα – για να μην μπορώ να αυτοκτονήσω. Έπειτα με γδύσανε για σωματική έρευνα και με ανέκριναν μέχρι τις πέντε το πρωί. Με άφησαν να κοιμηθώ μέχρι τις εφτά και τότε με ξύπνησαν για αιματολογικό έλεγχο και για μια κανονική ημέρα με τους ασθενείς.

Απέκτησα ένα βιβλιαράκι σαν διαβατήριο όπου καταμετρούνταν τρύπες κάθε φορά που έκανα κάτι χωρίς φασαρίες. Μπορούσες να τα εξαργυρώσεις με τσιγάρα ή γλυκά ή μπορούσες να αποκτήσεις επίπεδα κατάταξης με αυτά. Όταν που παραχωρήθηκαν τηλεφωνικά προνόμια, τηλεφώνησα σε ένα φίλο του εραστή μου για να του γνωστοποιήσω πού βρισκόμουν. Μια συνηθισμένη μέρα περιελάμβανε ομαδικές συνεδρίες όπου χτυπούσαμε μαξιλάρια με ρακέτες του τένις για να μας φύγει το άγχος. Επίσης ζωγραφίζαμε το περίγραμμα των κορμιών μας και σχεδιάζαμε το εσωτερικό τους, παίζαμε Uno, κλπ.

Κατά τη διάρκεια μιας από τις ημέρες αυτές, μου δόθηκαν κάποια εκπαιδευτικά τεστ: το πρώτο ήταν κτίσιμο με τουβλάκια· το δεύτερο ήταν ερμηνεία εικόνας. (Τι σου θυμίζει αυτός ο λεκές από μελάνι;) Το τρίτο τεστ ήταν κατανόηση κειμένου και το τέταρτο ένας μαθηματικός γρίφος.

Τη δεύτερη ημέρα της δεκαήμερης παραμονής μου, με έστειλαν για σωματικές εξετάσεις, όπου ο γιατρός με γάμησε με το δάκτυλό του. Την τρίτη ημέρα, μίλησα με έναν δικηγόρο που είχε βρει ο εραστής μου για μένα. Τότε υπέγραψα κάτι που λέγεται «πενταήμερο», το οποίο ήταν ο γρηγορότερος τρόπος για μένα να βγω έξω. Ο γιατρός είχε πέντε ημέρες για να αποδείξει ενώπιον δικαστηρίου ότι ήμουν παράφρων. Εάν δεν το κατόρθωνε, θα ελευθερωνόμουν.

Συνέβη οι γονείς μου να έρθουν για επίσκεψη την ημέρα που ήρθε να μου μιλήσει ο δικηγόρος μου. Άρχισαν να με παρενοχλούν, και το ίδιο έκαναν και στον δικηγόρο μου.

«Είναι κι αυτός ένας γαμημένος πούστης;» με ρωτούσαν. Στο δικηγόρο μου είπαν, «Δεν θα έπρεπε να τον εκπροσωπείς· δεν έχει χρήματα.»

Ο δικηγόρος μου εξήγησε ότι τα χρήματα δεν τον αφορούσαν, στο οποίο σημείο ο πατέρας μου είπε, «Α, τότε είναι η γαμημένη πουτάνα σου.»

Ο δικηγόρος μου προσπάθησε να τους φέρει στα συγκαλά τους, αλλά εκείνοι βγήκαν φουριόζοι έξω λέγοντας, «Θα σε δούμε στο δικαστήριο.»

Υπέμεινα εκείνες τις επόμενες μέρες περιμένοντας την απόφαση του γιατρού. Τότε, ακριβώς όταν ήταν να εμφανιστώ στο δικαστήριο, ο γιατρός παραιτήθηκε της υποθέσεώς μου. Τώρα που να πάω; Οι γονείς μου δεν με ήθελαν. Δεν με ήθελαν με τον εραστή μου και δεν με ήθελαν με τους συγγενείς μου. Τελικά μου δόθηκε μια προσωρινή κατοικία για τρεις εβδομάδες με την τέλεια οικογένεια: Καθολικοί, σπίτι στα προάστια, στέισον βάγκον, δύο παιδιά, κλπ. Για να μπορέσω να βγω, οι γονείς μου έπρεπε να υπογράψουν το εξιτήριο. Με άφησαν να κάθομαι όλο το σαββατοκύριακο της Ημέρας Εργασίας πριν να έρθουν να το κάνουν. Τότε απολύθηκα στη νέα μου οικογένεια – έπειτα από δέκα μέρες περιορισμού.

Η οικογένεια ήταν πραγματικά ευγενική απέναντί μου, αλλά μετά από μια βδομάδα αποφάσισα ότι δεν μου άρεσε η ιδέα να με σπρώχνουν από σπίτι σε σπίτι. Πήγα στη μαμά μου και της είπα ότι μετακόμιζα ξανά στου εραστή μου. (Μάζεψα το πτηνό μου και το ενυδρείο. Είχαν αλλάξει τις κλειδαριές στο σπίτι και η μαμά μου περίμενε μέχρι να φύγω πριν πάει σε ένα προγραμματισμένο ραντεβού.)

Μετακόμισα στου εραστή μου και έπιασα δουλειά πλήρους απασχόλησης. Τα έγγραφά μου ήταν ακόμα δεσμευμένα, κι έτσι σχεδίαζα να τελειώσω το λύκειο όταν θα γινόμουν δεκαοχτώ. Το μόνο που χρειαζόμουν ήταν δύο ακόμα πιστώσεις.

Είχα ένα δεκαεφτάχρονο φίλο που ήξερε τη μαμά μου. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, εισήλθε στο νοσοκομείο με αιμορραγούντα έλκη. Η μαμά τηλεφώνησε στη μητέρα του και της είπε για εμένα, λέγοντας ότι η ομοφυλοφιλία μου ήταν η αιτία της ασθένειάς του. Ο φίλος μου με απέρριπτε για κάποιο διάστημα, αλλά μετά τα όλα φτιάξανε.

Έδωσα στη μαμά μου το τηλεφωνικό μου νούμερο και την ταχυδρομική θυρίδα μου. Τότε άρχισα να λαμβάνω κάρτες για τη θεία λειτουργία και θρησκευτικά άρθρα. Τα πέταξα, όπως είχα πετάξει το αντίγραφο των Δέκα Εντολών που είχα βρει ανάμεσα στα ρούχα μου με το «Τίμα τον πατέρα και τη μητέρα σου» και το «Ου διαπράξεις μοιχεία» υπογραμμισμένα. Ένα παράδειγμα από αυτά που έλαβα ήταν ένα φυλλάδιο από ένα οίκο φιλοξενίας ανθρώπων που είχαν ατυχίες στο Ουινσκόνσιν. Η μαμά μου είχε προσθέσει στο φυλλάδιο, «Τζιμ, αν ντρέπεσαι τόσο πολύ να έρθεις σπίτι, πήγαινε στην Ευλογημένη Μητέρα.»

Υπήρχαν ιδιωτικοί ντετέκτιβ που με ακολουθούσαν. Ένας μάλιστα ήρθε και με πλησίασε και μου είπε ότι θα έπρεπε να ακούω τους γονείς μου. Οι άλλοι με ακολουθούσαν σιωπηλά, ή μου έκαναν παιχνίδι και γελούσαν υστερικά όταν κέρδιζαν την προσοχή μου. Αλλά ήμουν τόσο καταβεβλημένος συναισθηματικά που δεν μπορούσα να πιστέψω ότι οι γονείς μου θα με ξαναενοχλούσαν και δεν τους έδινα σημασία.

Τότε την Παρασκευή, στις 13 του Οκτώβρη, ιδιωτικοί ντετέκτιβ έπιασαν τον εραστή μου και ήρθαν στο διαμέρισμα, όπου βρισκόμουν, και τα έκαναν φύλλο και φτερό. Οι γονείς μου τους είχαν πει ότι είχαμε επιχείρηση με ναρκωτικά και πορνό. Το μόνο που βρήκαν ήταν το φάρμακο για το άσθμα μου και φύλλα δάφνης. Ο εραστής μου κι εγώ οδηγηθήκαμε κάτω στο τμήμα. Ανακρίθηκα μόνος μου και κατόπιν ενώπιον του εραστή μου. Τελικά, παραδόθηκα στους γονείς μου και ασκήθηκε δίωξη εναντίον του εραστή μου. Θα έμενα με τους γονείς μου για δύο εβδομάδες, μέχρι την ημερομηνία της δίκης. Εγκατέλειψα το τμήμα με τους γονείς μου, αλλά όταν μπήκα στο αμάξι με κράτησαν χαμηλά και έφαγα τόσο ξύλο που το πρόσωπό μου ήταν μια λίμνη αίματος. Δεν μπορούσα να βγω από το αυτοκίνητο, κι έτσι έπρεπε να το υπομείνω όλο αυτό μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι μου. (Μου είπαν στο αυτοκίνητο ότι όφειλα να παραιτηθώ των υπαρχόντων μου και ότι τη Δευτέρα θα μου έκαναν εισαγωγή σε ένα άλλο ψυχιατρικό ίδρυμα.) Μόλις βγήκαμε από το αυτοκίνητο, το έσκασα για το αστυνομικό τμήμα – ακόμα αιμόφυρτος. Κατέθεσα αγωγή για ξυλοδαρμό ενάντια στον πατέρα μου αλλά ανακάλυψα ότι δεν μπορούσε να ασκηθεί γιατί με έδειρε στο Σικάγο και τώρα βρισκόμασταν στο Όουκ Φόρεστ.

Η αστυνομία τηλεφώνησε τους γονείς μου, βεβαιώνοντάς με ότι τίποτε άλλο δεν θα μου συνέβαινε. Όταν έφτασαν οι γονείς μου, όλα πήγαν μια χαρά μέχρι που ζήτησα να τηλεφωνήσω στον δικηγόρο μου. Ο μπαμπάς μου έγινε έξαλλος. Η αστυνομία είδε τι τραβούσα και δεν δεχόταν να με παραδώσει στους γονείς μου. Έτσι ο δικηγόρος μου έκανε όλη τη διαδρομή στις δύο το πρωί για να με πάρει. Ορίστηκε ως κηδεμόνας μου μέχρι την ημερομηνία της δίκης. Έπρεπε να μείνω με έναν φίλο, γιατί απαγορευόταν να πάω στο διαμέρισμά μου. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι γονείς μου πέρασαν από δύο δικηγόρους και παρενόχλησαν την αστυνομία τόσο πολύ που εκείνοι προσφέρθηκαν να είναι μάρτυρες υπέρ μου.

Η πρώτη δικάσιμος έφτασε και η υπόθεση συνεχίστηκε. Τη δεύτερη δικάσιμο, τέθηκα σε επιτήρηση. Αποφασίστηκε ότι μπορούσα να μείνω όπου και με όποιον ήθελα. Οι γονείς μου δεν εμφανίστηκαν ποτέ στις δικάσιμες μέρες του εραστή μου, κι έτσι οι κατηγορίες αποσύρθηκαν.

Άρχισα να έρχομαι σε επαφή με τους υπόλοιπους συγγενείς μου, μόνο για να διαπιστώσω ότι οι γονείς μου τους είχαν πει τη δική τους εκδοχή των περιστατικών. Είχαν κάνει τόσο καλή δουλειά που οι περισσότεροι από τους συγγενείς μου δεν ήθελαν καν να μου μιλήσουν.

Το Φεβρουάριο, πήρα το ποδήλατο και την καρέκλα μου. Είχα μια συλλογή από ασημένια δολάρια αξίας άνω των χιλίων δολαρίων, αλλά οι γονείς μου την πούλησαν για να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους. Η επιτήρησή μου τελείωσε, γιατί επέστρεψα ξανά στο σχολείο και είχα ακόμα την οχτάωρη δουλειά μου.

Να ’μαστε λοιπόν, ένα μήνα πριν τα δέκατα όγδοα γενέθλιά μου και όλα πήγαιναν ακόμα πρίμα. Είχα επισκεφτεί μια από τις θείες μου και τη γιαγιά μου για να τους δείξω ότι ήμουν ακόμα το ίδιο άτομο. Έτσι, ένα σαββατοκύριακο, αποφάσισα να κάνω έκπληξη στους παππούδες μου και πήγα για επίσκεψη, φέρνοντας και τον νέο εραστή μου μαζί. Έτυχε να έχουν έρθει επίσης και οι δύο μου θείες με τις οικογένειές τους. Οι πρώτες δύο μέρες πήγαν εξαιρετικά καλά, αλλά τότε ο θείος μου απείλησε ότι θα έφευγε αν οι παππούδες μου δεν ξεφορτώνονταν τις δύο αδελφές. Έτσι οι παππούδες μου είπαν ότι ήταν εντάξει να τους επισκέπτομαι μόνος μου, αλλά δεν επιθυμούσαν να συναντήσουν κανέναν από τους φίλους μου. Είχαν μιλήσει στον Καθολικό ιερέα, που τους είχε πει ότι ο «δαίμονας» εργάζεται μέσω των γκέι ατόμων.

Η γιαγιά μου είχε μια πολιτισμένη συζήτηση με τον εραστή μου πριν φύγουμε, κι έπειτα διέστρεψε την ιστορία όταν μίλησε με τη μαμά μου. Πριν το καταλάβω, έλαβα αυτό το γράμμα από τη μαμά μου:

Αγαπητέ Γιε,

Αισθάνομαι ότι πρέπει να σε προειδοποιήσω. Σε προγραμματίζουν για αυτοκτονία. Ο εραστής σου είπε στη γιαγιά ότι αν εμείς (η οικογένεια) δεν σε αποδεχτούμε, θα αφαιρούσες τη ζωή σου.

Τζιμ, αν είσαι ευτυχισμένος με τον εραστή σου, γιατί δεν ψάχνεις για αποδοχή; Θα σου πω γιατί. Γιατί εσύ κι εραστής σου δεν έχετε πραγματική αγάπη. Έχετε εγωιστική αγάπη και οίκτο ο ένας για τον άλλο. Δεν πρόκειται ποτέ να είσαι ευτυχισμένος όντας ομοφυλόφιλος και το έχεις αποδείξει. Ζεις σαν ζώο· πηγαίνοντας από τον ένα στον άλλο. Τι συνέβη στους ———, ———, και ποιος ξέρει σε πόσους άλλους;

Ήθελες ανεξαρτησία. Τι συνέβη; Έχεις την ελευθερία σου και ακόμα επιστρέφεις στην οικογένεια.

Ο Θεός να σε βοηθήσει γιατί δεν μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Αυτοί ελέγχουν τη ζωή σου.

Με αγάπη, Μαμά

Είμαι ευγνώμων που έχω ένα άτομο που δείχνει τόση φροντίδα όσο ο εραστής μου. Μου δίνει το κουράγιο να αντιμετωπίσω πράγματα όπως αυτό το γράμμα. Συνήθιζα να το αφήνω να με ενοχλεί, αλλά κοίταξα όλα όσα έχω και συνειδητοποίησα πόσο τυχερός είμαι. Είμαι περήφανος για τα επιτεύγματά μου και αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία για μένα.

Τζέσι, 15

Leave a comment
Uncategorized

Φλόριδα

Είμαι μια δεκαπεντάχρονη αμφισεξουαλική κοπέλα στη πρώτη λυκείου. Γεννήθηκα στη Γεωργία αλλά μετακομίσαμε σε μια μικρή πόλη της Φλόριδας.

Άρχισα να σκέφτομαι άλλες γυναίκες όταν πήγαινα στην έκτη δημοτικού. Ήταν κάπως παράξενο. Ποτέ δεν είχα «περίεργες σκέψεις» πριν, αλλά όταν η δασκάλα πρωτομπήκε στην αίθουσα διδασκαλίας, ένιωσα αυτό το παράξενο αίσθημα μέσα μου. Με έλκυε. Δεν γνώριζα για τη σεξουαλικότητά μου τότε.

Όταν πήγα στην πρώτη γυμνασίου, άρχισα να συνειδητοποιώ τι σήμαινε να είσαι λεσβία ή γκέι. Όλες οι φίλες μου είχαν αγόρια, αλλά εγώ ελκυόμουν πιο πολύ από τα κορίτσια στο σχολείο. Τότε ήταν που έμαθα ότι ήμουν αμφισεξουαλική. Σκεφτόμουν ότι ήμουν παράξενη ή διαφορετική εξαιτίας αυτού, κι έτσι ποτέ δεν μίλησα σε κάποιον για τις σκέψεις μου.

Το καλοκαίρι πριν τη δεύτερη χρονιά μου ήταν πολύ σημαντικό. Συνάντησα μια από τις φίλες της μαμάς μου, και αποδείχτηκε ότι ήταν λεσβία. Άρχισα να συχνάζω μαζί της και με τη φίλη της. Με πήγαν σε ένα σωρό από μέρη όπου στρέιτ άτομα δεν θα πήγαιναν ποτέ – όπως αγώνες σόφτμπολ λεσβιών. Με δίδαξαν πώς να είμαι ελεύθερη με τον εαυτό μου και να μην ανησυχώ για το τι σκέφτονται οι άλλοι. Πέρασα πολύ καλά μαζί τους. Με σύστησαν σε ένα σωρό γκέι άντρες επίσης. Άρχισα να περνάω ώρες μαζί τους. Μιλούσαμε για διάφορα θέματα. Με πήγανε στα συλλαλητήρια. Τα γκέι άτομα ήταν όλα τόσο ελεύθερα με τον εαυτό τους. Θυμάμαι που σκεφτόμουν ότι ήθελα να είμαι ελεύθερη με τον εαυτό μου, επίσης, αλλά ποτέ δεν είχα το κουράγιο. Από αυτούς έμαθα ότι δεν ήμουν διαφορετική από οποιονδήποτε άλλον.

Εκείνο ήταν το καλοκαίρι που το είπα στη μαμά μου. Ήταν πραγματικά άνετη. Δεν την ένοιαξε καθόλου. Μου είπε ότι ήδη το γνώριζε κι ότι ποτέ δεν θα την εμπόδιζε να με αγαπά. Σκέφτηκα ότι εφόσον πήγε τόσο ομαλά με τη μαμά μου, να δοκίμαζα να το πω στην αδερφή μου, την οποία αγαπώ πάρα πολύ. Η αδερφή μου δεν μένει στο σπίτι και ο μόνος τρόπος επικοινωνίας μας είναι τα γράμματα. Της έγραψα ένα γράμμα που της έλεγα ότι ήμουν αμφισεξουαλική. Της πήρε πολύ καιρό να μου απαντήσει. Αποφεύγει το θέμα της σεξουαλικότητας μου, όμως. Νομίζω ότι δεν ξέρει πώς να το χειριστεί. Φαντάζομαι ότι δεν ξέρει τι να κάνει ή τι να πει.

Αυτή τη χρονιά, η σχολική μου σύμβουλος ήρθε κατευθείαν στο μέρος μου και με ρώτησε αν ήμουν γκέι, έτσι της είπα ότι ήμουν αμφισεξουαλική. Στην αρχή αισθανόμουν πολύ άβολα να μιλάω γι’ αυτό. Αλλά αυτή είναι πραγματικά άνετη. Μιλάμε κάθε μέρα. Με βοηθά να αντιμετωπίζω ανθρώπους και την ομοφοβία, και με βοηθά να βρίσκω τρόπους να φανερώνομαι και να το πω σε όλους. Τα άτομα στο σχολείο κάνουν πολλές υποθέσεις, αλλά κανείς δεν είναι βέβαιος.

Όλοι με κατηγορούν πως είμαι γκέι. Ποτέ δεν λέω ότι είμαι ή δεν είμαι. Είτε έτσι είτε αλλιώς, δεν επιθυμώ να κρίνομαι από το σεξουαλικό μου προσανατολισμό.

Βασικά ζω δύο ζωές τώρα. Σύντομα, ελπίζω, θα υπάρχει μόνο μία. Συνειδητοποιώ τώρα ότι αν η αμφισεξουαλικότητά μου ενοχλεί κάποιον, δεν είναι αναγκαίο να βρίσκεται τριγύρω μου, κι εγώ θα προτιμούσα να μη βρίσκομαι κοντά του. Γνωρίζω ότι δεν είμαι παράξενη ή διαφορετική. Το να είσαι γκέι, λεσβία ή αμφισεξουαλικός δεν είναι επιλογή. Γνωρίζω ότι έτσι γεννήθηκα, και είμαι περήφανη γι’ αυτό που είμαι.

Μαρκ Μάκι, 18

Leave a comment
Uncategorized

Μινεζότα

Γεια. Θα ήθελα να σας πω κάτι για τον εαυτό μου. Είμαι κωφός, γκέι και δεκαοχτώ χρονών. Μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη και παρακολούθησα το Σχολείο για Κωφούς της Μινεζότα. Ήμουν δεκαεπτά όταν διαπίστωσα για πρώτη φορά ότι ήμουν γκέι. Μου πήρε πέντε ή έξι χρόνια για να φτάσω σε αυτό το συμπέρασμα.

Το προηγούμενο καλοκαίρι, αποφάσισα να εξομολογηθώ στη μητέρα μου ότι ήμουν ομοφυλόφιλος. Μου είπε ότι θα έπρεπε να πάω να δω έναν ψυχολόγο, και έτσι έκανα. Πιστεύω ότι επιθυμούσε να με γιατρέψει από την ομοφυλοφιλία μου, αλλά δεν έπιασε. Η μητέρα μου κι εγώ μοχθήσαμε όλο το χρόνο. Φαίνεται πως έχει αρχίσει να με αποδέχεται. Ελπίζω ότι θα κατανοήσει την ομοφυλοφιλία μου κάποια μέρα.

Στο σχολείο, τα αγόρια και τα κορίτσια με πείραζαν και με αποκαλούσαν «αδερφή.» Έλεγαν, «Εσύ θα έπρεπε να παντρευτείς άντρα,» και με κορόιδευαν. Ήμουν οργισμένος και πληγωμένος.

Μια Κυριακή, πήγα στη Λουθηρανική εκκλησία για τους κωφούς. Όταν τελείωσε η λειτουργία, αποφάσισα να μιλήσω στην πάστορα και της είπα ότι ήμουν γκέι. Αυτή έδειξε κατανόηση και μου μίλησε για αυτό το λεσβιακό ζευγάρι που γνώριζε. Ήθελε να τις συναντήσω και μου έδωσε τη διεύθυνσή τους.

Με έκαναν πολύ χαρούμενο. Μου μίλησαν για το πώς η πάστορας με αποδέχτηκε παρόλο που ήμουν γκέι. Είπαν ότι πολλοί πάστορες κάνουν τους γκέι να αισθάνονται άσχημα και ένοχοι. Τότε προσευχήθηκα στο Θεό να με αποδεχτεί ως γκέι άτομο. Ανακάλυψα ότι ο Θεός όντως με αποδέχεται και με αγαπά σαν παιδί Του.

Τέλος πάντων, το λεσβιακό ζευγάρι με προσκάλεσε να τις επισκεφτώ για μια εβδομάδα. Μου έδειξαν τα γκέι μέρη της Μινεάπολης. Τώρα βρίσκομαι στο Κολέγιο Σεντ Μέρι στη Μινεάπολη και είμαι πολύ ενθουσιασμένος που έχω γκέι φίλους. Θα ήθελα μια μέρα να έχω έναν αγαπημένο.

Πιστεύω ότι και οι ανάπηροι μπορούν να είναι επίσης γκέι. Έχω αρκετούς κωφούς γκέι φίλους τώρα και αποτελούν κάτι πολύ ξεχωριστός για μένα. Καλή τύχη, φίλοι μου. Να φροντίζετε τον εαυτό σας και είθε ο Θεός να μας ευλογήσει σαν παιδιά Του.

Ντ. Μπ., 15

Leave a comment
Uncategorized

Νέα Υόρκη

Είμαι δεκαπέντε χρονών και φανερώθηκα στη μητέρα μου το περασμένο φθινόπωρο. Προβληματίστηκε έντονα με την ομοφυλοφιλία μου και μιλούσε γι’ αυτή λες και ήταν κάποιο είδος αρρώστιας. Δυστυχώς, η κατάσταση στο σπίτι χειροτέρεψε και κάθε τρεις και λίγο κατέληγα να μην πηγαίνω στο σχολείο αλλά αντίθετα να περνάω την ώρα μου με μερικούς άλλους νέους γκέι.

Τον Οκτώβριο μετακόμισα από το σπίτι μου για να μείνω με ένα πολύ καλό ζευγάρι για το οποίο εργαζόμουν. Έπρεπε να το σκάσω για μια ολόκληρη εβδομάδα μέχρι να πάρω την άδεια της μητέρας μου να μετακομίσω. Το νέο μου σπίτι ήταν μόνο ένα τετράγωνο μακριά και πήγαινα κάθε μέρα στο πατρικό μου για να βρεθώ με τη μεγαλύτερη αδερφή μου, που δεν ήξερε ότι ήμουν γκέι, και για να παραλάβω την αλληλογραφία μου. Έμεινα εκεί για δύο μήνες. Στη διάρκεια των δύο αυτών μηνών, παράτησα στα κρυφά το σχολείο. Δεν μπορούσα να τα πάω καλά με τους μαθητές και μερικοί από αυτούς πίστευαν ότι ήμουν γκέι. Αυτό πραγματικά με ενοχλούσε και ήταν υπερβολικά δύσκολο να το χειριστώ την περίοδο εκείνη.

Το Δεκέμβριο συνάντησα έναν τύπο που τον έλεγαν Ρέτζι, ο οποίος ήταν είκοσι τριών. Τον συνάντησα να περνάει την ώρα του στον σταθμό του μετρό. Τότε τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πραγματικά άσχημα. Πέρασε το βράδυ μαζί μου μερικές φορές, πράγμα που ήταν εντάξει, αλλά όταν άρχισα να εμφανίζομαι αργά στη δουλειά, μου ζήτησαν να φύγω. Το αφεντικό μού έδωσε επίσης μια διορία δύο εβδομάδων για να αρχίσω να επιστρέφω τα πράγματά μου στο σπίτι. Εκείνη την ημέρα πήρα την απόφασή μου: δεν θα έμενα άλλο πια στη γειτονιά. Είχα πραγματικά πολλή πίεση από τη μητέρα μου, την οικογένειά μου και τους λίγους φίλους που μου είχαν απομείνει.

Έτσι, με τη βοήθεια του Ρέτζι, πήγα τα πράγματά μου σε διαφορετικές τοποθεσίες στη Νέα Υόρκη. Τα πάντα ήταν πακεταρισμένα είτε σε τσάντες είτε σε κουτιά. Θυμάμαι που στριμωχνόμουν στο λεωφορείο ή στο μετρό για να φτάσω στα σπίτια των φίλων μου. Παράτησα σχεδόν όλη την αχανή γκαρνταρόμπα μου στο διαμέρισμα του προηγούμενου εραστή μου και δεν πέρασα να τα πάρω παρά μόνο δύο μήνες μετά.

Τέλος πάντων, κατέληξα να εναλλάσσομαι μεταξύ Μπρούκλιν και Μανχάταν, όπου και έμενα. Μερικές φορές ο Ρέτζι κι εγώ είχαμε δυσκολίες στη σχέση μας, και ο θεός ξέρει πόσο δύσκολες στιγμές ήταν ειδικά για μένα! Ακόμα θυμάμαι το βράδυ που πέρασα τη νύχτα σε έναν κινηματογράφο με γκέι ταινίες. Μπορείτε να φανταστείτε να ξοδεύω πέντε δολάρια απλά για να κοιμηθώ; Μετά, την επόμενη βραδιά κοιμηθήκαμε στο τρένο Β μεταξύ Μπρούκλιν και Μανχάταν… το μόνο πράγμα στο οποίο δεν κατέφυγα ήταν να ψωνίζομαι. Αισθανόμουν ότι άξιζα περισσότερα από αυτό και ότι διέτρεχα τον κίνδυνο να με πιάσει κανένας μπάτσος με πολιτικά.

Πριν αφήσω τη δουλειά, είχα μαζέψει περίπου διακόσια δολάρια, γιατί δούλευα σαν το σκυλί εκείνες τις τελευταίες βδομάδες. Ο Ρέτζι ξόδεψε σαράντα πέντε από τα δολάριά μου για να αγοράσει πουκάμισα για τον ίδιο. Εγώ χάλασα εξήντα δολάρια σε αυτή την ψεύτικη εταιρία που υποτίθεται θα μας έβρισκε δωμάτιο. Ο Ρέτζι δεν δούλευε εκείνη την περίοδο και υποτίθεται ότι κατοικούσαμε μαζί. Τελικά τα χάλασα με αυτόν τον τύπο αφού με εκμεταλλεύτηκε και όλα τα σχετικά.

Μετά, το Φεβρουάριο, έμεινα στης θειας μου για περίπου μία εβδομάδα. Πήγαινα και επισκεπτόμουν τη μητέρα μου σχεδόν κάθε μέρα, γιατί όλη την ώρα ήθελε να μου μιλήσει. Προσπαθούσε να με πάρει πάλι σπίτι και ήθελε να πάω μαζί τη στο οικογενειακό δικαστήριο για να κάνουμε κάτι σχετικά με το πρόβλημα. Αρνήθηκα, γιατί μπορεί να σήμαινε ότι θα κατοικούσα σε κοιτώνες. Αφού ξόδεψα δυο μήνες από τη ζωή μου, τελικά με έπεισε να επιστρέψω σπίτι. Έμεινα εκεί τρία βράδια, αλλά δεν μετέφερα τα πράγματά μου πίσω τόσο γρήγορα όσο το ήθελε εκείνη. Κάλεσε τους μπάτσους και απέκτησε ένταλμα για τη σύλληψή μου. Το ονομάζουν ένταλμα PINS (Άτομο που Χρήζει Επίβλεψης), Τέλος πάντων, δεν θα το ξεχάσω ποτέ…

Ξύπνησα μια Κυριακή πρωί και μόλις άνοιξα τα μάτια μου άκουσα κροτάλισμα κλειδιών και μπήκαν μέσα εκείνοι οι δύο αστυνομικοί που μου είπαν να σηκωθώ και να φορέσω τα ρούχα μου. Στο υπόβαθρο, η μητέρα μου παρακολουθούσε και για να μη πολυλογώ, με πήραν σιδηροδέσμιο. Μπορείτε να φανταστείτε να σε βγάζουν από το κτίριό σου με χειροπέδες; Με πήγαν στο τμήμα και με ρώτησαν μερικές ερωτήσεις και μετά μου είπαν ότι εφόσον ήταν Κυριακή όφειλαν να με στείλουν κάπου να περάσω το βράδυ. Εγώ αμέσως σκέφτηκα το Κέντρο Κράτησης Ανηλίκων Σπόφορντ στο Μπρονξ. Εκείνο το μέρος είναι άγριο! Θα μπορούσα να σκοτωθώ!! Έτσι ρώτησα τον αξιωματικό αν θα μπορούσαν να με βάλουν πουθενά αλλού εκτός από το Σπόφορντ. Τελικά κατέληξα να με πάνε σε εκείνο το μέρος που λέγεται Οικία του Αγ. Βαρνάβα στο Κατώτερο Ιστ Σάιντ του Μανχάταν. (Οι υπόλοιποι αξιωματικοί αμέσως άρχισαν να παίρνουν παραγγελίες για φαγητό αφού θα περνούσαμε από την Τσαϊνατάουν.)

Όταν έφτασα εκεί, τρομοκρατήθηκα. Αλλά δεν ήταν τόσο άσχημα όσο πίστευα. Στην πραγματικότητα, μπορούσες να είσαι έξω μέχρι τις έντεκα το βράδυ και οι πόρτες δεν κλείδωναν ποτέ. Αν έβγαινες έξω και δεν επέστρεφες, θα σε συλλάμβαναν ξανά. Την επόμενη μέρα στο δικαστήριο, η μητέρα μου ήταν εκεί και στην αρχή δεν με ήθελε πίσω. Ευτυχώς, γνώριζα έναν από τους δικηγόρους της Εταιρίας Νομικής Βοήθειας και ξεκαθάρισα τα πράγματα μεταξύ εμού και την μητέρας μου πριν εμφανιστούμε στην αίθουσα του δικαστηρίου. Ο δικαστής δεν ήθελε στην αρχή, αλλά τελικά με άφησε να πάω με τη μητέρα μου με αναστολή. Έπρεπε να ικανοποιώ κάποιες προϋποθέσεις, όπως να πηγαίνω στο σχολείο, απαγόρευση κυκλοφορίας, ψυχιατρική παρακολούθηση και να μένω στο σπίτι.

Επέστρεψα στο σχολείο και μερικές μέρες μετά έπαψα να πηγαίνω γιατί υπήρχε ακόμα πολύ μεγάλη πίεση κάτω από την οποία έπρεπε να εργαστώ. Ήμουν πάντα σιωπηλός και φοβόμουν τι μπορεί να σκέφτονταν οι άλλοι. Αλλά εξήγησα στη μητέρα μου γιατί πραγματικά δεν μπορούσα να παρακολουθήσω το σχολείο και αυτή κατάλαβε. Ξαναέπιασα την παλιά μου δουλειά και βλέπω τον κοινωνικό λειτουργό μου μια φορά την εβδομάδα. Πραγματικά βοηθά, δεν χρειάζεται να είσαι τρελός για να πας! Σήμερα, είμαι βασικά ένα περισσότερο χαρούμενο άτομο. Φαντάζομαι ότι οι άσχημες εμπειρίες μπορούν να σου διδάξουν πολλά – είτε για καλό είτε για κακό.

Άλαν, 16

Leave a comment
Uncategorized

Τζίλετ, Αρκάνσας

Είμαι δεκάξι και γκέϊ. Οταν άρχισα να φανερώνομαι, το είπα μόνο σε μια στρέιτ φίλη. Αργότερα, όλοι, συμπεριλαμβανομένου του σχολείου και της κωμόπολης, το ήξεραν. Πολλά από τα αγόρια που γνώριζα ως φίλους αποδείχτηκαν ότι ήταν το αντίθετο. Κρατιόνταν μακριά μου στο σχολείο και με φώναζαν «αδερφή», «πούστη» και «αλήτη». Οι περισσότεροι φίλοι μου είναι κορίτσια. Είμαι χαρούμενος που όλοι το ξέρουν, γιατί καθώς περνούν οι μέρες τα πράγματα γίνονται όλο και πιο εύκολα.

Δεν είχα καταλάβει ότι ήμουν γκέι μέχρι να πάω στην πέμπτη· τώρα είμαι στην πρώτη λυκείου. Η πρώτη μου εμπειρία ήταν όταν προσκάλεσα ένα αγόρι στην ηλικία μου στο σπίτι μας. Δεν κάναμε τίποτα παραπάνω από το να φιληθούμε.

Όταν το πρωτοείπα στη φίλη μου, δεν το είχα σχεδιάσει. Πηγαίναμε σε έναν αγώνα μπάσκετ, και υπήρχε αυτός ο τύπος στο λεωφορείο που μου άρεζε, κι έτσι της είπα να τον ρωτήσει αν μπορούσα να του μιλήσω. Δεν είπε τίποτα, έτσι κι εγώ δεν έκανα τίποτα. Της το είπα γιατί είναι πολύ έμπιστη και με κατανόηση. Δεν έδειξε έκπληξη, γιατί γνώριζε ένα κορίτσι που ήταν επίσης σαν κι εμένα.

Όλοι οι υπόλοιποι έμαθαν για μένα όταν έγραψα ένα γράμμα σε αυτό το ίδιο αγόρι περίπου ένα μήνα αργότερα. Το γράμμα μού έπεσε κατά λάθος και ένα άλλο αγόρι, που δεν με συμπαθεί, το βρήκε και το είπε σε όλους. Το συζήτησαν με τους γονείς τους και το πράγμα συνεχίστηκε ασταμάτητα.

Μετά από αυτό, τα πράγματα έγιναν τόσο αφόρητα που είπα στην καλύτερη φίλη μου ότι σχεδίαζα να πάρω χάπια. Το είπε στα αδέρφια μου και αυτά μίλησαν στη μητέρα μου για τα χάπια και ότι είχα γράψει ένα γράμμα σε κάποιο αγόρι. Η μητέρα μου είπε ότι όποιος προτιμά το ίδιο φύλο είναι άρρωστος. Σκέφτηκε ότι ήμουν μπερδεμένος και με έστειλε σε έναν σύμβουλο. Ακόμα πηγαίνω, κάθε Δευτέρα. Φαντάζομαι ότι η μητέρα μου αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα δεν θα αλλάξουν και δείχνει να το έχει αποδεχτεί. (Ο πατέρας μου εγκατέλειψε το σπίτι όταν γεννήθηκα και πέθανε έξι χρόνια αργότερα.)

Από όλα αυτά έχει ανακύψει κάτι καλό. Η μητέρα μου κι εγώ φαίνεται πως ήρθαμε πιο κοντά. Ο κόσμος με βλέπει όπως είμαι· είμαι πιο πολύ ο εαυτός μου απ’ όσο ήμουν σε ολόκληρη τη ζωή μου.

Αλλά υπήρξε και το δύσκολο μέρος, επίσης. Αφού η μητέρα μου έμαθε ότι ήμουν γκέι, με άφησε να πάω στο Χιούστον να μείνω με τον αδερφό μου. Φαντάζομαι ότι σκέφτηκε πως θα με βοηθούσε να αποβάλλω κάποια πράγματα από τις σκέψεις μου. Ενώ βρισκόμουν εκεί, διάβασα στην εφημερίδα για μια κυρία που ήταν γκέι. Ασκούσε κριτική στα προκατειλημμένα άτομα κι εγώ της έγραψα κι αργότερα απόκτησα το τηλεφωνικό της νούμερο. Με κάλεσε μια φορά και ο αδερφός μου απάντησε στο τηλέφωνο. Όταν συνειδητοποίησε τι συνέβαινε, ότι πραγματικά ήμουν τέτοιος, με έστειλε σπίτι ώστε τα δύο παιδιά του να μην «εκτεθούν». Δεν μπορώ πια να τον επισκεφτώ.

Έχασα πολλά από τα αγόρια που ήταν φίλοι μου. Από τότε που έμαθαν ότι είμαι τέτοιος, τρέχουν μακριά ή με αποφεύγουν αν πάω κοντά τους. Δεν κάθομαι πια με αγόρια στην καφετέρια. Κάθομαι με κορίτσια, γιατί είναι οι μόνοι φίλοι που έχω. Για να είμαι ειλικρινής είχα περισσότερες άσχημες παρά καλές εμπειρίες κατά την αποκάλυψή μου.

Από την αρχή ήταν δύσκολο, αλλά είχα μια φίλη μου νοιαζόταν να μου δείξει το δρόμο. Πολλές φορές σκέφτηκα να το σκάσω και σκέφτηκα ακόμα και την αυτοκτονία, αλλά τότε αποφάσισα ότι δεν επρόκειτο να αφήσω τις επικρίσεις των άλλων ανθρώπων να με πάρουν από κάτω ή να με καταστρέψουν. Πάντοτε θα υπάρχουν άτομα που θα μιλούν για σένα ή θα σε αποκαλούν με διάφορα ονόματα, αλλά υπάρχει ένα πράγμα που μπορείς να κάνεις για να τους αναστατώσεις: αγνόησέ τους.

Βρίσκομαι σε μια κωμόπολη όπου είμαι το μόνο άτομο που είναι τέτοιο. Θα ήθελα να καταφέρετε κάποιους από τους νέους να γράψουν, αν είναι δυνατόν. Ελπίζω ότι κάποιος εκεί έξω θα γράψει.

Λίζα, 17

Leave a comment
Uncategorized

Λος Άντζελες, Καλιφόρνια

Είχα πρόβλημα να παραδεχτώ στον εαυτό μου ότι ήμουν γκέι, έτσι, για πολύ καιρό, δεν υπήρχε περίπτωση να το πω σε άλλους. Γνώριζα για κάμποσο καιρό τα ευαίσθητα αισθήματά μου προς άλλα κορίτσια, αλλά μόνο όταν έγινα δεκαεφτά το είπα πρώτη φορά σε κάποια. Με κάποιον τρόπο, μετά από αυτό, αυτή η κάποια δεν ήθελε να σχετίζεται μαζί μου. Μάλιστα έστρεφε άλλες φίλες εναντίον μου. Δυστυχώς, η άγνοια μπορεί να προκαλέσει γελοίες συμπεριφορές.

Ζω με τον πατέρα μου και δεν γνώριζε ότι ήμουν γκέι· ούτε καν θα το σκεφτόταν. Αλλά το ανακάλυψε στη διάρκεια των διακοπών. Το ανακάλυψε μέσω του ξαδέρφου μου, που είναι κι αυτός γκέι, αλλά ντρέπεται να το παραδεχτεί. Πολύ σύντομα, ένιωθα λες και το ήξεραν όλοι. Ήταν ταυτόχρονα εύκολο και δύσκολο – εύκολο γιατί δεν είχα πια να αντιμετωπίσω να το πω σε κανένα, και δύσκολο γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου ήταν πολύ φανατισμένοι, ειδικά η φιλενάδα του πατέρα μου. Με ανάγκασε να επισκεφτώ έναν θεραπευτή, πιστεύοντας ότι θα μπορούσα να «γιατρευτώ.» Μου έλεγε μπούρδες πως οι γκέι είναι άρρωστοι στο μυαλό. Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα χρόνια που γνωρίζαμε η μία την άλλη, πίστευα ότι θα ήταν υποστηρικτική, αλλά με αποξένωσε για εβδομάδες. Η ένταση πραγματικά κορυφωνόταν και προσπαθούσα απελπισμένα να βρω κάποια λύση.

Τώρα το ένα πράγμα που πιστεύω είναι ότι κανείς πρέπει να είναι ειλικρινής στον εαυτό του, αλλά εγώ, για δικούς μου λόγους, έπρεπε να λέω ψέματα για την ομοφυλοφιλία μου. Της είπα ότι μάλλον περνούσα κάποια φάση. Αυτό, πρέπει να καταλάβετε, το έκανα για να απαλύνω την εχθρότητα γύρω μου. Αλλά ήξερα ότι δεν ήταν, και δεν είναι, μια φάση.

Από τότε που το ανακάλυψα (δεν φανερώθηκα), μου έχουν επιβληθεί κάθε λογής περιορισμοί: δεν οδηγώ το αυτοκίνητο, δεν μου επιτρέπεται να δω τους γκέι φίλους μου, και δεν μου επιτρέπεται να δω την αγαπημένη μου. Αναγκαστήκαμε να τα χαλάσουμε – παρά τη θέλησή μας, όπως μπορείτε να φανταστείτε.

Οι στρέιτ και οι ενήλικες λένε, «Πώς μπορούν οι έφηβοι να γνωρίζουν το μυαλό τους, πόσο μάλλον να ξέρουν ότι είναι γκέι;» Λοιπόν, εδώ είναι που κάνουν λάθος! Είναι δύσκολο, όπως είμαι βέβαιη ότι οι περισσότεροι από εμάς διαπιστώνουμε, να πηγαίνεις σχολείο, να είσαι γκέι και να περιορίζεις τα αισθήματα που τόσο πολύ θέλεις να δείξεις. Οι στρέιτ φίλοι δεν είναι δυνατόν να ξέρουν και ούτε καν μπορούν να αρχίσουν να καταλαβαίνουν πώς μοιάζει να είσαι γκέι. Σαν αποτέλεσμα, καταλήγουμε να έχουμε λίγους φίλους στο σχολείο και η ευαισθησία μας σε κάθε θέμα είναι οξυμένη. Δεν γίνεται να αγνοηθεί το γεγονός ότι υπάρχουν στενόμυαλοι άνθρωποι. Το καλύτερο πράγμα είναι να χτίσεις την αυτοπεποίθησή σου για το ποιος και τι είσαι. Απόφυγε εκείνους που απλά δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με το ζήτημά «μας».

Όλοι έχουμε συγκεκριμένες δυσκολίες που είμαστε γκέι. Η δική μου είναι πώς να το πω σε μια στρέιτ φίλη που με ανάβει. Μια στενή αντιπαράθεση σαν κι αυτή είναι ευαίσθητη υπόθεση.

Ένα άλλο πράγμα που είμαι σίγουρη ότι όλοι έχουμε περάσει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είναι άτομα που μας λένε, «Θα αντιμετωπίσεις πολλούς φανατισμένους ανθρώπους,» ή «Πώς γνωρίζεις ότι είσαι τέτοια;» (Οι περισσότεροι αποφεύγουν να εκφέρουν τις λέξεις «γκέι», «ομοφυλόφιλος» ή «λεσβία».)

Μια πρόταση θα ήταν να αρχίσει κάποιας μορφής οργάνωση, πιθανά ιδρυμένη από γονείς των γκέι, που να διοργανώνει συναντήσεις και χορούς – ίσως ένα κλαμπ με μέλη. Αυτό θα μπορούσε να δημοσιοποιηθεί καρφιτσώνοντας δελτία ή αφίσες σε μέρη όπου συχνάζουν έφηβοι, και παρόλο που θα υπάρχουν εκείνοι που θα κριτικάρουν μια τέτοια προώθηση, είμαι βέβαια ότι τουλάχιστον ένας στους εφτά θα έκλεβε μια ματιά και θα το σκεφτόταν σοβαρά.

Το ευκολότερο πράγμα είναι να απογοητευτείς, και δεν πρόκειται να βοηθήσει καθόλου αν σου πω να μην το κάνεις. Προσπάθησε να αναπολήσεις πόσο ευτυχισμένη σε κάνουν τα γκέι συναισθήματά σου και πόσο απολαμβάνεις να βρίσκεσαι με άλλες γκέι φίλες που είναι σαν κι εσένα και γνωρίζουν πώς νιώθεις, ή θυμήσου πώς νιώθεις όταν είσαι με τη φιλενάδα σου. Αν δεν είχες ποτέ φιλενάδα τότε, λοιπόν, έχεις κάτι να περιμένεις ανυπόμονα.

Αν είχες φίλους στους οποίους φανερώθηκες και σε απέρριψαν, φαντάζομαι ότι δεν ήταν πραγματικοί φίλοι από την αρχή. Συγχρωτίσου με άλλους γκέι της ηλικίας σου. Μπορεί να είναι δύσκολο στην αρχή, αλλά πρέπει να κάνεις την προσπάθεια. Κάνε αυτό το πρώτο βήμα! Και μη διστάζεις να δείξεις πώς αισθάνεσαι, ακόμα κι αν δεν είσαι συνηθισμένη να το κάνεις. Θα το συνηθίσεις, πίστεψέ με!! Και ξαφνικά οι επικρίσεις και οι απεχθείς παρατηρήσεις θα σου φαίνονται τετριμμένες.

Θα ήμουν ευτυχής να έρθω σε επαφή με οποιονδήποτε θέλει να μου γράψει. Ίσως ξεκινήσουμε μια οργάνωση για γκέι φίλους δι’ αλληλογραφίας!

Ντέιβιντ, 19

Leave a comment
Uncategorized

Βαλτιμόρη, Μέριλαντ

Στην πραγματικότητα, ο όρος «φανέρωμα» είναι κάτι παραπάνω από παραπλανητικός, γιατί δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο περιστατικό, αλλά για μια σειρά μακρών σε διάρκεια σταδίων. Ίσως το δυσκολότερο μέρος αυτής της διαδικασίας είναι η συνειδητοποίηση και η παραδοχή ότι «είμαι γκέι.» Στην περίπτωσή μου, υπήρξε μια βαθμιαία συνειδητοποίηση ότι ήμουν διαφορετικός από οποιονδήποτε άλλο. Διαπιστώνοντας ότι ελκύομαι από το ίδιο μου το φύλο δεν οδήγησε σε αισθήματα περηφάνιας και αξιοπρέπειας. Οι πρώτες αντιδράσεις μου ήταν πολύ αρνητικές, πράγμα αναμενόμενο, δεδομένων των εδραιωμένων στερεοτύπων.

Ένα περιστατικό που ξεχωρίζει στη μνήμη μου συνέβη όταν ήμουν περίπου δεκατεσσάρων. Η μητέρα μου κι εγώ παρακολουθούσαμε τηλεόραση όταν ένας ομιλητής από την τοπική γκέι ομάδα εμφανίστηκε σε κάποιο από αυτά τα ημίλεπτα σποτάκια που επαναλαμβάνονται κάθε τόσο. Μετά περίπου πέντε δευτερόλεπτα, η μητέρα μου παρατήρησε, «Αισθάνομαι πραγματικά θλίψη για αυτούς τους ανθρώπους, γιατί χρειάζονται βοήθεια. Είναι πραγματικά άρρωστοι!» Αυτό μόνο κατέστρεψε τα αισθήματα αυτοεκτίμησης που εργαζόμουν τόσο σκληρά για να αναπτύξω. Έπειτα από μια περίοδο μίσους για τον εαυτό μου, έφτασα στο σημείο να συνειδητοποιήσω ότι κάθε ανθρώπινη ύπαρξη έχει μια συμφυή ομορφιά. Επομένως, κάποια μοναδική ομορφιά υπήρχε μέσα μου, και είχα να κάνω μια συνεισφορά στον κόσμο.

Το επόμενο βήμα ήταν να παραδεχτώ σε κάποιον άλλο τι είχα ανακαλύψει για τον εαυτό μου. Ευτυχώς, είχα έναν πολύ στενό φίλο που ουσιαστικά μου το έβγαλε με το τσιγκέλι. Αν ήταν δύσκολο για μένα να συμβιβαστώ με τον εαυτό μου, ήταν σχεδόν το ίδιο δύσκολο να το πω σε κάποιον άλλο και να αφήσω τον εαυτό μου εκτεθειμένο στην απόρριψη και την παρενόχληση. Παρόλα αυτά, όταν τελικά βρήκα τα κότσια να πω στον φίλο μου ότι ήμουν γκέι, η υποστηρικτική αντίδραση έκανε όλο το άγχος του κόσμου άξιο να το υπομείνω. Πέρασα τα πάνδεινα παίρνοντας εκείνη την απόφαση, αλλά στο τέλος αναδύθηκα με μεγαλύτερη αίσθηση αυτοεκτίμησης και ασφάλειας. Ακόμα και τώρα είμαι πολύ προσεκτικός σε ποιους λέω ότι είμαι γκέι, και στην πραγματικότητα το έχω πει μόνο σε πολύ λίγους στενούς φίλους τους οποίους ξέρω ότι μπορώ να εμπιστευτώ. Δεν υπάρχει πραγματική ανάγκη να το πω στους γονείς μου αυτόν τον καιρό. Στην καλύτερη περίπτωση, η αντίδρασή τους θα ήταν απρόβλεπτη.

Παρόλο που η πρόοδος διαμέσου κάθε διαδοχικού σταδίου κάνει το επόμενο τόσο πολύ πιο εύκολο, το φανέρωμα ποτέ δεν καθίσταται η απλή δήλωση αυτό-ολοκλήρωσης που θα έπρεπε να είναι. Είναι γεμάτο με την κοινωνική πίεση και την αμφιβολία για τον εαυτό σου. Ίσως το μέγεθος κάθε διαδοχικού βήματος συνειδητοποιείται μόνο όταν λάβεις υπόψη πως δεν υπάρχει δυνατός τρόπος να επιστρέψεις στη ντουλάπα.

Τώρα, βρίσκομαι στο μέσο του τελευταίου σταδίου του φανερώματος – στην ενεργοποίηση μέσα στην γκέι κοινότητα. Είναι τόσο ανακουφιστικό όσο και μια φοβερά τρομαχτική εμπειρία. Φυσικά, καθένας που εισέρχεται σε άγνωστη περιοχή πρόκειται να τρομάξει στην αρχή, αλλά υπάρχουν διάφοροι τρόποι να προσεγγιστεί το ζήτημα. Εγώ ξεκίνησα πληροφορούμενος όσα μπορούσα για την γκέι εμπειρία, μέσα από βιβλία, ταινίες και άλλες πηγές. Ήμουν προσεκτικός επιλέγοντας υλικό προερχόμενο είτε από τους ίδιους τους γκέι είτε από ομάδες που έδειχναν κατανόηση ή ήταν αντίθετες στις διακρίσεις. Αφού ένιωσα αρκετά ασφαλής με τον εαυτό μου, κάλεσα το τοπικό κέντρο της γκέι κοινότητας για να ρωτήσω για δραστηριότητες στην περιοχή. Αυτό που ανακάλυψα ήταν ότι δεν συνέβαιναν και πολλά πράγματα έξω από τα μπαρ, αλλά το άτομο στο τηλέφωνο ήταν εξαιρετικά ευγενικό και σύντομα γίναμε φίλοι. Τώρα, έχω αρχίσει να αναπτύσσω ένα δίκτυο από γκέι φίλους, ώστε να αποφεύγω τη σκηνή των μπαρ την οποία βρίσκω αντίθετη στα γούστα μου. Παρόλα αυτά, τα μπαρ θα μπορούσαν επίσης να αποτελούν μια άλλη επιλογή για μπεις στην κοινότητα. Το σημαντικότερο είναι ότι βρίσκεις μια κοινότητα από την οποία μπορεί να κερδίσεις μια αίσθηση υποστήριξης και ότι ανήκεις κάπου.

Το φανέρωμα υπήρξε μια αργή αλλά σταθερή διαδικασία για μένα τα τελευταία οκτώ χρόνια. Ο δρόμος δεν δείχνει ποτέ να φτάνει στο τέρμα. Ίσως γιατί η ζωή συνεχώς αλλάζει και πρέπει συνεχώς να προσαρμοζόμαστε. Ή, ίσως, μας δίνεται μια ζωή απλά για να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και να βοηθήσουμε άλλους στην ίδια προσπάθεια. Όπως και να ’χει, η πάλη με τον εαυτό σου μπορεί να μην τελειώσει ποτέ, αλλά παρέχει σταθερά μια πηγή υπερηφάνειας καθώς ανακαλύπτουμε εκείνες τις αξίες που μας καθιστούν μοναδικούς και μας επιτρέπουν να εμπλουτίσουμε τη ζωή αυτών που βρίσκονται γύρω μας.

Η αιμομιξία είναι ένα θέμα για το οποίο σχεδόν κανένας δεν θέλει να συζητά. Τόσο οι στρέιτ όσο και οι γκέι αισθάνονται πολύ άβολα όταν συζητούν το θέμα. Παρόλα αυτά, υπάρχουν πολλά σιωπηλά θύματα αιμομιξίας, τα οποία πονούν ακατάπαυστα έχοντας να αντιμετωπίσουν μια προσωπική τραγωδία στη μοναξιά. Ο τρόμος της αιμομιξίας μεγεθύνεται για το γκέι θύμα, ειδικά αν αυτός ή αυτή παραβιάζεται από συγγενή του ίδιου φύλου. Εννοείται ότι σοβαρά προβλήματα ανακύπτουν για κάθε θύμα αιμομιξίας.

Στην περίπτωσή μου, ο θείος μου ήταν ο παραβάτης. Ξεκίνησε στο σπίτι των παππούδων μου. Είχα στενή σχέση με τους παππούδες μου και κάθε σαββατοκύριακο επί πέντε χρόνια διανυκτέρευα εκεί για να τους βλέπω.

Ο θείος μου μόλις είχε αποφυλακιστεί για αμέλεια εποπτείας και έμενε με τους παππούδες μου. Πιθανά δεν μπορούσε να βρει κάποια πηγή σεξουαλικής ικανοποίησης. Επιπλέον, είχε έντονο πρόβλημα αλκοολισμού και ομοφυλοφιλικές τάσεις τις οποίες δεν ήθελε να παραδεχτεί.

Ένα βραδάκι, όταν ήμουν στην τετάρτη, τους επισκεπτόμουν και ο θείος μου ρώτησε αν ήξερα από πού έρχονται τα μωρά. Φυσικά, ήμουν μόνο εν μέρει σωστός, κι έτσι επρόκειτο να με διαφωτίσει. Στην αρχή, τον αιφνιδίασα, γιατί ήθελε να μου δείξει φωτογραφίες με γυμνές γυναίκες κι εγώ πετούσα συνεχώς υπονοούμενα ότι ήθελα να δω φωτογραφίες με γυμνούς άντρες. Μην παρασύρεστε και σκεφτείτε ότι αυτό το ενδιαφέρον για τους άντρες τού παρείχε κίνητρο. Στην πραγματικότητα, με γελοιοποίησε έντονα που έδειχνα ενδιαφέρον για άντρες. Αντίθετα με ό,τι πιστεύει πολύς κόσμος, ο σεξουαλικός μου προσανατολισμός δεν έκανε την κατάσταση πιο ευχάριστη για μένα. Ήμουν σιωπηλά τρομοκρατημένος από τις ενέργειές του. Παρά την φυσική απόλαυση του σεξ, μπορούσα παρόλα αυτά να αισθανθώ ότι κάτι πήγαινε φοβερά στραβά, αφήνοντάς με έντονα αισθήματα ενοχής. Αυτά τα αισθήματα ενοχής θα έπαυαν μόνο χρόνια αργότερα όταν συνειδητοποίησα ότι δεν είχα καμία σχέση με αυτές τις επαφές.

Ποτέ δεν ήθελα να πάω στο κρεβάτι με τον θείο μου, αλλά έμπλεξα σε μια αδιέξοδη κατάσταση. Οι παππούδες μου είχαν μόνο δύο κρεβατοκάμαρες, κι έτσι ήμουν αναγκασμένος να κοιμάμαι με τον θείο μου τα σαββατοκύριακα. Πέρα από το πρόβλημα της μοιρασιάς μιας κρεβατοκάμαρας με το θείο μου, είχα απολιθωθεί σκεπτόμενος τι θα μπορούσε να κάνει αν δεν έπραττα όπως επιθυμούσε. Εκείνο τον καιρό, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ήταν αυτός, όχι εγώ, που θα έπρεπε να φοβάται την αντεκδίκηση. Τελικά, χαλάρωσα τους δεσμούς με τους παππούδες μου, έτσι ώστε να αποφεύγω τον θείο μου, αλλά να μην πληγώσω τους παππούδες μου. Όταν ήμουν στη δευτέρα γυμνασίου, ένιωσα ότι μπορούσα να σταματήσω εντελώς να διανυκτερεύω στους παππούδες μου.

Την ίδια χρονιά έπρεπε να υποφέρω από μια ακραία προσωπική κρίση. Τα έντονα αισθήματά μου ενοχής είχαν φτάσει στο αποκορύφωμα, και άρχισα να ανακαλύπτω ότι επρόκειτο να έρθουν κι άλλα προβλήματα. Μεταξύ των δυσκολιών που συνάντησα εκείνη τη χρονιά, ήταν το πρώτο μου επεισόδιο παρενόχλησης στο σχολείο εξαιτίας του σεξουαλικού προσανατολισμού μου. Επίσης, είχα αρχίσει να αποτραβιέμαι από τους ανθρώπους και φοβόμουν το σεξ με άνδρες που με ενδιέφεραν (όχι ότι ήμουν σεξουαλικά ενεργός ή ότι ποτέ το ήθελα). Τελικά, για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, μετακομίσαμε σε μια νέα γειτονιά, εντελώς διαφορετική από το παλιό προστατευόμενο προάστιό μου, και είχα προβλήματα προσαρμογής. Λοιπόν, όλα αυτά τα προβλήματα κατέληξαν σε πέντε απόπειρες αυτοκτονίας οι οποίες ήταν περισσότερο κραυγές για βοήθεια παρά επιθυμία για θάνατο. Ευτυχώς μετακομίσαμε ξανά ένα χρόνο αργότερα σε ένα άλλο προστατευόμενο προάστιο, όπου μπόρεσα να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου και να κερδίσω κάποιον αυτοσεβασμό.

Παρόλο που τώρα καταλαβαίνω τις πράξεις του θείου μου, δεν τον συγχωρώ με κανέναν τρόπο. Παρόλο που κάνω γκριμάτσες όταν σκέφτομαι τις φορές που έκανα σεξ μαζί του (ήταν ένας ρυπαρός άντρας – όχι ότι θα υπήρχε κάποια διαφορά αν δεν ήταν), μπορώ τώρα να αντιμετωπίσω τις εμπειρίες μου από το παρελθόν και να εξαλείψω τη λαβή που είχαν στη ζωή μου. Στην πραγματικότητα, μπορώ ακόμα και να γελάσω μερικές φορές με τη γελοιότητα της όλης δοκιμασίας.

Στην τρίτη λυκείου έγραψα μια αναφορά πάνω στην αιμομιξία για το μάθημα της ψυχολογίας μου. Μόνο τρεις μαθητές σε μια τάξη των τριάντα γνώριζε τι είναι αιμομιξία το 1980! Η καθηγήτριά μου μού είπε πόσο χαρούμενη ήταν που επρόκειτο να ασχοληθώ με το ζήτημα της αιμομιξίας. Είπε, «Είμαι τόσο ευχαριστημένη που πρόκειται να μιλήσεις για το θέμα της αιμομιξίας, γιατί όταν δίνω διαλέξεις για θέματα όπως η ομοφυλοφιλία και η αιμομιξία, το μόνο που μπορώ σκεφτώ είναι ότι τουλάχιστον ένας μαθητής στην τάξη μου είναι γκέι ή θύμα αιμομιξίας ή κάτι τέτοιο. Αυτό πραγματικά με φοβίζει.» Για να μη την αποτρελάνω, δεν της είπα ποτέ ότι ο αγαπημένος της μαθητής ήταν και γκέι και θύμα αιμομιξίας!

Αν είσαι θύμα αιμομιξίας, πιθανά να αισθάνεσαι πολύ απομονωμένος και μονάχος. Να μερικές προτάσεις:

1. Προσπάθησε να θεμελιώσεις λογικά γιατί μπορεί να έγιναν οι παραβιάσεις ώστε να απαλύνεις τα δικά σου αισθήματα ενοχής. Συχνά, θα βρεις ότι χρησιμοποιήθηκες ως το τελευταίο καταφύγιο για στοργή, ζεστασιά ή σεξουαλική εκτόνωση.

2. Διάβασε βιβλία που αφορούν στο ζήτημα της αιμομιξίας, όπως το Ημέρες του Πατέρα της Κάθριν Μπράντι ή το Η Συνωμοσία της Σιωπής: Το Τραύμα της Αιμομιξίας της Σάρα Μπάτλερ.

3. Αν υπάρχει κάποια ομάδα θυμάτων αιμομιξίας ή κλινική στο μέρος που κατοικείς, σε παρακαλώ να τους επισκεφτείς. Όμως, είναι απίθανο στήριξη οποιουδήποτε είδους να είναι διαθέσιμη στην κοινότητά σου, έτσι ίσως θα έπρεπε να δείς έναν ψυχολόγο ή ψυχίατρο. Όταν θα επιλέξεις τον θεραπευτή σου, βεβαιώσου ότι είναι πολύ ανοιχτόμυαλος/η. Στο κάτω κάτω, ένας θεραπευτής που πλημμυρίζει από άγχος όταν συζητά για την αιμομιξία δεν μπορεί να σε βοηθήσει πολύ. Μην θεωρείς δεδομένο ότι ένας γκέι θεραπευτής θα είναι πιο ανοιχτόμυαλος όταν έχει να αντιμετωπίσει την αιμομιξία.

4. Ανάλυσε πώς η εμπειρία αυτή έχει επηρεάσει τις διαπροσωπικές σου σχέσεις. Για παράδειγμα, είσαι αποτραβηγμένος; Μήπως αποφεύγεις όλα τα μέλη ενός συγκεκριμένου φύλου; Μήπως το παρελθόν δημιουργεί σεξουαλικές δυσκολίες στο παρόν; Η αναγνώριση των προβλημάτων σου μπορεί να σε φέρει ένα βήμα κοντύτερα στη λύση τους.

5. Τελικά, πάντα να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι είσαι ένα άτομο με αξία που του αξίζει σεβασμός! Άφησε στον εαυτό σου μηνύματα – γράψε ακόμα και στον καθρέφτη σου – που να λένε «Είμαι ένα ελκυστικό άτομο τόσο σε προσωπικότητα όσο και σε εμφάνιση.»

Απλά θυμήσου ότι υπάρχουν άλλοι που γνωρίζουν την αδημονία και τον πόνο σου και εύχονται να απαλύνουν τη θλίψη με αγάπη, ακόμα κι αν δεν είμαστε εκεί μαζί σου.

Είναι πραγματικά λυπηρό ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι βρίσκουν τη ζωή τόσο αβάσταχτη ώστε να αποπειρούνται να καταστρέψουν τους εαυτούς τους, κι ακόμα πιο λυπηρό είναι ότι κάποιοι το επιτυγχάνουν. Η απώλεια ενός και μόνο ατόμου είναι μια μόνιμη απώλεια για τον κόσμο μιας μοναδικής άποψης, των μοναδικών χαρισμάτων, του μέλλοντος αυτού του ενός ατόμου.

Δυστυχώς, έχω πιάσει τον εαυτό μου να κοιτάζει έντονα χάπια ή ένα μαχαίρι σε περισσότερες από μία περιπτώσεις καθώς φανερωνόμουν, και σχεδόν πέτυχα να καταστρέψω τον εαυτό μου. Θυμάμαι ολοζώντανα τις ατελείωτε ώρες που αντίκριζα τον καθρέφτη, προσπαθώντας να αποφασίσω αν η εικόνα που έβλεπα άξιζε να σωθεί. Κάποιες φορές, απλά κατέρρεα και έκλαιγα. Δεν διακρινόταν λύση στα προβλήματά μου. Ένας συνδυασμός από λεκτικές παρενοχλήσεις και σωματική και σεξουαλική επίθεση με είχαν οδηγήσει απελπιστικά κοντά στα άκρα. Κανείς δεν γνώριζε ολόκληρη την αιτία για την κατάθλιψή μου. Οι γονείς δεν γνώριζαν για τη σωματική και σεξουαλική κακομεταχείριση, ούτε αυτός που μου επιτίθονταν γνώριζε για τα προβλήματά μου στο σχολείο και στο σπίτι. Η έλλειψη συμπόνιας και κατανόησης που βίωνα προσθέτονταν στα αισθήματα απομόνωσης και παγίδευσης. Έπειτα από μια απόπειρα που παραλίγο να με σκοτώσει, την πέμπτη μου, αποφάσισα να πολεμήσω και να διορθώσω τα προβλήματά μου αντί αυτά να με τρώνε ζωντανό. Με εντυπωσίασε πόσο λίγη πεποίθηση και προσπάθεια χρειαζόταν για να κάνω μεγάλες αλλαγές στο περιβάλλον μου.

Υπάρχουν μερικές τεχνικές που βρήκα χρήσιμες στην ανάνηψή μου από την απελπισία. Πρώτα απ’ όλα, θέσε μερικούς πολύ εύκολους κοντινούς στόχους ώστε να βελτιώσεις την εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου. Για παράδειγμα, το να πετύχω καλύτερους βαθμούς ήταν ένας από τους βραχυπρόθεσμους στόχους μου. Ο εθελοντισμός στη βοήθεια των φτωχών, όσων έχουν ανάγκη ή είναι ανάπηροι μπορεί να βοηθήσει να ενσταλαχθούν αισθήματα αυτοεκτίμησης και να επιτρέψουν επαναξιολόγηση της απόγνωσης στη δική σου περίπτωση. Τέλος, άφηνε στον εαυτό σου σημειώματα ότι είσαι μια μοναδική ύπαρξη που δίνει πολύτιμη συνεισφορά στους άλλους, και περιτριγύρισε τον εαυτό σου με θερμούς, γεμάτους υποστήριξη φίλους.

Αν γνωρίζεις κάποιον που περνά κρίση, σε παρακαλώ μη διστάσεις να ακούσεις με φιλική διάθεση. Προσέφερε βοήθεια όπου είναι πρέπον και, για όνομα του Θεού, μη στέκεσαι ήρεμος παραδίπλα βλέποντας μια ανθρώπινη ύπαρξη να αυτοκαταστρέφεται. Ειδοποίησε έναν φίλο ή ένα μέλος της οικογένειάς τους, ή πρότεινε επαγγελματική βοήθεια σε αυτόν ή αυτή. Όπως και να έχουν τα πράγματα, εξέφρασε ενδιαφέρον και έγνοια, γιατί καθένας από εμάς είναι πολύ πολύτιμος ώστε να χαθεί χωρίς λόγο, και οι άνθρωποι δε χρειάζεται να υποφέρουν στην απομόνωση και τη μοναξιά.

Ρόι Α., 19

Leave a comment
Uncategorized

Σαν Ντιέγκο, Καλιφόρνια

Γνώριζα από ανέκαθεν ότι ήμουν διαφορετικός. Αλλά δεν ήξερα με ποιον τρόπο.

Όταν ήμουν περίπου δέκα, οι φίλοι μου κι εγώ παίζαμε όλοι τον «γιατρό.» Υπάρχει ένα χωράφι πίσω από το σπίτι μου με ψηλό γρασίδι και αγριόχορτα – ένα τέλειο «δωμάτιο εξέτασης.» Παρόλο που μου άρεσε να παίζω με τα κορίτσια, είχε ακόμα πιο πολλή πλάκα να παίζω με τα αγόρια. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα ότι αυτό ήταν με οποιονδήποτε τρόπο παράξενο, αλλά κανένα από τα άλλα αγόρια στη γειτονιά δεν έδειχνε να μοιράζεται το ενδιαφέρον μου στους άντρες «ασθενείς.»

Μετακομίσαμε στο Σολτ Λέικ Σίτι όταν ήμουν δώδεκα, και έχασα την επαφή με τους φίλους μου. Έγινα μοναχικός· δεν είχα κανένα πραγματικό φίλο. Πήγαινα σχολείο και επέστρεφα σπίτι. Όταν έγινα δεκάξι, έπιασα δουλειά σε μια τοπική πιτσαρία. Ερωτεύθηκα πολλούς από το προσωπικό εκεί στη διάρκεια των μηνών που ακολούθησαν, αλλά δεν έκανα τίποτα γι’ αυτό. Φοβόμουν μήπως απολυθώ, ή άλλα ακόμα χειρότερα. Απλά συνέχισα να είμαι μοναχικός.

Τότε, το καλοκαίρι που ήμουν δεκαεπτά, κάτι συνέβη που άλλαξε όλη τη ζωή μου. Επισκεπτόμουν τον μπαμπά μου στη Νότια Καλιφόρνια. (Αυτός και η μαμά μου είχαν χωρίσει όταν ήμουν πέντε.) Ήμασταν έξω για γεύμα και ξαφνικά με ρώτησε, «Γνωρίζεις γιατί η μητέρα σου κι εγώ χωρίσαμε;»

Ακούστηκε αρκετά βαριά ερώτηση για τη στιγμή και το μέρος, κι έτσι είπα κάτι σαν «Επειδή αποφασίσατε ότι δεν ταιριάζατε.» Υπήρξε μια μακριά σιωπή σαν να ήταν έτοιμος να πει κάτι πραγματικά δύσκολο γι’ αυτόν.

«Θυμάσαι τους συγκατοίκους μου;»

«Ναι, και;»

«Λοιπόν, ο Φρανκ ήταν γκέι. Το ίδιο κι ο Πολ… και ο Νταγκ.»

«Τι θέλεις να πεις;»

«Είμαι κι εγώ!»

Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ο πατέρας μου μόλις μου είχε φανερωθεί. Αυτό άλλαξε ολοκληρωτικά τον τρόπο που έβλεπα τα πράγματα. Πίστευα ότι στους μπαμπάδες υποτίθεται ότι πρέπει να αρέσουν οι μαμάδες και να κάνουν μωρά μαζί τους, όχι να μετακομίζουν μακριά και να τους αρέσουν άλλοι άντρες.

Κατά τη διάρκεια της επόμενης χρονιάς, τα πράγματα άρχισαν να μπαίνουν στη θέση τους. Συνειδητοποίησα ότι μου άρεζαν οι άντρες, όχι τα κορίτσια. Σαφώς είχα ακόμα γυναίκες φίλες, αλλά όχι κάποια πραγματικά στενή. Συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να είμαι δα και τόσο παράξενος, μιας και άρεσαν και στον μπαμπά.

Έγραψα στο ίδρυμα Χέτρικ Μάρτιν στη Νέα Υόρκη ζητώντας πληροφορίες. Μου έστειλαν μερικά άρθρα για το AIDS, κάποια κόμικς που ονομάζονταν Ιστορίες από τη Ντουλάπα, και τη διεύθυνση μιας γκέι εκδοτικής εταιρίας. Έμεινα ξάγρυπνος όλη τη νύχτα στο δωμάτιό μου διαβάζοντας κάθε λέξη. Ζήτησα τον κατάλογο από την εκδοτική εταιρία και τους επόμενους έξι μήνες παρήγγειλα αρκετά βιβλία. Έγινα ρουφήχτρα, συλλέγοντας κάθε πληροφορία για αυτόν τον «τρόπο ζωής.» (Μισώ αυτόν τον όρο, «τρόπο ζωής.» Δεν είναι τρόπος ζωής· είναι ένα στοιχείο μιας ολόκληρης ζωής.) Απέκτησα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Δεν ήμουν ανώμαλος ή φρικιό. Ήμουν αυτός ο ένας στους δέκα ανθρώπους που είναι γκέι.

Το επόμενο καλοκαίρι, όταν πήγα να επισκεφθώ τον μπαμπά μου, του φανερώθηκα. Έλαβα μια παράξενη αντίδραση. «Είναι εντάξει αν είσαι πραγματικά γκέι, αλλά θέλω να δω αν περνάς απλά μια φάση.»

Πέρασα το υπόλοιπο καλοκαίρι προσπαθώντας να τον πείσω ότι δεν ήταν απλά μια φάση. Προς το τέλος του καλοκαιριού, όμως, ένοιωθα αρκετά άνετος μαζί του ώστε να του δείχνω όταν έβλεπα κάποιον που ήταν χαριτωμένος ή είχε ωραίο κολαράκι.

Όταν επέστρεψα σπίτι, φανερώθηκα στη μητέρα μου. Έκλαιγε για μία εβδομάδα και έριξε το φταίξιμο στον πατέρα μου. Μου πήρε σχεδόν ένα μήνα για να της εξηγήσω ότι απλά έτσι ήμουν, ότι κανείς δεν με έκανε έτσι, και ότι με κάθε βεβαιότητα δεν θα επέλεγα να είμαι κάτι το οποίο η πλειοψηφία της κοινωνίας (ειδικά στη Γιούτα) θεωρούσε αρρωστημένο!

Δεν βρήκα τίποτα άλλο παρά αδιέξοδα στη Γιούτα· ήμουν πεπεισμένος ότι δεν υπήρχε γκέι κοινότητα εκεί. Αλλά συνέχισα την έρευνά μου. Όταν ανακάλυψα ότι το αφεντικό μου ήταν φιλικό απέναντι στους γκέι, άφησα μερικά υπονοούμενα και τελικά του φανερώθηκα. Η αντίδρασή του ήταν, «Ε, και;»

Λοιπόν, λαμπρά. (Σίγουρα δεν υποστηρίζω να φανερώνεσαι σε όποιον βρίσκεις μπροστά σου. Κάνε το μόνο όταν εσύ είσαι έτοιμος, και μόνο σε ανθρώπους που πιστεύεις ότι μπορείς να εμπιστευτείς.)

Τελικά αποφοίτησα από το λύκειο και έτρεξα στην Καλιφόρνια για τις καλοκαιρινές διακοπές. Οι φίλοι του μπαμπά μου μού είπαν για το γκέι και λεσβιακό κέντρο στο Σαν Ντιέγκο και ανακάλυψα ότι μια ομάδα νέων συναντιόταν εκεί μια φορά την εβδομάδα. Κι έτσι πήγα. Ήταν το πιο τρομαχτικό πράγμα που έκανα ποτέ στη ζωή μου.

Πήρα ένα κάθισμα και έκατσα αισθανόμενος ότι όλοι με κοιτούσαν έντονα. Μετά από ό,τι φάνηκε μια αιωνιότητα, ο αρχηγός της ομάδας άρχισε τη συνάντηση. Καθένας με τη σειρά του έλεγε το όνομά του, την ηλικία του και αν ήταν η πρώτη τους φορά στη συνάντηση.

«Το όνομά μου είναι Ρόι. Είμαι δεκαοχτώ και αυτή είναι η πρώτη μου φορά εδώ.» Όλοι άρχισαν να χειροκροτούν. Με επευφημούσαν που είχα το κουράγιο να φανερωθώ στη συγκέντρωση και η αίσθηση ήταν υπέροχη!

Μετά τη συγκέντρωση, μια ομάδα από αυτούς θα πήγαινε στην παραλία. Εγώ δεν είχα τρόπο να πάω εκεί, αλλά πραγματικά το ήθελα. Ήμουν έτοιμος να επιστρέψω σπίτι, όταν ξαφνικά ένιωσα να χτυπάνε απαλά τον ώμο μου. Γύρισα.

«Θα έρθεις στην παραλία μαζί μας;»

«Θα το ήθελα, αλλά δεν έχω μέσον.»

«Λοιπόν, τώρα έχεις.»

Ακολούθησα τον Τόρεϊ και τους φίλους του, τη Λίζα και τον Τζόναθαν, στο πάρκιν. Φτάσαμε στην παραλία και ανάψαμε μια φωτιά. Ο Τόρεϊ κάθισε δίπλα μου και αρχίσαμε να μιλάμε. Κουβεντιάζαμε για το ένα και το άλλο, και ταυτόχρονα, έχωνε τα δάχτυλά του στην άμμο και έβρισκε κοχύλια, που τα έριχνε στην τσέπη από το πουκάμισό μου. Γιατί το έκανε αυτό; Δεν είχα ιδέα, κι έτσι απλά τον άφησα να βάζει κοχύλια στην τσέπη μου και να μιλά.

Κατά τις έντεκα και μισή, αποφασίσαμε όλοι ότι ήταν ώρα να την κάνουμε για το σπίτι. Μπήκα πίσω στο αυτοκίνητο με τη τσέπη μου γεμάτη κοχύλια. Καθώς πλησιάζαμε το διαμέρισμα του μπαμπά μου, ο Τόρεϊ μου πάσαρε ένα χαρτάκι με το τηλέφωνό του. Και ζήτησε το δικό μου. Όταν το αυτοκίνητο σταμάτησε, κατέβηκε για να μπορέσω να βγω από την πίσω θέση. Με ρώτησε, «Μπορώ να έχω μια αγκαλιά;» Τον αγκάλιασα με ευχαρίστηση. Αυτή ήταν η πρώτη μου γκέι αγκαλιά· ο Τόρεϊ ήταν ο πρώτος άντρας που βρέθηκα τόσο κοντά του. Αισθανόμουν τόσο όμορφα, που απλά τον άφησα να με κρατά. Μετά μπήκε ξανά στο αυτοκίνητο και έφυγε.

Το επόμενο πρωί μου τηλεφώνησε και καταλήξαμε να περάσουμε όλο το καλοκαίρι μαζί.

Τώρα έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος, και είμαι στις τελικές διευθετήσεις για να μετακομίσω στην Καλιφόρνια και να μείνω με τον μπαμπά μου. Εν τέλει βρήκα μια γκέι κοινότητα στη Γιούτα, αλλά βρίσκω την κοινότητα στο Σαν Ντιέγκο πολύ πιο φιλική. Έχω κρατήσει επαφή με τον Τόρεϊ. Τώρα έχει εραστή και τα πράγματα δεν θα είναι ποτέ τα ίδια μεταξύ μας, αλλά πάντα θα τον αγαπώ.

Η συμβουλή μου σε κάποιον που μόλις τώρα φανερώνεται είναι να μαζέψει όλη τη γνώση που μπορεί. Όπως λένε, «Η γνώση είναι δύναμη.» Έχεις στα χέρια σου αυτό το βιβλίο οπότε μάλλον κάνεις κάτι σωστά! Αν έχει τον τρόπο, παράγγειλε βιβλία μέσω ταχυδρομείου. Ένας καλός εκδοτικός οίκος θα τα στείλει σε απλή συσκευασία που κανείς δεν θα υποψιαστεί. Πολλές γκέι και λεσβιακές οργανώσεις έχουν πληροφορίες που θα σου στείλουν δωρεάν. Είμαι βέβαιος ότι κάπου εκεί που μένεις θα υπάρχει μια γκέι και λεσβιακή κοινότητα. Μένει απλά να τη βρεις. Αυτό μπορεί να είναι δύσκολο. Κοίταξε στον χρυσό οδηγό κάτω από το «Γκέι και λεσβίες.» Μπορεί να υπάρχει κάποιο βιβλιοπωλείο στην πόλη σου με γκέι και λεσβιακό τμήμα· ίσως να έχουν περισσότερες πληροφορίες ή έναν τηλεφωνικό αριθμό που θα μπορούσες να καλέσεις. Μερικές γκέι και λεσβιακές τηλεφωνικές γραμμές διαθέτουν πληροφορίες για σχεδόν κάθε πόλη στη χώρα.

Η διαδικασία του φανερώματος στον εαυτό σου και τελικά στους άλλους είναι τρομαχτική. Το ξέρω. Ήμουν εκεί. Είμαι δεκαεννιά κι ακόμα με τρομάζει του θανατά μερικές φορές. Έχεις φτάσει μέχρι εδώ, κι αυτό χρειάζεται κότσια. Θα έπρεπε να είσαι περήφανος για τον εαυτό σου. Με κάθε τρόπο, συνέχισε να προχωράς. Μήτε να το σκεφτείς να τα παρατήσεις. Οι υπόλοιποι από εμάς ζητωκραυγάζουν για σένα. Κρατήσου γερά.

Σου Κλάιν, 17, Νταϊάν Ροντρίγκεζ, 18

Leave a comment
Uncategorized

Σικάγο, Ιλινόις

Σου: Είμαι μαθήτρια λυκείου στο λύκειο Σεντ Σκολάστικα στο Σικάγο. Είμαι δεκαεφτά χρονών και είμαι γκέι. Το να είμαι γκέι είναι κάτι που ποτέ στ’ αλήθεια δεν σκέφτηκα μέχρι τα δεκατρία μου. Πάντοτε είχα αισθήματα προς τις γυναίκες αλλά ποτέ δεν τους είχα δώσει κάποιο όνομα.

Ήμουν δεκατριών και πρωτοετής όταν συνάντησα την πρώτη μου αγαπημένη, την Κάρλα. Πριν γίνουμε αγαπημένες ήμαστε πολύ στενές φίλες. Μετά από μερικούς μήνες η σχέση άρχισε να γίνεται σωματική. Περίπου τότε άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά ότι ήμουν γκέι. Μόνο κατά το δεύτερο έτος αποφάσισα τελικά με βεβαιότητα ότι ήμουν γκέι.

Και οι δύο γονείς μου, αλλά και οι συμμαθητές, μου περίμεναν από εμένα να βγαίνω ραντεβού. Είχα μερικούς φίλους που ήταν στρέιτ, αλλά ήξερα ένα ή δύο γκέι παιδιά και καλύπταμε ο ένας τον άλλο.

Το να είσαι γκέι σε ένα καθολικό σχολείο θηλέων είναι πραγματικά σκληρό. Είναι ακόμα σκληρότερο όταν η αγαπημένη σου πηγαίνει στο σχολείο μαζί σου, και δεν μπορείτε να κάνετε οτιδήποτε, γιατί η παραμικρή ένδειξη τρυφερότητας σε στιγματίζει για τέσσερα σχολικά χρόνια. Στην αρχή, μόνο μία από τις φίλες μας γνώριζε ότι ήμασταν ερωμένες. Το δέχτηκε πραγματικά καλά και, σε αντίθεση με κάποιες άλλες φίλες μας, πάντοτε στάθηκε στο πλευρό μας. Επειδή η Κάρλα κι εγώ ήμασταν τόσο δεμένες, πολλά άτομα στο σχολεία αμέσως μάντεψαν. Αυτό ήταν πραγματικά δύσκολο, γιατί οι άνθρωποι μπορούν να είναι σκληροί όταν δεν καταλαβαίνουν. Κάποιοι δεν μας μιλούσαν καν. Τα πράγματα έγιναν ευκολότερα όταν η Κάρλα κι εγώ τα χαλάσαμε στην τρίτη χρονιά, γιατί τότε άρχισα να βγαίνω ραντεβού με άτομα εκτός σχολείου.

Είμαι στην τελευταία τάξη τώρα, στη μέση μιας υπέροχης σχέσης με ένα άλλο κορίτσι που γνώρισα στο σχολείο. Και οι δύο αγαπάμε η μία την άλλη, αλλά μας πήρε πολύ καιρό για να φτάσουμε στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα. Όταν τη συνάντησα για πρώτη φορά, ένιωσα κεραυνοβόλο έρωτα για αυτή. Δεν έδειχνε να την νοιάζει πολύ για οτιδήποτε, ακόμα και για τις φίλες της, κι έτσι αποφάσισα να τη γνωρίσω.

Η σχέση μου με την Κάρλα είχε σχεδόν τελειώσει, γιατί είχε γνωρίσει ένα αγόρι. Η Νταϊάν κι εγώ δεθήκαμε πάρα πολύ, αν και οι φίλοι μας δεν το ενέκριναν. Ένιωθε ένοχη, όμως, για την Κάρλα και μόνο λίγο πριν αποφοιτήσει της είπα ότι την αγαπούσα. Όταν με αγκάλιασε και μου είπε ότι με αγαπούσε κι αυτή, ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου. Από τότε, γνωρίσαμε πραγματικά καλά η μία την άλλη, και τώρα σχεδιάζουμε να περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας μαζί.

Καμία από τις οικογένειές μας δεν ξέρει για μας, αλλά κάποια μέρα ελπίζουμε να μετακομίσουμε μαζί και να τους το πούμε. Πολλοί φίλοι μας το γνωρίζουν· μας αποδέχονται γι’ αυτό που είμαστε και δεν μας παρενοχλούν. Μου αρέσει να βρίσκομαι μαζί της και μου αρέσει να την παρατηρώ. Μου έχει διδάξει πολλά για τον εαυτό μου. Συνήθιζα να είμαι τόσο αηδιασμένη από τη ζωή μου κι από τον κόσμο μου, αλλά τώρα μου έχει αλλάξει όλη μου την προοπτική προς τη ζωή. Για εμένα, το να βρίσκομαι μαζί της κάνει κάθε μέρα ξεχωριστή και άξια να τη ζήσω. Την αγαπώ με έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο, έναν τρόπο που ποτέ πριν δεν ένιωσα. Είναι υπέροχο να είσαι γκέι!

Το να είμαι γκέι ήταν πάντα κάτι που απλά αποδεχόμουν. Ποτέ δεν ένιωσα ένοχη γι’ αυτό και ποτέ δεν θα το έκρυβα αν δεν υπήρχε η πίεση από την κοινωνία. Όταν ήμουν δευτεροετής, βρήκα κατά τύχη μια ομάδα γκέι νέων που λεγόταν Ορίζοντες, όπου συνάντησα πολλά άτομα της ηλικίας μου που γνώριζα πολύ καλά τι τραβούσα. Αργότερα, αφού σταμάτησα να πηγαίνω στους Ορίζοντες, έγινα μέλος της Metropolitan Community Church (MCC) η οποία δεν ανήκει σε κάποιο δόγμα και είναι κυρίαρχα γκέι. Η MCC μου έκανε πολύ καλό, γιατί συνάντησα λίγο μεγαλύτερους ανθρώπους, από δεκαοχτώ και πάνω, που είχαν φανερωθεί από μόνοι τους. Από τότε που έγινα δεκάξι, έγινα πολύ ανοιχτή, λέγοντάς το σε λίγους ακόμα στενούς φίλους.

Ίσως το αγαπημένο μου μέρος του να είμαι γκέι είναι να είμαι αρκετά ανοιχτή ώστε να το πω στους φίλους μου και να περπατώ δημόσια με την Νταϊάν κρατώντας τα χέρια μας ή δίνοντας φιλιά. Έχω συμμετάσχει σε αρκετές λεσβιακές και γυναικείες ομάδες και έχω ωριμάσει πολύ εξαιτίας τους. Τα πιο πολλά άτομα που τους το είπα το ήξεραν ήδη – αλλά μόνο όταν βλέπουν τη Νταϊάν κι εμένα μαζί το συνειδητοποιούν πραγματικά. Ευτυχώς, οι περισσότεροι από τους στενούς φίλους μου το δέχτηκαν αρκετά καλά ώστε να μην τους χάσω.

Δεν έχω πει ακόμα στους γονείς μου ότι είμαι γκέι, και πιθανά δεν θα το κάνω για αρκετό καιρό ακόμα. Δεν πιστεύω ότι θα καταλάβαιναν. Στην πραγματικότητα, θα έπρεπε να πω ότι ξέρω ότι δεν θα καταλάβαιναν. Γνώριζαν για την Κάρλα κι εμένα και το απέρριπταν κάθετα. Έτσι μέχρι να ενηλικιωθώ δεν θα τους το πω.

Φαντάζομαι πως αυτό που θα ήθελα να πω στα άτομα που διαβάζουν το βιβλίο αυτό είναι ότι αν είστε γκέι, να είστε περήφανοι για τον εαυτό σας, γιατί δεν είναι λάθος ή κακό. Επίσης, προσπαθήστε και βρείτε έναν τρόπο να έρθετε σε επαφή με την γκέι κοινότητα μέσα από ομάδες νέων, κοινωνικά κέντρα, βιβλιοπωλεία ή εφημερίδες.

Νταϊάν: Οταν ήμουν μικρή, πάντοτε σκεφτόμουν ότι θα παντρευόμουν, θα έκανα παιδιά και θα καθόμουν σπίτι μαγειρεύοντας, καθαρίζοντας και κάνοντας όλα τα πράγματα που κάνουν οι νοικοκυρές. Ανέμενα ένα μέλλον σαν κι αυτό μέχρι που έγινα δεκαπέντε κι άρχισα να βγαίνω ραντεβού. Άρχισα να βλέπω ότι υπήρχαν κι άλλα πράγματα να κάνω. Άρχισα επίσης να προσέχω τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια και πόσο ευτυχισμένα έδειχναν. Πραγματικά τα ζήλευα και απορούσα γιατί δεν άρεζαν στον κόσμο.

Πήγα σε ένα καθολικό λύκειο όπου μας είπαν ότι η ομοφυλοφιλία είναι φοβερή αμαρτία. Πάντοτε μου έλεγαν ότι ήταν λάθος και βρόμικη κι ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι ανώμαλοι και σιχαμεροί. Δεν πίστεψα ποτέ ότι ήταν λάθος ή βρόμικο, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να ήμουν γκέι. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι τους ζήλευα και ευχόμουν να ήμουν τόσο σίγουρη για τον εαυτό μου όσο έδειχναν να είναι κι αυτοί.

Όταν ήμουν δεκάξι, συνάντησα ένα αγόρι που το έλεγαν Πίτερ, ο οποίος έγινε το αγόρι μου σύντομα μετά τη γνωριμία μας. Είχα μερικά αγόρια προηγουμένως, κανένα από τα οποία δεν κράτησε πάνω από δυο μήνες. Τα χάλασα μαζί τους γιατί δεν ήμουν ευτυχισμένη και αναζητούσα κάποιον που να είναι καλύτερος από τον τελευταίο. Νόμιζα ότι ο Πίτερ ήταν αυτός ο ένας. Ξαφνικά είχα περισσότερους φίλους επειδή είχα ένα τόσο όμορφο αγόρι. Όλοι τον συμπαθούσαν, και ήμουν καλεσμένη σε ένα σωρό πάρτι. Σκεφτόμουν ότι είχα βρει αυτό που έλειπε στη ζωή μου. Αλλά μετά από μερικούς μήνες, άρχισα να αισθάνομαι άβολα όταν ήμουν μαζί του. Τραβιόμουν όποτε με άγγιζε. Με πίεσε υπερβολικά και έχασα την αυτοπεποίθησή και την αυτοεκτίμησή μου. Τα χάλασα μαζί του και αποσύρθηκα στον εαυτό μου και έγινα πολύ καταθλιμμένη.

Σκέφτηκα πολύ σοβαρά για τα συναισθήματα και τη ζωή μου. Ήξερα ότι δεν ήθελα άλλα αγόρια κι ότι ένιωθα πιο άνετα μεταξύ κοριτσιών. Δεν έβγαινα έξω ψάχνοντας για κάποιον. Απλά αποφάσισα να περιμένω να δω ποια θα γνώριζα και να αφήσω την κατάσταση να κυλήσει. Αφού αποφάσισα ότι αυτό που ήθελα ήταν μια σχέση με γυναίκα, ένιωσα πολύ καλύτερα και δεν αισθάνθηκα ότι ήταν λάθος. Τα κηρύγματα της κοινωνίας δεν μπορούσαν να αλλάξουν την απόφασή μου ή να με κάνουν να αισθανθώ άσχημα γι’ αυτό.

Μερικούς μήνες αργότερα, γνώρισα τη Σου. Την ερωτεύθηκα και ένιωθα υπέροχα. Δεν είχα νιώσει ποτέ έτσι για κάποιο αγόρι. Είμαι δεκαοχτώ τώρα, έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από τότε που τη γνώρισα και σχεδόν ένας χρόνος που είμαστε ερωμένες. Ποτέ δεν ήμουν πιο ευτυχισμένη και τελικά βρήκα αυτό που μου έλειπε. Η Σου με βοήθησε να ανακτήσω τον αυτοσεβασμό μου. Δεν έχουμε σκεφτεί ποτέ ότι είμαστε ανήθικες ή αμαρτωλές. Συχνά αναρωτιέμαι πώς ο κόσμος μπορεί να πει ότι είναι λάθος αφού δεν το έχει δοκιμάσει ποτέ.

Ο έρωτας είναι δύσκολο να κρυφτεί, κι έτσι αποφάσισα να το πω σε δύο από τις καλές μου φίλες. Ήμαστε φίλες για τέσσερα χρόνια και δεν πίστευα ότι θα επηρέαζε σημαντικά τη φιλία μας. Αρχικά δεν ταράχτηκαν και το αποδέχτηκαν. Μετά από δύο εβδομάδες μου είπαν ότι δεν μπορούσαμε να είμαστε πια φίλες, γιατί δεν τους άρεζε η Σου, γιατί πίστευαν ότι ήταν λάθος κι ότι δεν επρόκειτο, απολύτως, να το αποδεχτούν. Πληγώθηκα πολύ και φοβόμουν να το πω σε κάποιον άλλο, φοβούμενη ότι θα χάσω κι άλλες φίλες. Τότε συνειδητοποίησα ότι αν οι φίλοι μου δεν μπορούσαν να με αποδεχτούν, δεν άξιζαν να είναι φίλοι. Ένιωθα καλά με τον εαυτό μου κι αυτό είναι το μόνο που μετράει για μένα.

Στην αρχή αισθανόμουν λίγο άβολα να κρατώ το χέρι της Σου δημόσια ή να έχω το χέρι της να με αγκαλιάσει, ακόμα και σε γκέι γειτονιές. Τώρα νιώθω πιο άνετη. Παρόλο που περισσότεροι άνθρωποι βγαίνουν πια από την ντουλάπα, υπάρχουν κάποιοι που ακόμα σοκάρονται όταν μας βλέπουν. Πολλά άτομα έμειναν έκπληκτα όταν τους είπα ότι είμαι γκέι, γιατί «δεν έμοιαζα με λεσβία.» Δεν πιστεύουν ότι είμαι γκέι, απλά και μόνο γιατί δεν ταιριάζω με το στερεότυπο.

Όταν πρωτοφανερώθηκα, δεν γνώριζα πολλά γκέι άτομα. Η Σου κι εγώ πήγαμε στην ομάδα γκέι νέων Ορίζοντες όπου συναντήσαμε άτομα της ηλικίας μας. Από τότε έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους, κάποιους νεότερους, κάποιους μεγαλύτερους. Μου άρεσαν οι περισσότεροι από όσους έχω γνωρίσει, αλλά υπάρχουν και λιγοστοί που δεν μου άρεσαν καθόλου. Η Σου με σύστησε σε δύο μεγαλύτερες γυναίκες που σκέφτηκα ότι ήταν παράδειγμα του στερεότυπου της νταλικιέρισσας λεσβίας. Το μόνο που τις ενδιέφερε ήταν πόσο πιο γρήγορα και πόσο πιο νέα κορίτσια θα έριχναν στο κρεβάτι τους. Η γενική εντύπωση που σχημάτισα ήταν πως οι περισσότερες μεγαλύτερες λεσβίες ενδιαφέρονταν μόνο για το σεξ. Ειλικρινά δεν μου αρέσουν τα μπαρ και οι γυναίκες σ’ αυτά.

Πριν δύο μήνες άρχισα να δουλεύω σε μια γραφιστική εταιρία δύο γυναικών. Είναι ζευγάρι και είναι πολύ σοβαρές σε σχέση με τη δουλειά τους. Είναι γλυκές και πολύ καλές και εντελώς διαφορετικές από την εντύπωση που είχα για τις μεγαλύτερες λεσβίες. Είμαι βέβαιη ότι πολλοί στρέιτ έχουν την ίδια εντύπωση που είχα, η οποία το μόνο που πετυχαίνει είναι να παρεξηγούν και απεχθάνονται τους γκέι ακόμα περισσότερο. Πρέπει να γίνουν ενήμεροι πως δεν ταιριάζουμε όλοι με τα στερεότυπα.

Δεν περίμενα πολλούς στρέιτ να με αποδεχτούν, αλλά πραγματικά εξεπλάγην όταν κατάλαβα ότι μερικές γκέι φίλες της Σου δεν με αποδέχονταν. Δύσκολα πιστεύουν ότι είμαστε ακόμα μαζί μετά από ένα χρόνο. Δεν πιστεύουν ότι είμαι λεσβία, γιατί είχα αγόρια και δεν είχα ομοφυλοφιλική εμπειρία μέχρι τα δεκαεφτά μου αντί για τα δώδεκα ή τα δεκατέσσερα όπως αυτές. Νομίζουν ότι εκμεταλλεύομαι τη Σου· ότι πρόκειται για μια φάση που περνάω. Στην αρχή πραγματικά με ενοχλούσε που ένιωθαν έτσι, αλλά δεν υπάρχει τίποτα που μπορώ να κάνω ώστε να αλλάξω τον τρόπο που αισθάνονται.

Η πίστη στον εαυτό σου και η αποδοχή του εαυτού σου είναι πολύ σημαντικό. Κανένας δεν θα έπρεπε να αισθάνεται βρόμικος ή ανήθικος ή να οδηγείται να πιστεύει ότι είναι λάθος. Κανείς δεν θα έπρεπε ποτέ να αισθάνεται ντροπή για κάτι τόσο υπέροχο. Είμαι περήφανη γι’ αυτό που είμαι και αγαπώ τη Σου πάρα πολύ. Με έχει διδάξει πολλά για τη ζωή και με βοήθησε σε κάποιες δύσκολες στιγμές.

Αν αγαπάτε ή ελκύεστε από κάποιον, μην το αρνείστε, ακόμα κι αν φοβάστε ότι μπορεί να είστε γκέι. Η άρνηση μόνο σας πληγώνει. Το να είσαι γκέι δεν είναι τόσο τρομερό όσο μπορεί να σκέφτεστε. Άμα το παραδεχτείτε στον εαυτό σας, ακόμα κι αν μπορεί να προκαλέσει προβλήματα με την οικογένεια και τους φίλους, θα είστε πιο χαρούμενοι και πολύ πιο άνετοι.