Νιου Τζέρσεϊ

Είμαι δεκαεφτά χρονών, πάω λύκειο, και είμαι ανοιχτά γκέι. Η ομοφυλοφιλία έπαιζε πάντοτε μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση της ζωής και της προσωπικότητάς μου. Μαθαίνοντας να είμαι και να μου αρέσει ο εαυτός μου υπήρξε μια διαρκής εμπειρία ωρίμανσης, η οποία ακόμα συνεχίζεται.

Είναι αδύνατο να πω πότε ακριβώς διαπίστωσα ότι είμαι γκέι. Κοιτάζοντας στο παρελθόν, μπορώ να δω ότι πάντοτε μου άρεζαν τα άλλα αγόρια, αλλά μόνο όταν έφτασα στα δεκατρία μου έμαθα ότι το όνομα για το πάθος μου λέγεται «ομοφυλοφιλία».

Ακόμα και τότε, δεν ντρεπόμουν για αυτό που ήμουν. Ήξερα ότι έπρεπε να είμαι διακριτικός, παρόλο που δεν έμοιαζα με το στερεότυπο του γκέι. Δεν ντροπιάστηκα ποτέ, αλλά ήμουν ταραγμένος. Το να είσαι γκέι δεν είναι δημοφιλές – πολύ συχνά χρησιμοποιούταν για να μειώσει κάποιον. Έτσι υποκρινόμουν λιγάκι, και αποσυρόμουν αρκετά, μη ξέροντας ποτέ αν κάποτε θα μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου.

Είχα όντως έναν πολύ σύντομο έρωτα στο σχολείο, αλλά ήμαστε καταδικασμένοι από την αρχή – ήταν πολύ σφιγμένος με το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας ενώ εγώ δεν ήμουν. Αλλά η πρώτη μου πραγματική σχέση ήταν με έναν αρκετά μεγαλύτερο άντρα και ήταν ένα υπέροχο άτομο. Ωρίμασα τόσο πολύ από τη σχέση μας. Μοιραζόταν την εμπειρία του μαζί μου, και τον έρωτά του, κι εγώ ωρίμαζα. Με βοήθησε να αγαπώ τον εαυτό μου όπως ποτέ δεν το είχα καταφέρει. Ένιωθα τόσο καλά για τον εαυτό μου και με το να είμαι αυτός που είμαι ώστε αποφάσισα πως κανείς δεν θα με ανάγκαζε να γίνω κάποιος άλλος. Έτσι, άρχισα να φανερώνομαι.

Το πρώτο μου βήμα ήταν να το πω σε κάποια στενή μου φίλη. Αφού της το είπα και είδα ότι ακόμα με αγαπούσε κι ότι η ομοφυλοφιλία μου δεν την ενοχλούσε, αποφάσισα να το πω σε μερικούς ακόμα στενούς φίλους. Τελικά το είπα σε όλους τους ανθρώπους που με ενδιέφεραν, ή το είχαν ανακαλύψει πριν τους το πω εγώ. Το τελευταίο βήμα μου ήταν να περάσω σκουλαρίκι στο αυτί μου – με αυτό τον τρόπο, οποιοσδήποτε δεν ήταν σίγουρος αν αυτά που είχε ακούσει ήταν αλήθεια θα μπορούσε να το δει με τα μάτια του.

Το είπα επίσης στους γονείς μου. Ήταν ένα μεγάλο βήμα για εμένα. Οι γονείς μου είχαν χωρίσει και τον περισσότερο καιρό έμενα στη Φλόριντα με τη μητέρα μου, αλλά περνούσα τα καλοκαίρια με τον πατέρα μου λίγο πιο έξω από τη Φιλαδέλφεια. Καθώς γινόταν όλο και περισσότερο σαφές ότι ο αδερφός μου δεν θα ενθουσιαζόταν με την ομοφυλοφιλία μου, άρχισα να κουράζομαι όλο και πιο πολύ με το παιχνίδι αυτό. Το μόνο μου καταφύγιο έδειχνε να είναι τα καλοκαίρια, κι έτσι τα μονιμοποίησα και μετακόμισα στου πατέρα μου.

Πολύ λίγα από όσα περίμενα να συμβούν όντως συνέβησαν. Ο πατέρας μου κι εγώ δεν τα πηγαίναμε καλά, αλλά τουλάχιστον τα προβλήματά μας δεν περιστρέφονταν γύρω από την ομοφυλοφιλία μου. Το καλύτερο πράγμα από τη μετακόμισή μου ήταν ότι ήμουν τώρα κοντά σε μια μεγάλη πόλη. Η πόλη είναι υπέροχη! Υπάρχουν τόσοι πολλοί γκέι παντού. Με έκανε να αισθάνομαι τόσο καλά να πηγαίνω στην πόλη και να τους βλέπω να ζουν ανοιχτά κι ευτυχισμένοι, και μου έδινε δύναμη να είμαι ο εαυτός μου.

Το να είμαι γκέι δεν ήταν πάντα εύκολο. Όπως με όλες τις περιπτώσεις, είχα το μερτικό μου από παρενοχλήσεις, αλλά έμαθα να είμαι ο εαυτός μου. Οι στιγμές οικειότητας και αγάπης που μπορείς να μοιραστείς όταν είσαι ειλικρινής είναι κατά πολύ καλύτερες από τις φορές που υποκρίνεσαι ότι είσαι κάτι που δεν είσαι.

Ένα πρόσφατο παράδειγμα συνέβη τη βραδιά της αποφοίτησης. Όλοι θα πήγαιναν σε κάποιο πάρτι. Εμφανίστηκα λίγο νωρίς στο πάρτι μιας φίλης μου και ήπιαμε λίγη σαμπάνια. Αλλά αυτό ήταν μόνο η αρχή γι’ αυτήν. Καθώς η νύχτα προχωρούσε, μπούχτησε και άφησε το σπίτι της, με πάνω από εκατό ανθρώπους ακόμα να γιορτάζουν και πήγαμε σε άλλο πάρτι. Έτσι ο φίλος της κι εγώ πήραμε την πρωτοβουλία. Έγινα DJ και αυτός άρχισε να διώχνει μερικούς ανεπιθύμητους. Πολύ σύντομα το πάρτι έφτανε στην κορύφωσή του. Εγώ χόρευα και είχα ξεσηκώσει όλο τον κόσμο και το πάρτι ήταν επιτυχία. Μετά, μερικοί με πλησίασαν και μου ζήτησαν συγνώμη που είχαν αφήσει ένα στερεότυπο να τους εμποδίσει να με γνωρίσουν και είπαν ότι ήμουν πραγματικά εντάξει.

Λοιπόν, μετά από αυτό, αναρωτιόμουν απλά πόσες φιλίες είχα χάσει με το να μην είμαι ο εαυτός μου, γιατί είναι βέβαιο ότι η ειλικρίνεια θα με έκανε περισσότερο δημοφιλή από οποιοδήποτε άτομο θα μπορούσα να έχω σκαρφιστεί και παρουσιάσει.

Αυτή ήταν απλά μία από τις φορές που δεν θα μπορούσα ποτέ να έχω μοιραστεί αν δεν είχα ξεκινήσει την ισόβια διαδικασία του φανερώματος, μια διαδικασία που μου παρείχε αίσθηση αυτοεκτίμησης και εμπιστοσύνης προς τον εαυτό μου.