Φλόριδα

Είμαι μια δεκαπεντάχρονη αμφισεξουαλική κοπέλα στη πρώτη λυκείου. Γεννήθηκα στη Γεωργία αλλά μετακομίσαμε σε μια μικρή πόλη της Φλόριδας.

Άρχισα να σκέφτομαι άλλες γυναίκες όταν πήγαινα στην έκτη δημοτικού. Ήταν κάπως παράξενο. Ποτέ δεν είχα «περίεργες σκέψεις» πριν, αλλά όταν η δασκάλα πρωτομπήκε στην αίθουσα διδασκαλίας, ένιωσα αυτό το παράξενο αίσθημα μέσα μου. Με έλκυε. Δεν γνώριζα για τη σεξουαλικότητά μου τότε.

Όταν πήγα στην πρώτη γυμνασίου, άρχισα να συνειδητοποιώ τι σήμαινε να είσαι λεσβία ή γκέι. Όλες οι φίλες μου είχαν αγόρια, αλλά εγώ ελκυόμουν πιο πολύ από τα κορίτσια στο σχολείο. Τότε ήταν που έμαθα ότι ήμουν αμφισεξουαλική. Σκεφτόμουν ότι ήμουν παράξενη ή διαφορετική εξαιτίας αυτού, κι έτσι ποτέ δεν μίλησα σε κάποιον για τις σκέψεις μου.

Το καλοκαίρι πριν τη δεύτερη χρονιά μου ήταν πολύ σημαντικό. Συνάντησα μια από τις φίλες της μαμάς μου, και αποδείχτηκε ότι ήταν λεσβία. Άρχισα να συχνάζω μαζί της και με τη φίλη της. Με πήγαν σε ένα σωρό από μέρη όπου στρέιτ άτομα δεν θα πήγαιναν ποτέ – όπως αγώνες σόφτμπολ λεσβιών. Με δίδαξαν πώς να είμαι ελεύθερη με τον εαυτό μου και να μην ανησυχώ για το τι σκέφτονται οι άλλοι. Πέρασα πολύ καλά μαζί τους. Με σύστησαν σε ένα σωρό γκέι άντρες επίσης. Άρχισα να περνάω ώρες μαζί τους. Μιλούσαμε για διάφορα θέματα. Με πήγανε στα συλλαλητήρια. Τα γκέι άτομα ήταν όλα τόσο ελεύθερα με τον εαυτό τους. Θυμάμαι που σκεφτόμουν ότι ήθελα να είμαι ελεύθερη με τον εαυτό μου, επίσης, αλλά ποτέ δεν είχα το κουράγιο. Από αυτούς έμαθα ότι δεν ήμουν διαφορετική από οποιονδήποτε άλλον.

Εκείνο ήταν το καλοκαίρι που το είπα στη μαμά μου. Ήταν πραγματικά άνετη. Δεν την ένοιαξε καθόλου. Μου είπε ότι ήδη το γνώριζε κι ότι ποτέ δεν θα την εμπόδιζε να με αγαπά. Σκέφτηκα ότι εφόσον πήγε τόσο ομαλά με τη μαμά μου, να δοκίμαζα να το πω στην αδερφή μου, την οποία αγαπώ πάρα πολύ. Η αδερφή μου δεν μένει στο σπίτι και ο μόνος τρόπος επικοινωνίας μας είναι τα γράμματα. Της έγραψα ένα γράμμα που της έλεγα ότι ήμουν αμφισεξουαλική. Της πήρε πολύ καιρό να μου απαντήσει. Αποφεύγει το θέμα της σεξουαλικότητας μου, όμως. Νομίζω ότι δεν ξέρει πώς να το χειριστεί. Φαντάζομαι ότι δεν ξέρει τι να κάνει ή τι να πει.

Αυτή τη χρονιά, η σχολική μου σύμβουλος ήρθε κατευθείαν στο μέρος μου και με ρώτησε αν ήμουν γκέι, έτσι της είπα ότι ήμουν αμφισεξουαλική. Στην αρχή αισθανόμουν πολύ άβολα να μιλάω γι’ αυτό. Αλλά αυτή είναι πραγματικά άνετη. Μιλάμε κάθε μέρα. Με βοηθά να αντιμετωπίζω ανθρώπους και την ομοφοβία, και με βοηθά να βρίσκω τρόπους να φανερώνομαι και να το πω σε όλους. Τα άτομα στο σχολείο κάνουν πολλές υποθέσεις, αλλά κανείς δεν είναι βέβαιος.

Όλοι με κατηγορούν πως είμαι γκέι. Ποτέ δεν λέω ότι είμαι ή δεν είμαι. Είτε έτσι είτε αλλιώς, δεν επιθυμώ να κρίνομαι από το σεξουαλικό μου προσανατολισμό.

Βασικά ζω δύο ζωές τώρα. Σύντομα, ελπίζω, θα υπάρχει μόνο μία. Συνειδητοποιώ τώρα ότι αν η αμφισεξουαλικότητά μου ενοχλεί κάποιον, δεν είναι αναγκαίο να βρίσκεται τριγύρω μου, κι εγώ θα προτιμούσα να μη βρίσκομαι κοντά του. Γνωρίζω ότι δεν είμαι παράξενη ή διαφορετική. Το να είσαι γκέι, λεσβία ή αμφισεξουαλικός δεν είναι επιλογή. Γνωρίζω ότι έτσι γεννήθηκα, και είμαι περήφανη γι’ αυτό που είμαι.