Νέα Υόρκη

Είμαι δεκαπέντε χρονών και φανερώθηκα στη μητέρα μου το περασμένο φθινόπωρο. Προβληματίστηκε έντονα με την ομοφυλοφιλία μου και μιλούσε γι’ αυτή λες και ήταν κάποιο είδος αρρώστιας. Δυστυχώς, η κατάσταση στο σπίτι χειροτέρεψε και κάθε τρεις και λίγο κατέληγα να μην πηγαίνω στο σχολείο αλλά αντίθετα να περνάω την ώρα μου με μερικούς άλλους νέους γκέι.

Τον Οκτώβριο μετακόμισα από το σπίτι μου για να μείνω με ένα πολύ καλό ζευγάρι για το οποίο εργαζόμουν. Έπρεπε να το σκάσω για μια ολόκληρη εβδομάδα μέχρι να πάρω την άδεια της μητέρας μου να μετακομίσω. Το νέο μου σπίτι ήταν μόνο ένα τετράγωνο μακριά και πήγαινα κάθε μέρα στο πατρικό μου για να βρεθώ με τη μεγαλύτερη αδερφή μου, που δεν ήξερε ότι ήμουν γκέι, και για να παραλάβω την αλληλογραφία μου. Έμεινα εκεί για δύο μήνες. Στη διάρκεια των δύο αυτών μηνών, παράτησα στα κρυφά το σχολείο. Δεν μπορούσα να τα πάω καλά με τους μαθητές και μερικοί από αυτούς πίστευαν ότι ήμουν γκέι. Αυτό πραγματικά με ενοχλούσε και ήταν υπερβολικά δύσκολο να το χειριστώ την περίοδο εκείνη.

Το Δεκέμβριο συνάντησα έναν τύπο που τον έλεγαν Ρέτζι, ο οποίος ήταν είκοσι τριών. Τον συνάντησα να περνάει την ώρα του στον σταθμό του μετρό. Τότε τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πραγματικά άσχημα. Πέρασε το βράδυ μαζί μου μερικές φορές, πράγμα που ήταν εντάξει, αλλά όταν άρχισα να εμφανίζομαι αργά στη δουλειά, μου ζήτησαν να φύγω. Το αφεντικό μού έδωσε επίσης μια διορία δύο εβδομάδων για να αρχίσω να επιστρέφω τα πράγματά μου στο σπίτι. Εκείνη την ημέρα πήρα την απόφασή μου: δεν θα έμενα άλλο πια στη γειτονιά. Είχα πραγματικά πολλή πίεση από τη μητέρα μου, την οικογένειά μου και τους λίγους φίλους που μου είχαν απομείνει.

Έτσι, με τη βοήθεια του Ρέτζι, πήγα τα πράγματά μου σε διαφορετικές τοποθεσίες στη Νέα Υόρκη. Τα πάντα ήταν πακεταρισμένα είτε σε τσάντες είτε σε κουτιά. Θυμάμαι που στριμωχνόμουν στο λεωφορείο ή στο μετρό για να φτάσω στα σπίτια των φίλων μου. Παράτησα σχεδόν όλη την αχανή γκαρνταρόμπα μου στο διαμέρισμα του προηγούμενου εραστή μου και δεν πέρασα να τα πάρω παρά μόνο δύο μήνες μετά.

Τέλος πάντων, κατέληξα να εναλλάσσομαι μεταξύ Μπρούκλιν και Μανχάταν, όπου και έμενα. Μερικές φορές ο Ρέτζι κι εγώ είχαμε δυσκολίες στη σχέση μας, και ο θεός ξέρει πόσο δύσκολες στιγμές ήταν ειδικά για μένα! Ακόμα θυμάμαι το βράδυ που πέρασα τη νύχτα σε έναν κινηματογράφο με γκέι ταινίες. Μπορείτε να φανταστείτε να ξοδεύω πέντε δολάρια απλά για να κοιμηθώ; Μετά, την επόμενη βραδιά κοιμηθήκαμε στο τρένο Β μεταξύ Μπρούκλιν και Μανχάταν… το μόνο πράγμα στο οποίο δεν κατέφυγα ήταν να ψωνίζομαι. Αισθανόμουν ότι άξιζα περισσότερα από αυτό και ότι διέτρεχα τον κίνδυνο να με πιάσει κανένας μπάτσος με πολιτικά.

Πριν αφήσω τη δουλειά, είχα μαζέψει περίπου διακόσια δολάρια, γιατί δούλευα σαν το σκυλί εκείνες τις τελευταίες βδομάδες. Ο Ρέτζι ξόδεψε σαράντα πέντε από τα δολάριά μου για να αγοράσει πουκάμισα για τον ίδιο. Εγώ χάλασα εξήντα δολάρια σε αυτή την ψεύτικη εταιρία που υποτίθεται θα μας έβρισκε δωμάτιο. Ο Ρέτζι δεν δούλευε εκείνη την περίοδο και υποτίθεται ότι κατοικούσαμε μαζί. Τελικά τα χάλασα με αυτόν τον τύπο αφού με εκμεταλλεύτηκε και όλα τα σχετικά.

Μετά, το Φεβρουάριο, έμεινα στης θειας μου για περίπου μία εβδομάδα. Πήγαινα και επισκεπτόμουν τη μητέρα μου σχεδόν κάθε μέρα, γιατί όλη την ώρα ήθελε να μου μιλήσει. Προσπαθούσε να με πάρει πάλι σπίτι και ήθελε να πάω μαζί τη στο οικογενειακό δικαστήριο για να κάνουμε κάτι σχετικά με το πρόβλημα. Αρνήθηκα, γιατί μπορεί να σήμαινε ότι θα κατοικούσα σε κοιτώνες. Αφού ξόδεψα δυο μήνες από τη ζωή μου, τελικά με έπεισε να επιστρέψω σπίτι. Έμεινα εκεί τρία βράδια, αλλά δεν μετέφερα τα πράγματά μου πίσω τόσο γρήγορα όσο το ήθελε εκείνη. Κάλεσε τους μπάτσους και απέκτησε ένταλμα για τη σύλληψή μου. Το ονομάζουν ένταλμα PINS (Άτομο που Χρήζει Επίβλεψης), Τέλος πάντων, δεν θα το ξεχάσω ποτέ…

Ξύπνησα μια Κυριακή πρωί και μόλις άνοιξα τα μάτια μου άκουσα κροτάλισμα κλειδιών και μπήκαν μέσα εκείνοι οι δύο αστυνομικοί που μου είπαν να σηκωθώ και να φορέσω τα ρούχα μου. Στο υπόβαθρο, η μητέρα μου παρακολουθούσε και για να μη πολυλογώ, με πήραν σιδηροδέσμιο. Μπορείτε να φανταστείτε να σε βγάζουν από το κτίριό σου με χειροπέδες; Με πήγαν στο τμήμα και με ρώτησαν μερικές ερωτήσεις και μετά μου είπαν ότι εφόσον ήταν Κυριακή όφειλαν να με στείλουν κάπου να περάσω το βράδυ. Εγώ αμέσως σκέφτηκα το Κέντρο Κράτησης Ανηλίκων Σπόφορντ στο Μπρονξ. Εκείνο το μέρος είναι άγριο! Θα μπορούσα να σκοτωθώ!! Έτσι ρώτησα τον αξιωματικό αν θα μπορούσαν να με βάλουν πουθενά αλλού εκτός από το Σπόφορντ. Τελικά κατέληξα να με πάνε σε εκείνο το μέρος που λέγεται Οικία του Αγ. Βαρνάβα στο Κατώτερο Ιστ Σάιντ του Μανχάταν. (Οι υπόλοιποι αξιωματικοί αμέσως άρχισαν να παίρνουν παραγγελίες για φαγητό αφού θα περνούσαμε από την Τσαϊνατάουν.)

Όταν έφτασα εκεί, τρομοκρατήθηκα. Αλλά δεν ήταν τόσο άσχημα όσο πίστευα. Στην πραγματικότητα, μπορούσες να είσαι έξω μέχρι τις έντεκα το βράδυ και οι πόρτες δεν κλείδωναν ποτέ. Αν έβγαινες έξω και δεν επέστρεφες, θα σε συλλάμβαναν ξανά. Την επόμενη μέρα στο δικαστήριο, η μητέρα μου ήταν εκεί και στην αρχή δεν με ήθελε πίσω. Ευτυχώς, γνώριζα έναν από τους δικηγόρους της Εταιρίας Νομικής Βοήθειας και ξεκαθάρισα τα πράγματα μεταξύ εμού και την μητέρας μου πριν εμφανιστούμε στην αίθουσα του δικαστηρίου. Ο δικαστής δεν ήθελε στην αρχή, αλλά τελικά με άφησε να πάω με τη μητέρα μου με αναστολή. Έπρεπε να ικανοποιώ κάποιες προϋποθέσεις, όπως να πηγαίνω στο σχολείο, απαγόρευση κυκλοφορίας, ψυχιατρική παρακολούθηση και να μένω στο σπίτι.

Επέστρεψα στο σχολείο και μερικές μέρες μετά έπαψα να πηγαίνω γιατί υπήρχε ακόμα πολύ μεγάλη πίεση κάτω από την οποία έπρεπε να εργαστώ. Ήμουν πάντα σιωπηλός και φοβόμουν τι μπορεί να σκέφτονταν οι άλλοι. Αλλά εξήγησα στη μητέρα μου γιατί πραγματικά δεν μπορούσα να παρακολουθήσω το σχολείο και αυτή κατάλαβε. Ξαναέπιασα την παλιά μου δουλειά και βλέπω τον κοινωνικό λειτουργό μου μια φορά την εβδομάδα. Πραγματικά βοηθά, δεν χρειάζεται να είσαι τρελός για να πας! Σήμερα, είμαι βασικά ένα περισσότερο χαρούμενο άτομο. Φαντάζομαι ότι οι άσχημες εμπειρίες μπορούν να σου διδάξουν πολλά – είτε για καλό είτε για κακό.