2 έφηβοι στους 20

Σεντ Πολ, Μινεζότα

Το όνομά μου είναι Μάικ Φρίντμαν και θα ήθελα να μοιραστώ μερικές από τις εμπειρίες που είχα τους τελευταίους μήνες, γιατί πιστεύω ότι θα ήταν χρήσιμες σε άτομα που βρίσκονται στην ίδια θέση.

Το προηγούμενο καλοκαίρι αποδέχτηκα τελικά το γεγονός ότι είμαι γκέι. Έκανα σεξ με κάποιον άντρα από τότε που ήμουν δεκατεσσάρων αλλά πίστευα ότι ήταν μια φάση που περνούσα. Πίστευα ότι θα το ξεπερνούσα με τον καιρό αλλά προφανώς αυτό δεν συνέβη. Το προηγούμενο καλοκαίρι αποφάσισα ότι θα έπρεπε να σταματήσω να κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Ήμουν γκέι και θα έπρεπε να είμαι ευτυχισμένος με αυτό.

Άρχισα να πηγαίνω στο μοναδικό γκέι μπαρ της πόλης μας, και κατέληξα να περνάω πολύ από τον ελεύθερο χρόνο μου εκεί, ιδιαίτερα τα βράδια του σαββατοκύριακου. Το βρήκα αρκετά βαρετό μετά από λίγο και σταμάτησα να πηγαίνω στο μπαρ, εκτός από κα’να δυο φορές το μήνα.

Στα τέλη Αυγούστου, άφησα το σπίτι στο Ιλινόις για να πάω σε ένα μικρό, Καθολικό, σχολείο φιλελεύθερων σπουδών στο Σεντ Πολ. Είχα σκεφτεί πολλές φορές να φανερωνόμουν σε δύο από τους στρέιτ φίλους μου, τον Μπράιαν και τον Ρίτσαρντ. Αλλά φοβόμουν ότι δεν θα το έπαιρναν καλά και μετά από κάμποση σκέψη, δεν ήμουν βέβαιος πως ήμουν αρκετά άνετος με τον εαυτό μου για να το πω σε κάποιον ο οποίος θα ήταν στρέιτ.

Η θέση της διοίκησης του σχολείου είναι ότι δεν υπάρχουν γκέι μαθητές στο Σεντ Τόμας. Ο πρόεδρος του σχολείου, ένας ιερέας, λένε ότι το είπε αυτό δημόσια, και οι μαθητές μεταχειρίζονται τα γκέι άτομα άσχημα. Η σχολή βρίθει από «πουστοανέκδοτα» ειδικά μεταξύ των ανδρών. Ένας φίλος μου πήγαινε παλιά στο Σεντ Τόμας. Παρακολουθούσε το ιεροδιδασκαλείο και τώρα σπουδάζει για να γίνει ιερέας της MCC. Μια φορά είπε, «Συχνά αναρωτήθηκα πόσα αγόρια επιστρέφουν στον κοιτώνα τους το βράδυ και κλαίνε στο μαξιλάρι επειδή ο συγκάτοικός τους είναι παίδαρος.» Αμήν.

Κατέληξα να ζω εκτός των εγκαταστάσεων της σχολής και να περνάω ένα πολύ μοναχικό χειμερινό εξάμηνο. Ήταν σαν να μην είχα κανέναν να του μιλήσω. Ο συγκάτοικός μου ήταν στρέιτ και δεκατέσσερα χρόνια μεγαλύτερός μου, κι έτσι δεν είχαμε πολλά κοινά σημεία. Στις αρχές Δεκεμβρίου, αποφάσισα ότι είχε φτάσει ο καιρός να φανερωθώ στους στρέιτ φίλους μου.

Ο Ρίτσαρντ πηγαίνει σχολείο στη Βοστόνη. Γνωρίζοντας ότι θα τον έβλεπα τα Χριστούγεννα, του έγραψα ένα γράμμα και στο γράμμα του φανερώθηκα. Πραγματικά δεν ήξερα πώς θα αντιδρούσε, αλλά είχα σχηματίσει μια γνώμη γι’ αυτόν ως αρκετά φιλελεύθερου ατόμου εν γένει.

Έφτασα σπίτι για τα Χριστούγεννα και ανακάλυψα ότι δεν θα ερχόταν σπίτι πριν από την τρίτη εβδομάδα του Ιανουαρίου και δεν είχα μάθει νέα του. Δεν είναι πολύ καλός στο να γράφει γράμματα, έτσι δεν έδωσα πολύ μεγάλη βάση στο γεγονός. Την ημέρα που έφτασε στην πόλη, πέρασα κάμποση ώρα μαζί του, αλλά δεν το ανέφερε κι εγώ δεν ήξερα πώς να το κάνω. Θα ήταν στην πόλη μόνο για τρεις μέρες πριν φύγει για Βοστόνη. Έτσι, το βράδυ πριν την προγραμματισμένη αναχώρηση, βγήκαμε έξω, παραγγείλαμε πίτσα και μπίρα και μετά πήγαμε σε μια ταινία. Μετά την ταινία, η αδερφή μου, ο Ρίτσαρντ κι εγώ καθόμαστε και μιλούσαμε και τελικά το ανέφερα. Τον ρώτησα αν έλαβε το γράμμα που του είχα στείλει. Είπε ναι, και τον ρώτησα αν είχε κάποιες ερωτήσεις που θα ήθελε να μου θέσει.

Οι τρεις μας καθίσαμε παρέα και μιλούσαμε για δυόμισι ώρες για το ζήτημα. Έδειχνε μεγάλη υποστήριξη και μου είπε ότι θαύμαζε τα κότσια μου που του το είπα σε επιστολή, μη γνωρίζοντας πώς θα αντιδρούσε. Σε τελική ανάλυση, ήταν μια πολύ καλή εμπειρία και για τους δυο μας. Μου είπε ακόμα κι ότι κάποιος είχε προσπαθήσει να τον ψωνίσει σε μια παραλία της Χαβάι, όπου βρισκόταν αμέσως πριν έρθει σπίτι.

Μου είπε ότι κάποιος βρισκόταν κοντά του όλη μέρα και ότι συνέχιζε να τον επιθεωρεί όλη μέρα. Του είπα, «Σου έκανε καμάκι.»

«Τι;»

«Σου έκανε καμάκι.»

Εγώ απλά γέλασα. Ο Ρίτσαρντ δεν το θεώρησε τόσο αστείο όσο εγώ. Του είπα ότι θα έπρεπε να κολακεύεται. Μου παραδέχτηκε ότι είχε κολακευτεί, αλλά δεν ενδιαφερόταν. Ο τύπος είχε φτάσει στο σημείο να του ζητήσει να βγουν μαζί έξω εκείνο το βράδυ. Ο Ρίτσαρντ πήγε, αλλά μόνο αφού είπε στον τύπο ότι δεν ενδιαφερόταν. Ακόμα θυμάμαι που μου τα έλεγε, και γελάω. Παραδέχομαι ότι δεν ρίχνω το φταίξιμο στον άντρα – ο Ρίτσαρντ είναι πολύ ελκυστικός.

Όταν φανερώνεσαι στους φίλους σου που είναι στρέιτ (ή τουλάχιστον νομίζεις ότι είναι στρέιτ), θα έπρεπε να τους το πεις και μετά να τους βάλεις να το συζητήσουν. Ο στρέιτ κόσμος έχει πολλές παρανοήσεις για τους γκέι. Ακόμα κι οι αποκαλούμενοι απελευθερωμένοι έχουν αυτές τις παρανοήσεις. Αν αντιδράσουν με εχθρικό τρόπο, προσπάθησε να τους εξηγήσεις πως το γεγονός δεν σε αλλάζει με κανένα τρόπο. Δεν είσαι διαφορετικό άτομο απλά επειδή είσαι γκέι. Τότε πες τους ότι πραγματικά δεν είναι δουλειά τους με ποιον πας στο κρεβάτι, αλλά ότι ήθελες να μοιραστείς μαζί τους ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής σου, επειδή είναι φίλοι σου.

Πρώτα από όλα, να θυμάσαι ότι είσαι ένα ξεχωριστό άτομο· μοναδικό, διαφορετικό από κάθε άλλο. Το να είσαι γκέι είναι καλό. Μην αφήσεις σε κανένα να σου πει ότι είναι αμαρτία το να είσαι απλά ο εαυτός σου. Κανείς δεν επιλέγει να είναι γκέι, απλά έτσι είμαστε.

Οχάιο

Άκουσα για πρώτη φορά τη λέξη «λεσβία» όταν ήμουν επτά ή οχτώ. Περνούσα το σαββατοκύριακο στο σπίτι των θείων μου και είχαμε πάει όλοι στο μαγαζί. Καθώς εκείνοι ψώνιζαν, ξεφύλλιζα στο ράφι με τα περιοδικά. Έπεσα σε ένα περιοδικό με μια φωτογραφία μιας όμορφης γυναίκας στο εξώφυλλο και τη λέξη «λεσβία» τυπωμένη στο πάνω μέρος. Για κάποιο λόγο το περιοδικό τράβηξε την προσοχή μου και ρώτησα τη θεία μου τι σήμαινε «λεσβία.» Αφού σταμάτησε να γελά, μου είπε, «Λεσβία είναι μια γυναίκα που της αρέσουν άλλες γυναίκες με αυτόν τον τρόπο.» Ο τόνος της φωνής ξεκαθάριζε ότι επρόκειτο για ένα απαίσιο και άρρωστο πράγμα. Εγώ, νέα και εύκολα εντυπωσιαζόμενη, την πίστεψα.

Η μόνη άλλη πηγή μου πληροφοριών για τους γκέι ήταν ένας άλλος θείος. Ήταν ανοιχτά γκέι. Ήταν πολύ θορυβώδης, πολύ θηλυπρεπής και πάντοτε φορούσε βαρύ άρωμα. Ήταν ο απόβλητος της οικογένειας. Όλοι του φέρονταν ευγενικά κατά πρόσωπο, αλλά μιλούσαν με κακία γι’ αυτόν όταν γυρνούσε την πλάτη. Σκεφτόμουν ότι ήταν πολύ παράξενος και τον απέφευγα.

Αυτές οι εντυπώσεις ήταν που μου προκάλεσαν πανικό όταν, στην ηλικία των δώδεκα, σκέφτηκα ότι είχα ασυνήθιστο ενδιαφέρον στις γυναίκες. Παρόλο που ήμουν νεαρή, δεν ήμουν χαζή, και γνώριζα ακριβώς τι σήμαιναν τα συναισθήματά μου. Αλλά δεν τους είχα δώσει όνομα. Όλα όσα είχα ακούσει για τους γκέι ήταν πόσο ανώμαλοι ήταν κι ότι ήταν κατώτεροι από ανθρώπινα όντα. Παρόλο που γινόταν λίγη ή καθόλου κουβέντα για τους γκέι από τους φίλους και την οικογένειά μου (ο θείος μου είχε σταματήσει να μας επισκέπτεται), γνώριζα ποια ήταν η ομοφωνία. Κι έπειτα υπήρχαν και τα δικά μου αισθήματα γι’ αυτό: Πίστευα όλα τα πράγματα που μου έλεγαν. Έτσι, κρυβόμουν από τον εαυτό μου.

Στη αρχή, είπα στον εαυτό μου ότι απλά θαύμαζα τα ρούχα των άλλων γυναικών ή πόσο χαριτωμένες ήταν· δεν υπήρχε τίποτα αφύσικο σε αυτό. Αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ. Όπως είπα, δεν ήμουν χαζή· καθώς μεγάλωνα, δεν μπορούσα να πιστέψω ένα τόσο χαζό ψέμα, όσο και να το ήθελα. Αποφάσισα να επιμορφωθώ. Εκείνη την περίοδο, οι φίλες μου κι εγώ είχαμε μιλήσει για το σεξ και είχα ακούσει μια αρμαθιά από ορολογίες, περιλαμβανομένων των ομοφυλόφιλος και αμφισεξουαλικός. Κοίταξα και τις δύο λέξεις στο λεξικό και αποφάσισα ότι ήταν κατά πολύ καλύτερο να είσαι αμφισεξουαλικός παρά ομοφυλόφιλος. Τουλάχιστον αυτό σήμαινε ότι ενδιαφερόμουν ακόμα για τα αγόρια. Έτσι μου έβαλα την ταμπέλα του «αμφί.»

Τώρα είμαι δεκαέξι. Δεν γνωρίζω πώς συνέβη – δεν μπορώ να δώσω περιγραφή βήμα προς βήμα – αλλά κάπου στην πορεία, πέταξα το «αμφί» και επέλεξα το «λεσβία.» Δεν ξέρω γιατί. Δεν διάβασα κάποιο βιβλίο για τόνωση της αυτοπεποίθησης. Δεν υπήρχαν άνθρωποι πρότυπα (γκέι ή άλλα) που να εισήλθαν στη ζωή μου και να με έκαναν να νιώσω καλύτερα για τον εαυτό μου. Φαντάζομαι ότι απλά αποφάσισα ότι έπρεπε να ζήσω με αυτό. Πέρασα μια περίοδο στη ζωή μου όπου αντιμετώπισα τις διαφορές (και υπάρχουν πολλές) και τις αποδέχτηκα. Κατέληξα να γνωρίζω τον εαυτό μου και είμαι περήφανη γι’ αυτό που είμαι.

Έχω αρχίσει να επιμορφώνω τον εαυτό μου πάνω στην ομοφυλοφιλία. Διαβάζω βιβλία για λεσβίες και γκέι εφήβους. Παρόλο που δεν το ανέλυσα, συνειδητοποιώ ότι συχνά ένιωθα πως ήμουν η μόνη γκέι έφηβη. Τώρα, όποτε βρίσκομαι σε μια αίθουσα γεμάτη από εφήβους στο σχολείο, με βοηθά να σκέφτομαι τη στατιστική ένας-στους-δέκα και να ξέρω ότι υπάρχει κάποιος σαν κι εμένα κοντά.

Βρήκα λεσβιακά αισθηματικά βιβλία στον κύριο τομέα της βιβλιοθήκης, αλλά ακόμα ταράζομαι όποτε τα πιάνω στα χέρια μου. Πάντοτε ελπίζω ο βιβλιοθηκάριος να μην παρατηρήσει τι είδους βιβλία είναι. Διαβάζω φεμινιστικά βιβλία και λεσβιακή ποίηση.

Και έκανα ένα μεγάλο βήμα προς την αποδοχή του λεσβιασμού μου: Τελικά βρήκα το κουράγιο να παρακολουθήσω μια συγκέντρωση του PRYSM (Παρουσία και Σεβασμός για Νέους που Ανήκουν σε Σεξουαλική Μειονότητα). Ο PRYSM είναι κάτι σαν ομάδα στήριξης για λεσβίες και γκέι ηλικίας είκοσι δύο και κάτω. Πάντοτε ήθελα να πάω, αλλά φοβόμουν τι θα σκεφτόταν ο κόσμος για μένα. (Μερικές φορές πιάνω βάση στον τομέα της αυτοεκτίμησης.) Στη συγκέντρωση, όλες οι παλιές αντιλήψεις μου δέχτηκαν πλήγμα· δεν ήταν τόσο το τι λεγόταν όσο οι ίδιοι οι άνθρωποι. Όλα τα στερεότυπα που είχα για τους γκέι άντρες κατέληξαν στον κάλαθο των αχρήστων. Ποτέ δεν θα είχα μαντέψει ότι κάποιοι από τους άντρες ήταν γκέι. Εκείνη η συνάντηση ήταν ο καταλύτης για τη νέα μου ζωή ως λεσβία. Έχω δει γκέι άτομα στη βιβλιοθήκη στον γκέι τομέα· πριν τη συνάντηση, δεν είχα προσέξει κανένα. Φυσικά, γνώριζα ότι δεν ήμουν το μόνο άτομο που ξεφύλλιζε εκείνα τα βιβλία, αλλά ήταν σαν να είχα αναπτύξει μια νέα αίσθηση.

Στην πρώτη συγκέντρωση, ένας άντρας με ρώτησε αν ήμουν αμφί ή λεσβία. Με έπιασε απροετοίμαστη, αλλά χωρίς να χάσω την ψυχραιμία μου, του είπα ότι ήμουν λεσβία. Δεν ήταν δα και ασήμαντο για μένα. Δεν το είχα πει ποτέ δυνατά σε κάποιον. Η εμπειρία της παραδοχής της σεξουαλικότητάς μου σε έναν ξένο μου έδωσε κουράγιο. Τώρα, ξεφυλλίζω αισθηματικά μυθιστορήματα χωρίς να στραβοκοιτάζω το μπροστινό γραφείο, και πρόκειται να αγοράσω μερικές κονκάρδες για να βάλω στο τζάκετ μου. Τα υπόλοιπα παιδιά στη συγκέντρωση μου έδωσαν επίσης το κουράγιο να σταματήσω να κρύβω ποια είμαι. Πολλά από αυτά είναι φανερά στα σχολεία τους.

Έχω πει μόνο σε ένα άτομο ότι είμαι λεσβία. Είναι ο καλύτερός μου φίλος. Του το είπα γιατί, παρόλο που η γνώμη του για τους γκέι άντρες δεν είναι η καλύτερη, πιστεύει ότι οι λεσβίες είναι κουλ. (Θέλει μία για φιλενάδα. Δεν του έχω τονίσει ότι αμφιβάλλω πως μια λεσβία θα ήθελε να είναι το κορίτσι του.) Δεν πρόκειται για την καλύτερη υποστήριξη, αλλά είναι υποστήριξη.

Πέρα από αυτό, κανείς δεν ξέρει. Πιστεύω ότι λιγοστά άτομα υποψιάζονται, αλλά δεν έχουν πει κάτι. Υπάρχουν φορές που νιώθω μια τεράστια παρόρμηση απλά να το πω στον κόσμο, αλλά τότε η κοινή λογική μου με συγκρατεί – ή, μάλλον, ο φόβος μου με συγκρατεί. Δεν έχω στενές φιλίες με κάποιο κορίτσι, αλλά μπορώ να τις δω που γίνονται νευρικές στην παρουσία μου, ακόμα και τρομαγμένες. Μπορώ να φανταστώ μια συνεδρία στο γραφείο του συμβούλου και ίσως ένα τηλεφώνημα στη μητέρα μου.

Η μητέρα μου είναι το τελευταίο άτομο που θα το έλεγα. Δεν είμαστε στενά δεμένες και πιθανά ποτέ δεν θα γίνουμε. Δεν είμαι βέβαια καν ότι θα κρατήσω επαφή μαζί της όταν θα μετακομίσω. Θα ένιωθα τελείως άβολα να την αντιμετωπίσω – ή οποιονδήποτε άλλο – αν το γνώριζε. Δεν ντρέπομαι πια που είμαι γκέι, ούτε υποκρίνομαι ότι με ενδιαφέρουν τα αγόρια. Αλλά δεν έχω φτάσει ακόμα στο σημείο που να μπορώ να το φωνάξω στον κόσμο. Δεν έχει καθόλου να κάνει με τη σεξουαλικότητά μου· απλά η αυτοεκτίμησή μου είναι μειωμένη.

Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να οπισθοδρομεί σε αυτό τον παλιό τρόπο σκέψης. Αποκαλώ τα κορίτσια που δεν συμπαθώ «νταλικιέρισσες» και τα αγόρια που δεν συμπαθώ «πούστηδες» και «αδερφές.» Δεν είναι συνειδητή μείωση των ομοφυλόφιλων· αυτό θα ήταν υποκριτικό. Είναι απλά ότι έχω μάθει να συνδέω αυτές τις λέξεις με πράγματα που δεν συμπαθώ. Θα πάρει καιρό να εξαλείψω όλη αυτή την πλύση εγκεφάλου. Πιάνω τον εαυτό μου να κοροϊδεύει θηλυπρεπείς άντρες, και να λέω στον εαυτό μου, «Θεέ μου, τι αδερφή!» Μετά σταματώ και μου λέω, «Λοιπόν, έχεις θράσος.» Προσπαθώ σκληρά να σταματήσω αυτόν τον τρόπο σκέψης, γιατί δεν θέλω να είμαι σαν τον Ρόι Κον και να μαστιγώνω τους γκέι για να κρύψω τη δική μου ομοφυλοφιλία.

Την ίδια στιγμή, όμως, πιάνω όντως τον εαυτό μου να υπερασπίζεται τους γκέι όταν ακούω να δεχόμαστε επιθέσεις στο σχολείο, ακόμα κι όταν αυτό γίνεται από φίλους μου. Είναι πολύ στενόμυαλοι όσον αφορά τους ομοφυλόφιλους, και προσπαθώ να τους κάνω να αποβάλλουν τα στερεότυπα που τους έχουν ταΐσει, όπως ο PRYSM με απάλλαξε από τα δικά μου. Συμβιβάζομαι με τον λεσβιασμό μου, και μερικές φορές νιώθω ένα κύμα υπερηφάνειας. Αισθάνομαι αρκετά άνετη στην παρέα γκέι αντρών, και παρατήρησα ότι δεν έχω την παρόρμηση να κοροϊδέψω κάποιον. Συχνά νιώθω την παρόρμηση απλά να συγχρωτίζομαι με άλλα γκέι άτομα· αισθάνομαι ότι ανήκω εκεί. Σχεδόν ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι ανήκω κάπου.

Δεν είναι εύκολο να είσαι γκέι έφηβη: το να βγεις ραντεβού είναι δύσκολο. Δεν έχω κάνει ακόμα σχέση. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω απογοητευμένη από τις αντιλήψεις του κόσμου. Αλλά τώρα που αποδέχομαι αυτό που είμαι, δεν θα το άλλαζα για τίποτα στον κόσμο.

Κονκόρντ, Καλιφόρνια

Είμαι δεκαοχτώ χρόνών και γκέι. Πάντοτε μου άρεζε να κοιτάζω τα κορίτσια, αλλά ποτέ δεν το είπα σε κάποιον, γιατί έλπιζα ότι θα το ξεπερνούσα με την πάροδο του χρόνου. Όταν ήμουν δεκατριών, περίπου όταν βγήκαν Οι Άγγελοι του Τσάρλι, ερωτεύθηκα την Κέιτ Τζάκσον. Πίστευα ότι θα το ξεπερνούσα με την πάροδο του χρόνου. Αυτό δεν συνέβη· τα γκέι αισθήματά μου συνέχισαν να γίνονται όλο και πιο έντονα.

Το πρώτο πραγματικό γκέι άτομο που γνώρισα ήταν ένας φίλος, ο Τζάστιν. Μια μέρα με πλησίασε και είπε, «Είμαι γκέι.» Δεν τον πίστευα στην αρχή, γιατί τον ήξερα για χρόνια και πάντα είχε πολλές φιλενάδες.

Μια βραδιά ο Τζάστιν μου ζήτησε να πάμε στο The Rocky Horror Picture Show. (Σε περίπτωση που δεν το ξέρετε, πολλοί γκέι και μπάι πηγαίνουν εκεί.) Πήγα και είχε πλάκα. Άρχισα να πηγαίνω και να γνωρίζω τους πάντες εκεί. Μια βραδιά πήγα στο Rocky λίγο πιωμένη, γιατί είχα πάει σε ένα πάρτι πριν. Ήμουν στο λόμπι μιλώντας σε μερικούς φίλους και αυτό το κορίτσι που πραγματικά μου άρεζε μπήκε μέσα. Μας πλησίασε, είπε, «Γεια,» και ρώτησε αν μπορούσαμε να μιλήσουμε. Πήγα μαζί της. Καθώς περπατούσαμε για την ταινία, είπε «Πώς τα περνάς;» Εγώ είπα, «Καλά, εσύ;» Τότε σταματήσαμε να περπατάμε, γύρισε και άρχισε με να φιλά. Άρχισα να της ανταποδίδω τα φιλιά. Ένα κορίτσι που πάει στο σχολείο μου μας είδε και τρομοκρατήθηκα μήπως και πει στον κόσμο για τη Τζένι κι εμένα.

Όταν πήγα στο σχολείο τη Δευτέρα, νόμιζα ότι όλοι γνώριζαν. Δεχόμουν παράξενα βλέμματα από τα άτομα στην τάξη μου την πρώτη ώρα. Όταν έφτασε η δεύτερη ώρα, τα μάτια όλων ήταν στραμμένα επάνω μου. Δεν ήξερα τι να κάνω. Απλά στάθηκα εκεί για ένα λεπτό και μετά πήγα και κάθισα. Έπειτα από το μάθημα είχαμε πρωινό κολατσιό. Πήγα σ’ όλες τις φίλες που κάνουμε παρέα. Ήταν έξι από αυτές. Τις πλησίασα και πέντε από αυτές απλά σηκώθηκαν και έφυγαν. Μόνο μια φίλη έμεινε καθισμένη εκεί.

«Τι συμβαίνει; Όλη την ημέρα ο κόσμος με κοιτά και με δείχνει.»

«Υπάρχει μια φήμη ότι σε είδαν να φιλάς ένα κορίτσι το βράδυ της Παρασκευής.»

«Ώστε αυτό είναι. Δε χρειάστηκε πολύς χρόνος στην Πέγκι να το ανακοινώσει σε όλους.»

«Λοιπόν, είναι αλήθεια;»

«Ναι, είναι αλήθεια, είμαι γκέι.»

«Ω.»

«Έχει σημασία;»

«Ούτε κατά διάνοια.»

Από όλες τις στρέιτ φίλες μου, η Νταϊάνα ήταν η μόνη που παρέμεινε φίλη μου. Άρχισε να πηγαίνει να βλέπει το Rocky, και έπειτα από λίγο μου φανερώθηκε και τώρα είμαστε ερωμένες.

Είμαι φανερή σε όλους τους φίλους μου. Η μαμά και ο μπαμπάς το ξέρουν, αλλά ποτέ δεν μιλάνε γι’ αυτό – τουλάχιστον όχι όταν εγώ ή η Νταϊάνα είμαστε παρούσες. Κάνω παρέα με γκέι φίλες τώρα, γιατί μπορώ να είμαι ο εαυτός μου μαζί τους και μπορώ να δείχνω τα αισθήματά μου για τη Νταϊάνα και κανείς δεν θα μας κοιτάξει και θα πει «Κοίτα τις ανώμαλες.» Συνεχίζω να πηγαίνω στο Rocky, γιατί μπορείς να είσαι ο εαυτός σου εκεί, όχι ό,τι σου λένε οι άλλοι να είσαι. Επίσης δεν χρειάζεται να φιλάω στα κρυφά την Νταϊάνα. Όλη τη διάρκεια της εβδομάδας, το παίζω στρέιτ στη δουλειά και στο σχολείο. Αλλά το βράδυ της Παρασκευής, τα αφήνω όλα πίσω μου και γλεντώ με τη γυναίκα που αγαπώ.

Νέο Μεξικό

Μου αρέσει αυτός που είμαι. Έχω φτάσει να αποδέχομαι τον εαυτό μου με ψυχολογικούς όσο και σωματικούς όρους. Όχι μόνο μου αρέσει ο εαυτός μου, αλλά κι όλοι γύρω μου. Σήμερα, για μερικούς γκέι και ειδικά για τη νεολαία μας, αυτό είναι δύσκολο να το πεις. Το να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου όπως είναι, και μετά να αρχίσει να σου αρέσει ο εαυτός σου ολοκληρωτικά, είναι ένα εμπόδιο που μερικοί άνθρωποι δεν ξεπερνούν ποτέ. Αυτό από μόνο του είναι δύσκολο, αλλά τελικά το να το κανεις και έπειτα να αρχίσεις να ζεις μια πλήρη και γεμάτη ικανοποίηση ζωή είναι πραγματικά πάρα πολύ, έτσι; Είναι πράγματι υπερβολικό να ζητήσεις για μας να είμαστε σε θέση να βγούμε στην κοινωνία και να έχουμε δουλειές και να κυνηγάμε καριέρα και να ζούμε το «Αμερικάνικο Όνειρο»; Θα έπρεπε να παραμένουμε κρυφοί και να κρύβουμε τα αισθήματά μας, ζώντας για πάντα σε έναν προσποιητό κόσμο, ελπίζοντας ότι κανείς δεν θα μάθει για μας; Η πίεση ασκείται αναπόφευκτα στο μέγιστο βαθμό, κι ακόμα και οι μικρότερες αποφάσεις θα μπορούσαν να αλλάξουν τις ζωές μας ριζικά.

Όταν συνειδητοποίησα ότι ήμουν ομοφυλόφιλος, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κάτσω κάτω και να κλάψω. Θρηνούσα για τον εαυτό μου, αλλά περισσότερο έκλαιγα γιατί δεν συμβάδιζα με τους υπόλοιπους. Δεν ήταν δυνατόν να είμαι τέτοιος, επειδή «απλά δεν ήταν σωστό.» Απορούσα γιατί με έλκυε το ίδιο φύλο και γιατί ένιωθα επιθυμίες που ήξερα ότι δεν θα έπρεπε να νιώθω. Αφού συμβιβάστηκα με τη σεξουαλικότητά μου, αποφάσισα να καταπνίξω τα αισθήματά μου, αν όχι για το δικό μου καλό, τουλάχιστον για καλό των αγαπημένων μου. Αποφάσισα να προσπαθήσω να βγαίνω ραντεβού με κορίτσια και εξερεύνησα τα συρτάρια όπου ο πατέρας μου μάζευε τα Playboy του. Αν η «φυσικότητά» μου δεν επρόκειτο να έλθει από μόνη της, τότε ήμουν έτοιμος να την εξαναγκάσω στον εαυτό μου. Αναδιφούσα σε οτιδήποτε αρρενωπό. Εγγράφηκα στο μπέιζμπολ του Λίτλ Λιγκ, στο μπάσκετ του Κλαμπ των Αγοριών και σε κάθε λογής αθλήματα. Άρχισα να διαβάζω βιβλία για αυτοκίνητα και μηχανές. Σταμάτησα να βγαίνω με την μεγαλύτερη αδερφή μου. Έκανα μερικές δραστικές πράξεις – οι οποίες έλπιζα θα με ανάγκαζαν να κάνω πλήρη μεταστροφή και να γίνω ετεροφυλόφιλος.

Ήμουν ικανοποιητικός στα αθλήματα – ούτε ο Ρέτζι Τζάκσον ούτε ο «Μαγικός» Τζόνσον, αλλά έπαιζα στη θέση μου αρκετά ικανοποιητικά. Μιλούσα το ίδιο βρόμικα με τα άλλα αγόρια στα αποδυτήρια, και κρέμασα μέχρι και δισέλιδες φωτογραφίες γυμνών γυναικών στο ντουλάπι μου. Αλλά εκείνη η κρυφή παρόρμηση να παρακολουθώ όλα τα αγόρια όταν έκαναν ντους πάντοτε επέστρεφε για να με στοιχειώσει. Πάντοτε βεβαιωνόμουν ότι ήμουν ο τελευταίος στο ντους, και πλενόμουν μόνος, γιατί φοβόμουν τα χειρότερα – μια στύση. Μετά το μάθημα της γυμναστικής, βρισκόμουν με τα παιδιά και συμμετείχα στον ανοιχτό τους πόθο για το αντίθετο φύλο, αλλά ταυτόχρονα χτυπούσα το κεφάλι μου απορώντας για τον εαυτό μου.

Εκείνη την εποχή, ήμουν δεκαπέντε και δεν είχα βγει ποτέ με κορίτσι και μερικοί από τους φίλους μου είχαν αρχίσει να το προσέχουν. Ένα από στενότερα φιλαράκια μου αποφάσισε να με «βοηθήσει» και μου τα κανόνισε με ένα όμορφο κορίτσι. Διστακτικά συμφώνησα για το ραντεβού και μάλιστα ανακάλυψα τον εαυτό μου να νιώθει κάπως επηρμένο στην προοπτική «να το κάνουμε.» Λοιπόν, πήγα στο ραντεβού και ο χρόνος έδειχνε να περνά βιαστικά. Πρώτα σε μια ταινία, έξω για φαγητό… μετά τι; Το κορίτσι γνώριζε ότι ήμουν κάπως εσωστρεφής, έτσι έκανε αυτή τις πρώτες κινήσεις και με ρώτησε αν ήθελα να πάμε στο πάρκο. Συμφώνησα και οδήγησα το αυτοκίνητο εκεί. Καθίσαμε κάτω από μια μεγάλη δρυ κι εκείνη τύλιξε τα χέρια της γύρω από το κορμί μου και πλησίασε πάρα πολύ κοντά μου. Να πάρει η ευχή, η κατάσταση μου ήταν ξένη. Ένα κορίτσι να κάνει την πρώτη κίνηση – τι υποτίθεται ότι έπρεπε να κάνω; Άρχισε να μιλά για κάτι τετριμμένο, δεν μπορώ να θυμηθώ τι, και εντελώς αναπάντεχα έβαλε τα χείλη της πάνω στα δικά μου και άρχισε να με φιλά. Άνοιξε το στόμα της και προσπάθησε να με βάλει να ανοίξω το δικό μου. Αφού απέτυχε να με διεγείρει, με ρώτησε τι πήγαινε στραβά. Σκαρφίστηκα μια χαζή δικαιολογία και είπα ότι έπρεπε να πάω σπίτι. Εκείνη το πήρε προσωπικά και εξοργίστηκε. Αφού το ραντεβού επιτέλους τελείωσε, πήγα σπίτι και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου, αφήνοντας να με πάρει ο ύπνος κλαίγοντας.

Όταν έγινα δεκάξι, αποφάσισα να απορρίψω το ηλίθιο προσωπείο και να αποδεχτώ τον εαυτό μου ολοκληρωτικά. Ήταν δύσκολο. Κατοικώ σε μια μικρή πόλη με στενόμυαλους ανθρώπους, και δεν υπήρχε κάνεις για να του ανοιχτώ. Πιστεύω ότι πραγματικά ωρίμασα στη σκέψη κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης και, φυσικά, τα κρατούσα όλα αυτά σφραγισμένα μέσα μου ενώ πραγματικά ποθούσα να μιλήσω σε κάποιον. Σκέφτηκα να το πω στην οικογένειά μου, αλλά δεν επρόκειτο να καταλάβουν· επίσης, κανείς από τους φίλους μου δεν ικανός να καταλάβει. Σε ποιον μπορούσα να στραφώ; Η τελευταία μου ελπίδα ήταν ο Θεός. Του τα εξομολογήθηκα όλα, ρωτώντας Τον αν ήμουν παράξενος ή διεστραμμένος ή, το χειρότερο απ’ όλα, αν η ομοφυλοφιλία ήταν αμαρτία. Παρόλο που δεν έλαβα ποτέ άμεση απάντηση από Εκείνον, βρέθηκα κοντά Του και ένιωσα πολύ καλά αφότου Του «μίλησα.»

Ξεκίνησα την πρώτη λυκείου με ανανεωμένη αυτοπεποίθηση. Βρέθηκα πολύ κοντά στο Θεό και μοιραζόμασταν μια αμοιβαία αγάπη. Περίπου εκείνη την εποχή, συνάντησα ένα πραγματικά ωραίο νεαρό άντρα περίπου στην ηλικία μου. Τα περισσότερα μαθήματα ήταν κοινά και γίναμε στενοί φίλοι στη διάρκεια των τελευταίων μηνών του σχολείου. Ποτέ, όμως, δεν σκέφτηκα να του αναφέρω ότι είμαι γκέι, τουλάχιστον όχι τότε. Η γνώμη του για τους γκέι ήταν πολύ αρνητική· μερικές από τις σκληρές λέξεις του όταν τυχαία ανέφερα το θέμα περιλάμβαναν τους «ψωλογλύφτες», «πούστηδες» και «αδερφές.» Μιλούσε γι’ αυτούς με ολοσχερή σιχασιά. Αυτό πραγματικά με πλήγωνε εσωτερικά, και έπρεπε να ζω μια ζωή που απεχθανόμουν – μια ζωή υποκρισίας.

Αφού δεθήκαμε στενά, αποφάσισε ότι ήθελε να αποκτήσει ταχυδρομική θυρίδα ώστε να μπορεί να λαμβάνει αλληλογραφία που δεν ήθελε να του στέλνουν στο σπίτι. Συμφώνησα και αποκτήσαμε μια θυρίδα μαζί. Περίπου εκείνη την εποχή, είχα γνωρίσει έναν υπέροχο άντρα από το προσωπικό των Νέων της Γκέι Κοινότητας, και αλληλογραφούσε μαζί μου. Τα γράμματα από αυτόν απαγορεύονταν στο σπίτι μου, κι έτσι σκέφτηκα ότι δεν θα έβλαπτε να λαμβάνω κάποια γράμματα από αυτόν στη θυρίδα. Ο φίλος μου ήταν ένας μικρός περίεργος τύπος και έλαβα ένα δέμα μια μέρα που ήταν σχισμένο στις άκρες. Σκέφτηκε ότι δεν θα έβλαπτε πραγματικά αν άνοιγε το δέμα, κι έτσι έπραξε. Το δέμα περιείχε κάποια βιβλία για γκέι νέους που είχα παραγγείλει. Τώρα όλα τα άπλυτα είχαν βγει στη φόρα.

Με ρώτησε για το δέμα και αποφάσισα να σταματήσω να το αρνούμαι. Φανερώθηκα στον καλύτερο φίλο μου. Του είπα ότι ήμουν ομοφυλόφιλος κι ότι λάμβανα έντυπα πάνω στο ζήτημα. Στο στάδιο αυτό της ζωής μου, είναι ακόμα πολύ δύσκολο να συζητώ τις συνέπειες της απόρριψής του. Δεν έχω ξεπεράσει ακόμα την απώλεια του φίλου μου, και πιθανά ποτέ δεν θα το πετύχω. Αλλά έμαθα μερικά πραγματικά πολύτιμα μαθήματα για τη ζωή, και τα έμαθα αρκετά νωρίς, ελπίζω, για να αποφύγω επιπλέον απώλειες. Έμαθα ότι οι άνθρωποι είναι μοναδικοί με το δικό τους ιδιαίτερο τρόπο, και έμαθα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι περισσότερο πρόθυμοι να αποδεχτούν τους παραδοσιακούς τρόπους παρά τους μοντέρνους.

Θα μπορούσα να συνεχίσω και να συζητώ το χαμό του φίλου μου, τις οδυνηρές νύχτες που έκλαιγα και απορούσα, τις γεμάτες αηδία ματιές που μου έριχνε στο σχολείο και το γεγονός ότι είχα να αντιμετωπίσω τον πόνο τόσο νωρίς. Αλλά γιατί να πω αυτό που κάθε άνθρωπος πρέπει να μάθει από μόνος του; Αυτό είναι πραγματικά το θλιβερό μέρος του όλου ζητήματος: μας ζητάνε να κρατήσουμε τόσο πολύ βάρος στους ώμους μας και μετά να προσπαθήσουμε να ζήσουμε τη ζωή όπως οποιοσδήποτε άλλος. Καθένας βιώνει τον πόνο, το κενό του χαμού κάποιου που αγαπά πάρα πολύ. Αλλά γιατί θα έπρεπε να βασανιζόμαστε και να γελοιοποιούμαστε; Υπάρχουν τόσες πολλές αναπάντητες ερωτήσεις. Ίσως, κάποια μέρα, κάποιος συνειδητοποιήσει σε τι γελοία δυσχέρεια βάζει η κοινωνία τους ομοφυλόφιλους. Μέχρι τότε, φαντάζομαι ότι πρέπει να κρατάμε την πίστη και να μη σταματάμε ποτέ να πολεμούμε. Πιστεύω ακράδαντα ότι όλοι θα βιώσουν την απόλυτη ευτυχία – μπορεί να είναι μόνο για ένα λεπτό της ημέρας, αλλά όλοι θα μάθουν με τι μοιάζει να είσαι χαρούμενος, ελεύθερος και ανεξάρτητος. Σαλόμ.

Σιάτλ, Ουάσιγκτον

Το δυσκολότερο πρόβλημα που προκλήθηκε από την ομοφυλοφιλία μου ήταν ότι είχα να αντιμετωπίσω τις θρησκευτικές πεποιθήσεις με τις οποίες μεγάλωσα. Το να τις αντιμετωπίσω ήταν δυσκολότερο από όλα αυτά τα χρόνια που με αποκαλούσανε διάφορα ονόματα, τα χρόνια της απόρριψής μου από τους συνομηλίκους μου και το χρόνο που ξόδεψα για να ξανακερδίσω την κατανόηση της οικογένειάς μου.

Οι θρησκευτικές μου ρίζες είναι Πεντηκοστιανές και Βαπτιστικές. Κάθε μια από αυτές θα αρκούσε να μου προκαλέσει σοβαρά ψυχικά προβλήματα, αλλά με τις δύο σε συνδυασμό και με την ομοφυλοφιλία μου στην κορυφή, απορώ πώς πραγματικά κατάφερα να φτάσω μέχρι εδώ με τα αισθήματα προς το Θεό ακέραια!

Αποδέχτηκα τους περισσότερους κανόνες και δόγματα που προτείνονται και από τα δύο αυτά δόγματα. Δίδαξα στο σχολείο της Βίβλου και στο Κυριακάτικο σχολείο και ηγούμουν των χορωδιών και των παιδιών και των ενηλίκων. Κατανοούσα τη σύλληψη τέτοιων πρακτικών όπως του «Πρέπει να γεννηθείς ξανά» ενώ προσευχόμουν. Είχε γίνει ξεκάθαρο κι από τις δύο αυτές εκκλησίες ότι:

1. Ναι, οι ομοφυλόφιλοι υπήρχαν.

2. Οι ομοφυλόφιλοι ήταν καταδικασμένοι για μια αιωνιότητα στην Κόλαση.

3. Οι ομοφυλόφιλοι δεν είχαν θέση στην κοινωνία.

Φυσικά, ποτέ δεν ρώτησα για την ομοφυλοφιλία, ούτε καν συνέδεσα αυτά για τα οποία μιλούσαν με το γεγονός ότι ελκυόμουν σεξουαλικά από άλλους άντρες. Πάντοτε σκεφτόμουν τους ομοφυλόφιλους ως γηραιούς άντρες που έβγαζαν για βόλτα κανίς με λουράκια με ψεύτικα διαμάντια και φορούσαν μεϊκάπ. Ποτέ δεν σκέφτηκα, ονειρεύτηκα ή συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν, ή ότι είχαν υπάρξει, ομοφυλόφιλοι στην ηλικία μου. Από την πρώτη μου σεξουαλική αφύπνιση στην ηλικία των δέκα, γνώριζα ότι με διέγειραν σεξουαλικά οι άντρες. Μόνο όταν έγινα δεκαπέντε άρχισα να συνειδητοποιώ ότι οι άνθρωποι που είχα ακούσει να καταδικάζονται ξανά και ξανά – οι άνθρωποι που οι θρησκευτικοί μου ηγέτες έβλεπαν ως τους καταστροφείς της ηθικής – κι εγώ ήμασταν το ίδιο. Ήμουν ένας από αυτούς.

Αυτό με εξόργισε όσο και με φόβισε. Με φόβισε γιατί τώρα πίστευα ότι ήμουν καταδικασμένος στην Κόλαση. Με εξόργιζε γιατί αισθανόμουν ότι όλη η εκκλησιαστική δουλειά που είχα κάνει είχε πάει στράφι κι ότι ο Θεός με κάποιον τρόπο με είχε απογοητεύσει και επέτρεπε την ψυχή μου να αλωθεί από τον Διάβολο.

Προσπάθησα να αλλάξω τον εαυτό μου. Προσευχόμουν κάθε μέρα να έχω κάποιο σεξουαλικό αίσθημα για τα κορίτσια. Προσευχόμουν να αρχίσουν να μου αρέσουν τα αθλήματα. Προσευχόμουν να σταματήσω να παρακολουθώ αθλήματα απλά για να κοιτάζω τους άντρες. Αλλά δεν ήλθε καμία αλλαγή.

Η θρησκεία ήταν η σανίδα σωτηρίας μου, το προπύργιό μου, το ένα πράγμα στο οποίο ήμουν καλός. Στο γήπεδο πάντα όλες η ομάδες με επέλεγαν τελευταίο. Μετά θα προχωρούσα στο να χάνω στους αγώνες χάνοντας τη μπάλα. Όχι σκόπιμα – απλά δεν μπορούσα να μπω στο πνεύμα των αγώνων. Και έπειτα από χρόνια λεκτικής κακομεταχείρισης δεν είχα καμία επιθυμία να προσπαθήσω και να βελτιώσω τις αθλητικές μου δεξιότητες. Αλλά στην εκκλησία! Ήμουν ο πρώτος στη διεύθυνση των τραγουδιών, στη βοήθεια με την προσφορά και την κοινωνία, στη διδασκαλία. Και τώρα αισθανόμουν ότι πλέον δεν είχα κάτι στο οποίο να είμαι «καλός» κι ότι δεν αγαπιόμουν και προστατευόμουν από έναν Θεό στον οποίο είχα αφοσιώσει τη ζωή μου. Οι προσευχές μου πάντα ήταν η κρυφή μου παρηγοριά και τώρα αισθανόμουν ότι απλά μιλούσα στον άνεμο.

Για πάνω από πέντε χρόνια, παρόλο που ακόμα παρέμεινα το ίδιο ενεργός στα εκκλησιαστικά μου προγράμματα όσο πάντα, απλά ακολουθούσα το τελετουργικό. Ακόμα πίστευα στο Θεό, αλλά δεν είχα πραγματικά αισθήματα ότι ο Θεός πίστευε σε εμένα.

Είχα γίνει είκοσι μέχρι να ξαναβρώ το αίσθημα της αγάπης του Θεού ξανά. Επιτέλους αποδεχόμουν τη σεξουαλικότητά μου και αντιμετώπιζα το γεγονός ότι παρόλο που θα πήγαινα στην Κόλαση η ζωή συνεχιζόταν. Αποφάσισα να εμπιστευτώ τη θλίψη μου στον καλύτερό μου φίλο. Είχα μεγαλώσει μαζί του και τον εμπιστευόμουν· επιπλέον, δεν μπορούσα πια να κρύψω τα αισθήματά μου για τη σεξουαλικότητά μου και είχα ανάγκη εκτόνωσης. Προς τρομερή κατάπληξή μου, αυτός με τη σειρά του μου είπε ότι ήταν επίσης γκέι κι ότι αγωνιζόταν με τα ίδια προβλήματα της «απόρριψης από το Θεό.» Ήμουν περισσότερο τυχερός από τους πιο πολλούς που μου συνέβη αυτό, καθώς ο φίλος μου μπόρεσε να με συστήσει σε έναν πολύ σοφό και υπέροχο πάστορα που άνοιξε τα μάτια μου και με βοήθησε να ξανανοίξω την καρδιά μου. Μαζί, αυτός κι εγώ, διαβάσαμε τις Γραφές που είχαν στοιχειώσει τη ζωή μου. Μου κατάδειξε ότι κάθε μια από αυτές μπορούσε να αναγνωσθεί ώστε να εννοεί ό,τι ήθελε ο καθένας. Μου έδειξε πώς τα πιστεύω διέφεραν από θρησκεία σε θρησκεία. Κι ότι ήταν η αποδοχή μου του λόγου του ανθρώπου, παρά η αποδοχή μου του αισθήματος της αγάπης και ειρήνης που ένοιωθα πριν, που προκαλούσε τον πόνο μου και το αίσθημα μη κοινωνίας με το Θεό. Όπως είπε, η ζωή μού δόθηκε από το Θεό και αυτά τα αισθήματα ήταν μέρος του Όλου που είχε δημιουργήσει ο Θεός. Αφού μίλησα μαζί του, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι είχα επιτρέψει τη ζωή μου να αλλάξει και να κυβερνάται από απλές υποκριτικές ιδέες και την άγνοια. Ήμουν ακόμα το ίδιο άτομο που πάντα ήμουν, και ο Θεός με αγαπούσε το ίδιο όσο κι όταν ήμουν δέκα. Ήταν τέτοια ανακούφιση να μάθω ότι μπορούσα να είμαι Χριστιανός και γκέι, παρά να παραδεχτώ απλά το γεγονός ότι ήμουν γκέι και να προσπαθώ να είμαι Χριστιανός.

Η θρησκεία και τα θρησκευτικά πιστεύω μπορούν να είναι το ίδιο δυνατά με τις σεξουαλικές ορμές που αντιμετωπίζει ένας έφηβος· τουλάχιστον έτσι ήταν στη δική μου περίπτωση. Το ερώτημα αν θα κάνεις σεξ ή όχι είναι ένα πράγμα, αλλά το δίλημμα του να επιθυμείς ένα τύπο σεξουαλικής επαφή για την οποία σου λένε ότι δεν υπάρχει συγχώρεση από το Θεό μπορεί να είναι καταστροφικό. Είναι ήδη δύσκολο να αντιμετωπίζεις τη λοιδορία, τη χλεύη και τον εξοστρακισμό από τους συνομηλίκους σου. Αλλά όταν η θρησκεία σου, η μία και μοναδική ασφάλεια που έχεις μάθει να γνωρίζεις σε αποστρέφεται, το κενό δεν μπορεί να γεμίσει με κανένα τρόπο.

Είναι ατυχές που δεν δείχνουν όλοι την κατανόηση και τη φροντίδα που είχε το άτομο στο οποίο μίλησα. Είναι επίσης ατυχές ότι τον καιρό που οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι ανακαλύπτουν τη σεξουαλικότητά τους, είτε είναι γκέι είτε στρέιτ, τα θρησκευτικά τους ήθη και αξίες έχουν ήδη εδραιωθεί. Σε κάποιον που συνομιλεί με νεαρά γκέι άτομα που είναι μπερδεμένα με τη σύγκρουση της θρησκείας τους με τη σεξουαλικότητά τους, θα πρότεινα πρώτα να μεταδοθεί το μήνυμα ότι έχουν κτιστεί και αγαπηθεί από το Θεό τους πριν αποκτήσουν συναίσθηση της σεξουαλικότητάς τους, κι αυτό δεν έχει αλλάξει. Αυτό που έχει αλλάξει είναι οι σεξουαλικές αξίες και τα αισθήματα στη ζωή τους. Πρέπει να προσπαθήσουν στην πάροδο του χρόνου να κατανοήσουν ότι αυτοί, όπως κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που έχει ζήσει ποτέ, πρέπει να αντιμετωπίσουν τα θρησκευτικά τους αισθήματα πρώτα απ’ όλα μέσα στην ίδια τους την ψυχή. Τότε, όπως ανέφερα πριν, πρέπει να διαβάσουν τις δικές τους Γραφές και να βρουν ότι αυτές μπορούν να αναγνωστούν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, κι ότι πρέπει να τις διαβάσουν και να τις εφαρμόσουν στη ζωή τους ως άτομα που είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα Χριστιανοί, Καθολικοί, Εβραίοι, οτιδήποτε, και μετά ως ομοφυλόφιλοι. Αυτός είναι ο τρόπος που ξανακέρδισα το πνευματικό μέρος της ζωής μου που νόμιζα ότι είχα χάσει για πάντα.

Δύσκολα θα με πει κανείς θεολόγο ή μαθητή του ιεροδιδασκαλείου. Είμαι ένας 24χρονος φοιτητής κολεγίου. Ο αγαπημένος μου είναι είκοσι ενός και η αφοσίωση και λατρεία του Θεού υπήρξε σημαντικό μέρος της σχέσης μας για τα τελευταία τρία χρόνια. Ίσως οι αντιλήψεις μου και η ιστορία μου να είναι χωρίς νόημα για τους περισσότερους, αλλά αν μπορούν να βοηθήσουν έστω ένα άτομο να αποφύγει τα βασανιστήρια που αντιμετώπισα, τότε θα έχουν επιτύχει κάτι.

Μούρχεντ, Μισισιπής

Γνώριζα ότι ήμουν διαφορετικός από την ηλικία των πέντε ή έξι. Εκείνη την εποχή δεν καταλάβαινα τα αισθήματα μέσα μου ή τι σήμαιναν. Απλά ήξερα ότι με έλκυαν τα αγόρια. Δεν είχα ιδέα ότι άνθρωποι δέχονταν το μίσος γιατί τους άρεζαν και γιατί αγαπούσαν άτομα του ίδιου φύλου. Νόμιζα ότι σε όλους άρεζαν τα αγόρια. Σήμερα, δεν μπορώ να πιστέψω ότι ήμουν τόσο αφελής!

Καθώς μεγάλωνα, άρχισα να προσέχω ρεπορτάζ στις ειδήσεις. Έβλεπα ανθρώπους να διαμαρτύρονται και να φωνάζουν λέξεις όπως «αδερφές», «πούστηδες», «λεσβίες» και «ομοφυλόφιλοι». Πραγματικά με πονούσε και με φόβιζε να βλέπω ανθρώπους να κηρύσσουν με αυτόν τον τρόπο το μίσος. Απλά θεωρούσαν ότι εφόσον είσαι γκέι πρέπει να είσαι ανώμαλος ή κάποιο είδος σεξουαλικά παρεκκλίνοντα. Από τότε και μετά, έμαθα να κρατώ τη σεξουαλικότητά μου μυστική.

Έπειτα ήρθε η κρίση του AIDS. Όλοι οι ρεπόρτερ στην τηλεόραση στα μέσα της δεκαετίας του ’80 έλεγαν ότι πολλοί γκέι πέθαιναν από αυτή την καταστροφή. Πίστευα ότι απλά επειδή ήμουν γκέι, οι πιθανότητές μου να κολλήσω την ασθένεια θα ήταν υψηλότερες απ’ ότι αν ήμουν στρέιτ. (Αργότερα έμαθα ότι δεν υπάρχουν ομάδες υψηλού κινδύνου, μόνο συμπεριφορές υψηλού κινδύνου. Αυτό ήταν πολύ παρηγορητικό!)

Κατέρρευσα όταν πήγα στη πρώτη τάξη του γυμνασίου. Βυθίστηκα σε βαθιά κατάθλιψη και ώρες ώρες ήμουν έντονα αυτοκτονικός. Τελικά εγκατέλειψα το σχολείο γιατί δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα. Οι γονείς μου ήθελαν να μάθουν τι πήγαινε στραβά μαζί μου. Μου έθεταν ένα σωρό ερωτήσεις. Ήθελα να τους πω την αλήθεια, αλλά δεν μπορούσα. Άρχισα να αποσύρομαι από τη ζωή. Το μόνο που έκανα ήταν να μένω στο κρεβάτι και να ρωτάω το Θεό, «Γιατί εγώ;»

Άρχισα να καπνίζω και κατέληξα στη λήθη. Σταμάτησα να κάνω οτιδήποτε και να πηγαίνω οπουδήποτε. Ζούσα στην κρεβατοκάμαρά μου, βγαίνοντας μόνο όταν η οικογένεια έλειπε ή κοιμόταν. Έζησα κατ’ αυτό τον τρόπο σχεδόν δύο χρόνια. Όλο αυτόν τον καιρό που πέρασα μόνος, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν σεξουαλικότητά μου. Απλά ήξερα ότι πρέπει να είχα κάνει κάτι κακό και ο Θεός με τιμωρούσε. Πίστευα ότι, επειδή ήμουν γκέι, δεν μου άξιζε η ευτυχία και ότι δεν ήμουν άξιος οτιδήποτε θετικού. Τα πράγματα ήταν τόσο άσχημα ώστε σκεφτόμουν την αυτοκτονία ως το δρόμο για να ξεφύγω. Ήθελα να πεθάνω.

Ένα βράδυ, ήμουν μόνος στο σπίτι και αποφάσισα να απλώσω το χέρι και να ζητήσω βοήθεια. Κάλεσα το μόνο νούμερο που μπορούσα να βρω. Ήταν μια τηλεφωνική γραμμή για άτομα που το είχαν σκάσει από το σπίτι. Τους είπα ότι ήμουν γκέι κι ότι χρειαζόμουν βοήθεια. Με παρέπεμψαν σε μια τηλεφωνική γραμμή για γκέι και λεσβίες εφήβους που βρίσκονται σε κρίση. Τηλεφώνησα και μίλησα με το σύμβουλο για δύο ώρες. Το άτομο στο οποίο μίλησα με είπε ότι είναι εντάξει να είμαι γκέι κι ότι δεν ήμουν μόνος. Μου έστειλαν κάποιες πληροφορίες για τους γκέι εφήβους. Έμαθα ότι ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους σαν κι εμένα, ανθρώπους που έχουν περάσει αυτά που περνούσα. Ανθρώπους που νοιάζονταν.

Η ανάρρωσή μου ήταν αργή. Αλλά συνέβη. Κέρδισα πίσω όλα όσα είχα χάσει – την αυτοεκτίμησή μου. Άρχισα τελικά νιώθω πλήρης ξανά. Καθώς εξερχόμουν από την κατάθλιψή μου αποφάσισα ότι χρειαζόμουν κάποιον στο πλευρό μου. Έπρεπε να το πω σε κάποιον. Αυτός ο κάποιος ήταν η αδελφή μου, που ζούσε με την οικογένεια εκείνη την εποχή. Χρειάστηκα τέσσερις μήνες να βρω το κουράγιο να της το πω. Τελικά, μια μέρα που ήμαστε μόνοι στο σπίτι απλά το έκανα. Της είπα ότι ήμουν γκέι. Περίμενα μια αρνητική αντίδραση. Εκείνη απλά με κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα και μετά μου είπε ότι πάντοτε ήξερε πως ήμουν διαφορετικός. Μιλούσαμε όλη την υπόλοιπη μέρα. Για τα πάντα. Γελάσαμε και κλάψαμε επίσης.

Πήρα μεγάλο ρίσκο που το είπα στην αδερφή μου, αλλά όλα άλλαξαν προς το καλύτερο όταν της φανερώθηκα. Είναι πολύ υποστηρικτική. Όποτε αισθάνομαι άσχημα για κάτι που αφορά τη σεξουαλικότητά μου έχω κάπου να πάω. Βρίσκεται εκεί για μένα. Δεν κρίνει. Ακούει προσεκτικά και προσφέρει συμβουλές πώς να τα φέρω βόλτα. Τώρα δεν χρειάζεται να κρατώ όλα αυτά τα άσχημα αισθήματα μέσα μου. Μπορώ να τα εξωτερικεύσω, να τα αντιμετωπίσω και να πάω μπροστά. Η αδερφή μου είναι τόσο υποστηρικτική που τα ανέκδοτα για τους γκέι την ενοχλούν περισσότερο από ότι εμένα!

Δεν γνωρίζω άλλους γκέι εφήβους ακόμα, αλλά έχω δύο φίλους δι’ αλληλογραφίας που κατοικούν σε άλλες πολιτείες. Συζητούμε τα πάντα από πολιτική μέχρι σεξ.

Κλείνοντας, θέλω απλά να πω ότι βαθιά μέσα μου ξέρω πως θα έρθει η μέρα που οι γκέι, οι λεσβίες και οι αμφισεξουαλικοί δεν θα χρειάζεται να κρύβονται. Πρέπει να συνεχίσουμε να υπερασπίζουμε τους εαυτούς μας και να κάνουμε τους πάντες να καταλάβουν ότι είμαστε φυσιολογικοί άνθρωποι. Δεν είμαστε πολίτες δεύτερης κατηγορίας και δεν ανεχόμαστε να μας μεταχειρίζονται σαν τέτοιους. Αυτή τη στιγμή, βρίσκομαι στη διαδικασία απόκτησης απολυτήριου λυκείου μέσω ενός προγράμματος εκπαίδευσης από απόσταση. Σχεδιάζω να πάω στο κολέγιο. Συνειδητοποιώ ότι είμαι γκέι, είμαι περήφανος και κανείς δεν θα μου σταθεί εμπόδιο!

Νιου Τζέρσεϊ

Πάντοτε έτρεφα αισθήματα για το ίδιο φύλο. Περίπου δύο χρόνια πριν, κατάλαβα ότι ήμουν λεσβία. Φοβόμουν ένα σωρό πράγματα. Φοβόμουν ιδιαίτερα ότι η οικογένειά μου και οι φίλες μου θα το μάθαιναν και θα με απέρριπταν. Ήθελα να ταιριάξω τόσο πολύ με τους υπόλοιπους που έφτασα στο σημείο να βγαίνω ραντεβού με αγόρια. Προσπαθούσα να ευχαριστήσω τους πάντες εκτός από εμένα. Τότε αποφάσισα να σταματήσω να βασανίζω τον εαυτό μου και σταμάτησα να βγαίνω με αγόρια. Δεν έχω φανερωθεί ακόμα στις φίλες μου αλλά είμαι σίγουρη ότι κάποιες από αυτές θα έχουν τις υποψίες τους.

Η οικογένειά μου το έμαθε την προηγούμενη χρονιά, όταν η μητέρα μου κατάλαβε ότι ο φίλος μου ήταν στην πραγματικότητα κορίτσι. Περνάει βάσανα αντιμετωπίζοντας αυτή την κατάσταση. Αρνείται ότι είμαι γκέι και πιστεύει ότι κάποιος με έπεισε να γίνω έτσι. Πιστεύει ότι είμαι πολύ νέα για να γνωρίζω. Είχε πολλές ελπίδες για μένα. Ήθελε να παντρευτώ και να κάνω παιδιά. Μου λέει ότι θα γίνω στρέιτ μόλις γνωρίσω τον κατάλληλο άντρα.

Είναι δύσκολο να συναντήσω άλλους γκέι εφήβους. Μερικές φορές αισθάνομαι ότι είμαι η μοναδική. Γνωρίζω κάποιες ομάδες υποστήριξης, αλλά δεν θέλω να πάω μόνη μου.

Ουίλοου Γκρόουβ, Πενσιλβάνια

Είχα γκέι αισθήματα πολύ νωρίς στη ζωή μου. Μπορώ να θυμηθώ ότι ήθελα να φιλάω και να ακουμπάω άλλα αγόρια από την ηλικία των πέντε ή έξι. Τα άλλα αγόρια ταράζονταν όταν προσπαθούσα να τα φιλήσω. Ποτέ δεν κατάλαβα τι ήταν αυτή η έλξη αλλά έμαθα να την αποδέχομαι. Σκεφτόμουν τα αγόρια πολύ συχνά, αλλά ήμουν επίσης τσιμπημένος για κορίτσια στη δευτέρα. Τώρα σκέφτομαι τα αγόρια σχεδόν αποκλειστικά.

Παρόλο που γνώριζα ότι ήμουν «διαφορετικός» από πολύ νωρίς, δεν έκανα ποτέ την παραμικρή κουβέντα γι’ αυτό μέχρι που έγινα δεκαοχτώ. Ήμουν σιωπηλός πάνω στο ζήτημα για τουλάχιστον δεκατρία χρόνια.

Οι πρώτοι άνθρωποι στους οποίους φανερώθηκα ήταν οι εργαζόμενοι στη Συμβουλευτική Υπηρεσία του Γκέι Τηλεφωνικού Κέντρου στη γειτονική Φιλαδέλφεια. Τα δύο άτομα στα οποία μίλησα με βοήθησαν να καταλάβω ότι δεν ήμουν μόνος μου. Η Ντότι και ο Μπιλ μου έδωσαν πολλά εκείνες τις μοναχικές βραδιές όταν καλούσα το τηλεφωνικό κέντρο. Είμαι βαθύτατα ευγνώμων που βρίσκονταν εκεί για να τους μιλήσω.

Ένα άλλο μεγάλο βήμα στο φανέρωμά μου ήταν οι δύο πρώτες μου επισκέψεις στο Δωμάτιο του Τζιοβάνι και στην Ομάδα Γκέι Νεολαίας της Φιλαδέλφειας. Το Δωμάτιο είναι το μεγαλύτερο γκέι βιβλιοπωλείο στη χώρα και ίσως το μεγαλύτερο στον κόσμο. Τις λίγες φορές που πήγα εκεί, ήταν στα κρυφά. Σύντομα ερωτεύθηκα κάποιον από το προσωπικό εκεί και έγινα φίλος με μερικούς από τους υπόλοιπους. Αισθανόμουν πάρα πολύ φοβισμένος όταν πρωτοπήγα στο Δωμάτιο. Εισήλθα στο κατάστημα και έπεσα πάνω σε στοίβες από βιβλία. Αλλά οι άνθρωποι εκεί ήταν φιλικοί και υπομονετικοί. Το Δωμάτιο του Τζιοβάνι κατέχει έναν ξεχωριστό χώρο στην καρδιά μου.

Την πρώτη μέρα στην Ομάδα Γκέι Νεολαίας της Φιλαδέλφειας το στομάχι μου ήταν ένα μάτσο νεύρα. Δεν ήξερα τι να περιμένω. Θα με συμπαθούσαν αυτοί οι άνθρωποι; Θα συναντούσα κανένα γνωστό από το σχολείο; Ο φίλος μου ο Σκιπ μου έδωσε την ενθάρρυνση που είχα ανάγκη κι εγώ μπήκα στο γεμάτο καπνό δωμάτιο στο Κέντρο της Κοινότητας τελείως φοβισμένος αλλά περιμένοντας να περάσω καλά. Κι έτσι έγινε.

Είναι πέντε μήνες πλέον που πηγαίνω. Η ομάδα συναντιέται τα Σάββατα από τη μία μέχρι τις τρεις και έρχονται είκοσι με τριάντα άτομα. Η ομάδα αποτελείται από άντρες και από γυναίκες, από μαύρους και λευκούς. Μερικά θέματα που συζητήσαμε είναι το φανέρωμα, στρέιτ φίλοι, γονείς, λεσβίες μητέρες, σχέσεις, γκέι φίλοι, σεξ, ετεροφυλοφιλία, αυτοκτονία, τρανσέξουαλ, αυτοάμυνα στο βιασμό, ρατσισμός και σεξισμός στην κοινότητα, στράτευση, μπαρ, σεπαρατισμός και οτιδήποτε άλλο αφορά τις ζωές μας.

Έπειτα από τις συναντήσεις υποστήριξης, η ομάδα έχει δραστηριότητες συλλόγων όπως θεατρικός σύλλογος και συναντήσεις ποίησης. Στο θεατρικό σύλλογο παίζουμε τα σκετς μας σε ασυνήθιστες καταστάσεις ή παριστάνουμε τα αντικείμενα. Σχεδιάζουμε να δημοσιεύσουμε την ποίησή μας σε μορφή βιβλίου. Το μεγαλύτερο έργο που σχεδιάζεται τώρα είναι η πορεία για την Ημέρα Απελευθέρωσης της Κρίστοφερ Στριτ στη Νέα Υόρκη. Οργανώσαμε επίσης έναν επετειακό χορό για να γιορτάσουμε τα πρώτα γενέθλιά μας. Όπως είπε ένας φίλος στην Ομάδα Νεολαίας, οι νέοι γκέι είναι «πρωτοπόροι.» Είμαστε το μέλλον του γκέι κινήματος και κοινότητας.

Παρόλο που είμαι φανερός στην κοινότητα, επέλεξα να παραμείνω στη ντουλάπα στο σχολείο. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν υποπτεύονται. Σκέφτηκα ακόμα και να φορέσω ένα μπλουζάκι που να γράφει «ξέρω ότι ξέρεις.». Μια φίλη, η Λιζ, σύγκρινε μια φορά το να είσαι γκέι στο λύκειο με την εμπειρία του να βρέχεις τα παντελόνια σου στη δευτέρα δημοτικού. «Όλοι απομακρύνονται από εσένα.» Μερικές φορές η μοναξιά γίνεται πολύ επώδυνη. Πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν παρτίδες μαζί μου γιατί είμαι γκέι. Δεν γνωρίζω άλλα γκέι άτομα στο σχολείο – άντρες ή λεσβίες, μαθητές ή καθηγητές.

Αλλά η λυκειακή μου καριέρα ως δείγμα αδερφής σύντομα θα τελειώσει. Θα αποφοιτήσω σε τρεις εβδομάδες. Αυτό θα μου επιτρέψει να είμαι πιο δραστήριος στη γκέι κοινότητα και να εδραιώσω περισσότερες σχέσεις. Η αποφοίτηση θα μου επιτρέψει επίσης να πετύχω προσωπική ωρίμανση. Έπειτα από δώδεκα χρόνια παρενοχλήσεων στο σχολείο, θα νιώσω ένα νέο είδος ελευθερίας.

Μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς επιβίωσα της εχθρικής, μάτσο αντιμετώπισης προς τους γκέι ανθρώπους που είχα να αντιμετωπίσω πέντε μέρες την εβδομάδα. Παρόλα αυτά, μαθαίνω να είμαι περήφανος που είμαι γκέι.

Πρόσφατα γιόρτασα την εννιάμηνη επέτειο του φανερώματός μου στους γονείς μου. Φανερώθηκα στους γονείς μου το βράδυ της δεύτερης μέρας των Χριστουγέννων. Ξεκίνησα λέγοντας, «έχω κάτι να σας πω.». Η μητέρα μου αμέσως ρώτησε, «Εννοείς ότι παντρεύεσαι;»

«Ε, μαμά, όχι ακριβώς.»

Δεν χρειάζεται να πω ότι σοκαρίστηκαν. Οι πρώτες λέξεις της μαμάς μου ήταν, «Δεν σε πιστεύω.» Η αντίδραση του μπαμπά μου ήταν να μου πει ότι δεν ήμουν γκέι, ήμουν απλά μπερδεμένος. Μου είπε ότι οι νέοι άνθρωποι είναι συχνά αβέβαιοι για τη σεξουαλική τους ταυτότητα, κι ότι πολλά παιδιά πιστεύουν ότι είναι κάτι το οποίο δεν είναι – περνούν από φάσεις και όλα αυτά.

Εκείνο το βράδυ κατάφερα να πω στους γονείς μου πολλά από τα πράγματα που μόλις είχα ανακαλύψει. Μίλησα στους γονείς μου για τον έρωτα, τα στερεότυπα, την γκέι κοινότητα, τις σχέσεις και τη θρησκεία. Το κύριο μέλημα των γονιών μου ήταν η ασφάλειά μου και το να είμαι καλά. Εκείνη την περίοδο οι ειδήσεις εστιάζονταν πολύ στον Τζον Ουέιν Γκέισι, τον άντρα που κατηγορούταν για τη δολοφονία δεκάδων έφηβων αγοριών, κι έτσι η υπόθεσή του βρισκόταν στο μυαλό των γονιών μου. Συχνά τα μέσα είναι ένοχα ανακάλυψης μόνο της αρνητικής πλευράς από οτιδήποτε σχετίζεται έμμεσα με την ομοφυλοφιλία. Προσπάθησα να διδάξω στους γονείς μου με τι έμοιαζαν οι περισσότεροι γκέι και ότι ο φόνος και η βία δεν είναι περισσότερο μέρος της ζωής των γκέι απ’ ό,τι είναι για τους στρέιτ. Πιστεύω ότι πέτυχα να επιμορφώσω τους γονείς μου και να διαλύσω κάποιους από τους φόβους τους μέχρι ένα συγκεκριμένο βαθμό.

Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς πώς έχει αλλάξει η στάση των γονιών μου από τότε που φανερώθηκα σε αυτούς, και πόσο έχω αλλάξει και ωριμάσει. Η μητέρα μου έχει γίνει πιο υποστηρικτική απέναντί μου και λιγότερο φοβισμένη απέναντι στη γκέι κοινότητα. Μαθαίνει να είναι πιο ευαίσθητη απέναντι στα γκέι αισθήματά μου και να αποδέχεται περισσότερο τους γκέι φίλους μου. Για τη μαμά, αυτό είναι σπουδαίο επίτευγμα. Καταλαβαίνω τους αρχικούς φόβους και ενδοιασμούς της για τον άγνωστο κόσμο των ομοφυλόφιλων εξαιτίας του συντηρητικού υπόβαθρού της και της ανατροφής της.

Παρόλο που η μαμά έγινε πιο υποστηρικτική απέναντί μου, ο πατέρα μου δεν τα κατάφερε το ίδιο καλά. Ο μπαμπάς τώρα αρνείται να αντιμετωπίσει την ομοφυλοφιλία μου και δεν μπορεί να σχετιστεί με τη σεξουαλικότητά μου. Δεν έχουμε μιλήσει εδώ και πολύ καιρό και ίσως δεν το συζητήσουμε ποτέ ξανά. Καταλαβαίνω τα αισθήματα του μπαμπά για εμένα και τη σεξουαλικότητά μου. Μπορώ να φανταστώ γιατί είναι ομοφοβικός και γιατί είναι ενάντια στους γκέι που έχουν φανερωθεί. Για έναν άντρα της ηλικίας και του υποβάθρου του αυτό πρέπει να είναι αναμενόμενο. Αποδέχομαι τη στάση του και δεν προσπαθώ πλέον να τον αλλάξω. Συνειδητοποιώ ότι τα αισθήματα του πατέρα μου απέναντί μου σαν γιο του δεν έχουν αλλάξει.

Τσάπελ Χιλ, Βόρεια Καρολίνα

Το φανέρωμα σημαίνει διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικούς ανθρώπους. Για εμένα, ως γκέι άντρα, αναφέρεται σε μια μακρά διαδικασία αυτό-ανακάλυψης που με οδήγησε στο να συνειδητοποιήσω και να γιορτάσω τη σεξουαλικότητά μου. Αναφέρεται επίσης στο να λέω στους άλλους ότι είμαι γκέι. Η διαδικασία του φανερώματός μου με οδήγησε να πω στον εαυτό μου και στους άλλους, «Είμαι γκέι και είμαι περήφανος.»

«Άνθισα» αργά. Η σεξουαλική μου συναίσθηση ανέτειλε πιο αργά απ’ ότι στον περισσότερο κόσμο. Όταν ήμουν στο λύκειο, σκεφτόμουν ότι συγκεκριμένα αγόρια ήταν εμφανίσιμα· φοβόμουν μήπως είχα στύση στα αποδυτήρια. Αλλά δεν σκεφτόμουν ότι αυτό ήταν ασυνήθιστο. Νόμιζα ότι όλα τα αγόρια θαυμάζουν ένα ελκυστικό αντρικό κορμί.

Δεν νομίζω ότι είχα ακούσει τη λέξη «γκέι», μόνο «πούστης». Αυτά που είχα ακούσει γι’ αυτούς ήταν αρνητικά κι εγώ σίγουρα δεν ένοιωθα ανώμαλος. Δεν γνώριζα κανέναν που να ήταν γκέι και κανείς δεν αμφισβητούσε την υποτιθέμενη ετεροφυλοφιλία μου. Έβγαινα ραντεβού με κορίτσια και μερικές φορές τα φτιάχναμε, αλλά ποτέ δεν αγάπησα κάποια από αυτές. Κι όμως, δεν σκεφτόμουν ότι ήμουν διαφορετικός από τα άλλα παιδιά, μέχρι που…

Κάποια μέρα, στην τελευταία τάξη του λυκείου, βρισκόμουν στο βιβλιοπωλείο ενός εμπορικού κέντρου και είδα ένα περιοδικό που είχε την φωτογραφία ενός γυμνού άντρα που πόζαρε για κοσμήματα. Μου άρεσε αυτό που είδα. Νομίζοντας ότι είναι περιοδικό για άντρες, αγόρασα ένα τεύχος. Αργότερα, προς έκπληξή μου, διάβασα στο εξώφυλλο ότι ήταν «περιοδικό για γυναίκες»! Τότε άρχισα να υποψιάζομαι ότι δεν ήμουν σαν τα άλλα αγόρια. Κάτι σε μένα ήταν διαφορετικό· η αυτό-ανακάλυψή μου είχε αρχίσει.

Εισήχθηκα στο κολέγιο ενός μεγάλου πολιτειακού πανεπιστημίου ως ένα αφελές δεκαοκτάχρονο από μια μικρή νότια κωμόπολη. Δεν είχα γνωρίσει ακόμα κάποιον ομοφυλόφιλο, αλλά αυτό επρόκειτο να αλλάξει. Συνάντησα τον Τζέρι, μέλος μιας γκέι οργάνωσης στο πανεπιστήμιο που μίλησε στο μάθημά μου της ψυχολογίας. Παρόλο που δεν μπορώ να θυμηθώ τα λόγια του, θυμάμαι πολύ έντονα την παρουσία του. Ξανθός και ελκυστικός, κάθισε στην άκρη ενός τραπεζιού, με τα πόδια του να κουνιούνται ελεύθερα καθώς μιλούσε άνετα για το να είσαι γκέι. Το να είμαι γκέι δεν φαινόταν πια αδιανόητο. Αυτός δεν ήταν στερεότυπο, αλλά σάρκα και αίμα. Όπως εγώ. Και άρχισα να αναρωτιέμαι: Είμαι γκέι;

Το καλοκαίρι μετά το πρώτο έτος μού παρείχε μια συναισθηματική καμπή. Εργαζόμουν σε ένα μαγαζί με χάμπουργκερ μαζί με τον Πιτ, ένα παιδί από το λύκειο. Τα μάτια και το χαμόγελό του με δελέασαν και θυμάμαι που περιστασιακά ακουμπούσε το μπράτσο μου ή μου έριχνε μια στον πισινό. Λάτρευα να είμαι μαζί του, και όταν επέστρεψα στο κολέγιο το φθινόπωρο τον σκεφτόμουν συνεχώς. Ήμουν δεκαεννιά και ποτέ δεν είχα νιώσει τόσο θερμά για κάποιον. Αλλά ποτέ δεν του είπα ότι τον αγαπούσα. Δεν μπορούσα· ήταν υπερβολικά τρομαχτικό. Κι όμως, ο έρωτάς μου γι’ αυτόν πρόσθεσε καύσιμα σε μια φωτιά που φώτιζε ένα μονοπάτι προς τη σεξουαλική μου συναίσθηση.

Κατά τη διάρκεια του κολεγίου, πάλεψα για να καταλάβω τη σεξουαλικότητά μου. Περνούσα μια «ομοφυλοφιλική φάση»; Τι σήμαιναν τα αισθήματά μου; Πάλεψα για να κατανοήσω τα αισθήματα ενοχής του να είμαι γκέι. Ήταν σημάδι μια ψυχολογικής ασθένειας ή ανωριμότητας; Ήταν η ομοφυλοφιλία αμαρτία; Οι πολλές ερωτήσεις μου κατέληξαν σε δύο: Είμαι γκέι; Είναι εντάξει να είμαι γκέι;

Χρειαζόμουν βοήθεια για να βάλω τα πράγματα σε τάξη. Έτσι διάβασα πολλά βιβλία πάνω στην ομοφυλοφιλία από ψυχολογικές και Χριστιανικές προοπτικές. Μίλησα επίσης με έναν ψυχολόγο και αρκετούς ιερείς οι οποίοι με αποδέχτηκαν. Μου επέτρεψαν να εξερευνήσω τα σεξουαλικά μου αισθήματα με ειλικρίνεια. Με στήριξαν καθώς πάλευα να καταλάβω όχι μόνο τη σεξουαλικότητά μου, αλλά και τον εαυτό μου ως ανθρώπινη ύπαρξη.

Όταν ξεκίνησα το πτυχιακό μου έτος, ήμουν ακόμη ασαφής για τη σεξουαλικότητά μου. Είχα βγει ραντεβού με γυναίκες με αυξανόμενη συχνότητα, αλλά ποτέ δεν ένιωσα έρωτα για κάποια από αυτές. Ανακάλυψα ότι μπορούσα να αποδώσω σεξουαλικά με γυναίκα, αλλά οι ετεροφυλοφιλικές εμπειρίες δεν ήταν ικανοποιητικές συναισθηματικά. Δεν ένιωθα ούτε έρωτα ούτε συναισθηματική ενότητα με τις γυναίκες. Πραγματικά, είχα καταλήξει ότι ήμουν ανίκανος για ανθρώπινη αγάπη.

Στη διάρκεια εκείνου του έτους, ένιωσα και πάλι τον έρωτα όπως είχα νιώσει για τον Πιτ. Ο Στίβεν ήταν συγκάτοικος στον ίδιο διάδρομο και με έλκυε σωματικά και συναισθηματικά. Επιθυμούσα να είμαι μαζί του. Πειράζαμε ο ένας τον άλλο, αλλά ήμουν φοβισμένος να του πω για τον έρωτά μου. Τα αισθήματά μου για τον Στίβεν έριξαν κι άλλο λάδι στη φωτιά.

Στην ηλικία των είκοσι ένα, κοίταξα τα στοιχεία στη ζωή μου. Συνειδητοποίησα ότι οι μόνοι άνθρωποι που είχα ερωτευτεί ήταν άντρες και τώρα ήμουν ερωτευμένος με τον Στίβεν. Κατά τη διάρκεια του κολεγίου, τα γκέι αισθήματά μου είχαν γίνει σταδιακά δυνατότερα· οι σεξουαλικές μου φαντασιώσεις και όνειρα ήταν με άντρες. Παρόλο που δεν είχα κάνει σεξ με άντρα, γνώριζα πώς ένιωθα. Μέσα από τη ψυχολογική παρακολούθηση και τη μελέτη, κατέστη δυνατόν να πω, «Το γκέι είναι καλό.» Συνειδητοποίησα ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι ούτε αρρώστια ούτε αμαρτία. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου εξαμήνου μου, έπειτα από τέσσερα χρόνια συνειδητής πάλης, ήμουν ικανός να πω, «Είμαι γκέι και είμαι περήφανος.»

Πήγα στον πρώτο μου γκέι χορό (ήμουν τρομοκρατημένος!) και πέρασα υπέροχα. Αμέσως μετά την αποφοίτηση, γνώρισα τον Στιούαρτ. Ερωτευθήκαμε και για πρώτη φορά μοιράστηκα έρωτα και σεξ με έναν άντρα. Ένιωσα ολόκληρος και γαλήνιος σε σχέση με τον εαυτό μου και το Θεό. Τελικά, είχα φτάσει στο σημείο να δω τη σεξουαλικότητά μου με σαφήνεια. Μπορούσα να βεβαιώσω και να γιορτάσω την ομοφυλοφιλία μου. Είχα φανερωθεί.

Το φανέρωμά μου περιλαμβάνει το να πω σε άλλους ότι είμαι γκέι. Μερικοί γκέι το λένε σε όλους, αλλά αυτό δεν είναι το στιλ μου. Έχω διαλέξει να είμαι επιλεκτικός σε ποιους θα το πω. Η Βίβλος λέει, «Μη ρίπτεις τα μαργαριτάρια στους χοίρους, γιατί θα τα ποδοπατήσουν και θα στραφούν να σου επιτεθούν.» Λοιπόν, η ομοφυλοφιλία μου είναι ένα από τα πολύτιμα μαργαριτάρια μου, ένα μαργαριτάρι που κατέχω πληρώνοντας ένα υψηλό κόστος προσωπικής πάλης. Δεν θέλω να μοιραστώ το θησαυρό με οποιονδήποτε. Παρόλα αυτά, όμως, έχω φανερωθεί σε πολλούς ανθρώπους για τους οποίους νοιάζομαι και με τους οποίους έχω σχέσεις με σημασία.

Οι περισσότεροι μη-γκέι άνθρωποι που γνωρίζουν ότι είμαι γκέι είναι φίλοι. Άρχισα να φανερώνομαι σε φίλους όντας τελειόφοιτος στο κολέγιο. Το φανέρωμα ήταν τρομαχτικό τότε… κι ακόμα είναι! Ποτέ δεν γνωρίζω πώς θα αντιδράσει κάποιος στην ομοφυλοφιλία μου. Μερικοί φίλοι το υποψιάζονταν όλον αυτό τον καιρό· άλλοι κυριολεκτικά εξεπλάγησαν. Μερικοί είπαν, «Ε, και;»· άλλοι αναστατώθηκαν. Το έχω πει σε αρκετές δεκάδες φίλων και κανένας δεν με έχει απορρίψει. Α, πολλοί κόπιασαν να καταλάβουν την ομοφυλοφιλία μου, αλλά είχαν θέληση να κοπιάσουν. Και το φανέρωμά μου συχνά οδήγησε σε βαθύτερες, πιο ανοιχτές σχέσεις. Ήμουν τυχερός· άλλοι γκέι έχουν εισπράξει μεγαλύτερη απόρριψη απ’ ό,τι εγώ.

Με την πάροδο των χρόνων έχω μάθει μερικά πράγματα για το πώς να φανερωθείς σε κάποιον. Έχω ανάγκη να πω σε έναν φίλο μου πως θέλω να μοιραστώ κάτι πολύ προσωπικό, κάτι που αυτός ή αυτή μπορεί να μην καταλάβει στην αρχή. Θέλω ο φίλος μου να ξέρει ότι επιθυμώ μια βαθύτερη φιλία. Έχω ανάγκη να αποφεύγω να φανερώνομαι όταν είμαι θυμωμένος με κάποιον. Θέλω το φανέρωμά μου να είναι μια πράξη αγάπης: η μοιρασιά ενός πολύτιμου μαργαριταριού με έναν φίλο. Υπενθυμίζω επίσης στον εαυτό μου ότι μια αρχική αντίδραση δυσπιστίας ή θυμού είναι συνηθισμένη. Αν ο φίλος μου έχει αναστατωθεί, μπορεί να χρειάζεται χρόνο για να παλέψει με την ομοφυλοφιλία μου. Μπορώ να προσφέρω να βρίσκομαι εκεί και να απαντώ σε ερωτήσεις (και συχνά υπάρχουν πολλές ερωτήσεις!), αλλά δεν μπορώ να αναγκάσω τον φίλο μου να με αποδεχτεί. Κάθε φορά που φανερώνομαι σε κάποιον διακινδυνεύω να χάσω αυτό τον φίλο. Με κάθε ένα ξεχωριστά, αποφασίζω αν θέλω να πάρω αυτό το ρίσκο.

Ίσως τίποτα δεν είναι πιο ριψοκίνδυνο από το φανέρωμα στους γονείς. Φανερώθηκα στους γονείς μου την ίδια στιγμή που φανερώθηκα στον εαυτό μου, αλλά δεν ήμουν έτοιμος για την αντίδρασή τους. Πώς εύχομαι να μπορούσα να είχα διαβάσει του βιβλίο του Σουίτζερ Γονείς των Ομοφυλόφιλων πριν τους φανερωθώ. Θα μπορούσα να έχω πιο ρεαλιστικές απαιτήσεις γιατί ο Σουίτζερ περιέγραφε τις αντιδράσεις των γονιών μου με εκπληκτική ακρίβεια.

Η μαμά και ο μπαμπάς αντέδρασαν πρώτα με δυσπιστία. «Δεν μπορεί να είσαι γκέι! Κάνεις λάθος.» Ήταν τόσο αναστατωμένοι που με έστειλαν πίσω στο σχολείο και είπαν «Μην επιστρέψεις σπίτι μέχρι να σου πούμε ότι μπορείς.» Εκείνες ήταν οι πιο επίπονες λέξεις που έχω ακούσει ποτέ. Για μια φευγαλέα στιγμή σκέφτηκα την αυτοκτονία, αλλά είχα φίλους και ιερείς για να στραφώ για στήριξη. Δεν ήμουν μόνος.

Μετά από μερικές εβδομάδες αποκατέστησαν την επαφή μαζί μου. Συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορούσαν να αποφύγουν το πρόβλημα. Έπειτα από το αρχικό σοκ, ένιωσαν ένα κύμα από συναισθήματα. Θυμός. Ήταν θυμωμένοι μαζί μου που τους προκάλεσα τόσο μεγάλο πόνο και που αρνιόμουν να δω ψυχίατρο. Ήταν θυμωμένοι με οποιονδήποτε που θα μπορούσε να με είχε «κάνει» γκέι – φίλους από το κολέγιο, τους ιερείς που με συμβούλευαν και, τελικά, με τους εαυτούς τους. Ένιωθαν ένοχοι και απορούσαν, «Πώς αποτύχαμε;» Φόβος. Γνώριζαν ότι είναι σκληρό να είσαι γκέι στην κοινωνία μας, και φοβόντουσαν ότι πετούσα την κολεγιακή μου μόρφωση και ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον. Θλίψη. Ο «μικρός Ρίκι» δεν ήταν πια ο ίδιος. Οι προσδοκίες τους από μένα, ειδικά μια γυναίκα και παιδιά, ξαφνικά τους αφαιρέθηκαν. Πολλά είχαν αλλάξει, και θρηνούσαν για τον χαμό των ονείρων τους για τη ζωή μου… και της δικής τους ζωής επίσης.

Αυτά είναι ένας σωρός από βαριά συναισθήματα, κι εγώ ένιωθα ευσυγκίνητος επίσης. Ήμουν οργισμένος μαζί τους για την αντίδρασή τους. Φοβόμουν για το μέλλον μου και αισθανόμουν λυπημένος που η σχέση μας δοκιμάστηκε. Ο πρώτος χρόνος ήταν απίστευτα γεμάτος με ένταση, τόση πολλή που συχνά ήταν φοβερά άβολο για μας να είμαστε μαζί. Έχουμε συζητήσει λίγο για την ομοφυλοφιλία μου, αλλά πιο συχνά αποφεύγουμε το θέμα. Είναι τρομαχτικό και για τους τρεις μας. Κι όμως, χρειάζεται να μοχθήσουμε ο ένας με τον άλλον και με τις σχέσεις μας. Ευτυχώς, έχουν συχνά δείξει την αγάπη τους για μένα στα πρόσφατα χρόνια. Είμαι ακόμη ο γιος τους και οι ζωές μας συνεχίζονται.

Μέχρι τώρα στη ζωή μου έχω φανερωθεί επιλεκτικά, αλλά μια μέρα μπορεί να αποφασίσω να φανερωθώ πολύ δημόσια όπως έχουν κάνει κάποιοι γκέι. Ένα μέρος μου θέλει να το κάνει αυτό, αλλά για τώρα επιλέγω την άλλη οδό. Κάθε γκέι πρέπει να πάρει την απόφασή του. Το φανέρωμα, στον εαυτό σου και στους άλλους, είναι μια έντονα προσωπική και ατομική εμπειρία. Κάθε ιστορία φανερώματος είναι μοναδική. Αυτή ήταν η δικιά μου, αλλά η ιστορία δεν τελείωσε, γιατί φανερώνομαι συνεχώς. Πάντοτε θα χρειάζομαι να επιβεβαιώνω το καλό της ομοφυλοφιλίας μου και να μοιράζομαι αυτό το μαργαριτάρι με ανθρώπους για τους οποίους νοιάζομαι. Φανερώνομαι.

Λος Άντζελες, Καλιφόρνια

Το όνομά μου είναι Ντέμπορα. Είμαι στην τελευταία τάξη του λυκείου σε μια επαρχία του Λος Άντζελες. Είμαι επίσης γκέι. Παρόλο που κατάλαβα ότι είμαι γκέι το καλοκαίρι που ήμουν δεκάξι, δεν το παραδεχόμουν στον εαυτό μου για ενάμιση χρόνο. Δεν με ενδιέφεραν τα αγόρια όταν ήμουν δεκάξι. Ήμουν ερωτευμένη με μια μεγαλύτερη φίλη που ήταν τριάντα έξι και παντρεμένη. Βγαίναμε έξω σαν φιλενάδες, αλλά εγώ ένιωθα πολλά περισσότερα απ’ ό,τι εκείνη για μένα. Μια φορά με έπιασε να την κατασκοπεύω. Με ρώτησε αν πίστευα ότι ήμουν γκέι. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν, «Ποια, εγώ; Είμαι πολύ νέα για να είμαι γκέι. Είμαι βέβαιη ότι είναι απλά μια φάση.»

Καθώς πέρασαν οι μήνες, διαπίστωσα ότι δεν ήταν μια φάση. Ανακάλυψα ότι δεν έτρεφα αισθήματα για τα αγόρια, κι αυτά ήταν το μόνο πράγμα για το οποίο μιλούσαν οι φίλες μου. Συνειδητοποίησα ότι το θέμα των αγοριών ήταν βαρετό για μένα. Κατάλαβα τότε ότι ήμουν γκέι, γιατί ήμουν δεκαοκτώ και δεν ήξερα καμία δεκαοκτάχρονη που να μην της αρέσουν τα αγόρια.

Οι πρώτες γκέι επαφές μου έγιναν στις γκέι ομάδες των Ανώνυμων Αλκοολικών, στους οποίους είμαι μέλος. Έγινα μέλος, επίσης, σε ένα λεσβιακό ραπ συγκρότημα στο UCLA1. Αυτό το ανακάλυψα μέσω μιας φίλης που πάει στο UCLA. Ήρθα σε επαφή με το Γκέι Κέντρο στο Χόλιγουντ και παρακολουθώ μια τάξη εκεί. Έχω κάνει επίσης κάποιες επαφές και συνάντησα την πρώτη ερωμένη μέσω μιας οργάνωσης που λέγεται ο Σύνδεσμος, όπου οι επαφές γίνονται μέσω αλληλογραφίας.

Στην αρχή, η λέξη «λεσβία» ηχούσε αρνητική στ’ αυτιά μου. Χρησιμοποιούταν σαν μειωτική από τους συνομήλικους και την οικογένειά μου. Ήμουν επίσης πολύ μπερδεμένη από τα στερεότυπα περί λεσβιών. Συνήθιζα να σκέφτομαι ότι έπρεπε να φοράω αντρικά ρούχα, αλλά τώρα ξέρω ότι αυτό ήταν απλά ένα στερεότυπο. Τώρα κατανοώ ότι το να είμαι λεσβία δεν σημαίνει ότι πρέπει να δείχνω ή να ντύνομαι με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο.

Προσπάθησα να φανερωθώ στη μαμά μου δύο μήνες πριν, αλλά εκείνη πιστεύει ότι πρόκειται για μια φάση. Μου λέει, «Όταν ήμουν νέα, κι εμένα δεν μου άρεζαν τα αγόρια· με τον καιρό θα το ξεπεράσεις.» Είμαι μοναχοπαίδι κι έτσι, φυσικά, έχει ελπίδες ότι θα παντρευτώ και θα κάνω παιδιά «γι’ αυτή». Της είπα ότι η αντίληψη αυτή ήταν μάλλον εγωιστική και ότι δεν υπήρχε νόμος που να με αναγκάζει να παντρευτώ και να κάνω παιδιά. Συχνά με πιέζει για τα αγόρια κι εγώ είτε της λέω ότι είναι βαρετή είτε την αγνοώ. Προσωπικά, πιστεύω ότι θα το αποδεχτεί όταν θα είναι έτοιμη.

Θα ήθελα να δώσω μερικές συμβουλές πάνω στο πώς να πείτε στους φίλους σας ότι είστε γκέι. Πρώτα απ’ όλα μην το πείτε απλά στον οποιονδήποτε. Πρέπει να εμπιστεύεστε πραγματικά κάποιον για να του το πείτε. Πρέπει να παρατηρείτε κάποιον για πολύ καιρό ώστε να δείτε αν είναι κάποιος που θα έπρεπε να του το πείτε. Καλύτερα να μην το λέτε σε ανθρώπους που είναι προκατειλημμένοι, υπερβολικά θρήσκοι ή ανώριμοι. Πριν το πείτε σε κάποιον, είναι καλύτερο να μάθετε τη γενική γνώμη του πάνω στη θέμα. Η καλύτερη στιγμή να το αναφέρετε είναι όταν συζητείται το θέμα του σεξ ή του γάμου. Βασικά είχα τις παρακάτω αντιδράσεις:

1. «Σιγά το πράγμα, απλά μη δοκιμάσεις τίποτα μαζί μου» (αν είναι κορίτσι).

2. «Μπλιαχ – Αισχρό!! Είσαι σιχαμερή.»

3. «Είσαι αμαρτωλή.»

Όλα τα άτομα στα οποία το είπα, εκτός από ένα, είναι ακόμα φίλες μου. Δεν το αναφέρουν, αλλά μερικές φορές όλες σπάμε πλάκα μ’ αυτό. Δεν έχουν, όμως, σκοπό να με πληγώσουν. Πολλές φορές, δεν μπορούν να καταλάβουν που μιλάω για κορίτσια με τον τρόπο που αυτές μιλάνε για άντρες. Μερικές φορές τις φρικάρει, αλλά παραμένουν φίλες μου.

Συχνά γίνομαι παρανοϊκή στην παρουσία ενός άντρα που γνωρίζω. Του το έχω πει και δεν είναι πια φίλος μου. Τον βλέπω στο σχολείο, αλλά, μέχρι στιγμής, τίποτα δεν έχει ειπωθεί.

Δεν πρόκειται δα για κάτι τόσο σπουδαίο όσο φαντάζονται οι περισσότεροι έφηβοι. Στο λεωφορείο, ο κόσμος συνέχεια λέει «αδερφοανέκδοτα». Συνήθως τους αγνοώ. Δεν χρειάζεται όλοι στη ζωή μου να το γνωρίζουν – είναι δική μου υπόθεση και αυτό είναι που έχει σημασία.