Ουίλοου Γκρόουβ, Πενσιλβάνια

Είχα γκέι αισθήματα πολύ νωρίς στη ζωή μου. Μπορώ να θυμηθώ ότι ήθελα να φιλάω και να ακουμπάω άλλα αγόρια από την ηλικία των πέντε ή έξι. Τα άλλα αγόρια ταράζονταν όταν προσπαθούσα να τα φιλήσω. Ποτέ δεν κατάλαβα τι ήταν αυτή η έλξη αλλά έμαθα να την αποδέχομαι. Σκεφτόμουν τα αγόρια πολύ συχνά, αλλά ήμουν επίσης τσιμπημένος για κορίτσια στη δευτέρα. Τώρα σκέφτομαι τα αγόρια σχεδόν αποκλειστικά.

Παρόλο που γνώριζα ότι ήμουν «διαφορετικός» από πολύ νωρίς, δεν έκανα ποτέ την παραμικρή κουβέντα γι’ αυτό μέχρι που έγινα δεκαοχτώ. Ήμουν σιωπηλός πάνω στο ζήτημα για τουλάχιστον δεκατρία χρόνια.

Οι πρώτοι άνθρωποι στους οποίους φανερώθηκα ήταν οι εργαζόμενοι στη Συμβουλευτική Υπηρεσία του Γκέι Τηλεφωνικού Κέντρου στη γειτονική Φιλαδέλφεια. Τα δύο άτομα στα οποία μίλησα με βοήθησαν να καταλάβω ότι δεν ήμουν μόνος μου. Η Ντότι και ο Μπιλ μου έδωσαν πολλά εκείνες τις μοναχικές βραδιές όταν καλούσα το τηλεφωνικό κέντρο. Είμαι βαθύτατα ευγνώμων που βρίσκονταν εκεί για να τους μιλήσω.

Ένα άλλο μεγάλο βήμα στο φανέρωμά μου ήταν οι δύο πρώτες μου επισκέψεις στο Δωμάτιο του Τζιοβάνι και στην Ομάδα Γκέι Νεολαίας της Φιλαδέλφειας. Το Δωμάτιο είναι το μεγαλύτερο γκέι βιβλιοπωλείο στη χώρα και ίσως το μεγαλύτερο στον κόσμο. Τις λίγες φορές που πήγα εκεί, ήταν στα κρυφά. Σύντομα ερωτεύθηκα κάποιον από το προσωπικό εκεί και έγινα φίλος με μερικούς από τους υπόλοιπους. Αισθανόμουν πάρα πολύ φοβισμένος όταν πρωτοπήγα στο Δωμάτιο. Εισήλθα στο κατάστημα και έπεσα πάνω σε στοίβες από βιβλία. Αλλά οι άνθρωποι εκεί ήταν φιλικοί και υπομονετικοί. Το Δωμάτιο του Τζιοβάνι κατέχει έναν ξεχωριστό χώρο στην καρδιά μου.

Την πρώτη μέρα στην Ομάδα Γκέι Νεολαίας της Φιλαδέλφειας το στομάχι μου ήταν ένα μάτσο νεύρα. Δεν ήξερα τι να περιμένω. Θα με συμπαθούσαν αυτοί οι άνθρωποι; Θα συναντούσα κανένα γνωστό από το σχολείο; Ο φίλος μου ο Σκιπ μου έδωσε την ενθάρρυνση που είχα ανάγκη κι εγώ μπήκα στο γεμάτο καπνό δωμάτιο στο Κέντρο της Κοινότητας τελείως φοβισμένος αλλά περιμένοντας να περάσω καλά. Κι έτσι έγινε.

Είναι πέντε μήνες πλέον που πηγαίνω. Η ομάδα συναντιέται τα Σάββατα από τη μία μέχρι τις τρεις και έρχονται είκοσι με τριάντα άτομα. Η ομάδα αποτελείται από άντρες και από γυναίκες, από μαύρους και λευκούς. Μερικά θέματα που συζητήσαμε είναι το φανέρωμα, στρέιτ φίλοι, γονείς, λεσβίες μητέρες, σχέσεις, γκέι φίλοι, σεξ, ετεροφυλοφιλία, αυτοκτονία, τρανσέξουαλ, αυτοάμυνα στο βιασμό, ρατσισμός και σεξισμός στην κοινότητα, στράτευση, μπαρ, σεπαρατισμός και οτιδήποτε άλλο αφορά τις ζωές μας.

Έπειτα από τις συναντήσεις υποστήριξης, η ομάδα έχει δραστηριότητες συλλόγων όπως θεατρικός σύλλογος και συναντήσεις ποίησης. Στο θεατρικό σύλλογο παίζουμε τα σκετς μας σε ασυνήθιστες καταστάσεις ή παριστάνουμε τα αντικείμενα. Σχεδιάζουμε να δημοσιεύσουμε την ποίησή μας σε μορφή βιβλίου. Το μεγαλύτερο έργο που σχεδιάζεται τώρα είναι η πορεία για την Ημέρα Απελευθέρωσης της Κρίστοφερ Στριτ στη Νέα Υόρκη. Οργανώσαμε επίσης έναν επετειακό χορό για να γιορτάσουμε τα πρώτα γενέθλιά μας. Όπως είπε ένας φίλος στην Ομάδα Νεολαίας, οι νέοι γκέι είναι «πρωτοπόροι.» Είμαστε το μέλλον του γκέι κινήματος και κοινότητας.

Παρόλο που είμαι φανερός στην κοινότητα, επέλεξα να παραμείνω στη ντουλάπα στο σχολείο. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν υποπτεύονται. Σκέφτηκα ακόμα και να φορέσω ένα μπλουζάκι που να γράφει «ξέρω ότι ξέρεις.». Μια φίλη, η Λιζ, σύγκρινε μια φορά το να είσαι γκέι στο λύκειο με την εμπειρία του να βρέχεις τα παντελόνια σου στη δευτέρα δημοτικού. «Όλοι απομακρύνονται από εσένα.» Μερικές φορές η μοναξιά γίνεται πολύ επώδυνη. Πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν παρτίδες μαζί μου γιατί είμαι γκέι. Δεν γνωρίζω άλλα γκέι άτομα στο σχολείο – άντρες ή λεσβίες, μαθητές ή καθηγητές.

Αλλά η λυκειακή μου καριέρα ως δείγμα αδερφής σύντομα θα τελειώσει. Θα αποφοιτήσω σε τρεις εβδομάδες. Αυτό θα μου επιτρέψει να είμαι πιο δραστήριος στη γκέι κοινότητα και να εδραιώσω περισσότερες σχέσεις. Η αποφοίτηση θα μου επιτρέψει επίσης να πετύχω προσωπική ωρίμανση. Έπειτα από δώδεκα χρόνια παρενοχλήσεων στο σχολείο, θα νιώσω ένα νέο είδος ελευθερίας.

Μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς επιβίωσα της εχθρικής, μάτσο αντιμετώπισης προς τους γκέι ανθρώπους που είχα να αντιμετωπίσω πέντε μέρες την εβδομάδα. Παρόλα αυτά, μαθαίνω να είμαι περήφανος που είμαι γκέι.

Πρόσφατα γιόρτασα την εννιάμηνη επέτειο του φανερώματός μου στους γονείς μου. Φανερώθηκα στους γονείς μου το βράδυ της δεύτερης μέρας των Χριστουγέννων. Ξεκίνησα λέγοντας, «έχω κάτι να σας πω.». Η μητέρα μου αμέσως ρώτησε, «Εννοείς ότι παντρεύεσαι;»

«Ε, μαμά, όχι ακριβώς.»

Δεν χρειάζεται να πω ότι σοκαρίστηκαν. Οι πρώτες λέξεις της μαμάς μου ήταν, «Δεν σε πιστεύω.» Η αντίδραση του μπαμπά μου ήταν να μου πει ότι δεν ήμουν γκέι, ήμουν απλά μπερδεμένος. Μου είπε ότι οι νέοι άνθρωποι είναι συχνά αβέβαιοι για τη σεξουαλική τους ταυτότητα, κι ότι πολλά παιδιά πιστεύουν ότι είναι κάτι το οποίο δεν είναι – περνούν από φάσεις και όλα αυτά.

Εκείνο το βράδυ κατάφερα να πω στους γονείς μου πολλά από τα πράγματα που μόλις είχα ανακαλύψει. Μίλησα στους γονείς μου για τον έρωτα, τα στερεότυπα, την γκέι κοινότητα, τις σχέσεις και τη θρησκεία. Το κύριο μέλημα των γονιών μου ήταν η ασφάλειά μου και το να είμαι καλά. Εκείνη την περίοδο οι ειδήσεις εστιάζονταν πολύ στον Τζον Ουέιν Γκέισι, τον άντρα που κατηγορούταν για τη δολοφονία δεκάδων έφηβων αγοριών, κι έτσι η υπόθεσή του βρισκόταν στο μυαλό των γονιών μου. Συχνά τα μέσα είναι ένοχα ανακάλυψης μόνο της αρνητικής πλευράς από οτιδήποτε σχετίζεται έμμεσα με την ομοφυλοφιλία. Προσπάθησα να διδάξω στους γονείς μου με τι έμοιαζαν οι περισσότεροι γκέι και ότι ο φόνος και η βία δεν είναι περισσότερο μέρος της ζωής των γκέι απ’ ό,τι είναι για τους στρέιτ. Πιστεύω ότι πέτυχα να επιμορφώσω τους γονείς μου και να διαλύσω κάποιους από τους φόβους τους μέχρι ένα συγκεκριμένο βαθμό.

Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς πώς έχει αλλάξει η στάση των γονιών μου από τότε που φανερώθηκα σε αυτούς, και πόσο έχω αλλάξει και ωριμάσει. Η μητέρα μου έχει γίνει πιο υποστηρικτική απέναντί μου και λιγότερο φοβισμένη απέναντι στη γκέι κοινότητα. Μαθαίνει να είναι πιο ευαίσθητη απέναντι στα γκέι αισθήματά μου και να αποδέχεται περισσότερο τους γκέι φίλους μου. Για τη μαμά, αυτό είναι σπουδαίο επίτευγμα. Καταλαβαίνω τους αρχικούς φόβους και ενδοιασμούς της για τον άγνωστο κόσμο των ομοφυλόφιλων εξαιτίας του συντηρητικού υπόβαθρού της και της ανατροφής της.

Παρόλο που η μαμά έγινε πιο υποστηρικτική απέναντί μου, ο πατέρα μου δεν τα κατάφερε το ίδιο καλά. Ο μπαμπάς τώρα αρνείται να αντιμετωπίσει την ομοφυλοφιλία μου και δεν μπορεί να σχετιστεί με τη σεξουαλικότητά μου. Δεν έχουμε μιλήσει εδώ και πολύ καιρό και ίσως δεν το συζητήσουμε ποτέ ξανά. Καταλαβαίνω τα αισθήματα του μπαμπά για εμένα και τη σεξουαλικότητά μου. Μπορώ να φανταστώ γιατί είναι ομοφοβικός και γιατί είναι ενάντια στους γκέι που έχουν φανερωθεί. Για έναν άντρα της ηλικίας και του υποβάθρου του αυτό πρέπει να είναι αναμενόμενο. Αποδέχομαι τη στάση του και δεν προσπαθώ πλέον να τον αλλάξω. Συνειδητοποιώ ότι τα αισθήματα του πατέρα μου απέναντί μου σαν γιο του δεν έχουν αλλάξει.