Νέο Μεξικό

Μου αρέσει αυτός που είμαι. Έχω φτάσει να αποδέχομαι τον εαυτό μου με ψυχολογικούς όσο και σωματικούς όρους. Όχι μόνο μου αρέσει ο εαυτός μου, αλλά κι όλοι γύρω μου. Σήμερα, για μερικούς γκέι και ειδικά για τη νεολαία μας, αυτό είναι δύσκολο να το πεις. Το να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου όπως είναι, και μετά να αρχίσει να σου αρέσει ο εαυτός σου ολοκληρωτικά, είναι ένα εμπόδιο που μερικοί άνθρωποι δεν ξεπερνούν ποτέ. Αυτό από μόνο του είναι δύσκολο, αλλά τελικά το να το κανεις και έπειτα να αρχίσεις να ζεις μια πλήρη και γεμάτη ικανοποίηση ζωή είναι πραγματικά πάρα πολύ, έτσι; Είναι πράγματι υπερβολικό να ζητήσεις για μας να είμαστε σε θέση να βγούμε στην κοινωνία και να έχουμε δουλειές και να κυνηγάμε καριέρα και να ζούμε το «Αμερικάνικο Όνειρο»; Θα έπρεπε να παραμένουμε κρυφοί και να κρύβουμε τα αισθήματά μας, ζώντας για πάντα σε έναν προσποιητό κόσμο, ελπίζοντας ότι κανείς δεν θα μάθει για μας; Η πίεση ασκείται αναπόφευκτα στο μέγιστο βαθμό, κι ακόμα και οι μικρότερες αποφάσεις θα μπορούσαν να αλλάξουν τις ζωές μας ριζικά.

Όταν συνειδητοποίησα ότι ήμουν ομοφυλόφιλος, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κάτσω κάτω και να κλάψω. Θρηνούσα για τον εαυτό μου, αλλά περισσότερο έκλαιγα γιατί δεν συμβάδιζα με τους υπόλοιπους. Δεν ήταν δυνατόν να είμαι τέτοιος, επειδή «απλά δεν ήταν σωστό.» Απορούσα γιατί με έλκυε το ίδιο φύλο και γιατί ένιωθα επιθυμίες που ήξερα ότι δεν θα έπρεπε να νιώθω. Αφού συμβιβάστηκα με τη σεξουαλικότητά μου, αποφάσισα να καταπνίξω τα αισθήματά μου, αν όχι για το δικό μου καλό, τουλάχιστον για καλό των αγαπημένων μου. Αποφάσισα να προσπαθήσω να βγαίνω ραντεβού με κορίτσια και εξερεύνησα τα συρτάρια όπου ο πατέρας μου μάζευε τα Playboy του. Αν η «φυσικότητά» μου δεν επρόκειτο να έλθει από μόνη της, τότε ήμουν έτοιμος να την εξαναγκάσω στον εαυτό μου. Αναδιφούσα σε οτιδήποτε αρρενωπό. Εγγράφηκα στο μπέιζμπολ του Λίτλ Λιγκ, στο μπάσκετ του Κλαμπ των Αγοριών και σε κάθε λογής αθλήματα. Άρχισα να διαβάζω βιβλία για αυτοκίνητα και μηχανές. Σταμάτησα να βγαίνω με την μεγαλύτερη αδερφή μου. Έκανα μερικές δραστικές πράξεις – οι οποίες έλπιζα θα με ανάγκαζαν να κάνω πλήρη μεταστροφή και να γίνω ετεροφυλόφιλος.

Ήμουν ικανοποιητικός στα αθλήματα – ούτε ο Ρέτζι Τζάκσον ούτε ο «Μαγικός» Τζόνσον, αλλά έπαιζα στη θέση μου αρκετά ικανοποιητικά. Μιλούσα το ίδιο βρόμικα με τα άλλα αγόρια στα αποδυτήρια, και κρέμασα μέχρι και δισέλιδες φωτογραφίες γυμνών γυναικών στο ντουλάπι μου. Αλλά εκείνη η κρυφή παρόρμηση να παρακολουθώ όλα τα αγόρια όταν έκαναν ντους πάντοτε επέστρεφε για να με στοιχειώσει. Πάντοτε βεβαιωνόμουν ότι ήμουν ο τελευταίος στο ντους, και πλενόμουν μόνος, γιατί φοβόμουν τα χειρότερα – μια στύση. Μετά το μάθημα της γυμναστικής, βρισκόμουν με τα παιδιά και συμμετείχα στον ανοιχτό τους πόθο για το αντίθετο φύλο, αλλά ταυτόχρονα χτυπούσα το κεφάλι μου απορώντας για τον εαυτό μου.

Εκείνη την εποχή, ήμουν δεκαπέντε και δεν είχα βγει ποτέ με κορίτσι και μερικοί από τους φίλους μου είχαν αρχίσει να το προσέχουν. Ένα από στενότερα φιλαράκια μου αποφάσισε να με «βοηθήσει» και μου τα κανόνισε με ένα όμορφο κορίτσι. Διστακτικά συμφώνησα για το ραντεβού και μάλιστα ανακάλυψα τον εαυτό μου να νιώθει κάπως επηρμένο στην προοπτική «να το κάνουμε.» Λοιπόν, πήγα στο ραντεβού και ο χρόνος έδειχνε να περνά βιαστικά. Πρώτα σε μια ταινία, έξω για φαγητό… μετά τι; Το κορίτσι γνώριζε ότι ήμουν κάπως εσωστρεφής, έτσι έκανε αυτή τις πρώτες κινήσεις και με ρώτησε αν ήθελα να πάμε στο πάρκο. Συμφώνησα και οδήγησα το αυτοκίνητο εκεί. Καθίσαμε κάτω από μια μεγάλη δρυ κι εκείνη τύλιξε τα χέρια της γύρω από το κορμί μου και πλησίασε πάρα πολύ κοντά μου. Να πάρει η ευχή, η κατάσταση μου ήταν ξένη. Ένα κορίτσι να κάνει την πρώτη κίνηση – τι υποτίθεται ότι έπρεπε να κάνω; Άρχισε να μιλά για κάτι τετριμμένο, δεν μπορώ να θυμηθώ τι, και εντελώς αναπάντεχα έβαλε τα χείλη της πάνω στα δικά μου και άρχισε να με φιλά. Άνοιξε το στόμα της και προσπάθησε να με βάλει να ανοίξω το δικό μου. Αφού απέτυχε να με διεγείρει, με ρώτησε τι πήγαινε στραβά. Σκαρφίστηκα μια χαζή δικαιολογία και είπα ότι έπρεπε να πάω σπίτι. Εκείνη το πήρε προσωπικά και εξοργίστηκε. Αφού το ραντεβού επιτέλους τελείωσε, πήγα σπίτι και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου, αφήνοντας να με πάρει ο ύπνος κλαίγοντας.

Όταν έγινα δεκάξι, αποφάσισα να απορρίψω το ηλίθιο προσωπείο και να αποδεχτώ τον εαυτό μου ολοκληρωτικά. Ήταν δύσκολο. Κατοικώ σε μια μικρή πόλη με στενόμυαλους ανθρώπους, και δεν υπήρχε κάνεις για να του ανοιχτώ. Πιστεύω ότι πραγματικά ωρίμασα στη σκέψη κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης και, φυσικά, τα κρατούσα όλα αυτά σφραγισμένα μέσα μου ενώ πραγματικά ποθούσα να μιλήσω σε κάποιον. Σκέφτηκα να το πω στην οικογένειά μου, αλλά δεν επρόκειτο να καταλάβουν· επίσης, κανείς από τους φίλους μου δεν ικανός να καταλάβει. Σε ποιον μπορούσα να στραφώ; Η τελευταία μου ελπίδα ήταν ο Θεός. Του τα εξομολογήθηκα όλα, ρωτώντας Τον αν ήμουν παράξενος ή διεστραμμένος ή, το χειρότερο απ’ όλα, αν η ομοφυλοφιλία ήταν αμαρτία. Παρόλο που δεν έλαβα ποτέ άμεση απάντηση από Εκείνον, βρέθηκα κοντά Του και ένιωσα πολύ καλά αφότου Του «μίλησα.»

Ξεκίνησα την πρώτη λυκείου με ανανεωμένη αυτοπεποίθηση. Βρέθηκα πολύ κοντά στο Θεό και μοιραζόμασταν μια αμοιβαία αγάπη. Περίπου εκείνη την εποχή, συνάντησα ένα πραγματικά ωραίο νεαρό άντρα περίπου στην ηλικία μου. Τα περισσότερα μαθήματα ήταν κοινά και γίναμε στενοί φίλοι στη διάρκεια των τελευταίων μηνών του σχολείου. Ποτέ, όμως, δεν σκέφτηκα να του αναφέρω ότι είμαι γκέι, τουλάχιστον όχι τότε. Η γνώμη του για τους γκέι ήταν πολύ αρνητική· μερικές από τις σκληρές λέξεις του όταν τυχαία ανέφερα το θέμα περιλάμβαναν τους «ψωλογλύφτες», «πούστηδες» και «αδερφές.» Μιλούσε γι’ αυτούς με ολοσχερή σιχασιά. Αυτό πραγματικά με πλήγωνε εσωτερικά, και έπρεπε να ζω μια ζωή που απεχθανόμουν – μια ζωή υποκρισίας.

Αφού δεθήκαμε στενά, αποφάσισε ότι ήθελε να αποκτήσει ταχυδρομική θυρίδα ώστε να μπορεί να λαμβάνει αλληλογραφία που δεν ήθελε να του στέλνουν στο σπίτι. Συμφώνησα και αποκτήσαμε μια θυρίδα μαζί. Περίπου εκείνη την εποχή, είχα γνωρίσει έναν υπέροχο άντρα από το προσωπικό των Νέων της Γκέι Κοινότητας, και αλληλογραφούσε μαζί μου. Τα γράμματα από αυτόν απαγορεύονταν στο σπίτι μου, κι έτσι σκέφτηκα ότι δεν θα έβλαπτε να λαμβάνω κάποια γράμματα από αυτόν στη θυρίδα. Ο φίλος μου ήταν ένας μικρός περίεργος τύπος και έλαβα ένα δέμα μια μέρα που ήταν σχισμένο στις άκρες. Σκέφτηκε ότι δεν θα έβλαπτε πραγματικά αν άνοιγε το δέμα, κι έτσι έπραξε. Το δέμα περιείχε κάποια βιβλία για γκέι νέους που είχα παραγγείλει. Τώρα όλα τα άπλυτα είχαν βγει στη φόρα.

Με ρώτησε για το δέμα και αποφάσισα να σταματήσω να το αρνούμαι. Φανερώθηκα στον καλύτερο φίλο μου. Του είπα ότι ήμουν ομοφυλόφιλος κι ότι λάμβανα έντυπα πάνω στο ζήτημα. Στο στάδιο αυτό της ζωής μου, είναι ακόμα πολύ δύσκολο να συζητώ τις συνέπειες της απόρριψής του. Δεν έχω ξεπεράσει ακόμα την απώλεια του φίλου μου, και πιθανά ποτέ δεν θα το πετύχω. Αλλά έμαθα μερικά πραγματικά πολύτιμα μαθήματα για τη ζωή, και τα έμαθα αρκετά νωρίς, ελπίζω, για να αποφύγω επιπλέον απώλειες. Έμαθα ότι οι άνθρωποι είναι μοναδικοί με το δικό τους ιδιαίτερο τρόπο, και έμαθα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι περισσότερο πρόθυμοι να αποδεχτούν τους παραδοσιακούς τρόπους παρά τους μοντέρνους.

Θα μπορούσα να συνεχίσω και να συζητώ το χαμό του φίλου μου, τις οδυνηρές νύχτες που έκλαιγα και απορούσα, τις γεμάτες αηδία ματιές που μου έριχνε στο σχολείο και το γεγονός ότι είχα να αντιμετωπίσω τον πόνο τόσο νωρίς. Αλλά γιατί να πω αυτό που κάθε άνθρωπος πρέπει να μάθει από μόνος του; Αυτό είναι πραγματικά το θλιβερό μέρος του όλου ζητήματος: μας ζητάνε να κρατήσουμε τόσο πολύ βάρος στους ώμους μας και μετά να προσπαθήσουμε να ζήσουμε τη ζωή όπως οποιοσδήποτε άλλος. Καθένας βιώνει τον πόνο, το κενό του χαμού κάποιου που αγαπά πάρα πολύ. Αλλά γιατί θα έπρεπε να βασανιζόμαστε και να γελοιοποιούμαστε; Υπάρχουν τόσες πολλές αναπάντητες ερωτήσεις. Ίσως, κάποια μέρα, κάποιος συνειδητοποιήσει σε τι γελοία δυσχέρεια βάζει η κοινωνία τους ομοφυλόφιλους. Μέχρι τότε, φαντάζομαι ότι πρέπει να κρατάμε την πίστη και να μη σταματάμε ποτέ να πολεμούμε. Πιστεύω ακράδαντα ότι όλοι θα βιώσουν την απόλυτη ευτυχία – μπορεί να είναι μόνο για ένα λεπτό της ημέρας, αλλά όλοι θα μάθουν με τι μοιάζει να είσαι χαρούμενος, ελεύθερος και ανεξάρτητος. Σαλόμ.