Οχάιο

Άκουσα για πρώτη φορά τη λέξη «λεσβία» όταν ήμουν επτά ή οχτώ. Περνούσα το σαββατοκύριακο στο σπίτι των θείων μου και είχαμε πάει όλοι στο μαγαζί. Καθώς εκείνοι ψώνιζαν, ξεφύλλιζα στο ράφι με τα περιοδικά. Έπεσα σε ένα περιοδικό με μια φωτογραφία μιας όμορφης γυναίκας στο εξώφυλλο και τη λέξη «λεσβία» τυπωμένη στο πάνω μέρος. Για κάποιο λόγο το περιοδικό τράβηξε την προσοχή μου και ρώτησα τη θεία μου τι σήμαινε «λεσβία.» Αφού σταμάτησε να γελά, μου είπε, «Λεσβία είναι μια γυναίκα που της αρέσουν άλλες γυναίκες με αυτόν τον τρόπο.» Ο τόνος της φωνής ξεκαθάριζε ότι επρόκειτο για ένα απαίσιο και άρρωστο πράγμα. Εγώ, νέα και εύκολα εντυπωσιαζόμενη, την πίστεψα.

Η μόνη άλλη πηγή μου πληροφοριών για τους γκέι ήταν ένας άλλος θείος. Ήταν ανοιχτά γκέι. Ήταν πολύ θορυβώδης, πολύ θηλυπρεπής και πάντοτε φορούσε βαρύ άρωμα. Ήταν ο απόβλητος της οικογένειας. Όλοι του φέρονταν ευγενικά κατά πρόσωπο, αλλά μιλούσαν με κακία γι’ αυτόν όταν γυρνούσε την πλάτη. Σκεφτόμουν ότι ήταν πολύ παράξενος και τον απέφευγα.

Αυτές οι εντυπώσεις ήταν που μου προκάλεσαν πανικό όταν, στην ηλικία των δώδεκα, σκέφτηκα ότι είχα ασυνήθιστο ενδιαφέρον στις γυναίκες. Παρόλο που ήμουν νεαρή, δεν ήμουν χαζή, και γνώριζα ακριβώς τι σήμαιναν τα συναισθήματά μου. Αλλά δεν τους είχα δώσει όνομα. Όλα όσα είχα ακούσει για τους γκέι ήταν πόσο ανώμαλοι ήταν κι ότι ήταν κατώτεροι από ανθρώπινα όντα. Παρόλο που γινόταν λίγη ή καθόλου κουβέντα για τους γκέι από τους φίλους και την οικογένειά μου (ο θείος μου είχε σταματήσει να μας επισκέπτεται), γνώριζα ποια ήταν η ομοφωνία. Κι έπειτα υπήρχαν και τα δικά μου αισθήματα γι’ αυτό: Πίστευα όλα τα πράγματα που μου έλεγαν. Έτσι, κρυβόμουν από τον εαυτό μου.

Στη αρχή, είπα στον εαυτό μου ότι απλά θαύμαζα τα ρούχα των άλλων γυναικών ή πόσο χαριτωμένες ήταν· δεν υπήρχε τίποτα αφύσικο σε αυτό. Αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ. Όπως είπα, δεν ήμουν χαζή· καθώς μεγάλωνα, δεν μπορούσα να πιστέψω ένα τόσο χαζό ψέμα, όσο και να το ήθελα. Αποφάσισα να επιμορφωθώ. Εκείνη την περίοδο, οι φίλες μου κι εγώ είχαμε μιλήσει για το σεξ και είχα ακούσει μια αρμαθιά από ορολογίες, περιλαμβανομένων των ομοφυλόφιλος και αμφισεξουαλικός. Κοίταξα και τις δύο λέξεις στο λεξικό και αποφάσισα ότι ήταν κατά πολύ καλύτερο να είσαι αμφισεξουαλικός παρά ομοφυλόφιλος. Τουλάχιστον αυτό σήμαινε ότι ενδιαφερόμουν ακόμα για τα αγόρια. Έτσι μου έβαλα την ταμπέλα του «αμφί.»

Τώρα είμαι δεκαέξι. Δεν γνωρίζω πώς συνέβη – δεν μπορώ να δώσω περιγραφή βήμα προς βήμα – αλλά κάπου στην πορεία, πέταξα το «αμφί» και επέλεξα το «λεσβία.» Δεν ξέρω γιατί. Δεν διάβασα κάποιο βιβλίο για τόνωση της αυτοπεποίθησης. Δεν υπήρχαν άνθρωποι πρότυπα (γκέι ή άλλα) που να εισήλθαν στη ζωή μου και να με έκαναν να νιώσω καλύτερα για τον εαυτό μου. Φαντάζομαι ότι απλά αποφάσισα ότι έπρεπε να ζήσω με αυτό. Πέρασα μια περίοδο στη ζωή μου όπου αντιμετώπισα τις διαφορές (και υπάρχουν πολλές) και τις αποδέχτηκα. Κατέληξα να γνωρίζω τον εαυτό μου και είμαι περήφανη γι’ αυτό που είμαι.

Έχω αρχίσει να επιμορφώνω τον εαυτό μου πάνω στην ομοφυλοφιλία. Διαβάζω βιβλία για λεσβίες και γκέι εφήβους. Παρόλο που δεν το ανέλυσα, συνειδητοποιώ ότι συχνά ένιωθα πως ήμουν η μόνη γκέι έφηβη. Τώρα, όποτε βρίσκομαι σε μια αίθουσα γεμάτη από εφήβους στο σχολείο, με βοηθά να σκέφτομαι τη στατιστική ένας-στους-δέκα και να ξέρω ότι υπάρχει κάποιος σαν κι εμένα κοντά.

Βρήκα λεσβιακά αισθηματικά βιβλία στον κύριο τομέα της βιβλιοθήκης, αλλά ακόμα ταράζομαι όποτε τα πιάνω στα χέρια μου. Πάντοτε ελπίζω ο βιβλιοθηκάριος να μην παρατηρήσει τι είδους βιβλία είναι. Διαβάζω φεμινιστικά βιβλία και λεσβιακή ποίηση.

Και έκανα ένα μεγάλο βήμα προς την αποδοχή του λεσβιασμού μου: Τελικά βρήκα το κουράγιο να παρακολουθήσω μια συγκέντρωση του PRYSM (Παρουσία και Σεβασμός για Νέους που Ανήκουν σε Σεξουαλική Μειονότητα). Ο PRYSM είναι κάτι σαν ομάδα στήριξης για λεσβίες και γκέι ηλικίας είκοσι δύο και κάτω. Πάντοτε ήθελα να πάω, αλλά φοβόμουν τι θα σκεφτόταν ο κόσμος για μένα. (Μερικές φορές πιάνω βάση στον τομέα της αυτοεκτίμησης.) Στη συγκέντρωση, όλες οι παλιές αντιλήψεις μου δέχτηκαν πλήγμα· δεν ήταν τόσο το τι λεγόταν όσο οι ίδιοι οι άνθρωποι. Όλα τα στερεότυπα που είχα για τους γκέι άντρες κατέληξαν στον κάλαθο των αχρήστων. Ποτέ δεν θα είχα μαντέψει ότι κάποιοι από τους άντρες ήταν γκέι. Εκείνη η συνάντηση ήταν ο καταλύτης για τη νέα μου ζωή ως λεσβία. Έχω δει γκέι άτομα στη βιβλιοθήκη στον γκέι τομέα· πριν τη συνάντηση, δεν είχα προσέξει κανένα. Φυσικά, γνώριζα ότι δεν ήμουν το μόνο άτομο που ξεφύλλιζε εκείνα τα βιβλία, αλλά ήταν σαν να είχα αναπτύξει μια νέα αίσθηση.

Στην πρώτη συγκέντρωση, ένας άντρας με ρώτησε αν ήμουν αμφί ή λεσβία. Με έπιασε απροετοίμαστη, αλλά χωρίς να χάσω την ψυχραιμία μου, του είπα ότι ήμουν λεσβία. Δεν ήταν δα και ασήμαντο για μένα. Δεν το είχα πει ποτέ δυνατά σε κάποιον. Η εμπειρία της παραδοχής της σεξουαλικότητάς μου σε έναν ξένο μου έδωσε κουράγιο. Τώρα, ξεφυλλίζω αισθηματικά μυθιστορήματα χωρίς να στραβοκοιτάζω το μπροστινό γραφείο, και πρόκειται να αγοράσω μερικές κονκάρδες για να βάλω στο τζάκετ μου. Τα υπόλοιπα παιδιά στη συγκέντρωση μου έδωσαν επίσης το κουράγιο να σταματήσω να κρύβω ποια είμαι. Πολλά από αυτά είναι φανερά στα σχολεία τους.

Έχω πει μόνο σε ένα άτομο ότι είμαι λεσβία. Είναι ο καλύτερός μου φίλος. Του το είπα γιατί, παρόλο που η γνώμη του για τους γκέι άντρες δεν είναι η καλύτερη, πιστεύει ότι οι λεσβίες είναι κουλ. (Θέλει μία για φιλενάδα. Δεν του έχω τονίσει ότι αμφιβάλλω πως μια λεσβία θα ήθελε να είναι το κορίτσι του.) Δεν πρόκειται για την καλύτερη υποστήριξη, αλλά είναι υποστήριξη.

Πέρα από αυτό, κανείς δεν ξέρει. Πιστεύω ότι λιγοστά άτομα υποψιάζονται, αλλά δεν έχουν πει κάτι. Υπάρχουν φορές που νιώθω μια τεράστια παρόρμηση απλά να το πω στον κόσμο, αλλά τότε η κοινή λογική μου με συγκρατεί – ή, μάλλον, ο φόβος μου με συγκρατεί. Δεν έχω στενές φιλίες με κάποιο κορίτσι, αλλά μπορώ να τις δω που γίνονται νευρικές στην παρουσία μου, ακόμα και τρομαγμένες. Μπορώ να φανταστώ μια συνεδρία στο γραφείο του συμβούλου και ίσως ένα τηλεφώνημα στη μητέρα μου.

Η μητέρα μου είναι το τελευταίο άτομο που θα το έλεγα. Δεν είμαστε στενά δεμένες και πιθανά ποτέ δεν θα γίνουμε. Δεν είμαι βέβαια καν ότι θα κρατήσω επαφή μαζί της όταν θα μετακομίσω. Θα ένιωθα τελείως άβολα να την αντιμετωπίσω – ή οποιονδήποτε άλλο – αν το γνώριζε. Δεν ντρέπομαι πια που είμαι γκέι, ούτε υποκρίνομαι ότι με ενδιαφέρουν τα αγόρια. Αλλά δεν έχω φτάσει ακόμα στο σημείο που να μπορώ να το φωνάξω στον κόσμο. Δεν έχει καθόλου να κάνει με τη σεξουαλικότητά μου· απλά η αυτοεκτίμησή μου είναι μειωμένη.

Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να οπισθοδρομεί σε αυτό τον παλιό τρόπο σκέψης. Αποκαλώ τα κορίτσια που δεν συμπαθώ «νταλικιέρισσες» και τα αγόρια που δεν συμπαθώ «πούστηδες» και «αδερφές.» Δεν είναι συνειδητή μείωση των ομοφυλόφιλων· αυτό θα ήταν υποκριτικό. Είναι απλά ότι έχω μάθει να συνδέω αυτές τις λέξεις με πράγματα που δεν συμπαθώ. Θα πάρει καιρό να εξαλείψω όλη αυτή την πλύση εγκεφάλου. Πιάνω τον εαυτό μου να κοροϊδεύει θηλυπρεπείς άντρες, και να λέω στον εαυτό μου, «Θεέ μου, τι αδερφή!» Μετά σταματώ και μου λέω, «Λοιπόν, έχεις θράσος.» Προσπαθώ σκληρά να σταματήσω αυτόν τον τρόπο σκέψης, γιατί δεν θέλω να είμαι σαν τον Ρόι Κον και να μαστιγώνω τους γκέι για να κρύψω τη δική μου ομοφυλοφιλία.

Την ίδια στιγμή, όμως, πιάνω όντως τον εαυτό μου να υπερασπίζεται τους γκέι όταν ακούω να δεχόμαστε επιθέσεις στο σχολείο, ακόμα κι όταν αυτό γίνεται από φίλους μου. Είναι πολύ στενόμυαλοι όσον αφορά τους ομοφυλόφιλους, και προσπαθώ να τους κάνω να αποβάλλουν τα στερεότυπα που τους έχουν ταΐσει, όπως ο PRYSM με απάλλαξε από τα δικά μου. Συμβιβάζομαι με τον λεσβιασμό μου, και μερικές φορές νιώθω ένα κύμα υπερηφάνειας. Αισθάνομαι αρκετά άνετη στην παρέα γκέι αντρών, και παρατήρησα ότι δεν έχω την παρόρμηση να κοροϊδέψω κάποιον. Συχνά νιώθω την παρόρμηση απλά να συγχρωτίζομαι με άλλα γκέι άτομα· αισθάνομαι ότι ανήκω εκεί. Σχεδόν ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι ανήκω κάπου.

Δεν είναι εύκολο να είσαι γκέι έφηβη: το να βγεις ραντεβού είναι δύσκολο. Δεν έχω κάνει ακόμα σχέση. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω απογοητευμένη από τις αντιλήψεις του κόσμου. Αλλά τώρα που αποδέχομαι αυτό που είμαι, δεν θα το άλλαζα για τίποτα στον κόσμο.