Τσάπελ Χιλ, Βόρεια Καρολίνα

Το φανέρωμα σημαίνει διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικούς ανθρώπους. Για εμένα, ως γκέι άντρα, αναφέρεται σε μια μακρά διαδικασία αυτό-ανακάλυψης που με οδήγησε στο να συνειδητοποιήσω και να γιορτάσω τη σεξουαλικότητά μου. Αναφέρεται επίσης στο να λέω στους άλλους ότι είμαι γκέι. Η διαδικασία του φανερώματός μου με οδήγησε να πω στον εαυτό μου και στους άλλους, «Είμαι γκέι και είμαι περήφανος.»

«Άνθισα» αργά. Η σεξουαλική μου συναίσθηση ανέτειλε πιο αργά απ’ ότι στον περισσότερο κόσμο. Όταν ήμουν στο λύκειο, σκεφτόμουν ότι συγκεκριμένα αγόρια ήταν εμφανίσιμα· φοβόμουν μήπως είχα στύση στα αποδυτήρια. Αλλά δεν σκεφτόμουν ότι αυτό ήταν ασυνήθιστο. Νόμιζα ότι όλα τα αγόρια θαυμάζουν ένα ελκυστικό αντρικό κορμί.

Δεν νομίζω ότι είχα ακούσει τη λέξη «γκέι», μόνο «πούστης». Αυτά που είχα ακούσει γι’ αυτούς ήταν αρνητικά κι εγώ σίγουρα δεν ένοιωθα ανώμαλος. Δεν γνώριζα κανέναν που να ήταν γκέι και κανείς δεν αμφισβητούσε την υποτιθέμενη ετεροφυλοφιλία μου. Έβγαινα ραντεβού με κορίτσια και μερικές φορές τα φτιάχναμε, αλλά ποτέ δεν αγάπησα κάποια από αυτές. Κι όμως, δεν σκεφτόμουν ότι ήμουν διαφορετικός από τα άλλα παιδιά, μέχρι που…

Κάποια μέρα, στην τελευταία τάξη του λυκείου, βρισκόμουν στο βιβλιοπωλείο ενός εμπορικού κέντρου και είδα ένα περιοδικό που είχε την φωτογραφία ενός γυμνού άντρα που πόζαρε για κοσμήματα. Μου άρεσε αυτό που είδα. Νομίζοντας ότι είναι περιοδικό για άντρες, αγόρασα ένα τεύχος. Αργότερα, προς έκπληξή μου, διάβασα στο εξώφυλλο ότι ήταν «περιοδικό για γυναίκες»! Τότε άρχισα να υποψιάζομαι ότι δεν ήμουν σαν τα άλλα αγόρια. Κάτι σε μένα ήταν διαφορετικό· η αυτό-ανακάλυψή μου είχε αρχίσει.

Εισήχθηκα στο κολέγιο ενός μεγάλου πολιτειακού πανεπιστημίου ως ένα αφελές δεκαοκτάχρονο από μια μικρή νότια κωμόπολη. Δεν είχα γνωρίσει ακόμα κάποιον ομοφυλόφιλο, αλλά αυτό επρόκειτο να αλλάξει. Συνάντησα τον Τζέρι, μέλος μιας γκέι οργάνωσης στο πανεπιστήμιο που μίλησε στο μάθημά μου της ψυχολογίας. Παρόλο που δεν μπορώ να θυμηθώ τα λόγια του, θυμάμαι πολύ έντονα την παρουσία του. Ξανθός και ελκυστικός, κάθισε στην άκρη ενός τραπεζιού, με τα πόδια του να κουνιούνται ελεύθερα καθώς μιλούσε άνετα για το να είσαι γκέι. Το να είμαι γκέι δεν φαινόταν πια αδιανόητο. Αυτός δεν ήταν στερεότυπο, αλλά σάρκα και αίμα. Όπως εγώ. Και άρχισα να αναρωτιέμαι: Είμαι γκέι;

Το καλοκαίρι μετά το πρώτο έτος μού παρείχε μια συναισθηματική καμπή. Εργαζόμουν σε ένα μαγαζί με χάμπουργκερ μαζί με τον Πιτ, ένα παιδί από το λύκειο. Τα μάτια και το χαμόγελό του με δελέασαν και θυμάμαι που περιστασιακά ακουμπούσε το μπράτσο μου ή μου έριχνε μια στον πισινό. Λάτρευα να είμαι μαζί του, και όταν επέστρεψα στο κολέγιο το φθινόπωρο τον σκεφτόμουν συνεχώς. Ήμουν δεκαεννιά και ποτέ δεν είχα νιώσει τόσο θερμά για κάποιον. Αλλά ποτέ δεν του είπα ότι τον αγαπούσα. Δεν μπορούσα· ήταν υπερβολικά τρομαχτικό. Κι όμως, ο έρωτάς μου γι’ αυτόν πρόσθεσε καύσιμα σε μια φωτιά που φώτιζε ένα μονοπάτι προς τη σεξουαλική μου συναίσθηση.

Κατά τη διάρκεια του κολεγίου, πάλεψα για να καταλάβω τη σεξουαλικότητά μου. Περνούσα μια «ομοφυλοφιλική φάση»; Τι σήμαιναν τα αισθήματά μου; Πάλεψα για να κατανοήσω τα αισθήματα ενοχής του να είμαι γκέι. Ήταν σημάδι μια ψυχολογικής ασθένειας ή ανωριμότητας; Ήταν η ομοφυλοφιλία αμαρτία; Οι πολλές ερωτήσεις μου κατέληξαν σε δύο: Είμαι γκέι; Είναι εντάξει να είμαι γκέι;

Χρειαζόμουν βοήθεια για να βάλω τα πράγματα σε τάξη. Έτσι διάβασα πολλά βιβλία πάνω στην ομοφυλοφιλία από ψυχολογικές και Χριστιανικές προοπτικές. Μίλησα επίσης με έναν ψυχολόγο και αρκετούς ιερείς οι οποίοι με αποδέχτηκαν. Μου επέτρεψαν να εξερευνήσω τα σεξουαλικά μου αισθήματα με ειλικρίνεια. Με στήριξαν καθώς πάλευα να καταλάβω όχι μόνο τη σεξουαλικότητά μου, αλλά και τον εαυτό μου ως ανθρώπινη ύπαρξη.

Όταν ξεκίνησα το πτυχιακό μου έτος, ήμουν ακόμη ασαφής για τη σεξουαλικότητά μου. Είχα βγει ραντεβού με γυναίκες με αυξανόμενη συχνότητα, αλλά ποτέ δεν ένιωσα έρωτα για κάποια από αυτές. Ανακάλυψα ότι μπορούσα να αποδώσω σεξουαλικά με γυναίκα, αλλά οι ετεροφυλοφιλικές εμπειρίες δεν ήταν ικανοποιητικές συναισθηματικά. Δεν ένιωθα ούτε έρωτα ούτε συναισθηματική ενότητα με τις γυναίκες. Πραγματικά, είχα καταλήξει ότι ήμουν ανίκανος για ανθρώπινη αγάπη.

Στη διάρκεια εκείνου του έτους, ένιωσα και πάλι τον έρωτα όπως είχα νιώσει για τον Πιτ. Ο Στίβεν ήταν συγκάτοικος στον ίδιο διάδρομο και με έλκυε σωματικά και συναισθηματικά. Επιθυμούσα να είμαι μαζί του. Πειράζαμε ο ένας τον άλλο, αλλά ήμουν φοβισμένος να του πω για τον έρωτά μου. Τα αισθήματά μου για τον Στίβεν έριξαν κι άλλο λάδι στη φωτιά.

Στην ηλικία των είκοσι ένα, κοίταξα τα στοιχεία στη ζωή μου. Συνειδητοποίησα ότι οι μόνοι άνθρωποι που είχα ερωτευτεί ήταν άντρες και τώρα ήμουν ερωτευμένος με τον Στίβεν. Κατά τη διάρκεια του κολεγίου, τα γκέι αισθήματά μου είχαν γίνει σταδιακά δυνατότερα· οι σεξουαλικές μου φαντασιώσεις και όνειρα ήταν με άντρες. Παρόλο που δεν είχα κάνει σεξ με άντρα, γνώριζα πώς ένιωθα. Μέσα από τη ψυχολογική παρακολούθηση και τη μελέτη, κατέστη δυνατόν να πω, «Το γκέι είναι καλό.» Συνειδητοποίησα ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι ούτε αρρώστια ούτε αμαρτία. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου εξαμήνου μου, έπειτα από τέσσερα χρόνια συνειδητής πάλης, ήμουν ικανός να πω, «Είμαι γκέι και είμαι περήφανος.»

Πήγα στον πρώτο μου γκέι χορό (ήμουν τρομοκρατημένος!) και πέρασα υπέροχα. Αμέσως μετά την αποφοίτηση, γνώρισα τον Στιούαρτ. Ερωτευθήκαμε και για πρώτη φορά μοιράστηκα έρωτα και σεξ με έναν άντρα. Ένιωσα ολόκληρος και γαλήνιος σε σχέση με τον εαυτό μου και το Θεό. Τελικά, είχα φτάσει στο σημείο να δω τη σεξουαλικότητά μου με σαφήνεια. Μπορούσα να βεβαιώσω και να γιορτάσω την ομοφυλοφιλία μου. Είχα φανερωθεί.

Το φανέρωμά μου περιλαμβάνει το να πω σε άλλους ότι είμαι γκέι. Μερικοί γκέι το λένε σε όλους, αλλά αυτό δεν είναι το στιλ μου. Έχω διαλέξει να είμαι επιλεκτικός σε ποιους θα το πω. Η Βίβλος λέει, «Μη ρίπτεις τα μαργαριτάρια στους χοίρους, γιατί θα τα ποδοπατήσουν και θα στραφούν να σου επιτεθούν.» Λοιπόν, η ομοφυλοφιλία μου είναι ένα από τα πολύτιμα μαργαριτάρια μου, ένα μαργαριτάρι που κατέχω πληρώνοντας ένα υψηλό κόστος προσωπικής πάλης. Δεν θέλω να μοιραστώ το θησαυρό με οποιονδήποτε. Παρόλα αυτά, όμως, έχω φανερωθεί σε πολλούς ανθρώπους για τους οποίους νοιάζομαι και με τους οποίους έχω σχέσεις με σημασία.

Οι περισσότεροι μη-γκέι άνθρωποι που γνωρίζουν ότι είμαι γκέι είναι φίλοι. Άρχισα να φανερώνομαι σε φίλους όντας τελειόφοιτος στο κολέγιο. Το φανέρωμα ήταν τρομαχτικό τότε… κι ακόμα είναι! Ποτέ δεν γνωρίζω πώς θα αντιδράσει κάποιος στην ομοφυλοφιλία μου. Μερικοί φίλοι το υποψιάζονταν όλον αυτό τον καιρό· άλλοι κυριολεκτικά εξεπλάγησαν. Μερικοί είπαν, «Ε, και;»· άλλοι αναστατώθηκαν. Το έχω πει σε αρκετές δεκάδες φίλων και κανένας δεν με έχει απορρίψει. Α, πολλοί κόπιασαν να καταλάβουν την ομοφυλοφιλία μου, αλλά είχαν θέληση να κοπιάσουν. Και το φανέρωμά μου συχνά οδήγησε σε βαθύτερες, πιο ανοιχτές σχέσεις. Ήμουν τυχερός· άλλοι γκέι έχουν εισπράξει μεγαλύτερη απόρριψη απ’ ό,τι εγώ.

Με την πάροδο των χρόνων έχω μάθει μερικά πράγματα για το πώς να φανερωθείς σε κάποιον. Έχω ανάγκη να πω σε έναν φίλο μου πως θέλω να μοιραστώ κάτι πολύ προσωπικό, κάτι που αυτός ή αυτή μπορεί να μην καταλάβει στην αρχή. Θέλω ο φίλος μου να ξέρει ότι επιθυμώ μια βαθύτερη φιλία. Έχω ανάγκη να αποφεύγω να φανερώνομαι όταν είμαι θυμωμένος με κάποιον. Θέλω το φανέρωμά μου να είναι μια πράξη αγάπης: η μοιρασιά ενός πολύτιμου μαργαριταριού με έναν φίλο. Υπενθυμίζω επίσης στον εαυτό μου ότι μια αρχική αντίδραση δυσπιστίας ή θυμού είναι συνηθισμένη. Αν ο φίλος μου έχει αναστατωθεί, μπορεί να χρειάζεται χρόνο για να παλέψει με την ομοφυλοφιλία μου. Μπορώ να προσφέρω να βρίσκομαι εκεί και να απαντώ σε ερωτήσεις (και συχνά υπάρχουν πολλές ερωτήσεις!), αλλά δεν μπορώ να αναγκάσω τον φίλο μου να με αποδεχτεί. Κάθε φορά που φανερώνομαι σε κάποιον διακινδυνεύω να χάσω αυτό τον φίλο. Με κάθε ένα ξεχωριστά, αποφασίζω αν θέλω να πάρω αυτό το ρίσκο.

Ίσως τίποτα δεν είναι πιο ριψοκίνδυνο από το φανέρωμα στους γονείς. Φανερώθηκα στους γονείς μου την ίδια στιγμή που φανερώθηκα στον εαυτό μου, αλλά δεν ήμουν έτοιμος για την αντίδρασή τους. Πώς εύχομαι να μπορούσα να είχα διαβάσει του βιβλίο του Σουίτζερ Γονείς των Ομοφυλόφιλων πριν τους φανερωθώ. Θα μπορούσα να έχω πιο ρεαλιστικές απαιτήσεις γιατί ο Σουίτζερ περιέγραφε τις αντιδράσεις των γονιών μου με εκπληκτική ακρίβεια.

Η μαμά και ο μπαμπάς αντέδρασαν πρώτα με δυσπιστία. «Δεν μπορεί να είσαι γκέι! Κάνεις λάθος.» Ήταν τόσο αναστατωμένοι που με έστειλαν πίσω στο σχολείο και είπαν «Μην επιστρέψεις σπίτι μέχρι να σου πούμε ότι μπορείς.» Εκείνες ήταν οι πιο επίπονες λέξεις που έχω ακούσει ποτέ. Για μια φευγαλέα στιγμή σκέφτηκα την αυτοκτονία, αλλά είχα φίλους και ιερείς για να στραφώ για στήριξη. Δεν ήμουν μόνος.

Μετά από μερικές εβδομάδες αποκατέστησαν την επαφή μαζί μου. Συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορούσαν να αποφύγουν το πρόβλημα. Έπειτα από το αρχικό σοκ, ένιωσαν ένα κύμα από συναισθήματα. Θυμός. Ήταν θυμωμένοι μαζί μου που τους προκάλεσα τόσο μεγάλο πόνο και που αρνιόμουν να δω ψυχίατρο. Ήταν θυμωμένοι με οποιονδήποτε που θα μπορούσε να με είχε «κάνει» γκέι – φίλους από το κολέγιο, τους ιερείς που με συμβούλευαν και, τελικά, με τους εαυτούς τους. Ένιωθαν ένοχοι και απορούσαν, «Πώς αποτύχαμε;» Φόβος. Γνώριζαν ότι είναι σκληρό να είσαι γκέι στην κοινωνία μας, και φοβόντουσαν ότι πετούσα την κολεγιακή μου μόρφωση και ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον. Θλίψη. Ο «μικρός Ρίκι» δεν ήταν πια ο ίδιος. Οι προσδοκίες τους από μένα, ειδικά μια γυναίκα και παιδιά, ξαφνικά τους αφαιρέθηκαν. Πολλά είχαν αλλάξει, και θρηνούσαν για τον χαμό των ονείρων τους για τη ζωή μου… και της δικής τους ζωής επίσης.

Αυτά είναι ένας σωρός από βαριά συναισθήματα, κι εγώ ένιωθα ευσυγκίνητος επίσης. Ήμουν οργισμένος μαζί τους για την αντίδρασή τους. Φοβόμουν για το μέλλον μου και αισθανόμουν λυπημένος που η σχέση μας δοκιμάστηκε. Ο πρώτος χρόνος ήταν απίστευτα γεμάτος με ένταση, τόση πολλή που συχνά ήταν φοβερά άβολο για μας να είμαστε μαζί. Έχουμε συζητήσει λίγο για την ομοφυλοφιλία μου, αλλά πιο συχνά αποφεύγουμε το θέμα. Είναι τρομαχτικό και για τους τρεις μας. Κι όμως, χρειάζεται να μοχθήσουμε ο ένας με τον άλλον και με τις σχέσεις μας. Ευτυχώς, έχουν συχνά δείξει την αγάπη τους για μένα στα πρόσφατα χρόνια. Είμαι ακόμη ο γιος τους και οι ζωές μας συνεχίζονται.

Μέχρι τώρα στη ζωή μου έχω φανερωθεί επιλεκτικά, αλλά μια μέρα μπορεί να αποφασίσω να φανερωθώ πολύ δημόσια όπως έχουν κάνει κάποιοι γκέι. Ένα μέρος μου θέλει να το κάνει αυτό, αλλά για τώρα επιλέγω την άλλη οδό. Κάθε γκέι πρέπει να πάρει την απόφασή του. Το φανέρωμα, στον εαυτό σου και στους άλλους, είναι μια έντονα προσωπική και ατομική εμπειρία. Κάθε ιστορία φανερώματος είναι μοναδική. Αυτή ήταν η δικιά μου, αλλά η ιστορία δεν τελείωσε, γιατί φανερώνομαι συνεχώς. Πάντοτε θα χρειάζομαι να επιβεβαιώνω το καλό της ομοφυλοφιλίας μου και να μοιράζομαι αυτό το μαργαριτάρι με ανθρώπους για τους οποίους νοιάζομαι. Φανερώνομαι.