Σιάτλ, Ουάσιγκτον

Το δυσκολότερο πρόβλημα που προκλήθηκε από την ομοφυλοφιλία μου ήταν ότι είχα να αντιμετωπίσω τις θρησκευτικές πεποιθήσεις με τις οποίες μεγάλωσα. Το να τις αντιμετωπίσω ήταν δυσκολότερο από όλα αυτά τα χρόνια που με αποκαλούσανε διάφορα ονόματα, τα χρόνια της απόρριψής μου από τους συνομηλίκους μου και το χρόνο που ξόδεψα για να ξανακερδίσω την κατανόηση της οικογένειάς μου.

Οι θρησκευτικές μου ρίζες είναι Πεντηκοστιανές και Βαπτιστικές. Κάθε μια από αυτές θα αρκούσε να μου προκαλέσει σοβαρά ψυχικά προβλήματα, αλλά με τις δύο σε συνδυασμό και με την ομοφυλοφιλία μου στην κορυφή, απορώ πώς πραγματικά κατάφερα να φτάσω μέχρι εδώ με τα αισθήματα προς το Θεό ακέραια!

Αποδέχτηκα τους περισσότερους κανόνες και δόγματα που προτείνονται και από τα δύο αυτά δόγματα. Δίδαξα στο σχολείο της Βίβλου και στο Κυριακάτικο σχολείο και ηγούμουν των χορωδιών και των παιδιών και των ενηλίκων. Κατανοούσα τη σύλληψη τέτοιων πρακτικών όπως του «Πρέπει να γεννηθείς ξανά» ενώ προσευχόμουν. Είχε γίνει ξεκάθαρο κι από τις δύο αυτές εκκλησίες ότι:

1. Ναι, οι ομοφυλόφιλοι υπήρχαν.

2. Οι ομοφυλόφιλοι ήταν καταδικασμένοι για μια αιωνιότητα στην Κόλαση.

3. Οι ομοφυλόφιλοι δεν είχαν θέση στην κοινωνία.

Φυσικά, ποτέ δεν ρώτησα για την ομοφυλοφιλία, ούτε καν συνέδεσα αυτά για τα οποία μιλούσαν με το γεγονός ότι ελκυόμουν σεξουαλικά από άλλους άντρες. Πάντοτε σκεφτόμουν τους ομοφυλόφιλους ως γηραιούς άντρες που έβγαζαν για βόλτα κανίς με λουράκια με ψεύτικα διαμάντια και φορούσαν μεϊκάπ. Ποτέ δεν σκέφτηκα, ονειρεύτηκα ή συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν, ή ότι είχαν υπάρξει, ομοφυλόφιλοι στην ηλικία μου. Από την πρώτη μου σεξουαλική αφύπνιση στην ηλικία των δέκα, γνώριζα ότι με διέγειραν σεξουαλικά οι άντρες. Μόνο όταν έγινα δεκαπέντε άρχισα να συνειδητοποιώ ότι οι άνθρωποι που είχα ακούσει να καταδικάζονται ξανά και ξανά – οι άνθρωποι που οι θρησκευτικοί μου ηγέτες έβλεπαν ως τους καταστροφείς της ηθικής – κι εγώ ήμασταν το ίδιο. Ήμουν ένας από αυτούς.

Αυτό με εξόργισε όσο και με φόβισε. Με φόβισε γιατί τώρα πίστευα ότι ήμουν καταδικασμένος στην Κόλαση. Με εξόργιζε γιατί αισθανόμουν ότι όλη η εκκλησιαστική δουλειά που είχα κάνει είχε πάει στράφι κι ότι ο Θεός με κάποιον τρόπο με είχε απογοητεύσει και επέτρεπε την ψυχή μου να αλωθεί από τον Διάβολο.

Προσπάθησα να αλλάξω τον εαυτό μου. Προσευχόμουν κάθε μέρα να έχω κάποιο σεξουαλικό αίσθημα για τα κορίτσια. Προσευχόμουν να αρχίσουν να μου αρέσουν τα αθλήματα. Προσευχόμουν να σταματήσω να παρακολουθώ αθλήματα απλά για να κοιτάζω τους άντρες. Αλλά δεν ήλθε καμία αλλαγή.

Η θρησκεία ήταν η σανίδα σωτηρίας μου, το προπύργιό μου, το ένα πράγμα στο οποίο ήμουν καλός. Στο γήπεδο πάντα όλες η ομάδες με επέλεγαν τελευταίο. Μετά θα προχωρούσα στο να χάνω στους αγώνες χάνοντας τη μπάλα. Όχι σκόπιμα – απλά δεν μπορούσα να μπω στο πνεύμα των αγώνων. Και έπειτα από χρόνια λεκτικής κακομεταχείρισης δεν είχα καμία επιθυμία να προσπαθήσω και να βελτιώσω τις αθλητικές μου δεξιότητες. Αλλά στην εκκλησία! Ήμουν ο πρώτος στη διεύθυνση των τραγουδιών, στη βοήθεια με την προσφορά και την κοινωνία, στη διδασκαλία. Και τώρα αισθανόμουν ότι πλέον δεν είχα κάτι στο οποίο να είμαι «καλός» κι ότι δεν αγαπιόμουν και προστατευόμουν από έναν Θεό στον οποίο είχα αφοσιώσει τη ζωή μου. Οι προσευχές μου πάντα ήταν η κρυφή μου παρηγοριά και τώρα αισθανόμουν ότι απλά μιλούσα στον άνεμο.

Για πάνω από πέντε χρόνια, παρόλο που ακόμα παρέμεινα το ίδιο ενεργός στα εκκλησιαστικά μου προγράμματα όσο πάντα, απλά ακολουθούσα το τελετουργικό. Ακόμα πίστευα στο Θεό, αλλά δεν είχα πραγματικά αισθήματα ότι ο Θεός πίστευε σε εμένα.

Είχα γίνει είκοσι μέχρι να ξαναβρώ το αίσθημα της αγάπης του Θεού ξανά. Επιτέλους αποδεχόμουν τη σεξουαλικότητά μου και αντιμετώπιζα το γεγονός ότι παρόλο που θα πήγαινα στην Κόλαση η ζωή συνεχιζόταν. Αποφάσισα να εμπιστευτώ τη θλίψη μου στον καλύτερό μου φίλο. Είχα μεγαλώσει μαζί του και τον εμπιστευόμουν· επιπλέον, δεν μπορούσα πια να κρύψω τα αισθήματά μου για τη σεξουαλικότητά μου και είχα ανάγκη εκτόνωσης. Προς τρομερή κατάπληξή μου, αυτός με τη σειρά του μου είπε ότι ήταν επίσης γκέι κι ότι αγωνιζόταν με τα ίδια προβλήματα της «απόρριψης από το Θεό.» Ήμουν περισσότερο τυχερός από τους πιο πολλούς που μου συνέβη αυτό, καθώς ο φίλος μου μπόρεσε να με συστήσει σε έναν πολύ σοφό και υπέροχο πάστορα που άνοιξε τα μάτια μου και με βοήθησε να ξανανοίξω την καρδιά μου. Μαζί, αυτός κι εγώ, διαβάσαμε τις Γραφές που είχαν στοιχειώσει τη ζωή μου. Μου κατάδειξε ότι κάθε μια από αυτές μπορούσε να αναγνωσθεί ώστε να εννοεί ό,τι ήθελε ο καθένας. Μου έδειξε πώς τα πιστεύω διέφεραν από θρησκεία σε θρησκεία. Κι ότι ήταν η αποδοχή μου του λόγου του ανθρώπου, παρά η αποδοχή μου του αισθήματος της αγάπης και ειρήνης που ένοιωθα πριν, που προκαλούσε τον πόνο μου και το αίσθημα μη κοινωνίας με το Θεό. Όπως είπε, η ζωή μού δόθηκε από το Θεό και αυτά τα αισθήματα ήταν μέρος του Όλου που είχε δημιουργήσει ο Θεός. Αφού μίλησα μαζί του, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι είχα επιτρέψει τη ζωή μου να αλλάξει και να κυβερνάται από απλές υποκριτικές ιδέες και την άγνοια. Ήμουν ακόμα το ίδιο άτομο που πάντα ήμουν, και ο Θεός με αγαπούσε το ίδιο όσο κι όταν ήμουν δέκα. Ήταν τέτοια ανακούφιση να μάθω ότι μπορούσα να είμαι Χριστιανός και γκέι, παρά να παραδεχτώ απλά το γεγονός ότι ήμουν γκέι και να προσπαθώ να είμαι Χριστιανός.

Η θρησκεία και τα θρησκευτικά πιστεύω μπορούν να είναι το ίδιο δυνατά με τις σεξουαλικές ορμές που αντιμετωπίζει ένας έφηβος· τουλάχιστον έτσι ήταν στη δική μου περίπτωση. Το ερώτημα αν θα κάνεις σεξ ή όχι είναι ένα πράγμα, αλλά το δίλημμα του να επιθυμείς ένα τύπο σεξουαλικής επαφή για την οποία σου λένε ότι δεν υπάρχει συγχώρεση από το Θεό μπορεί να είναι καταστροφικό. Είναι ήδη δύσκολο να αντιμετωπίζεις τη λοιδορία, τη χλεύη και τον εξοστρακισμό από τους συνομηλίκους σου. Αλλά όταν η θρησκεία σου, η μία και μοναδική ασφάλεια που έχεις μάθει να γνωρίζεις σε αποστρέφεται, το κενό δεν μπορεί να γεμίσει με κανένα τρόπο.

Είναι ατυχές που δεν δείχνουν όλοι την κατανόηση και τη φροντίδα που είχε το άτομο στο οποίο μίλησα. Είναι επίσης ατυχές ότι τον καιρό που οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι ανακαλύπτουν τη σεξουαλικότητά τους, είτε είναι γκέι είτε στρέιτ, τα θρησκευτικά τους ήθη και αξίες έχουν ήδη εδραιωθεί. Σε κάποιον που συνομιλεί με νεαρά γκέι άτομα που είναι μπερδεμένα με τη σύγκρουση της θρησκείας τους με τη σεξουαλικότητά τους, θα πρότεινα πρώτα να μεταδοθεί το μήνυμα ότι έχουν κτιστεί και αγαπηθεί από το Θεό τους πριν αποκτήσουν συναίσθηση της σεξουαλικότητάς τους, κι αυτό δεν έχει αλλάξει. Αυτό που έχει αλλάξει είναι οι σεξουαλικές αξίες και τα αισθήματα στη ζωή τους. Πρέπει να προσπαθήσουν στην πάροδο του χρόνου να κατανοήσουν ότι αυτοί, όπως κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που έχει ζήσει ποτέ, πρέπει να αντιμετωπίσουν τα θρησκευτικά τους αισθήματα πρώτα απ’ όλα μέσα στην ίδια τους την ψυχή. Τότε, όπως ανέφερα πριν, πρέπει να διαβάσουν τις δικές τους Γραφές και να βρουν ότι αυτές μπορούν να αναγνωστούν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, κι ότι πρέπει να τις διαβάσουν και να τις εφαρμόσουν στη ζωή τους ως άτομα που είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα Χριστιανοί, Καθολικοί, Εβραίοι, οτιδήποτε, και μετά ως ομοφυλόφιλοι. Αυτός είναι ο τρόπος που ξανακέρδισα το πνευματικό μέρος της ζωής μου που νόμιζα ότι είχα χάσει για πάντα.

Δύσκολα θα με πει κανείς θεολόγο ή μαθητή του ιεροδιδασκαλείου. Είμαι ένας 24χρονος φοιτητής κολεγίου. Ο αγαπημένος μου είναι είκοσι ενός και η αφοσίωση και λατρεία του Θεού υπήρξε σημαντικό μέρος της σχέσης μας για τα τελευταία τρία χρόνια. Ίσως οι αντιλήψεις μου και η ιστορία μου να είναι χωρίς νόημα για τους περισσότερους, αλλά αν μπορούν να βοηθήσουν έστω ένα άτομο να αποφύγει τα βασανιστήρια που αντιμετώπισα, τότε θα έχουν επιτύχει κάτι.