Τζένιφερ Χανράχαν, 18

Leave a comment
Uncategorized

Μιλγουόκι, Ουσκόνσιν

Τον περισσότερο καιρό, αποκαλώ τον εαυτό μου αμφισεξουαλικό, αλλά απεχθάνομαι τις ετικέτες. Τείνουν να σε περιορίζουν. Η σεξουαλικότητα μου μετακινείται από μέρα σε μέρα. Κάποιες μέρες αισθάνομαι πολύ γκέι· με ελκύουν μόνο γυναίκες. Άλλες μέρες αισθάνομαι πολύ στρέιτ. Κάποιες μέρες είμαι απλά μπερδεμένη! Συνολικά, θα έλεγα ότι ελκύομαι πιο πολύ από τις γυναίκες παρά από τους άντρες, τουλάχιστον σωματικά.

Συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν στρέιτ περίπου πριν από τρία χρόνια, όταν έπιασα τον εαυτό μου απελπισμένα ξεμυαλισμένη με μια στρέιτ φίλη. Προσπάθησα να το αγνοήσω, αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω να τη σκέφτομαι. Κάθε φορά που σκεφτόμουν μήπως ήμουν γκέι, τρόμαζα πάρα πολύ. Δεν ήξερα κανένα γκέι άτομο (τουλάχιστον, πίστευα ότι δεν ήξερα), και ανησυχούσα τι θα σκεφτόταν ο κόσμος για μένα.

Απέφυγα το θέμα για έναν ακόμα χρόνο. Δεν έβλεπα τη φίλη μου πολύ συχνά στο διάστημα αυτό, έτσι ήταν εύκολο να αγνοήσω το γεγονός ότι μπορεί να ήμουν γκέι. Αλλά τότε ερωτεύτηκα μια από τις δασκάλες μου – μια παντρεμένη γυναίκα. Αυτή τη φορά δεν μπορούσα να αρνηθώ τι ένιωθα. Σκέφτηκα ότι μπορεί να ήμουν αμφισεξουαλική. Σίγουρα δεν μπορούσα να είμαι στρέιτ. Με τρόμαζε μέχρι θανάτου. Είχα εμμονή να το κρατήσω μυστικό. Μάλιστα έγραφα σημειώσεις στο ημερολόγιό μου με κώδικα ώστε κανείς να μην μπορεί να υποψιαστεί ότι ήμουν ένας από «αυτούς τους ανθρώπους.»

Είχα τάσεις αυτοκτονίας πολλές φορές εκείνη την περίοδο. Είχα πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση. Είχα προβλήματα με τους γονείς μου και έπαιρνα χαμηλούς βαθμούς στο σχολείο. Νοσηλεύτηκα δύο φορές για μείζονα κατάθλιψη. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης παραμονής μου στο νοσοκομείο, φανερώθηκα στον ψυχίατρό μου. Έδειξε υποστήριξη, αλλά μπορούσα να δω ότι δεν καταλάβαινε στην πραγματικότητα. Ο στρέιτ κόσμος δεν μπορεί να κατανοήσει τι σημαίνει να είσαι γκέι στην κοινωνία μας.

Περίπου εκείνη την εποχή, είχα μια φλέγουσα επιθυμία να πω στην καλύτερη φίλη μου τα πάντα για μένα. Ο ψυχίατρός μου με προειδοποίησε ότι μπορεί να το έπαιρνε στραβά και να με απέρριπτε. Αλλά ήμουν προετοιμασμένη για οτιδήποτε. Μια κρύα μέρα του Απρίλη, η φίλη μου κι εγώ πήγαμε σε ένα μαγαζί μετά το σχολείο.

«Έχω κάτι να σου πω», είπα ξεροκαταπίνοντας. Σκούπισα τις ιδρωμένες παλάμες μου στο τζιν μου.

«Τι; Τι είναι;» ρώτησε, μασουλώντας το κλαμπ σάντουιτς με γαλοπούλα.

«Ω, Θεε μου…,» τραύλισα. «Είναι πιο δύσκολο απ’ όσο φανταζόμουν.» Πήρα μια βαθιά αναπνοή και είπα, «Είμαι γκέι.»

«Είσαι ερωτευμένη μαζί μου;» ρώτησε.

«Ε… όχι. Δεν είναι αυτός ο λόγος που σου το λέω.»

«Ε, εντάξει τότε. Δεν με νοιάζει. Δεν επηρεάζει τίποτε.»

Άφησα ένα αναστεναγμό ανακούφισης. Συνέχισα να έχω μια κολλητή, και εγώ συνέχισα να της αρέσω – χωρίς να έχει σημασία ποια ή τι ήμουν. Είμαστε ακόμα κολλητές. Μου λέει τα πάντα για τα όμορφα αγόρια στο σχολείο κι εγώ της λέω για την όμορφη συνάδελφό μου.

Μετά από αυτό, οι εξελίξεις πήραν μορφή χιονοστιβάδας. Φανερώθηκα στη μητέρα μου τον επόμενο μήνα. Οι γονείς μου είναι χωρισμένοι, και ζω με τη μητέρα μου. Δεν έδειξε την υποστήριξη που περίμενα. Μου έθετε ερωτήσεις όπως «Πώς μπορείς να ξέρεις ότι είσαι γκέι όταν δεν είχες ποτέ κάποια σεξουαλική εμπειρία;» Της είπα ότι ήξερα μέσα μου πως δεν ήμουν στρέιτ. Δεν είναι κάτι που το αποφασίζεις. Απλά συμβαίνει και απλά το ξέρεις. Τουλάχιστον η μητέρα μου δεν ήταν εχθρική, αλλά χρειάστηκαν κάμποσο καιρό εκείνη κι ο πατριός μου να το συνηθίσουν. Τώρα δεν τους νοιάζει, εφόσον δεν το αναφέρω υπερβολικά συχνά.

Ο πατέρας μου ήταν εντελώς διαφορετική περίπτωση. Αντέδρασε με θυμό και δυσπιστία. Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τον πατέρα μου, οπότε δεν περίμενα και πολλά. Επέμενε ότι απλά έκανα την επανάστασή μου κι ότι προσπαθούσα να τον κάνω να φανεί κακός πατέρας. Αν απλά προσπαθούσα να κάνω την επανάστασή μου, δεν θα επέλεγα κάτι που θα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή μου, θα έστρεφε το μισό έθνος εναντίον μου, και θα μου απαγόρευε να υπηρετήσω στο στρατό! Όσο για το αν τον έκανα να φανεί κακός πατέρας, δεν χρειαζόταν τη δική μου βοήθεια.

Το είπα επίσης στις δύο θετές αδερφές μου, ηλικίας δεκατεσσάρων και δεκαεπτά. Έπαθαν σοκ στην αρχή, αλλά τώρα είναι εντάξει με το θέμα. Με ρωτούν διαρκώς αν έχω κάποια φιλενάδα!

Ακόμα δεν γνώριζα ανοιχτά γκέι άτομα, έτσι αποφάσισα να βρω μερικά. Είδα μια αγγελία σε μια τοπική εβδομαδιαία εφημερίδα για μια συγκέντρωση της ACT UP σε μια τοπική εκκλησία. Είχα ακούσει για την ACT UP στις εθνικές ειδήσεις, και σκέφτηκα ότι θα υπήρχε γκέι κόσμος εκεί. Είχα δίκιο. Σχεδόν όλοι στη συνάντηση ήταν γκέι. Εκεί γνώρισα τον Πάτρικ και έγινε καλός φίλος. Έκανα πολλές διασυνδέσεις μέσω του κόσμου που γνώρισα εκείνη τη βραδιά. Έμαθα για τη Γκέι Νεολαία του Μιλγουόκι, το Queer Nation και την Γκέι Λεσβιακή Αμφισεξουαλική Κοινότητα στο Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν (GLBC). Κατά τους επόμενους λίγους μήνες, γνώρισα πολύ περισσότερο γκέι κόσμο. Έμαθα ότι οι γκέι και οι λεσβίες βρίσκονται παντού. Απλά πολλές φορές είναι αόρατοι. Χρειάζεται ψάξιμο να τους εντοπίσει κανείς.

Πήγα στην παρέλαση γκέι περηφάνιας στο Μιλγουόκι. Χιλιάδες γκέι κόσμου, παντού τριγύρω. Δυνατά και περήφανα! Ήταν απίστευτο. Τίποτα δεν με έκανε να νιώσω καλύτερα από το να περιτριγυρίζομαι από όλο αυτό τον κόσμο που ήταν σαν κι εμένα. Μάλιστα έπεσα τυχαία σε κάποιους συμμαθητές από το λύκειο που δεν ήξερα ότι ήταν γκέι. Και μετά, το πανεπιστήμιο διοργάνωσε ένα γκέι και λεσβιακό κινηματογραφικό φεστιβάλ. Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να κάνουν οι γκέι και λεσβίες έφηβοι: υποτίθεται ότι δεν μπορούμε να πάμε στα μπαρ, αν και πολλοί πάνε. Αυτός είναι ο λόγος που η παρέλαση και το κινηματογραφικό φεστιβάλ ήταν τόσο σημαντικά για μένα.

Συνεχίσω να έχω σχέση με την ACT UP και τη GLBC. Έχω ένα ευρύ δίκτυο φίλων που ακούν προσεκτικά όταν έχω προβλήματα με τους γονείς μου ή όταν αηδιάζω από τον στρέιτ κόσμο. Μερικές φορές κουράζομαι να είμαι αμφισεξουαλική. Αηδιάζω με τον κόσμο που μας αποκαλεί με υποτιμητικά ονόματα, μας μειώνει, λέγοντας ότι εξαπλώνουμε το AIDS και τα λοιπά. Έχω σιχαθεί να πρέπει να λέω ψέματα στους παππούδες μου: θα με αποκλήρωναν να το μάθαιναν. Κλαίω όταν σκέφτομαι τους φίλους μου, τον Τζέι και τον Κρις, που έχουν AIDS. Όποτε ακούω κάποιον που απολύθηκε, του έκαναν έξωση, τον ξυλοκόπησαν ή τον σκότωσαν επειδή ήταν γκέι, νιώθω αηδία και θυμό. Μερικές φορές απλά εύχομαι να ήμουν στρέιτ. Εύχομαι να ήμουν «φυσιολογική» όπως όλοι οι άλλοι.

Αλλά το να είμαι γκέι και δραστηριοποιημένη στην γκέι κοινότητα με έκανε ισχυρότερο άτομο. Δεν ντρέπομαι γι’ αυτό που είμαι. Αισθάνομαι περηφάνια όταν βλέπω έναν από τους «ανθρώπους μου» στο Κογκρέσο· τιμή όταν τους βλέπω να μάχονται τις διακρίσεις στο στρατό· σεβασμό όταν οι φίλοι διακινδυνεύουν σύλληψη για να πολεμήσουν το AIDS· αξιοπρέπεια όταν μιλάω σε κάποια ομάδα λυκείου και τους λέω ότι είμαστε άνθρωποι, ακριβώς σαν κι αυτούς.

Θέλω να κάνω κάτι για την γκέι κοινότητα, ειδικά για τη γκέι και λεσβιακή νεολαία. Κουβαλούμε το βαρύτερο φορτίο. Έχουμε ήδη να αντιμετωπίσουμε όλα όσα έχουν να περάσουν όλοι οι έφηβοι. Και έπειτα, πέρα από αυτά, έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα ταμπού της κοινωνίας ενάντια στη σεξουαλικότητά μας, τη απόρριψη από την οικογένεια και τους φίλους, αυτούς που χτυπούν τους γκέι και το AIDS. Εκπλήττομαι που υπάρχουν κάποιοι από μας που τα καταφέρνουν.

Αλλά πιστεύω ότι κάποια μέρα τα πράγματα θα είναι καλύτερα για μας. Βελτιώνονται καθημερινά. Εν τω μεταξύ πρέπει να παραμείνουμε δυνατοί ατομικά και ως κοινότητα. Σε όσους νέους γκέι ή αμφισεξουαλικούς διαβάζουν αυτές τις γραμμές: μην ακούτε τα ψέματα που σκορπά η κοινωνία ή τα υποτιμητικά ονόματα με τα οποία μας αποκαλούν. Για να δανειστώ ένα παλιό σύνθημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, «Το Γκέι Είναι Οκέι!» Μην αφήσετε οποιονδήποτε να σας πει κάτι άλλο. Προσπαθήστε να βρείτε την γκέι κοινότητα στην περιοχή σας. Όλα γίνονται ευκολότερα με κάποιον στο πλευρό σου που γνωρίζει πώς νιώθεις. Ξέρω πόσο μοναχικό συναίσθημα είναι να μεγαλώνεις και να είσαι γκέι. Αλλά πιστέψτε με, δεν είστε μόνοι σας.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *