Τρουά–Ρέτζιναλτ Μπέτενκορτ, 18

Leave a comment
Uncategorized

Λόουελ, Μασαχουσέτη

Πριν παρατήσω το λύκειο, πάντοτε ένιωθα μόνος και εκτός τόπου. Ήμουν πολύ δημοφιλής και όλοι πίστευαν ότι ήμουν κουλ. Γιατί ένιωθα τόσο απομονωμένος;

Η ζωή μου ήταν ένα ψέμα. Είχα φιλενάδα. Ήμαστε μαζί για τρία χρόνια. Ήμαστε το τέλειο ζευγάρι. Τότε γνώρισα τον Μάικ. Ήταν ένα γοητευτικό παιδί με σπουδαία προσωπικότητα. Γίναμε κολλητοί. Καθώς περνούσαν οι μήνες, ερωτεύθηκα βαθιά τον Μάικ. Κι εκείνος ερωτεύτηκε εμένα. Λέγαμε μεταξύ μας πόσο αγαπούσε ο ένας τον άλλο και αρχίσαμε να εκφράζουμε αυτή την αγάπη σωματικά.

Δεν θεωρήσαμε ποτέ τον εαυτό μας ως γκέι, γιατί οι πούστηδες φορούσαν φορέματα και έβαζαν κραγιόν. Μα τι κάναμε; Γιατί δεν λέγαμε σε όλους πώς αισθανόμαστε; Γιατί πονούσε τόσο πολύ; Θεέ μου, ακόμα πονάει.

Καθώς περνούσε ο καιρός, άρχισα να συνειδητοποιώ τι έκανα. Αυτό ήταν. Βυθίστηκα στην άρνηση και αποφάσισα να αγοράσω στο κορίτσι μου ένα διαμάντι για να επιβεβαιώσω ότι την αγαπούσα με τον τρόπο που έλεγα σε όλους.

Ήταν τα δέκατα έβδομα γενέθλιά μου. Οι φίλοι είχαν οργανώσει ένα πάρτι γενεθλίων έκπληξη. Η φιλενάδα μου ήταν εκεί. Το ίδιο κι ο Μάικ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έδειχνε η τέλεια στιγμή να της δώσω το διαμάντι, εκεί μπροστά σε όλους. Άνοιξα το κουτί και το φόρεσα στο δάχτυλό της. Ο Μάικ έφυγε.

Την επόμενη μέρα, πήγα σπίτι του για να μάθω γιατί έφυγε. Αρχίσαμε να λογομαχούμε. Μου είπε ότι με αγαπούσε. Θυμάμαι που είπε, «Ξέρω ότι με αγαπάς, και σ’ αγαπώ κι εγώ.» Έστρεψε το πρόσωπο κι άρχισε να κλαίει. Πήγα να τον αγκαλιάσω, αλλά δεν με άφηνε να τον ακουμπήσω. Πήδηξε από το σκαλί που στεκόταν και είπε, «Δεν καταλαβαίνεις! Είμαι ερωτευμένος μαζί σου!» Έκανε κλικ. Τελικά κατάλαβα ότι ήμαστε παραπάνω από δυο κολλητούς που τύχαινε να κάνουν σεξ μεταξύ τους.

Δεν ήξερα τι να κάνω. Έφυγα μετά από λίγο και φρικάρισα. Οι γονείς μου ήταν στο μέσο ενός διαζυγίου, και τα πράγματα ήταν πραγματικά σκατά στο σπίτι – η τέλεια δικαιολογία για να τα χαλάσω με τη φιλενάδα μου. Έτσι κι έκανα. Ο ιερέας της ενορίας μου λειτουργούσε ως σύμβουλος στους γονείς μου εκείνη την εποχή, έτσι αποφάσισα να στραφώ σε αυτόν για βοήθεια. Θυμάμαι που μιλούσα για την κατάσταση στο σπίτι και για τη φιλενάδα μου, αλλά αποσβολωνόμουν όταν σκεφτόμουν να του πω τι συνέβαινε με τον Μάικ.

Άρχισα να στήνω τον Μάικ και ποτέ δεν επέστρεψα τα τηλεφωνήματά του. Νομίζω ότι το έκανα γιατί δεν ήμουν έτοιμος να τον αντιμετωπίσω. Αργά αλλά με βεβαιότητα, φανερώθηκα στον ιερέα μου. Βρέθηκα σε κατάσταση σοκ όταν είπε, «Αυτό είναι εντάξει. Είναι μόνο ένα μέρος σου· δεν αποτελεί όλη την προσωπικότητά σου.» Ήταν το πιο υποστηρικτικό άτομο που έχω γνωρίσει. Αν ο καρδινάλιος μάθαινε ποτέ πόση βοήθεια μου είχε δώσει ο ιερέας, πιθανά να τον είχε διώξει με τις κλοτσιές από την εκκλησία.

Ο ιερέας μού είπε για αυτή την ομάδα υποστήριξη στη Βοστόνη όπου υπήρχαν πολλά παιδιά σαν κι εμένα. Μου έδωσε κάθε λογής πληροφορίες και μου βρήκε το δρόμο. Περίμενα δύο μήνες πριν βρω το κουράγιο να πάω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την πρώτη μέρα στη Συμμαχία Γκέι και Λεσβιακής Νεολαίας της Βοστόνης (BAGLY). Πρέπει να είχα ανεβοκατέβει το δρόμο περίπου πέντε φορές μέχρι που κάποιος με σταμάτησε και με ρώτησε αν έψαχνα την BAGLY. Δίστασα και είπα ναι. Μου ρώτησε το όνομά μου και είπα ψέματα. Είπα Τρουά. Μερικά λεπτά αργότερα, άρχισαν να συγκεντρώνονται άνθρωποι μπροστά από εκείνο το παλιό κτίριο όπου γίνονταν οι συγκεντρώσεις. Το κτίριο ανακαινιζόταν εκείνη τη μέρα, κι έτσι έπρεπε να πάρουμε το μετρό για να φτάσουμε στο κέντρο της κοινότητας.

Για να ξέρετε, δεν είμαι από τη Βοστόνη, δεν είχα ποτέ πριν μπει στο μετρό και δεν είχα συναντήσει ποτέ άλλο γκέι άτομο στη ζωή μου. Ήταν η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου! Να που βρισκόμουν σε ένα δωμάτιο γεμάτο παιδιά της ηλικίας μου, κι όλοι να μιλάμε για το πώς είναι να είσαι γκέι έφηβος. Όταν τελείωσε η συνάντηση, θυμάμαι που ένιωθα χαμένος. Δεν ήθελα να επιστρέψω στο ψέμα που αποκαλούσα ζωή μου.

Δύο μέρες αργότερα, μου τηλεφώνησε ο Μάικ. Αρχίσαμε να λογομαχούμε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είπα κατευθείαν, «Μάικ, είσαι γκέι. Το ξέρω ότι είσαι.» Δεν του είπα, όμως, ότι ήμουν γκέι. Αυτός τα έχασε. Άρχισε να με κατηγορεί ότι του έλεγα ψέματα. Είπε ότι ποτέ δεν τον αγάπησα κι ότι ήθελα μόνο να τον ταπεινώνω. Όταν πια του είπα ότι ήμουν γκέι κι ότι πραγματικά τον αγαπούσα, δεν πίστευε ούτε λέξη. Μου το έκλεισε. Προσπάθησα να τον καλέσω, αλλά κανείς δεν απαντούσε. Δυο μέρες αργότερα, στην επόμενη συνάντηση της BAGLY, όλοι συμφώνησαν ότι έπρεπε να του δώσω λίγο χρόνο.

Εκείνο το βράδυ, οι γονείς του Μάικ τηλεφώνησαν ψάχνοντάς τον. Ο Μάικ έλειπε από το βράδυ που μου το είχε κλείσει. Την επόμενη μέρα, βγήκα να τον ψάξω. Τον βρήκα, αλλά δεν μου μιλούσε. Έκλαιγα για μέρες. Ο ιερέας μού έδειξε τεράστια υποστήριξη και όλοι στη BAGLY βοήθησαν πολύ. Ο Μάικ κατέληξε να παρατήσει το σχολείο μόνο δύο μήνες πριν την αποφοίτηση. Τα χάλασε με τη φιλενάδα του και μετακόμισε στο Νιου Χάμσαϊρ για να μείνει με το θείο του. Προσπάθησα να του μιλήσω από τότε, αλλά δεν μου μιλά. Ρίχνει το φταίξιμο για ό,τι του συνέβη σε εμένα και τη σεξουαλικότητά μου. Αναρωτιέμαι αν θα συνέρθει ποτέ και αν θα μιλήσουμε για το τι ήταν αυτό που μοιραζόμαστε.

Έπειτα από αυτό, φανερώθηκα σε όλους τους φίλους μου – που δεν με πίστευαν. Φανερώθηκα στους γονείς μου – που ποτέ δεν θα μιλούσαν γι’ αυτό. Και φανερώθηκα στην πρώην φιλενάδα μου, που είπε, «Για να μου έχεις τόση εμπιστοσύνη ώστε να μου το πεις, μου αποδεικνύει ότι όντως με αγαπάς.» Και είμαστε οι καλύτεροι φίλοι από τότε.

Τρεις μήνες αφότου πήγα στη BAGLY για πρώτη φορά, έγινα ο πρόεδρος της ομάδας. Πολιτικοποιήθηκα πολύ ως εκπρόσωπος της γκέι και λεσβιακής νεολαίας. Μίλησα στην γκέι και λεσβιακή παρέλαση περηφάνιας στη Βοστόνη, σε πολιτειακά συνέδρια και σε δημόσια σχολεία. Μίλησα ακόμα και στο παλιό μου λύκειο· με προσκάλεσαν ξανά για να μιλήσω στην αποφοίτηση. Η εικόνα μου άρχισε να εμφανίζεται συχνά στην εφημερίδα.

Οι γονείς μου ήξεραν ότι ήμουν γκέι, αλλά δεν μπορούσαν να αντέξουν όλη την προσοχή που τραβούσα. Με πέταξαν έξω. Κάλεσαν ακόμα και την αστυνομία. Αφού γέλασαν με μερικά ανέκδοτα για γκέι, οι αστυνομικοί πήραν το κλειδί μου και μου είπαν να φύγω. Νομικά, οι γονείς μου δεν μπορούσαν απλά να με πετάξουν έξω, γιατί ήμουν δεκαεφτά. Έτσι η αστυνομία σύστησε στη μαμά μου να λάβει μια εντολή περιορισμού. Σε ποια βάση;; Ποιος έδινε μία; Αποφάσισα να τους γλιτώσω από τον κόπο και βγήκα έξω… πριν με κατηγορήσουν ότι έκλεψα ή κάτι τέτοιο.

Κατέθεσα αγωγή για διακρίσεις σε βάρος του αστυνομικού που έλεγε τα ανέκδοτα. Κάλεσα το Τμήμα Κοινωνικών Υπηρεσιών, αλλά δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν γιατί ήμουν σχεδόν δεκαοχτώ. Οι περισσότεροι από την οικογένεια και τους φίλους μου είναι Πορτογάλοι μετανάστες ή παιδιά Πορτογάλων μεταναστών. (Είμαι από τις Αζόρες – πορτογαλικό έδαφος.) Το να ανακατεύεται κανείς σε οικογενειακές υποθέσεις δεν εμπίπτει στη πορτογαλική παράδοση. Και καθώς είχα γίνει ο ομοφυλόφιλος–σύμβολο, ανησυχούσαν τι θα έλεγε ο κόσμος γι’ αυτούς! Το να είμαι γκέι ήταν άλλο, και το να με βοηθήσουν ή να με κρατήσουν ήταν άλλο.

Έτσι στράφηκα στη Βοστόνη. Αλλά δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν είχα λεφτά. Η δουλειά μερικής απασχόλησης που είχα ήταν στο Λόουελ. Πήρα το τρένο για συναντήσω έναν φίλο στο Νότιο Σταθμό. Το τρένο έφτασε αλλά φοβόμουν να κατέβω. Τι επρόκειτο να μου συμβεί; Πώς θα τα κατάφερνα με το σχολείο;

Ο καιρός πέρασε. Βρήκα τελικά μέρος να μείνω προσωρινά. Κέρδισα την αγωγή μου στην αστυνομία. Βρήκα δουλειά στο Τμήμα Υγείας και Νοσοκομείων ως ο συντονιστής του προγράμματος για την Εφηβική Γραμμή – μια πολιτειακή γραμμή για αντιμετώπιση κρίσεων. Η BAGLY τώρα συντονίζει ένα πρόγραμμα στέγασης για γκέι και λεσβίες νέους στη Μασαχουσέτη. Το 1993, μίλησα στην εθνική Παρέλαση στη Ουάσιγκτον και έλαβα το βραβείο Η Δύναμη του Ενός από το Ταμείο Εκστρατείας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Ξεκίνησα στο πανεπιστήμιο Νορθίστερν το φθινόπωρο αυτής της χρονιάς.

Και τα πράγματα άλλαξαν. Η μαμά μου παρέλασε μαζί μου στη Γκέι Περηφάνια του ’93 στη Βοστόνη. Αλλά ακόμα κουβαλώ το όνομα «Τρουά» για θυμίζω στον εαυτό μου πόσο φοβόμουν να φανερωθώ και να είμαι ο εαυτός μου. Πηγαίνω μπροστά – όχι άλλα μυστικά, όχι άλλα ψέματα. Απλά Τρουά.

Ο αγώνας συνεχίζεται, όμως. Αφού φανερωθούμε και οργανώσουμε μια ζωή όπου αισθανόμαστε άνετοι με τον εαυτό μας, τείνουμε να ξεχνάμε την απομόνωση και τη μοναξιά. Ξεχνάμε εκείνους που δεν είναι τόσο τυχεροί. Τα κατάφερα, αλλά τι γίνεται με τα υπόλοιπα παιδιά που έμειναν πίσω; Τα γκέι παιδιά χρειάζονται πρόσβαση σε στέγαση, δουλειές, μόρφωση, ιατρική φροντίδα, συμβουλευτική και νομική στήριξη. Χρειαζόμαστε τη βοήθεια της ενήλικης γκέι κοινότητας για να παρέχονται οι υπηρεσίες αυτές. Δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Ήμουν τυχερός που είχα κάπου να στραφώ. Τα περισσότερα παιδιά δεν είναι τόσο τυχερά.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *