Σολτ Λεϊκ Σίτι, Γιούτα
Το φανέρωμα στους γονείς μου είναι ένα μεγάλο βήμα στο οποίο δεν έχω προχωρήσει ακόμα εξαιτίας ενός προβλήματος: είμαι ο μεγαλύτερος από τρεις γιους και ο μόνος γιος που μπορεί να διαιωνίσει το όνομα της οικογένειας. Ο λόγος: και οι δύο νεότεροι αδερφοί μου είναι διανοητικά καθυστερημένοι. Δεν θέλω να πληγώσω τους γονείς μου λέγοντάς τους για μένα, αλλά την ίδια στιγμή, πληγώνω τον εαυτό μου λέγοντάς τους ψέματα πως έχω φιλενάδα και πως ζω μια ετεροφυλόφιλη ζωή. Οι στενοί φίλοι μου, γκέι και στρέιτ, μου λένε ότι οι γονείς μου το ξέρουν ήδη· απλά αρνούνται να το παραδεχτούν και να έρθουν σε σύγκρουση μαζί μου.
Θα παραδεχτώ ότι έχω δώσει σημάδια στους γονείς μου. Τους είπα για την πρώτη φορά που πήγα σε γκέι ντίσκο, και τον πρώτο γκέι άντρα που συνάντησα ποτέ (έναν πολλά υποσχόμενο εργοδότη). Δεν τους ένοιαζε και πολύ για τη ντίσκο, εκτός του ότι δεν τους άρεσε η τοποθεσία της. Όμως, ο γκέι άντρας προκάλεσε κάποιες ανησυχίες, και η μητέρα μου είπε να του πω ότι δεν με ένοιαζε με ποιον κοιμόταν εφόσον αυτός δεν ήταν ο μεγαλύτερος γιος της. Και, προειδοποίησε, εάν αυτό επρόκειτο να συμβεί, θα με αποκήρυσσε και θα φρόντιζε να τον κλείσει μέσα. Η μητέρα μου ανακάλυψε επίσης ότι είχα αρχίσει να δείχνω αδυναμία στα αντίτυπα των Playgirl της. Ποτέ δεν μου είπε κάτι, αλλά άρχισε να τα κρύβει.
Τότε, περίπου έξι μήνες πριν, όταν ακόμα έμενα στο σπίτι, είπα στους γονείς ότι ήθελα να τρυπήσω το αυτί μου, Ο μπαμπάς είπε ότι τα τρυπημένα αυτιά και τα μακριά μαλλιά ήταν για τους «χίπηδες»· δεν ενέκρινε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η μαμά είπε ότι όταν έβλεπε άντρα με τρυπημένο αυτί, αυτόματα σκεφτόταν ότι έλεγε σε όλο τον κόσμο πως ήταν «αδερφή μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο.»
Οι γονείς μου είναι στην πραγματικότητα πολύ φιλελεύθεροι, παρόλα αυτά. Σαν δώρο στην αποφοίτησή μου από το λύκειο, με έστειλαν στο Σαν Φρανσίσκο για μια βδομάδα. Είπαν ότι θα με βοηθούσε να ωριμάσω. Πόσο λίγο ήξεραν ότι ο γιος τους έκανε περισσότερα από απλά να μεγαλώνει. Όσο το δυνατόν πιο σύντομα, μετακόμισα από το σπίτι. Η ένταση μεταξύ των γονιών μου και εμού γινόταν υπερβολικά μεγάλη. Μου έκαναν διαλέξεις για αυτούς με τους οποίους έβγαινα, τα μέρη που πήγαινα, και την ώρα που περίμεναν να επιστρέψω. Έτσι μετακόμισα σε ένα διαμέρισμα με δύο γκέι φίλους.
Για να εντυπωσιάσω τους γονείς μου, και επειδή το ήθελα, άρχισα να κάνω κάποιες πολύ εμφανείς αλλαγές στην εμφάνισή μου. Άρχισα να φοράω τζιν και πιο χοντροφτιαγμένα ρούχα αντί για σπορ παντελόνια νεοϋορκέζων σχεδιαστών και μεταξωτά πουκάμισα. Και σταμάτησα να φοράω σκαρπίνια. Επίσης κούρεψα τα μαλλιά μου πολύ κοντά. Αυτό εντυπωσίασε τον μπαμπά μου όσο δεν έπαιρνε άλλο. Μου είπε μάλιστα ότι είχα αρχίσει να δείχνω και να ντύνομαι πιο πολύ όπως έπρεπε να δείχνει ένας πραγματικός άντρας. Οι γονείς μου ρώτησαν γιατί έκανα τέτοιες πασιφανείς αλλαγές, και τους είπα ότι ήταν η τελευταία λέξη της μόδας. (Μετά βίας θα μπορούσα να τους πω ότι προσπαθούσα να μοιάσω στους άντρες στο Numbers και στο Blueboy – ένα πολύ αρρενωπό ύφος μπορεί να πει κανείς.)
Όποτε το θυμόνταν, οι γονείς μου με ρωτούσαν πώς τα πήγαινε η «Ρόουζ». Η Ρόουζ υποτίθεται ότι ήταν το κορίτσι με το οποίο είχα χάσει την παρθενιά μου, και με το οποίο έβγαινα σταθερά. Τους έλεγα ότι όλα ήταν μια χαρά, και αλλάζαμε θέμα.
Η σχέση μου με τους γονείς μου βελτιωνόταν μέχρι που τρύπησα το αριστερό μου αυτί. Για μια φορά ακόμα η μαμά μου έκανε διάλεξη για τις «μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο» θεωρίες της. Αλλά το άφησα να περάσει έτσι. Με κατέκλυζε με όλες τις φήμες που είχε ακούσει για άντρες με τρυπημένα αυτιά: το αριστερό αυτί σήμαινε ότι ήσουν γκέι και το δεξί σήμαινε ότι έπαιρνες σκληρά ναρκωτικά κλπ. Αλλά της είπα ότι δεν με ένοιαζε τι σκεφτόταν ο κόσμος. Στο κάτω κάτω ήταν το δικό μου αυτί.
Οι επαγγελματικές επιλογές υπήρξαν επίσης δύσκολο πρόβλημα. Και οι δύο γονείς μου μισούν το πόσο ντελικάτα συμπεριφέρομαι. Δεν αντέχω να βρομίσω τα χέρια μου και αρρωσταίνω όταν πρέπει να καθαρίσω ψάρι. Απλά φανταστείτε τον «Άλμπιν» από την ταινία Το κλουβί με τις τρελές, μόνο τριάντα χρόνια νεώτερο και έχετε εμένα. Θέλω να γίνω αεροσυνοδός για κάποια αεροπορική εταιρία, αλλά η μαμά μου είπε ότι αυτή είναι δουλειά για γυναίκες ή για άντρες που είναι κουνιστοί. Αλλά είναι η ζωή μου και η επιλογή μου.
Τελευταία, οι γονείς πραγματικά σιωπούν για το σκουλαρίκι μου, αλλά μπορούν να αισθανθούν ότι αυτή η κατάσταση με τον γιο τους δεν έχει λάβει εντελώς τέλος. Τι πιστεύετε; Μισώ να κρύβω τη ζωή μου από αυτούς, αλλά μέχρι να αναγκαστώ, πρόκειται να παραμείνω σιωπηλός. Μα πόσο ακόμα μπορώ να συνεχίσω;
(Τα επόμενα γράφηκαν ένα χρόνο μετά.)
Όταν το είπα στους γονείς μου ήταν πιθανά η πιο τραυματική εμπειρία της ζωής μου. Για τον προηγούμενο χρόνο, ζούσα τη ζωή μου στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Ήμουν φανερός στους στενούς μου φίλους για πάνω από ένα χρόνο και η ζωή ήταν υπέροχη. Τότε συνέβη ένα ξεχωριστό περιστατικό. Έβλεπα έναν τύπο για περίπου τέσσερις μήνες και ήμαστε πολύ στενά δεμένοι ο ένας με τον άλλο. Τότε, απροσδόκητα ένα μεσημεράκι, μου ζήτησε να τον παντρευτώ. Μου έδωσε ένα όμορφο δαχτυλίδι και πριν το καταλάβω, η ζωή περνούσε γρήγορα εμπρός από τα μάτια μου. Μέσα σε μερικές εβδομάδες, ψάχναμε για σπίτι σε διάφορες γειτονιές. Η πίεση είχε αρχίσει πραγματικά να κορυφώνεται. Τελικά, δεν μπόρεσα να αντέξω άλλο. Είχα ένα μεγάλο πρόβλημα στην άκρη του μυαλού μου. Οι γονείς μου δεν ήξερα ότι ήμουν γκέι. Η είδηση ότι παντρευόμουν έναν άλλο άντρα θα τους σκότωνε. Έτσι υπαναχώρησα, επέστρεψα το δαχτυλίδι και υποσχέθηκα να περιμένω μέχρι να μάθουν οι γονείς μου. Αυτό πλήγωσε και εμένα και τον αρραβωνιαστικό μου. Η αναμονή θα έφτανε την αιωνιότητα.
Το επόμενο βήμα: να το πω στους γονείς μου. Η μαμά και ο μπαμπάς είναι πολύ χαμηλών τόνων και συνήθως το βρίσκω εύκολο να τους μιλώ. Όντας πλησιέστερα στη μητέρα μου, περίμενα μέχρι να είμαστε οι δυο μας μόνοι. Το ένα πράγμα οδήγησε στο άλλο και τελικά έφτασα στο ζητούμενο. Ρώτησα τη μητέρα μου αν είχε ποτέ κάποιο μυστικό που έκρυβε από τους γονείς της και θα ήθελε να το είχε μοιραστεί μαζί τους. Ήμουν πάρα πολύ σοβαρός. Εκείνη γέλασε και απάντησε: «Η μητέρα μου θα είχε πεθάνει αν της είχα πει κάποια από τα πράγματα που είχα κάνει!» Δεν διευκόλυνε την κατάσταση. Οι χαριτωμένες απαντήσεις της και η σοβαρή στάση μου δεν έδεναν.
Τότε πρόσθεσε, «Έχεις κάνει κάτι για το οποίο ντρέπεσαι;»
«Όχι.»
«Τότε μην αφήνεις να σε ενοχλεί τι θα πει ο κόσμος.» Παρατήρησα τότε ότι είχαμε αρχίσει να μιλάμε πολύ χαμηλόφωνα, αλλά έπρεπε να συνεχίσω αυτό που είχαμε αρχίσει.
«Τι είναι αυτό που προσπαθείς να πεις;» ρώτησε.
«Έχεις εσύ ή ο μπαμπάς κάποιον φόβο στη ζωή σας για μένα;»
«Μόνο έναν – ότι είσαι αδελφή!»
Αυτή η μία λέξη αδελφή με κάρφωσε στην καρδιά. Νόμισα ότι θα πέθαινα· ολόκληρος ο κόσμος μου κατέρρεε. Το επόμενο πράγμα που ξέρω ήταν ότι ήμουν μες στα δάκρυα. Έφυγα από το σπίτι. Έπρεπε να ξεφύγω από τον εαυτό μου. Τι έπρεπε να κάνω μετά;;
Επέστρεψα στο σπίτι μερικές ώρες μετά, κι ο πατέρας μου είχε φύγει μην έχοντας καταλάβει τι συνέβαινε. Η μητέρα με περίμενε. Μου πρότεινε να πάμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο για να μιλήσουμε.
Στο αυτοκίνητο, η πρώτη της ερώτηση ήταν, «Πώς μπόρεσες να κάνεις σεξ με έναν άλλον άντρα;» Της είπα ότι δεν τη ρωτούσα για τη σεξουαλική της ζωή και ότι δεν πίστευα ότι θα έπρεπε να ρωτά για τη δική μου.
«Τι κάνεις για να πας στο κρεβάτι μαζί τους – μαστουρώνεις ή πίνεις μέχρι τελικής πτώσεως;»
Μπορούσα να της πω ότι δεν ήταν ικανή να με νιώσει στο επίπεδό μου. Έπειτα από τρεις ώρες κλάματα και έχοντας διασχίσει όλη την εξοχή της Γιούτα, επιστρέψαμε σπίτι. Είχε προτείνει να πάω σε ψυχίατρο κι ότι χρειαζόμουν βοήθεια, αλλά το πιο σημαντικό, είπε ότι θα βοηθούσε με όποιον τρόπο μπορούσε κι ότι με αγαπούσε πάρα πολύ.
Στη διάρκεια των εβδομάδων που ακολούθησαν, η μητέρα μου πήγε στον ιερέα της κι αυτός της είπε ότι όποιες και να ήταν οι σκέψεις της για μένα, στα μάτια του Θεού θα ήμουν πάντα ο γιος της. Το είπα και στον πατέρα μου. Η μια φράση που πάντα θα θυμάμαι είναι, «Η μητέρα σου κι εγώ δεν έχουμε πια λόγο να ζούμε. Δεν γνωρίζω τι στο διάολο έχουμε κάνει για να αξίζουμε τη αυτή τη μεταχείριση. Τέρι, ήσουν η μόνη ελπίδα μας.» Η μητέρα είπε επίσης, «Δεν γνωρίζεις πόσο σκληρό είναι αυτό για μας, να συνειδητοποιήσουμε ότι ποτέ δεν θα έχουμε εγγόνια.»
Αισθάνομαι θλίψη για τους γονείς μου. Τεχνικά, ήμουν η μόνη τους ελπίδα, γιατί και οι δύο νεότεροι αδερφοί μου είναι διανοητικά καθυστερημένοι. Το τι θα σκέφτονταν οι συγγενείς, αν ήξεραν, πληγώνει τον πατέρα μου. Για όσο μπορεί να θυμηθεί, ο νεότερος αδερφός του πάντα θεωρούταν ο καλύτερος από τους δυο, και σήμερα ο αδερφός του είναι μια διαπρεπής εκκλησιαστική μορφή και εξέχον μέλος της κοινωνίας. Τα παιδιά του αδελφού του έχουν όλα μεγαλώσει και παντρευτεί, με ουρές από παιδιά, ενώ ο πατέρας μου έχει τρεις γιους που αγαπά πολύ αλλά για τους οποίους ποτέ δεν θα μπορέσει ειλικρινά να νιώσει ότι έχουν πετύχει.
Ο καιρός έχει περάσει και έχω σκεφτεί πολύ. Δεν κατηγορώ τους γονείς μου που είμαι γκέι. Δεν κατηγορώ κανέναν, γιατί είμαι περήφανος να λέω στον κόσμο, «Είμαι γκέι.» Δεν έχω τίποτα να ντρέπομαι και μπορώ ειλικρινά να το πω αυτό. Ο κόσμος πρέπει να ζει τη ζωή του όπως θέλει, όχι όπως θέλουν οι άλλοι.
Μην προσπαθείς να κρύψεις ή να αγνοήσεις τα αισθήματά σου. Αν είσαι γκέι, να είσαι περήφανος, κι αν είσαι στρέιτ, να είσαι περήφανος. Αλλά πάνω απ’ όλα, πάρε την απόφαση: να είσαι είτε το ένα είτε το άλλο. Το να ζεις δύο ζωές τελικά θα στραφεί ενάντιά σου και σε όσους αγαπάς. Να θυμάσαι, πρόκειται για τη ζωή σου κι εσύ είσαι αυτός που πρέπει να είναι ευτυχισμένος.