Πενσιλβάνια

Το όνομά μου είναι Γκάρι. Είμαι δεκαεφτά χρονών και είμαι γκέι. Ουάου, συνειδητοποιείτε πόσο δύσκολο είναι να το πει κανείς αυτό;! Δεν είμαι ακριβώς βέβαιος πότε συνειδητοποίησα ότι «Έι, είμαι γκέι,» αλλά θυμάμαι που πάντοτε ένοιωθα εκτός τόπου, ιδιαίτερα στο δημοτικό. Μου άρεζαν τα «κοριτσίστικα» πράγματα. Ποτέ δεν μου άρεζαν τα αθλήματα, κι αυτό ισχύει ακόμα και σήμερα. Πολύ συχνά έσπαγαν πλάκα μαζί μου στο δημοτικό. Τα παιδιά έλεγαν ότι ήμουν γκέι κι εγώ δεν είχα ιδέα τι σήμαινε πραγματικά η λέξη. Οι περισσότεροι από τους φίλους μου ήταν, κι ακόμα είναι, κορίτσια. Τα κορίτσια είναι φανταστικές φίλες· απλά δεν ελκύομαι σεξουαλικά από αυτές.

Αντιλήφθηκα την έλξη μου προς τους άντρες στην πρώιμη εφηβεία μου. Έλπιζα ότι ήταν απλά μια φάση κι ότι το ενδιαφέρον μου θα στρεφόταν σύντομα στις γυναίκες – όπως τα «κανονικά» αγόρια. Αυτό δεν συνέβη. Μου πήρε πάρα πολύ καιρό για να το αποδεχτώ. Μόνο αυτόν τον τελευταίο χρόνο τελικά το αποδέχτηκα για τον εαυτό μου. Ένιωθα μόνος και μερικές φορές ακόμα νιώθω μόνος. Δεν ήθελα να είμαι έτσι και αναρωτιόμουν, «Γιατί εγώ;» Ευχόμουν να μην είχα αυτά τα αισθήματα. Ο κόσμος συχνά λέει ότι είναι αφύσικο και ενάντιο στο θέλημα του Θεού. Δεν είμαι πολύ θρησκευόμενο άτομο, αλλά πιστεύω στο Θεό και φυσικά δεν θα ήθελα να πάω ενάντια στο θέλημά Του. Αλλά αισθάνομαι πως αν Εκείνος ήταν πραγματικά εναντίον μου, δεν θα με είχε πλάσει έτσι. Πρέπει να έχω γεννηθεί γκέι για κάποιο λόγο.

Έχω πολλούς φίλους δι’ αλληλογραφίας. Όταν ήμουν δεκατεσσάρων, ο φίλος μου δι’ αλληλογραφίας από τη Νεβάδα ήρθε να με επισκεφτεί. Είχαμε δεθεί πολύ στα χαρτιά, αλλά το θέμα της ομοφυλοφιλίας δεν είχε αναφερθεί ποτέ. Είχα την πρώτη μου γκέι «εμπειρία» με αυτόν. Παρόλο που το ήθελα εκείνη τη στιγμή, ένιωθα απαίσια μετά. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχα κάνει τέτοιο πράγμα. Κοιτάζοντας τώρα στο παρελθόν, πιστεύω ότι ήμουν πολύ νέος για να το αντιμετωπίσω. Μετά, όταν ήθελα να μιλήσω για το τι είχαμε κάνει, ο φίλος μου επέμενε ότι δεν ήταν γκέι· απλά ήθελε να δει με τι έμοιαζε. Νομίζω ότι ο λόγος γι’ αυτό ήταν πως ήμουν θυμωμένος με αυτό που είχε συμβεί, ειδικά που δεν μπορούσα να μιλήσω γι’ αυτό. Έχουν περάσει πια τρία χρόνια και δεν είχα άλλη «εμπειρία» από τότε.

Ένιωθα ότι είχα ανάγκη να έλθω σε επαφή με κάποιον και δεν είχα ιδέα σε ποιον να στραφώ. Έψαξα στον τηλεφωνικό κατάλογο και βρήκα τη διεύθυνση του Γκέι και Λεσβιακού Τηλεφωνικού Κέντρου του Λόνγκ Άιλαντ. Τους έγραψα και μου είπαν για μια ομάδα υποστήριξης όχι μακριά από εκεί που κατοικούσα. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν είχα τρόπο να φτάσω εκεί, κανείς δεν ήξερε για μένα και ο ίδιος δεν ήμουν έτοιμος γι’ αυτό. Όταν ένιωσα έτοιμος, οι γονείς μου είχαν αποφασίσει ότι επρόκειτο να μετακομίσουμε. Ποτέ δεν τα κατάφερα να φτάσω σε αυτή την ομάδα υποστήριξης ή σε κάποια άλλη. Η περιοχή στην οποία ζω τώρα είναι άκρως αγροτική. Η πλησιέστερη ομάδα υποστήριξης είναι σχεδόν δύο ώρες μακριά, πράγμα που δεν είναι πολύ πρακτικό!

Η μετακόμιση ήταν δύσκολη – η προσαρμογή σε μια καινούργια περιοχή, να κάνω φίλους – αλλά με κάποιον τρόπο τα κατάφερα. Τότε έμαθα ότι το νέο μου σχολείο απαιτούσε να κάνουμε ντους μετά τη γυμναστική. Πανικοβλήθηκα. Δεν ήξερα τι στο διάολο επρόκειτο να κάνω! Τις πρώτες λίγες φορές, δεν έκανα ντους και τη γλίτωσα, αλλά μετά με πιάσανε. Έπρεπε να αρχίσω να κάνω ντους. Πώς θα μπορούσα να το κάνω; Ντους με μια ομάδα ανθρώπων από τους οποίους ελκύομαι! Τι θα γινόταν αν διεγειρόμουν; Αυτό θα ήταν το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί! Με κάποιο τρόπο, ξεπέρασα αυτό το φόβο. Τώρα κάνω ντους και μετά ρίχνω ματιές γύρω καθώς ντύνομαι. Λέω στον εαυτό μου, πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον άλλοι δυο γκέι εδώ πέρα – πού στο διάολο είναι;! Ακόμα δεν ξέρω!

Η παρακολούθηση τοκ σόου με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι σαν κι εμένα εκεί έξω. Απλά δεν ξέρω που βρίσκονται. Μια φορά, ήταν ένας γκέι δεκαεφτάχρονος σε ένα τοκ σόου. Δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο ανοιχτός και αποδεχόμενος τη σεξουαλικότητά του ήταν. Ήρθα σε επαφή με το σόου για να βρω αν υπήρχε τρόπος να έλθω σε επαφή με το παιδί αυτό. Δεν περίμενα τίποτα, αλλά προς έκπληξή μου, έλαβα ένα γράμμα από αυτόν ένα μήνα μετά. Από τότε αλληλογραφούμε. Μου έστειλε ένα αντίγραφό του Ένας Έφηβος στους Δέκα. Ήταν το πρώτο άτομο στο οποίο μπορούσα πραγματικά να μιλήσω για τη σεξουαλικότητά μου.

Τότε συνέβη μια ειρωνεία της τύχης. Είχα συνολικά μόνο μία φιλενάδα – κι αυτή μόνο επειδή με είχε καλέσει να βγούμε! Ποτέ δεν φιληθήκαμε και σπάνια βλέπαμε ο ένας τον άλλο. Μετά από δύο μήνες, της είπα ότι νόμιζα πως δεν θα έπρεπε να βγαίνουμε έξω πια. Ήταν φανταστικό άτομο, αλλά δεν έτρεφα τα ίδια αισθήματα με αυτά που έτρεφε για μένα. Το παράξενο είναι ότι, μερικούς μήνες μετά, μου παραδέχτηκε ότι είναι αμφισεξουαλική! Της φανερώθηκα, κι από τότε είμαστε κοντύτερα από όσο φανταζόμαστε ότι θα είμαστε ποτέ!

Πιστεύω ότι οι γονείς μου πρέπει να υποψιάζονται τη σεξουαλικότητά μου. Στο κάτω κάτω είχα μόνο μια φιλενάδα και είμαι δεκαεφτά. Απλά δεν μπορώ ακόμα να πω την αλήθεια. Από καιρό σε καιρό, κάποιος από τους δυο θα ρωτήσει, «Δεν υπάρχουν άλλα κορίτσια στο σχολείο σου που να σου αρέσουν;» Είτε θα σκαρφιστώ κάτι είτε θα προσπαθήσω να αλλάξω το θέμα. Τότε συνέβη κάτι καταπληκτικό. Η δωδεκάχρονη αδελφή μου μου εκμυστηρεύθηκε ότι είναι λεσβία. Μερικές βραδιές αργότερα, στο δείπνο, φανερώθηκε σε όλη την οικογένεια. Ξέρω ότι πρέπει να ήταν το σκληρότερο πράγμα που είχε κάνει ποτέ, και τη θαυμάζω. Δεν ξέρω πώς μπόρεσε να το κάνει.

Αναρωτήθηκα τότε αν ήταν η κατάλληλη στιγμή να πω στους γονείς μου για μένα. Αλλά σύντομα αφότου φανερώθηκε η αδελφή μου, ο πατέρας μου της είπε ότι απλά περνούσε μια φάση κι ότι τα πράγματα θα άλλαζαν. Της είπε ότι θα έπρεπε να μακρύνει τα μαλλιά της και να προσπαθεί να ντύνεται περισσότερο σαν κορίτσι. Και τότε συνέχισε, «Οι πούστηδες είναι αηδιαστικοί. Αν γαμάνε ο ένας τον άλλον, θα γαμούσαν οτιδήποτε.» Μπα – δεν ήταν εποχή να φανερωθώ! Ο πατέρας μου είναι άκρως ομοφοβικός. Δεν έχω ιδέα πότε θα μπορέσω να φανερωθώ στους γονείς μου. Αυτό που το κάνει δυσκολότερο είναι ότι είμαι στενά δεμένος μαζί τους – ιδιαίτερα με τη μητέρα μου. Φοβάμαι ότι όταν φανερωθεί αυτό το πράγμα, θα νιώθουν διαφορετικά για μένα. Παρόλο που στην πραγματικότητα δεν κάνω κάτι, αισθάνομαι ότι ζω ένα ψέμα. Είναι πολύ δύσκολο.

Μέχρι σήμερα, το μόνο μέλος της οικογένειας που ξέρει για μένα είναι η μικρότερη αδερφή μου. Δεν νομίζω ότι οι γονείς μου θα μπορούσαν να το χειριστούν αυτή τη στιγμή. Δύο ομοφυλόφιλοι στην ίδια οικογένεια;! Πιθανά θα πιστέψουν ότι έκαναν κάτι λάθος, ενώ δεν έκαναν κανένα λάθος. Συνολικά, πιστεύω ότι χειρίστηκαν το φανέρωμα της αδελφής μου αρκετά καλά. Αλλά από καιρό σε καιρό, η μητέρα μου θα πει, «Απλά εύχομαι να μην ήταν τέτοια,» ή ο πατέρας μου θα πει στη μητέρα μου, «Πρέπει να προσπαθήσουμε να την αλλάξουμε.» Το μόνο που μπορώ να πω είναι, «Καλή τύχη!»

Από τότε έχω φανερωθεί σε αρκετούς φίλους δι’ αλληλογραφίας με τους οποίους είμαι κοντά. Το παράξενο είναι πως κι αυτοί είναι όλοι γκέι. Βοηθά να μπορώ να «μιλήσω» για μερικά πράγματα, αλλά δεν ξέρω κάποιον εδώ γύρω που να είναι γκέι. Θα βοηθούσε να μπορώ να γνωρίσω προσωπικά ανθρώπους που αισθάνονται όπως εγώ. Δεν έχω ακόμη συναντήσει κάποιο γκέι άτομο εδώ (τουλάχιστον απ’ όσο ξέρω). Η ομοφοβία είναι το πρόβλημα. Όπως κι εγώ νιώθω ότι δεν μπορώ να βγω από τη ντουλάπα, πολλοί άλλοι πρέπει να αισθάνονται το ίδιο. Στο κάτω κάτω, πρέπει να υπάρχουν περίπου 120 άλλοι γκέι ή λεσβίες μαθητές στο σχολείο μου, αλλά ξέρω κανέναν; Όχι. Και είναι δύσκολο, γιατί υπάρχουν τόσα όμορφα αγόρια και αναρωτιέμαι αν κανείς από αυτούς είναι γκέι. Ποιος είναι; Ποιος δεν είναι; Λίγοι άνθρωποι με έχουν ρωτήσει ευθέως, «Είσαι γκέι;» και το έχω αρνηθεί.

Κανένας από τους φίλους μου δεν ξέρει για μένα. Δεν είμαι καν σίγουρος πώς θα το αντιμετώπιζαν. Πάντοτε ακούω παρατηρήσεις για «ανώμαλους», «πούστηδες» και «νταλικιέρισσες.» Δεν μπορώ να το αντέξω! Πόσο λίγο ξέρουν ότι κάποια από τα άτομα στα οποία λένε αυτά τα πράγματα μπορεί να είναι γκέι ή λεσβίες. Μόλις πρόσφατα, στο μάθημα της γυμναστικής, ο δάσκαλος μας έδειχνε μια μέθοδο βολής της μπάλας του μπάσκετ που περιλαμβάνει λύγισμα του καρπού σου – να βάζεις κάτω το χέρι σου. Ένας συμπαίκτης είπε, «Απλά προσποιήσου ότι είσαι πούστης.» Μου ήρθε να πω, «Δεν χρειάζεται.» Αλλά, φυσικά, δεν το είπα. Το να σε φωνάζουν με υποτιμητικά ονόματα πραγματικά πονά μερικές φορές. Προσπαθώ να μην το αφήνω να με ενοχλεί, αλλά είναι πραγματικά δύσκολο να το κάνω.

Ένα μεγάλο πρόβλημα είναι η έλλειψη πηγών για τους γκέι και λεσβίες εφήβους. Ελπίζω ότι τα πράγματα θα γίνουν ευκολότερα για μας κι ότι οι πηγές θα γίνουν περισσότερο διαθέσιμες.

Λοιπόν, παρόλο που ξέρω ότι δεν μπορώ να αλλάξω τα αισθήματά μου και έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου, δε σημαίνει ότι είμαι ευτυχισμένος με την κατάσταση. Ακόμα καταθλίβομαι βαριά από καιρό σε καιρό. Αν μπορούσα να αλλάξω τη σεξουαλικότητά μου, θα το έκανα. Αλλά δεν μπορώ. Αυτή δεν ήταν επιλογή μου· είναι απλά ο τρόπος με τον οποίο γεννήθηκα.